RED STONE WAR

“หมดแก้ว”พอทั้งสามคนพูดจบต่างคนก็ต่างยกแก้วของตนขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ไคทำท่าเหมือนกับว่าจะสำรอกออกมา พัชจึงห้ามไว้ว่าห้ามสำรอกออกมาโดยเด็ดขาดให้กลืนลงคอไปให้ได้ ไคจึงพยายามกลืนลงคอจนหมด พร้อมกับกินมะกอกสามลูกตามเข้าไป

“ขมเป็นบ้าเลยเหล้าอะไรกันเนี๊ยะพัช” ไคถามพร้อมกับทำหน้าตาพะอืดพะอมเป็นอย่างมาก

“ไค แกนี่คอไม่ถึงจริงจริง ขอดีดีทั้งนั้นหากินยากนะเนี๊ยะแกรู้มั้ยตามท้องตลาดทั่วไปหากินไม่ได้นะเฟ้ย”พัชพูดไปแล้วจึงหันไปมองทางจัมพ์ เค้าเห็นจัมพ์ยืนนิ่งโดยไม่พูดอะไรในมือของจัมพ์มีเพียงแก้วที่มีแต่น้ำแข็งเปล่าเปล่าเพียงเท่านั้น ส่วนสุราที่อยู่ในแก้วแห้งเหือดไปจนหมด แม้แต่ลูกเชอรี่ก็กินหมดไม่เหลือไคและพัชต่างตกตะลึงกับการดื่มสุราที่ยอดเยี่ยมของจัมพ์จริงจริง

“แกนี่มันสุดยอดจริงจริงเลยวะเพื่อน ยอดเยี่ยมมาก”พัชกล่าวชมจัมพ์ ส่วนจัมพ์เองก็ยิ้มรับแต่ไม่ทันไรก่อนที่จัมพ์จะเอ่ยปากพูดอะไรซักอย่างเค้ากลับหงายท้องล้มตึงลงไปทันที

“อ้าว เฮ้ยจัมพ์เป็นอะไรไปล่ะนั้น”พัชพูดด้วยความเป็นห่วงไคจึงเข้าไปพยุงตัวจัมพ์ไว้ แต่ดูเหมือนว่าจัมพ์จะเมาหมดสติไม่รู้เรื่องเลย

               ไคพยายามประคองให้จัมพ์ลุกขึ้นแต่ทว่า จัมพ์ก็ยืนขึ้นไม่ได้พอจะลุกขึ้นก็เซไปเซมา จนไคต้องเอาจัมพ์ไปนั่งฟุบอยู่บนโซฟา ทั้งพัชและไคต่างมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมา

“โธ่ ไอ้เราก็นึกว่าคอแข็ง ฮ่า ฮ่า”พัชพูด

“คงต้องให้จัมพ์พักซักครู่แล้วล่ะ ผมว่าให้นอนพักซักหน่อยคงดีขึ้น”ไคเอ่ยขึ้น ทั้งสองคนจึงปล่อยให้จัมพ์นอนพักบนโซฟาและมองดูการประมูลที่ยังดำเนินต่อไปเรื่อยเรื่อย

            การประมูลก็ดำเนินต่อไปอย่างเข้มข้นมาก ไคเห็นว่าการประมูลในตลาดมืดแห่งนี้ไม่มีการเสียภาษีใดใด มีสินค้าที่นำมาประมูลก็ล้วนแต่เป็นสิ่งของแปลกแปลกจากทุกมุมโลก มีตั้งแต่ของชิ้นเล็กเล็กอย่างกล่องไม้ขีดโบราณจนถึงรถยนต์เป็นคันแต่พัชก็คอยบอกไคเสมอว่า สิ่งของที่นำมาประมูลที่นี่แน่นอนมันเป็นตลาดมืดเพราะฉะนั้นข้าวของบางอย่างอาจจะเป็นของปลอมก็เป็นได้ ง่ายง่ายก็คือตาดีได้ตาร้ายก็เสียประมาณนั้นเลยก็ว่าได้ และแล้วก็ถึงเวลาของพัชเมื่อโฆษกประกาศบนเวทีถึงสินค้าที่ทั้งสามคนนำเอามาประมูล

              มันคือผลึกสีแดงสดพร้อมสร้อยผู้คนในสถานที่ประมูลต่างพูดคุยกันอื้ออึงไปหมด หลายคนก็ซุบซิบกันว่าเจ้าสร้อยเส้นนั้นมันของจริงรึของปลอมกันนะ พอโฆษกบนเวทีโชว์สินค้าพร้อมประกาศราคาประมูลเริ่มต้นที่หกแสนบาท พอพัชได้ยินก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจกับราคาเริ่มต้นแต่ไคกับตกตะลึงกับราคาของสร้อยผลึกแดงเส้นนี้

“ทำไมราคาของเจ้าสร้อยเส้นนี้ถึงสูงมาก ถ้าอย่างงั้นคนที่รู้เรื่องราวของความสามารถของผลึกสีแดงนี้ก็คงมีเยอะสินะ”ไคคิดภายในใจและเริ่มรู้สึกเป็นห่วงสวัสดิภาพของทุกคนเป็นอย่างมาก เพียงไม่กี่นาทีที่เริ่มประกาศราคาเริ่มต้นของสร้อยผลึกแดง ราคาของมันก็เริ่มสูงขึ้นเรื่อยเรื่อย ผู้คนที่มาร่วมงานต่างก็ยกมือประมูลสินค้าชิ้นนี้กัน จนราคาของมันพุ่งขึ้นสูงถึงหนึ่งล้านบาทเลยทีเดียว ในที่สุดราคาของสร้อยผลึกแดงของพวกเค้าราคาก็หยุดลงที่หนึ่งล้านห้าแสนบาท คนที่ประมูลได้สร้อยสีแดงไปคือชายรูปร่างอ้วนสูงใหญ่มีหนวดเครารุงรังคล้ายคนต่างชาติ น่าจะเป็นอาหรับได้สินค้าไป

                  หลังจากนั้นไม่นานทางทีมงานก็เชิญตัวพัชไปเพื่อรับเงินจากที่ได้จากการขายสินค้า ส่วนไคก็อยู่ที่ห้องรับรองเพื่อดูจัมพ์ที่ยังหลับหมดสติอยู่ในเวลาไม่นานพัชก็กลับมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่สีดำ พัชเปิดกระเป๋าใบใหญ่ให้ไคดูด้านในเป็นเงินสดเป็นแบงค์พันทั้งหมดมีสามปึกใหญ่ใหญ่ห่อด้วยพลาสติกใสทั้งสามปึก

“เรารวยแล้วล่ะ ไคแกอยากได้อะไรก็ซื้อเอาได้เลย ฮ่า ฮ่า”พัชหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

“ผมยังไม่ได้คิดเรื่องเงินนี้เลย รอจัมพ์ฟื้นตัวก่อนดีกว่าค่อยคิดกัน”ไค เอ่ย

“งั้นไคแกเก็บเงินนี่เอาไว้ที่แกก่อนละกัน พอจัมพ์ฟื้นขึ้นมาแกสองคนก็กลับห้องพักไปก่อนได้เลยนะพอดีข้ามีธุระที่ต้องไปทำก่อน ไม่ต้องรอข้า”พอพัชพูดจบก็เดินหันหลังเดินออกจาห้องไปทันทีโดยไม่ฟังเสียงไคที่ห้ามปราม

                  ไคลุกขึ้นไปมองที่กระจกที่มองเห็นได้ด้านเดียวมองดูว่าเจ้าพัชจะไปที่ไหน พัชได้เดินเข้าไปในงานประมูลและไปหยุดยืนคุยกับหญิงสาวผมสีน้ำตาล ชุดราตรีสีแดงยืนถือเครื่องดื่มอยู่ทั้งคู่ดูคุยกันอย่างสนิทสนมกันมาก เหมือนรู้จักกันมานาน ไคจึงกลับไปปลุกจัมพ์ให้ตื่นขึ้นไคใช้ผ้าชุบน้ำมาลูบที่ใบหน้าของจัมพ์ และตบหน้าจัมพ์เบาเบา คอยเรียกจัมพ์จนจัมพ์ได้สติลืมตาขึ้นมาจัมพ์ตื่นขึ้นเอามือกุมศรีษะตัวเอง

“โอ้ยย นี่ข้าเป็นอะไรไปเนี๊ยะข้าปวดหัวเป็นบ้าเลย”จัมพ์โวยวายเสียงดังเนื่องจากปวดหัวอย่างมาก

“นายเมาจนหมดสติไปนะสิจัมพ์”ไคบอกจัมพ์และเล่าเหตุการณ์ต่างต่างที่เกิดขึ้นตอนที่จัมพ์หมดสติไปให้ฟัง

“หนึ่งล้านห้าแสนเชียวเหรอ งั้นเราก็รวยกันแล้วล่ะสิสุดยอดไปเลยนะไคเรารวยแล้ว ฮ่า ฮ่า”จัมพ์แสดงอาการดีใจออกมาอย่างชัดเจน จนลืมอาการปวดหัวจากการดื่มสุราไปเสียสนิท

“งั้นเรากลับห้องพักกันเถอะไม่ต้องรอพัชหรอก ปานนี้มันคงไปเที่ยวกับสาวสาวมีความสุขไปแล้วล่ะพวกเรากลับห้องพักกันก่อนดีกว่านะข้าว่า”จัมพ์เอยขึ้นแล้วจึงชวนไคกลับที่พักไปด้วยกัน ส่วนไคก็เห็นด้วยกับจัมพ์เพราะเค้ามีเงินสดติดตัวจำนวนมากมันทำให้เสื่ยงอันตรายและไคเองก็เป็นห่วงลูกสุนัขโจเซฟ ที่พวกเค้าทิ้งมันเอาไว้ในห้องเพียงลำพังด้วย ทั้งสองคนจึงออกจากงานประมูลไป

                  ที่หน้าทางออกก็มีคนขับรถมาสด้าสีขาวมาจอดไว้ให้ทั้งสองคนตกใจมากที่รถมาจอดที่นี่ได้ยังไง ไคสงสัยจึงถามพนักงานชุดสีเงินที่ขับรถของพวกเค้ามาจอดว่าขับรถมาจอดได้อย่างไร ชายในชุดสีเงินบอกว่านี่เป็นมาตรการใหม่ของทางงานประมูลเนื่องจากเกิดเหตุร้ายขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เพื่อความปลอดภัยของผู้มาร่วมงานทางทีมงานได้ตกลงกับพัชเรียบร้อยแล้ว จัมพ์จึงรับกุญแจรถมาจากชายชุดสีเงินแล้วทั้งสองคนจึงขึ้นรถแล้วขับออกมาจากงานประมูลกลับที่พักทันที พอถึงที่พักไคจึงรีบลงจากรถอย่างรีบเร่งพอไคเปิดประตูห้องพักได้เจ้าโจเซฟลูกสุนัขตัวน้อยก็วิ่งกระดิกหางไปมาวิ่งเข้ามาหาเค้าทันที ไคโอบกอดเจ้าลูกสุนัขด้วยความเอ็นดู ตัวมันเองก็ดีใจที่ไคกลับมามันกระโจนใส่เข้าพร้อมกับเลียใบหน้าของไคจนเปียกไปหมด ไคก็หัวเราะไปด้วยดูมีความสุขเสียเหลือเกิน

ไม่นานนักจัมพ์ก็เดินตามไคเข้ามาในห้อง พร้อมกับหอบกระเป๋าดูท่าทางพรุงพะรังน่าดู

“ไค แกมาถึงปุ๊บก็มาหาเจ้าโจเซฟก่อนเลยนะ ทั้งเงินทั้งเพื่อนไม่สนใจเลยนะแกให้มันได้อย่างงี้สิน่า”จัมพ์พูดประชดนิดนิด

              แต่พอจัมพ์เห็นเจ้าลูกสุนัขกระดิกหางมาหาเค้าจัมพ์ก็อดยิ้มและเล่นกับมันไม่ได้ เพราะทนความน่ารักของมันไม่ได้จริงจริง หลักจากนั้นไม่นานจัมพ์ก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนด้วยความสบายใจและนำเงินที่ได้มานอนกอดเอาไว้อย่างมีความสุขเป็นที่สุด ไคเองก็นอนเล่นกับเจ้าโจเซฟอยู่บนเตียงนอนเช่นกัน

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตูหน้าห้องพักดังขึ้น ไคและจัมพ์ต่างก็คิดเหมือนกันว่า พัชกลับมาแล้วทำไมไม่ไขกุญแจเข้ามาเลยหรือว่าทำกุญแจหาย ไคจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูโดยทันที

         แต่พอเปิดประตูด้านหน้ากับไม่พบพัชยืนอยู่ แต่กับมีกล่องกระดาษสีน้ำตาลวางอยู่ขนาดพอพอกับกล่องร้องเท้าผ้าใบวางแทนไคหยิบขึ้นมาเขย่าดู ก็มีเสียงเหมือนมีวัตถุอะไรบางอย่างอยู่ภายใน

“อ้าวแล้วเจ้าพัชล่ะไค แล้วนั่นกล่องอะไรล่ะ”จัมพ์ถามเมื่อสังเกตเห็นว่าไคถือกล่องแปลกแปลกเข้ามาในห้อง

“ไม่รู้สิหน้าห้องก็ไม่มีใครอยู่เลยมีแต่กล่องกระดาษใบนี้วางอยู่”ไคตอบ

“ระวังนะแกไม่รู้ว่ามันเป็นระเบิดรึเปล่า”จัมพ์ทำท่าทางตื่นเต้นกับของในกล่องปริศนานั้น

            เจ้าสุนัขโจเซฟก็เข้ามาดมดูกล่องใกล้ใกล้ท่าทางมันจะสนใจของภายในกล่องเหมือนกัน จากนั้นไคก็ค่อยค่อยเปิดฝากล่องออกดูปรากฎว่าสิ่งของภายในกล่องกลับกลายเป็นโทรศัพท์มือถือ รุ่นเก่าเก่าหน้าจอยังเป็นขาวดำอยู่เลย

“นี่ มันอะไรกันใครส่งโทรศัพท์โบราณมาให้เรากันเนี๊ยะ หรือจะเป็นไอ้พัชเล่นพิเรนทร์อะไรรึเปล่า”จัมพ์สงสัยว่าพัชอาจจะแกล้งอำกันเล่นรึเปล่า

“ผมว่าไม่น่าจะใช่นะ เพราะถ้าเป็นคุณพัชจริงจริงจะเอาเวลาไหนไปซื้อโทรศัพท์โบราณแบบนี้กันล่ะ”ไคทักท้วงขึ้นมา

“แต่ว่าไค แกอย่าลืมล่ะที่นั่นมันเป็นที่ประมูลตลาดมืดนะไอ้เจ้าพัชมันอาจจะประมูลโทรศัพท์เก่าแล้วส่งมาให้เราก็ได้ว่ามะ”จัมพ์สวน แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้นเพราะมีเบอร์ประหลาดโทรเข้ามา

“เฮ้ย ใครโทรมากันล่ะทีนี้หรือว่าจะเป็นเจ้าพัชลองรับดูสิไค รับเลย รับเลย”จัมพ์มองดูโทรศัพท์ที่สั่นอยู่เมื่อมีสายโทรเข้าอย่างตื่นเต้น ไคจึงกดรับโทรศัพท์สายนั้นทันที

“ฮัลโหล สวัสดีครับ”ไค

“ฮัลโหล ไคนี่พัชเองนะ”เสียงที่พูดในโทรศัพท์คือเสียงของพัชจริงจริงซึ่งไคจำได้ดี แต่พอเสียงของพัชเงียบลงก็มีเสียงชายลึกลับอีกคนนึงพูดขึ้นมาในโทรศัพท์เป็นเสียงที่ดูห้วนห้วน และติดสำเนียงภาษาเหนืออยู่ด้วย

“ตอนนี่ เปื้อนคิงอยู่ตวยหมู่ฮา หมู่คิงต้องเอาตังค์มาไถ่ตั๋วเปื้อนคิงเข้าใจ๋ตี่อู้ก่”เสียงในโทรศัพท์ที่ไคฟังแล้วไม่เข้าใจเอาเสียเลยพูดขึ้น

“เดี๋ยวก่อนนะ พวกแกพูดอะไรผมฟังไม่รู้เรื่อง”ไคถามกลับไปทางต้นสาย หลังจากนั้นก็มีเสียงเหมือนคนคุยกันด้วยภาษาแปลกแปลกในโทรศัพท์ แล้วก็เป็นเสียงของพัชพูดขึ้น