RED STONE WAR

“มีลูกสุนัขมาด้วยเหรอ น่ารักจัง” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งผมดัดสีน้ำตาล ตาสีฟ้าจ้องมองไคและเจ้าสุนัขโจเซฟอย่างยิ้มแย้มด้วยแววตาที่สดใส

“คะ ครับ”ไคตอบแบบอายอายแล้วส่งยิ้มให้เธอแล้วเดินต่อไป แล้วทั้งไคและจัมพ์ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ที่ประตูหน้าห้องมีหมายเลขของห้องติดอยู่คือหมายเลขหนึ่งสองสี่นั่นเอง

“ถึงแล้วล่ะ ห้องนี้แหล่ะคือห้องของพวกเจ้า “พอหรั่งพูดจบก็ไขกุญแจเปิดประตูห้องทันที

“แก็ก แก็ก แอ๊ดดดด”

                 เสียงประตูค่อยค่อยเปิดออกหรั่งเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟ พอหลอดไฟในห้องเปิดสว่างขึ้นไคและจัมพ์ก็มองเห็นบรรยากาศในห้องห้องอย่างชัดเจน ภายในห้องเป็นห้องรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าบริเวณพื้นห้องปูด้วยกระเบื้องสีไข่มุก ทางด้านฝาผนังห้องเป็นสีขาวด้านหลังห้องเป็นประตูกระจกแบบบานเลื่อนเพื่อจะออกไปตรงบริเวณระเบียงด้านหลังห้อง เฟอร์นิเจอร์ที่ไคสังเกตดูมีพัดลมเพดานสีเขียวใหญ่ใหญ่หมุนอยู่กลางห้องมีเตียงที่นอนสองชั้นทำจากไม้ดูแข็งแรงพอใช้พร้อมกับตู้เสื้อผ้าที่ทำจากไม้อัดทาด้วยสีดำที่ตั้งไว้ซึ่งอยู่ติดกับประตูห้องน้ำที่ทำมาจากไม้เนื้อแข็งทาสีดำเช่นกัน

“เอาล่ะ รับกุญแจไปซะหมดหน้าที่ของข้าละ ข้าไปก่อนนะยินดีตอนรับสู่ตึกมด”พอหรั่งพูดจบก็ส่งกุญแจดอกใหญ่ให้กับไคแล้วเดินออกจากห้องไป

                พอไครับกุญแจห้องมาแล้วเค้าได้ปล่อยโจเซฟลงกับพื้นห้องและปล่อยให้มันวิ่งสำรวจบริเวณรอบห้องจนทั่ว ส่วนทางด้านจัมพ์ก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงชั้นล่างของเตียงนอนสองชั้นอย่างสบายใจ ไคค่อยค่อยวางกระเป๋าลงที่พื้นอย่างช้าช้าเค้ามองเห็นว่าเจ้าโจเซฟมันวิ่งไปหยุดอยู่ที่บริเวณหลังห้องตรงประตูบานเลื่อนมันใช้สองเท้าหน้าของมันตะกายประตูพร้อมกับเห่าและกระดิกหางไปมา ไคจึงเดินไปเปิดประตูบานเลื่อนให้มันพอประตูบานเลื่อนเปิดออกเจ้าโจเซฟแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้ารีบกระโจนออกไปตรงระเบียงหลังห้องทันที ทางด้านระเบียงหลังห้องเป็นระเบียงทำจากปูนแบบทึบทึบก่อขึ้นสูงประมาณเอวของไคพื้นปูด้วยกระเบื้องคนละสีกับภายในห้องโดยด้านนอกระเบียงเป็นพื้นกระเบื้องสีอิฐหรือสีส้ม ไคออกมายืนตรงบริเวณหลังระเบียงมองลงไปด้านล่างมองเห็นวิวรอบรอบบริเวณอาคารแห่งนี้ได้อย่างชัดเจนรอบตัวอาคารมีทั้งสนามหญ้าสีเขียวที่ตัดเท่ากันพอดี มีต้นไม้ใหญ่หลายต้น พร้อมทั้งสวนย่อมเล็กเล็กหลายจุด ที่ด้านข้างตัวอาคารไคมองเห็นหลังคาที่ทำจากผ้าใบหลากสีมีตาข่ายคลุมทับอีกชั้นหนึ่งดูแล้วน่าจะเป็นเรือนเพาะชำของอาคารแห่งนี้แน่แน่

“มีลูกสุนัขมาด้วยเหรอ น่ารักดีนะ”

               มีเสียงผู้หญิงพูดขึ้นอยู่ภายในห้องทำให้ไคต้องหันไปดู สิ่งที่ไคเห็นคือหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยืนอยู่ตรงบริเวณหน้าประตูของห้อง เจ้าหล่อนเข้ามายืนภายในห้องยืนพิงประตูหน้าห้องที่ไคและจัมพ์เปิดค้างเอาไว้ หญิงสาวคนนั้นก็คือ คนที่มีผมดัดสีน้ำตาลในตาสีฟ้าที่ทักทายเค้าตอนเดินเข้ามานั่นเอง

“ขอโทษทีนะ พอดีเห็นประตูเปิดอยู่เลยแวะมาทักทายซักหน่อย คงไม่รบกวนเกินไปนะ” เธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อเธอพูดจบ

“อ่อ ครับ ไม่รบกวนหรอกครับ” ไค

“พวกนายชื่ออะไรกันบ้างเหรอ”หญิงสาวกล่าว

“ผมชื่อไคครับ ส่วนคนที่นอนหลับอยู่นั่นชื่อ จัมพ์ ส่วนเจ้าตัวเล็กนี่ชื่อ โจเซฟครับ”

“โจเซฟเหรอ ชื่อแปลกจังเลย โจเซฟมานี่ม่ะ โม โม โม โม จุ จุ จุ”เจ้าหล่อนทำเสียงแปลกแปลกพร้อมกับนั่งลงทำท่าเรียกโจเซฟให้ไปหา ส่วนเจ้าโจเซฟเองพอเห็นอาการของหล่อนก็รีบกระดิกหางไปมาวิ่งไปหาเธอทันที ส่วนเธอเองก็อุ้มเจ้าโจเซฟขึ้นมากอดเช่นกัน ท่าทางของหล่อนดูไม่รังเกียจอะไรกับเจ้าโจเซฟเลยแม้แต่น้อย ทำเอาไครู้สึกแปลกใจ ไคจ้องมองดูเธอที่กำลังหยอกล้อกับเจ้าโจเซฟอยู่นั้นไคสังเกตเห็นรอยสักของเธออย่างชัดเจนเป็นรอยสักอักขระแบบแปลกแปลก ที่อยู่ตรงบริเวณลำคอกับเนินหน้าอกของเธอพอดี

               เธอส่วมเสื้อกล้ามสีดำ ทำให้เห็นรอยสักเป็นรูปเพชรล้อมรอบไปด้วยดาวหกดวง ที่แขนของหล่อนก็มีรอยสักรูปดอกกุหลาบเช่นกัน ไคคิดภายในใจว่าผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่แน่

“นายจ้องหน้าอกของชั้นพอรึยัง”หญิงสาวหันมาจ้องมองไคอย่างขึงขัง

“อ่ะ ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงจริงครับ”ไคทำท่าลนลานตกใจเมื่อถูกเธอกล่าวหาว่าแอบดูหน้าอกของเธอ

“ฮ่า ฮ่า ชั้นล้อเล่นน่ะ นายคงสงสัยเรื่องรอยสักของชั้นสินะ”หญิงสาวหัวเราะร่าออกมาเมื่อเห็นอาการตกใจของไค

“ครับ อ่อ ครับ ใช่ครับ” ไคตอบแบบกระอึกกระอัก เพราะยังไม่หายจากอาการตกใจเมื่อซักครู่นี้ พร้อมกับทำท่าลุกลี้ลุกลน อย่างบอกไม่ถูก

“อิอิ” หญิงสาวมองเค้าพร้อมกับยิ้มยิ้มเล็กน้อย

“ว่าแต่ คุณชื่ออะไรเหรอครับผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย”

“จริงเหรอ ตายจริงนี่ชั้นลืมแนะนำตัวไปเหรอนี่ ขอโทษทีนะ ถามชื่อคนอื่นไปดันลืมแนะนำตัวเองซะได้ แย่จังเรา” หญิงสาวยิ้มกว้างพร้อมกับเอามือเกาหัวตัวเองเบาเบา

“อ่อ ไม่เป็นไรครับ”

“ชั้นชื่อ ฮันนี่ อยู่ที่นี่มาสี่ปีแล้วล่ะ มีข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับที่นี่ก็ถามชั้นได้นะ เพราะชั้นจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้พวกนายยังไงล่ะ”

“พี่เลี้ยงงั้นหรือครับ หมายความว่าไงผมไม่ค่อยเข้าใจ” ไคถามอย่างสงสัย

“คือ มันเป็นกฏของที่นี่ยังไงล่ะ เด็กใหม่ที่มาจะต้องมีพี่เลี้ยงคอยอธิบายเกี่ยวข้อปฏิบัติในการอยู่ร่วมกันของที่นี่และเพื่อให้คนที่มาใหม่อยู่ในกรอบไม่ออกนอกลู่นอกทางยังไงล่ะ” ฮันนี่กล่าว

“ครับ”ไคพยักหน้ายอมรับ

“กฏของที่นี่ก็ไม่มีอะไรมากมายหรอกนะ ส่วนใหญ่ก็เป็นข้อบังคับหลักของหน่วยCTSOอยู่แล้ว พวกนายคงมีคู่มืออยู่ ค่อยค่อยอ่านไปเดี๋ยวก็เข้าใจเองแหล่ะ เจ้าโจเซฟนี่มันน่ารักจังเลย” พอฮันนี่พูดจบเธอก็จับเจ้าโจเซฟมากอดอย่าน่าเอ็นดู

“ว่าแต่ทำไมพวกนายถึงเอาสัตว์เลี้ยงเข้ามาที่นี่ได้ล่ะ ที่นี่เค้าห้ามเลี้ยงสัตว์เลี้ยงไม่ใช่เหรอ”ฮันนี่หันมามองทางไคก่อนจะถาม

“โจเซฟมีพลังของอักขระครับ ก็เลยได้มาอยู่ที่นี่” ไคตอบ

“ว่าไงนะ เรื่องจริงหรือนี่ เป็นไปได้ยังไงกัน แล้วมีใครรู้เรื่องบ้างรึเปล่าเนี๊ยะ” ฮันนี่ทำท่าทางตกใจกับคำตอบที่ได้ยิน โดยเธอแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง

“ก็มีคนรู้เรื่องหลายคนแล้วครับ” ไคตอบ

พอฮันนี่ได้ฟังเธอก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

.”ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องดี หรือ เรื่องอันตรายก็ไม่รู้ซิ น่าสงสารจังเจ้าสุนัขตัวน้อย” ฮันนี่กล่าวพร้อมกับแสดงแววตาเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับผมไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายโจเซฟแน่แน่” ไค

หญิงสาวมองหน้าไคอย่างนิ่งเงียบ แล้วมองโจเซฟสลับไปมา

“แล้วนายมีพลังอักขระรึเปล่า”

“ผมไม่มีพลังหรอกครับ แต่จัมพ์มีครับ”ไคพูดไปพลางและชี้ไปที่จัมพ์ที่กำลังหลับอยู่บนเตียง

“เรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาแล้วล่ะ ชั้นต้องบอกให้ลุงเคนรับรู้ซะแล้ว” ฮันนี่กล่าว

“ลุงเคน คือใครเหรอครับ”ไคถาม

“อ้าว นายไม่รู้จักลุงเคนเหรอ”ฮันนี่

“ไม่ครับลุงเคนเป็นใครเหรอครับ”ไค

“ลุงเคนก็คือคนที่มี่อำนาจมากที่สุดในตึกAแห่งนี้ยังไงล่ะ เป็นผู้มีอิทธิพลมากเลยเชียวแหล่ะ เป็นผู้ชายที่น่ากลัวมาก สามารถฆ่าคนโดยที่นายยังไม่ทันกระพริบตาเลยด้วยซ้ำ งานอดิเรกของลุงเคนคือสะสมหัวกระโหลกคนล่ะ”ฮันนี่กล่าว พร้อมกับทำท่าทางหวาดกลัวเมื่อกล่าวถึงผู้ชายที่ชื่อลุงเคน

“จริงหรือครับฟังดูน่ากลัวจัง” ไคเอ่ย

“นี่นายไม่รู้จักลุงเคนจริงจริงเหรอ แล้วทำไมพวกนายถึงเลือกมาอยู่ตึกAล่ะ”ฮันนี่กล่าวด้วยความแปลกใจ

“ไม่รู้สิครับ ที่เลือกที่นี่ก็มีหตุผลบางอย่างเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ”ไค

“อย่างนั้นเองหรอกรึ แปลกแฮะ คนส่วนใหญ่ที่มาอยู่อาคารAแห่งนี้ส่วนมากจะมาอยู่เพราะลุงเคนซะเป็นส่วนใหญ่นะ น้อยคนที่จะมาด้วยเหตุผลอื่น ชั้นเองก็คนนึงล่ะที่มาอยู่ที่นี่ก็เพราะลุงเคนยังไงล่ะ”

“ทำไมละครับ ก็ไหนคุณฮันนี่บอกว่า ลุงเคนเป็นคนที่น่ากลัวไม่ใช่เหรอครับ” ไค

“อ่า เรื่องนั้นนะเหรอ ฮ่า ฮ่า ชั้นอำนายเล่นต่างหากล่ะ”หญิงสาวพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างสะใจ