RED STONE WAR

“อำเล่น คืออะไรครับ ผม งง ไปหมดละ” ไคทำท่าทางสงสัยกับสิ่งที่หญิงสาวกล่าว

หญิงสาวฮันนี่ จ้องมองดูหน้าไคแล้วก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“เรื่องของลุงเคนน่ะ จริงจริงแล้วลุงเคนแกเป็นคนใจดีมากเลยละ อดีตลุงเคนแกเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหน่วยCTSOเป็นถึงหนึ่งในสี่ของผู้ก่อตั้งหน่วยCTSOเลยทีเดียว และ เกือบจะได้เป็นผู้อำนวยการสูงสุดของที่นี่ แต่เกิดเหตุการ์ณบางอย่างทำให้ลุงแกถอนตัวออกจากตำแหน่งมาเป็นหัวหน้าดูแลตึกAแทน”ฮันนี่เล่าเรื่องราวของลุงเคนด้วยแววตาที่ปลาบปลื้มเอามากมาก

“ตำแหน่งใหญ่ขนาดนั้นทำไมถึงลดตัวลงมาดูแลแค่ตึกเล็กเล็กแค่นี้ล่ะ แปลกจังนะครับ”ไคกล่าว

“ใช่มั้ยล่ะ นายก็คิดแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ ลุงเคนแกเป็นคนแปลก แปลกจริงจริงนั้นแหล่ะ แต่มีแต่คนที่ชื่นชอบลุงเค้าอยู่มากนะ หลายคนย้ายมาจากตึกอื่นเพื่อจะมาอยู่ตึกเล็กเล็กแห่งนี้เพราะตามลุงแกมายังไงล่ะ”ฮันนี่กล่าว

“แล้วลุงเคนอยู่ที่ไหนครับตอนนี้”ไค

“ลุงเคนเค้าอยู่ไม่เป็นที่เป็นทางนักหรอก แต่หาตัวได้ไม่ยาก บางทีแกก็จะมาหานายเอง ส่วนใหญ่ลุงแกจะอยู่ที่ ชั้นที่สี่ในห้องสมุด หรือไม่ก็ชั้นหนึ่งในห้องทำงานของแก แต่บางทีก็เรือนเพาะชำด้านนอก ง่ายง่าย แกอยู่ไปทั่วแหล่ะ” ฮันนี่พูดไปแบบขำขำ

“ฟังดูแปลกแปลกนะครับ แล้วลุงเคนไม่มีห้องพักที่นี่เหรอครับ”ไคถาม

“มีสิ ส่วนใหญ่แกจะนอนที่ชั้นหนึ่งห้องทำงานของลุงแกแหล่ะ” ฮันนี่ตอบ

“แล้วพวกผมต้องไปรายงานตัวกับลุงเค้ามั้ยครับ”ไค

“ไม่ต้องก็ได้มั้ง เดี๋ยวนายก็คงได้เจอลุงเค้าเองนั่นแหล่ะ ไม่ต้องซีเรียสอยู่ที่นี่ทำตัวสบายสบายกฎระเบียบก็มีไม่มากมายอะไรนักหรอก เอาเป็นว่าวันนี้พวกนายก็พักผ่อนกันไปก่อน มีปัญหาอะไรไม่เข้าใจเรื่องอะไรก็ ไปเคาะห้องของชั้นก็ได้นะ ชั้นอยู่ห้องข้างข้างนี่เอง”ฮันนี่พูดพร้อมกับลูบหัวโจเซฟไปมา

“ครับ ขอบคุณมากนะครับ เกรงใจคุณจัง”ไค

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก มันเป็นหน้าที่ของพี่เลี้ยง เด็กใหม่อยู่แล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยววันพรุ่งนี้ ชั้นจะพาพวกนายไปเดินสำรวจดูว่า คนที่นี่วันวันนึงเค้าทำอะไรกันบ้าง โอเคนะ”

“คร่อก คร่อก “

จู่จู่ก็มีเสียงนอนกรนของจัมพ์ที่ดังคล้ายเสียงเรือดังขึ้นมา จนคนทั้งคู่ต้องหันไปมองจัมพ์ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ฮันนี่มองดูจัมพ์หล่อนเองก็อดขำไม่ได้จริงจริง

“อ่อ ครับ” ไคตอบพร้อมกับอมยิ้มนิดนิด

“ไปก่อนนะเจ้าหมาน้อย” พอฮันนี่พูดจบพร้อมกับอุ้มเจ้าโจเซฟขึ้นมาหอมฟอดใหญ่

แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้พวกไคอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง ไคจึงปิดประตูในตอนนั้นเวลาก็เริ่มบ่ายคล้อยแล้ว เค้าจึงเตรียมที่จะนอนพักสักหน่อย ไคปีนขึ้นไปบนเตียงชั้นสองซึ่งชั้นล่างมีจัมพ์นอนหลับสนิทอยู่ ไคนั่งอยู่บนเตียงเพื่อเตรียมตัวจะเอนตัวลง สายตาของเค้ามองผ่านไปเห็นเจ้าโจเซฟตัวน้อย มันจ้องมองเค้าแล้วกระดิกหางไปมา พร้อมกับส่งสายตาขอร้องให้เอามันขึ้นไปนอนบนเตียงด้วย ไคคิดในใจ ”.จริงสิ โจเซฟยังไม่มีที่นอนเลย”

เค้ายังไม่ได้เตรียมที่นอนให้กับมัน ไคจึงลงมาเตียงชั้นบนของเค้าแล้วดึงที่นอนหนาความยาวสามฟุตครึ่งของเค้า ลงมาวางลงที่พื้นห้องพร้อมกับหมอนของเค้า ไคเอนตัวลงนอน พร้อมกับเจ้าโจเซฟที่แทรกตัวเข้ามานอนที่ข้างลำตัวของเค้า ไคลูบหัวโจเซฟไปมา ก่อนที่จะหลับไป

“ไค ไค ไค ตื่น เหอะ นะ ตื่น ตื่น“

ไค ค่อยค่อยลืมตาตื่นขึ้นมา เค้ามองเห็นจัมพ์นั่งอยู่ข้างข้างตัวเค้า แล้วยังเห็นเจ้าโจเซฟตัวน้อยกระดิกหางไปมาอยู่ที่บริเวณปลายเท้า

“ไค ตื่นได้แล้วล่ะ ฟ้ามืดแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะข้าหิวแล้ว” จัมพ์พูดไปพลางพร้อมกับลูบท้องตัวเองไปมา

“จัมพ์ นายตื่นนานแล้วเหรอ นี่กี่โมงแล้วเนี๊ยะ” ไคถาม ในสภาพที่ยังงัวเงียอยู่เลย

“น่าจะสองทุ่มได้แล้วล่ะ”จัมพ์ตอบ

“สองทุ่มเลยเหรอครับ” พอไคได้ยินว่าสองทุ่มแล้วก็รีบตั้งสติลุกขึ้นจากที่นอนทันที

“ไปหาอะไรกินกันเถอะ ข้ากับโจเซฟหิวจะแย่ละ”จัมพ์ย้ำอีกครั้ง

หลังจากนั้นไคก็ลุกขึ้นจากที่นอน เข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว ล้างหน้าแปรงฟันจนเสร็จเรียบร้อย ทั้งไคและจัมพ์ออกมาจากห้องแล้วลงมายืนที่หน้าอาคาร ทั้งสองคนมองไปรอบรอบบริเวณอาคาร ทั้งไคและจัมพ์ที่อุ้มโจเซฟเอาไว้ในอ้อมกอด ต่างก็นิ่งเงียบไปทั้งคู่ โดยไม่มีใครพูดอะไร

“ทำไมมันมืดจังฟะ แถวนี้” จัมพ์เอ่ย

ไค ได้แต่นิ่งเงียบแล้วมองดูจนทั่ว เค้าสังเกตเห็นเสาไฟฟ้าที่อยู่ตามทางเดินห่างกันหลายเมตรอยู่ไกลไกล แถวแถวอาคารแห่งนี้มีความสว่างน้อยมาก ส่วนใหญ่บริเวณแถวนี้จะเป็นต้นไม้ใหญ่ แล้วสวนย่อมมากมายแทน ตรงบริเวณที่พวกเค้ายืนอยู่มีเพียงแสงไฟจากตัวอาคาร กับแสงของตะเกียงจ้าวพายุที่ตั้งอยู่บริเวณสนามหญ้าด้านหน้าอาคารเพียงสามอันเท่านั้น

“แล้วเราจะไปหาอะไรกินได้จากที่ไหนละเนี๊ยะ หิวจังโว้ย” จัมพ์ร้องโวยวายด้วยความหิวประสานกับเสียงท้องร้องของเค้าที่ดังสนั่น

“เราลองเดินไปตามทางเดินนี้ดูละกัน อาจจะไปถึงที่ขายอาหารก็ได้นะ” ไค พูดพร้อมกับชี้ไปทางเดินที่เป็นถนนที่มีเสาไฟฟ้าส่องแสงสว่างสลัวสลัว แบบห่างห่างกันเป็นจุดจุด

“คนตึกนี้ตอนค่ำค่ำเค้าไม่กินอะไรกันรึงัยนะ ไม่เห็นมีใครออกมาจากตึกเลย ข้าหิวชะมัด หิวจนจะกินเจ้าโจเซฟได้ละเนี๊ยะ”จัมพ์บ่นพรึมพรำไปเรื่อย ในขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินไปตามทางเดิน ในตอนแรกที่พวกเค้าเดินเข้ามาในตอนกลางวัน

“พวกนายจะไปไหนกันเหรอ”มีเสียงผู้ชายดังมาจากด้านหลังของไคและจัมพ์ พอทั้งคู่หันไปดู ต้นเสียงที่ดังมานั่นก็คือเสียงของหรั่ง ที่พวกเค้าเจอกันในตอนกลางวันนั่นเอง หรั่งสวมเสื้อยืดสีแดงสด ส่วมกางเกงขาสั้นสีดำ ในมือของหรั่งถือหนังสือเล่มใหญ่อยู่เดินเข้ามาหาคนทั้งสอง

“พวกผมจะไปหาอะไรกินกันครับ” ไคถามทันทีที่เห็นหรั่งเดินมา

“ไอ้ช่างซ่อม คนที่นี่เค้ากินอะไรกันเหรอ ไม่ใช่สิคนที่นี่เค้ากินอาหารกันที่ไหนเหรอ” จัมพ์ถาม

“จะมีร้านสะดวกซื้ออยู่ใกล้ใกล้กับอาคารอเนกประสงค์ที่นั่นมีอาหารสัตว์ขายถ้าหิวมากล่ะก็นะ” หรั่งพูดพร้อมกับมองหน้าจัมพ์ พร้อมกับทำหน้าตาล้อเลียนจัมพ์

“อ้าวไอ้นี่กวนบาทาซะแล้ว คนยิ่งหิวหิวอยู่เดี๋ยวก็สวยหรอก”จัมพ์ทำท่าไม่พอใจกับท่าทางของหรั่ง จนไคต้องห้ามให้ใจเย็นเย็นไว้ก่อน จนจัมพ์ต้องอุ้มโจเซฟเดินออกมาห่างห่างจากหรั่ง

“ขอโทษทีนะครับพอดีเพื่อนผมมันหิวมากเลยอารมณ์เสียไปหน่อยนะครับ ขอโทษจริงจริงนะครับคุณหรั่ง” ไคกล่าวด้วยท่าทีที่อ่อนน้อม

“ฮ่า ฮ่า ข้าไม่สนใจหรอกข้าแค่หยอกมันเล่นนะ เด็กใหม่ไฟแรงแบบนี้แหล่ะ ตึกAเราต้องการความไฟแรงของพลังหนุ่ม จะทำให้คืนวันอันสดใสโชติช่วง ฮ่า ฮ่า “หรั่งพูดพร้อมกับทำท่าทางแปลกแปลก

เค้าใช้มือซ้ายแตะที่เอวแล้วเอามือขวาชี้ไปในทิศทางด้านหน้า พร้อมกับชี้นิ้วมือไปที่ยอดไม้สูงใหญ่ แล้วก็หัวเราะ ทำเอาไคและจัมพ์นิ่งอึ้งไปเลยกับสิ่งที่ทั้งคู่เห็น

“ไอ้หมอนี่มันเพี้ยนแน่แน่” จัมพ์กระซิบเบาเบาข้างหูโจเซฟ

“แกนะสิเพี้ยน คุยกับหมารู้เรื่องด้วยข้าได้ยินนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”หรั่งเอ่ย พร้อมกับยิ้มให้จัมพ์

“หน่อย ไอ้หมอนี่ยียวนนักนะแก เจอกันซักตั้งมั้ย”จัมพ์ว่างโจเซฟลงกับพื้นแล้วหันหน้ามามองหรั่งตรงตรง

“จัมพ์ใจเย็นสิ”ไคพูดไปพร้อมกับดึงตัวจัมพ์ออกมาจากจุดนั้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าชอบแกจังเลยไฟแรง ไฟแรง ฮ่า ฮ่า” หรั่งหัวเราะร่าออกมาอีกครั้ง

“ที่ขายของกิน อยู่ใกล้ใกล้กับอาคารอเนกประสงค์นั่นแหล่ะ เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงเจ้าหิวเมื่อไหร่ก็ไปกินได้เลย ถ้าไม่มีเงินที่นั่นก็มีศูนย์อาหารบริการฟรี แต่รสชาติก็อย่างว่าแหล่ะนะอาหารคนจน ฮ่า ฮ่า” หรั่งแนะนำ

“ขอบคุณครับที่แนะนำ” ไค