RED STONE WAR

            ไคลืมตาตื่นขึ้นด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง มันเป็นสิ่งที่ตัวเค้าไม่เคยรู้สึกมาก่อน สิ่งที่เค้าเห็นและสัมผัสได้ก็คือเจ้าลูกสุนัขตัวน้อยเลียใบหน้าของเค้าเพื่อที่จะปลุกเค้าให้ตื่นนั่นเอง เค้ามองเห็นมันกระดิกหางไปมา ดูมันแข็งแรงขึ้นมากไคตั้งสติตื่นอย่างเต็มที่ จึงอุ้มเจ้าลูกสุนัขขึ้นมาเจ้าลูกสุนัขก็กระดิกหางสบัดไปมาอย่างแรงพร้อมกับเลียไปหน้าของไค

“พอแล้ว พอแล้ว เจ้าหมาน้อย ฮ่า ฮ่า เจ้าแข็งแรงดีจัง”ไคนอนราบลงกับที่นอนแล้วยันแขนอุ้มเจ้าลูกสุนัขยกสูงขึ้นเหนือตัวเค้า

“โจเซฟ โจเซฟ ริชาร์ด ปาร์คเกอร์” เสียงของจัมพ์ตะโกนดังขึ้น จนเจ้าพัชตกใจตื่นขึ้นมาทันที

“โห แกคิดทั้งคืนได้ชื่อแค่นี้นะเหรอ”พัชเอ่ยขึ้นก่อนจะพลิกตัวเอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่มทำท่าเหมือนจะนอนต่ออีกซักหน่อย

“เจ้าหมาน้อยได้ยินมั้ยแกชื่อ โจเซฟนะ โจเซฟ ริชาร์ดปาร์คเกอร์แต่ชื่อยาวเกินไปมั้ยจัมพ์”ไคหันไปถามจัมพ์อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ชื่อไม่ยาวไปหรอก มันเป็นชื่อของเสือพิเศษเชียวนะ เจ้าลูกสุนัขของเรามันก็พิเศษชื่อนี้แหล่ะเหมาะสุดล่ะ”จัมพ์ตอบ

“งั้นผมจะเรียกมันว่า โจเซฟ”ไคอุ้มมันขึ้นแล้วลูบหัวเจ้าลูกสุนัขโจเซฟไปมา ส่วนตัวมันเองก็กระดิกหางตอบรับกับชื่อนี้ทันที เหมือนกับว่ามันเบื่อกับการแย่งกันตั้งชื่อให้กับมันในที่สุดก็สรุปได้ซักที หลังจากนั้นไคก็เอาเจ้าโจเซฟไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว แต่ไม่ว่าจะล้างหรือฟอกสบู่กี่ครั้ง สีของขนของเจ้าโจเซฟก็ดูเหมือนมีคราบอะไรซักอย่าง ที่ล้างยังไงก็ไม่ออกเท่าที่ไคสังเกตดูเหมือนว่าเจ้าลูกสุนัขตัวนี้มันน่าจะมีขนสีขาว แต่เพราะมันเลอะคราบที่ล้างไม่ค่อยออกตัวของมันเลยออกเป็นสีน้ำตาลขุ่นดูแปลกตาดีไปอีกแบบ

          พออาบน้ำเสร็จเช็ดตัวจนแห้งแล้วเจ้าโจเซฟมันจึงวิ่งเล่นไปทั่วห้องอย่างมีความสุข ต่างกับตอนที่พบมันครั้งแรกอย่างมาก ทั้งสามคนต่างก็วิ่งเล่นกับเจ้าลูกสุนัขอย่างมีความสุขหลังจากที่วิ่งเล่นกันจนเหนื่อย พัชก็คิดขึ้นมาได้ว่าทั้งสามต้องเตรียมตัวเปลี่ยนชุดใหม่เพื่อจะไปงานในคืนนี้

จึงขอตัวออกไปหาซื้อชุดข้างนอก ปล่อยให้ไคกับจัมพ์เล่นกับลูกสุนัขต่อไป

“เดี๋ยวข้าจะออกไปหาดูชุดใหม่ให้พวกแกก่อนพวกแกก็พักผ่อนกันไปก่อนนะเดี๋ยวเราจะออกไปงานตอนค่ำค่ำละกัน เดี๋ยวข้ามา”หลังจากที่พัชพูดจบพัชก็คว้ากุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องพักไป จัมพ์เลยขอนอนต่อซะเลยส่วนไคก็นั่งเล่นกับเจ้าโจเซฟต่อไป ตัวไคเองเริ่มนึกถึงอนาคตว่าจะทำอย่างไรต่อดีหลังจากที่ขายสร้อยผลึกสีแดงไปแล้วจะหาวิธีไหนเข้ากรุงเทพเพื่อไปตามหาเรนโบว์ดีนะ แล้วเรนโบว์ยังจะจำเค้าได้อยู่มั้ย

            ความคิดของเค้าก็ต้องหยุดลงเมื่อเจ้าโจเซฟกำลังกัดและกระชากผ้าม่านสีครีมตรงหน้าต่างก่อนที่มันจะพังลงมาทั้งแนวผ้าม่าน ไคจึงไปอุ้มมันออกมา ไคอุ้มเจ้าโจเซฟมาลูบหัวและหลังไปมาส่วนเจ้าโจเซฟเองก็มองเห็นไคเป็นเหมือนเจ้านายและเพื่อนของมัน ไคให้อาหารกับโจเซฟพอมันกินจนอิ่มมันก็เริ่มหาที่นอนของมันได้เองก็คือบนเตียงของไคเลย พอเจ้าโจเซฟมันหาที่เหมาะเหมาะได้มันก็ทิ้งตัวลงนอนทันทีตรงบริเวณข้างตัวไค หลังจากนั้นทั้งคู่ก็หลับไป

“พวกเราตื่นกันได้แล้วล่ะ ไอ้พวกขี้เซาทั้งหลายตื่นตื่นข้าหาชุดมาให้ใส่ไปงานกันได้แล้วนะมาลองชุดกันดู”เสียงของพัชตะโกนเสียงดังจนปลุกสิ่งมีชีวิตในห้องทั้งหมดต้องตื่นขึ้นมาในทันที ชุดที่พัชเตรียมมาเป็นชุดสูทแนวเกาหลีหน่อยหน่อยรัดรูปพอดีกับตัวขอไคและจัมพ์ คนทั้งสองต่างลองชุดจนเสร็จเรียบร้อยทั้งสามคนจึงเตรียมตัวเพื่อจะออกไปร่วมงานในตอนเย็นทันที

“แล้วเจ้าโจเซฟ ริชาร์ด ปาร์คเกอร์ล่ะ ไม่เอาไปร่วมงานด้วยเหรอ”จัมพ์พูดขึ้น

“คงไม่เหมาะหรอกมั้งข้าว่า เราไปขายของรีบไปรีบกลับดีกว่านะ ว่าไง ไค” ไคพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของพัชเพราะถ้าไปกันสามคนน่าจะดูคล่องตัวกว่าเพราะพวกเค้าต่างก็ห่วงเรื่องอันตรายอยู่บ้าง

                  หลังจากที่ตกลงกันว่าจะทิ้งลูกสุนัขโจเซฟไว้ที่ห้อง ทั้งสามคนจึงแยกย้ายกันไปแต่งตัวพัชแต่งตัวเสร็จเป็นคนแรกด้วยชุดสูทสีขาวเสื้อเชิ๊ตด้านในแขนยาวเป็นลายเสือสีขาวสลับดำ กางเกงสีขาวมันวับพร้อมด้วยเข็มขัดลายงูเหลือมสีขาว ร้องเท้าขาว ส่วมแว่นตาดำกับทรงผมฟูฟู สวมสร้อยคอรูปดาวหกแฉกสีทองขนาดใหญ่ ดูสะดุดตาอย่างชัดเจน คนที่สองคือไค ทรงผมสีดำมันเงาถูกมัดรวบไว้ด้านหลังอย่างเป็นระเบียบ ไคสวมสูทสีดำเชิ๊ตขาวด้านในผูกเนคไทสีดำสนิท ทั้งกางเกงเข็มขัดรวมถึงถุงเท้าและร้องเท้าก็สีดำสนิทและคนที่สามคือจัมพ์

“เฮ้ย ทำไมชุดของข้ากับไคเหมือนกันเลยวะแล้วทำไมชุดแกถึงไม่เหมือนพวกข้าล่ะมันยังไงกันเนี๊ยะ”จัมพ์โวยวายหลังจากที่ใส่ชุดเหมือนกับไคไม่มีผิดแต่ชุดของพัชกลับดูดีกว่าเค้าทั้งสองคนมาก

“ใจเย็นก่อนครับ ชุดนี่ผมเป็นคนเสนอให้พัชซื้อมาเอง เพราะพวกเราจะปลอมตัวกันยังไงล่ะ”ไคพูด

“ปลอมตัวรึ” จัมพ์สงสัยกับคำพูดของไค

“คือว่าเราสองคนจะปลอมเป็นบอดี้การ์ดให้กับพัชยังไงล่ะ แล้วให้พัชแสดงเป็นเจ้านายของเราเพราะถ้าทำแบบนี้เราจะมีเวลาสอดส่องคนที่คิดจะมาทำร้ายหรือมาปล้นพวกเราได้ เราสองคนจะได้ช่วยกันระวังตัวได้มากขึ้นไง”ไคอธิบายให้จัมพ์ฟังจนจัมพ์เข้าใจถึงเหตุผลของการปลอมตัว

“โอเค งั้นว่าไงว่าตามกัน”จัมพ์เอ่ย

            หลังจากตกลงบทบาทกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก่อนออกจากที่พักพวกเค้าก็แวะไปเล่นกับลูกสุนัขตัวน้อยกันก่อน จึงออกจากห้องไปเหลือเพียงเจ้าลูกสุนัขไว้เพียงลำพังพอทั้งหมดขึ้นรถแล้วไคก็เช็คสินค้าที่จะนำเข้าไปประมูลว่ายังอยู่ดีปรกติ ทั้งสามจึงออกเดินทางไปที่งานประมูลทันทีพัชขับรถได้ซักระยะนึง ก็ถึงที่หมายเป็นลานจอดรถกว้างติดกับโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง พัชนำรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลก่อนแล้วทั้งสามคนก็ออกมายืนรอที่หน้าโรงพยาบาลทั้งสามคนรออยู่ไม่นานมากนักก็มีรถตู้สีดำคันใหญ่มาจอดข้างหน้าของคนทั้งสามพอดี พอรถจอดนิ่งสนิทก็มีชายชุดสีเงินสวมหมวกทรงสูงก้าวลงมาจากรถ

“สวัสดีครับ ใครคือคุณพัชเก้านิ้วครับ”เสียงทุ้มต่ำของชายชุดสีเงินกล่าวขึ้น

                  พอพัชเห็นชายคนดังกล่าวก็รู้ได้ทันทีว่าชายคนที่สวมชุดสีเงินก็คือเจ้าหน้าที่ของงานประมูล เพื่อที่จะมาตรวจสอบสินค้าในการประมูลว่าเป็นของจริงหรือไม่ พอชายชุดสีเงินยืนคุยกับพัชอยู่ครู่หนึ่งทั้งสองคนก็ขึ้นรถตู้ไป พัชจึงเรียกไคกับจัมพ์ที่ยืนอยู่ด้านล่างให้ขึ้นรถ พร้อมกับแนะนำทั้งสองคนว่าเป็นบอดี้การ์ดของเค้า พอทั้งหมดขึ้นรถไปรถตู้สีดำก็เคลื่อนออกจากจุดนั้นทันที รถตู้วิ่งออกมาได้ไม่นานรถก็มาจอดอยู่ ณ สถานที่แห่งหนึ่งพอทั้งสามคนลงจากรถก็ประหลาดใจมาก เพราะเป็นสถานที่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้านหน้าทางเข้า เป็นสถานที่ใหญ่โตด้านหน้าทางเข้าเป็นประตูขนาดใหญ่ทำจากกระจกหนาสามบานด้านข้างของกระจกทั้งสามบาน มีรูปปั้นหญิงสาวแบกแจกันเทน้ำอยู่ทั้งสองด้าน ถัดไปด้านข้างก็มีเสาโรมันขนาดใหญ่เป็นเสาสีขาวประมาณห้าคนโอบเห็นจะได้มีอยู่ทั้งหมดสี่ต้นด้วยกัน มองไปทางด้านบนเพดานมองเห็นเป็นถาพวาดสีเหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่มีภาพเขียนรูปของนางฟ้าและเทวดากำลังบินอยู่เหนือท้องฟ้า หยอกล้อกันไปมาท่ามกลางปุยเมฆสีฟ้าดูมีความสุขเหลือเกิน ไคจึงถามชายชุดสีเงินที่พาพวกเค้าทั้งสามมา

“คุณครับ ภาพวาดบนเพดานนี่ในความหมายของภาพคืออะไรหรือครับ”ไคถาม

“รูปภาพนี้ บ่งบอกว่าที่ดินแดนแห่งนี้ไม่ใช่ทั้งโลกมนุษย์และโลกสวรรค์แต่เป็นดินแดนเชื่อมต่อของคนทั้งสองโลกยังไงล่ะ”ชายชุดสีเงินกล่าว

                 จัมพ์ฟังดูแล้วก็คิดขึ้นมาในใจว่าไอ้พวกนี้ถ้าจะบ้าจริงจริง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาได้แต่ฟังฟังไปเท่านั้นเอง หลังจากชายชุดสีเงินแนะนำสถานที่พอประมาณแล้ว ชายคนดังกล่าวก็พา ไค จัมพ์และพัช เข้าสู่งานประมูลโดยเข้าทางประตูด้านหน้า ทั้งสามคนเดินผ่านประตูกระจกบานใหญ่ทั้งสามบานเข้าไปก็ต้องตกใจกับงานศิลปะที่ตกแต่งที่ภายในที่ดูงดงามเหมือนอยู่บนสวรรค์ในนิยายกรีกโบราณก็ไม่ปาน มองไปทางด้านหน้าเป็นเวทีขนาดใหญ่มีผ้าม่านสีแดงเลือดหมูขนาดใหญ่รูดปิดอยู่ถัดมา ก็เป็นแท่นไม้สักขนาดใหญ่คลุมด้วยผ้าสีทองคลุมแท่นไม้ไว้ทั้งอัน มองเห็นแค่เพียงขาไมค์โคโฟนขนาดเล็กตั้งอยู่เพียงอันเดียวเท่านั้น ถัดออกมาจากหน้าเวทีก็เป็นโต๊ะกลมกลม ที่คลุมด้วยผ้าสีเขียวประมาณยี่สิบกว่าตัวดูแล้วน่าจะเป็นโต๊ะของพวกวีไอพีแน่แน่ ที่ด้านหลังยังมีเก้าอี้ที่มีผ้าคลุมสีเขียวอีกกว่าร้อยตัวตั้งอยู่ ทั้งสามคนยังมองเห็นคนจำนวนมากที่นั่งอยู่ตามโต๊ะ เก้าอี้ และ จุดต่างต่างที่ทางงานประมูลจัดไว้ให้ จัมพ์เงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดานด้านบนก็ต้องอึ้งกับรูปภาพที่วาดที่บนเพดานบวกกับแสงไฟที่ส่องรูปภาพให้ดูเหมือนมีชีวิตภาพของนางฟ้าและเทวดาจำนวนมากหยอกล้อเล่นกันบนสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน

“ใครเป็นเจ้าของที่นี่นะคงจะรวยน่าดูเลยนะว่ามั้ยไค”จัมพ์พูดกับไค

                 ส่วนไคเองได้แต่ยืนมองดูสถานที่จน ทั่วอย่างเงียบเงียบ ทันใดนั้นชายที่อยู่ในชุดสีเงินก็เดินมาทางพัชและได้พาคนทั้งสามไปนั่งในที่ที่จัดไว้ให้สำหรับผู้ที่นำของมาประมูล ทั้งสามคนได้ไปอยู่ในห้องส่วนตัวขนาดใหญ่มีโซฟานุ่มนุ่มสีดำตัวใหญ่ให้นั่งบริเวณในห้องกว้างขวางเป็นห้องทึบทึบไม่มีหน้าต่างมีเพียง กระจกที่มองเห็นได้ด้านเดียวคือจากภายในออกไปภายนอกเท่านั้น จึงมองเห็นเวทีภายนอกได้ชัดเจนภายในห้องยังมีพนักงานค่อยบริการอยู่หนึ่งคนแต่งชุดสวมเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาว สวมเสื้อกักสีดำผูกหูกระต่ายยืนอยู่เพื่อคอยบริการคนในห้อง พัชจึงสั่งเครื่องดื่มชายคนนั้นไปหลังจากนั้นชายคนดังกล่าวก็เดินออกจากห้องไป

“โห ที่นี่ดูหรูหราเป็นบ้าเลยแกว่ามั้ยไค ดูสิคนมากันให้เพียบเลย”จัมพ์

“นั่นสินะ ที่นี่คงมีเงินสะพัดมากโขเลยเชียวล่ะ”ไค พูดขึ้นแต่เจ้าพัชซึ่งนั่งบนโซฟาอย่างสบายใจมองทั้งสองคนแล้วยิ้ม

“พวกแกตื่นเต้นใช่มั้ยล่ะ ตอนข้ามาครั้งแรกมากับพ่อข้าตอนนั้นข้าก็ตกใจเหมือนกัน ที่นี่นะเงินสะพัดมากเลยนะคืนคืนนึงมีเงินหมุนในที่นี้นับร้อยล้านเลยทีเดียว”พัชเอ่ยขึ้น

“แล้วตอนนั้นนายเอาของมาประมูลหรือมาซื้อของล่ะ”ไคถาม

“มาเก็บเงินค่าธรรมเนียมน่ะ แหะ แหะ”พัชตอบไปพลางยิ้มไปพลาง

“นั้นไงล่ะนิสัยตำรวจก็เป็นเหมือนกันหมดพ่อเป็นไงกรรมต้องตกถึงลูกเข้าซักวันแน่แน่แก ระวังไว้เถอะ”จัมพ์พูดอย่างประชดประชัน

“ถ้ากรรมจะตกมาถึงข้านะ เจ้าประคู้นน ขอให้ตกที่พ่อข้าคนเดียวอย่ามาถึงตัวข้าเลยเถอะสาธุ”พัชพูดไปพร้อมกับยกมือพนมไหว้เหนือหัวของตน

          พอจัมพ์และไคมองเห็นท่าทางของพัชแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ทั้งสามคนเลยหัวเราะออกมาลั่นห้องเลย ไม่นานนักทุกคนก็ต้องนิ่งเงียบทันทีเพราะพนักงานที่คอยดูแลอยู่ที่ในห้องเดินกลับมาพร้อมเครื่องดื่มในถาดใบใหญ่ ไคมองเห็นบนถาดที่พนักงานถือมามีแก้วเครื่องดื่มที่พัชสั่งไปสามแก้วด้วยกัน พัชจึงจัดแจงเครื่องดื่มให้กับทั้งสองคน

“พวกเรามาดื่มฉลองในความเป็นเพื่อนของเรากันดีกว่าในโอกาสพิเศษแบบนี้ ก็ต้องมีสุราพิเศษเช่นกัน”พัชพูดขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วสุราที่ดูแปลกตาส่งให้ไคและจัมพ์

“แก้วนี้สำหรับแกเลยจัมพ์มันเหมาะกับลักษณะนิสัยของแกที่สุด around the world นี้และเหมาะเลย”พัชยื่นเครื่องดื่มให้หนึ่งแก้วกับจัมพ์ และแก้วที่จัมพ์ได้รับมีสีเขียวเขียว จัมพ์ลองดมกลิ่นดูเหม็นเหมือนกลิ่นยาสีฟันก็ไม่ปานมีลูกเชอรี่สีแดงลอยอยู่ด้านบนแก้วด้วย

“แก้วนี้สำหรับแกเลยไค vodka martini” พัชส่งแก้วให้ไค เป็นแก้วรูปสามเหลี่ยมมีน้ำใสใสพร้อมกับไม้จิ้มฟันที่เสียบลูกมะกอกน้ำขนาดเล็กสามลูก ที่ขอบแก้วมีเปลือกของลูกเลม่อนสีเหลืองอ่อนฝานเป็นชิ้นยาวยาวม้วนเป็นขดตรงบริเวณขอบแก้ว

“ส่วนของข้า Gin tonic นี่คือเครื่องดื่มที่ข้าโปรดปราณที่สุด”พัชยกแก้วในมือชูขึ้นเพื่อดื่มฉลองในความเป็นเพื่อนของทั้งสามคน พัช ไค จัมพ์ ต่างก็ยกแก้วขึ้นมาประสานกันแล้วทั้งสามคนก็พูดขึ้นพร้อมกันว่า