RED STONE WAR

“พวกนายจะขายเท่าไหร่เหรอ”พัชถาม
“ทำไมนายจะซื้อเหรอ”ไคถามกลับ
“พวกข้าไม่รู้จะขายเท่าไหร่ดี แล้วแกรู้มั้ยว่าไอ้สร้อยเนี๊ยะ ราคาขายกันเท่าไหร่”จัมพ์พูด
“คือ ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจนักน่าจะได้ซักสองหมื่นนะข้าว่า”พัชเอ่ยขึ้น
“สองหมื่นเลยเหรอ โห แพงขนาดนั้นเลย สบายล่ะทีนี่ไค”จัมพ์พูดแล้วจึงหันไปมองไคแต่ไคกับทำท่านิ่งเงียบไม่พูดอะไรได้แต่เพียงมองดูสร้อยที่อยู่ในมือของจัมพ์เท่านั้น
“แล้วแกจะซื้อเท่าไหร่ล่ะ”จัมพ์พูดต่อ
“ตอนนี้ข้ามีอยู่เกือบหนึ่งหมื่นบาทขายให้ข้าเถอะแล้วเอาเงินสดไปได้เลยตอนนี้ ถ้าพวกแกไปหาที่ขายกว่าจะขายได้เสียเวลาแย่เลยนะถ้าขายข้าตอนนี้ เดี๋ยวข้าไปหาที่ขายต่อเองสนใจมั้ยล่ะ”พัชย้ำอีกครั้ง
“ว่าไงล่ะไคขายให้มันไปเลยดีมั้ยจะได้ไม่เสียเวลาเรา”จัมพ์พูดกับไค
“ผมว่าเราใจเย็นเย็นก่อนลองไปหาสืบดูก่อนว่าราคาของมันน่าจะมีคนรู้จริงจริงแน่ เพราะสร้อยเส้นนี้มันพิเศษนะมันหาไม่ได้ง่ายง่าย มันไม่น่าจะได้ราคาแค่นี้ ถ้าหากผมจำไม่ผิดตอนที่เจ้าลีฟามันบอกตอนนั้นว่าสร้อยสีแดงมีราคาสูงมากนะ”ไคกระซิบให้จัมพ์ฟัง
“ขายให้ข้าเถอะน่า ไปสืบราคาก็เท่านั้นเสียเวลาเปล่าเชื่อสิ”พัชพูดแทรกขึ้น แต่ทั้งสองคนทั้งไคและจัมพ์ต่างมองหน้ากันไคจึงคิดแผนหลอกลองใจขึ้นมาได้ ไคจึงทำท่าซุบซิบที่ข้างหูของจัมพ์บอกแผนการโดยให้จัมพ์ทำท่าโวยวายว่ารู้ราคาที่แท้จริงแล้ว
“ว่าไงนะไคจริงรึ”จัมพ์โววายเสียงดังแล้วหันหน้ามาทางเจ้าพัชทันที
“แกโกหกข้า ไคบอกว่าสร้อยเส้นนี้มันมีราคาสูงกว่านั้นเยอะแกคิดจะมาหลอกคนอย่างข้ารึแกไม่เข็ดใช่มั้ยสงสัยต้องตัดนิ้วทิ้งอีกซักนิ้วแล้วมั้ง พอจัมพ์พูดจบก็เรียกดาบสีดำเล่มโตออกมาพอเจ้าพัชมองเห็นดาบสีดำเล่มโตก็ถึงกับใบหน้าถอดสีเลยทีเดียว
“ข้า ข้า ขอโทษข้าไม่โกหกอีกแล้วจ้าข้าล้อเล่นนิดเดียวเองไม่เห็นต้องเอาดาบมาขู่กันเลย ใจร้ายชมัด”พัชรีบบอกอย่างลนลาน
“งั้นก็รีบบอกความจริงมา ไม่งั้นข้าก็ไม่สนใจหน้าไหนทั้งนั้นละ”จัมพ์ขู่เสียงดัง
“ก็ได้ข้าบอกความจริงก็ได้แต่ต้องตกลงกับข้าก่อนว่าถ้าหากข้าหาที่ขายสร้อยเส้นนี้ได้ต้องมีส่วนแบ่งให้ข้าด้วยนะ โอเคมั้ยล่ะ”พัชยื่นข้อเสนอ
“แกว่าไงนะ หนอยแน่ะยังกล้ามาต่อลองพวกข้าอีกเหรอ อยากตายใช่มั้ย”จัมพ์ขู่อีกครั้ง
“คำก็ตาย สองคำก็ตายอะไรของพวกแกเนี๊ยะ ถ้าเกิดจะขายของแบบนี้ มันก็ต้องขายในตลาดมืดเท่านั้นยิ่งสินค้ามีราคาสูงอันตรายก็มีมาก กับการที่ข้าขอค่าแรงบ้างอะไรบ้างเพราะต้องเสี่ยงอันตรายมันผิดด้วยเหรอ”พัชพูด
“หนอย ยังจะกล้ามาเถียงอีกรึแก”จัมพ์พูดพลางทำท่าขยับดาบเล่มโตไปมา
“ก็ได้เราจะแบ่งส่วนแบ่งให้แน่นอนแต่ขอความจริงได้มั้ยเพื่อความซื่อตรงเพราะฉะนั้นห้ามปิดบังความลับต่อกันและเราจะเป็นผู้ร่วมธุรกิจกันตกลงมั้ย”ไคพูด
“ต้องอย่างนี้สิค่อยระรื่นหูหน่อย คุยกับแกง่ายหน่อยดีกว่าคุยกับไอ้บ้านี่ เอะอะก็จะชักดาบอย่างเดียวเลย”พัชพูดพลางเหลือบมองจัมพ์ด้วยหางตา
“อยากตายใช่มั้ยแก”จัมพ์พูดขึ้นแถมยังจ้องเขม็งไปทางพัช
“เอาน่า เอาน่า ใจเย็นเย็นทั้งคู่เลย พัชนายรู้เรื่องเกี่ยวกับสร้อยเส้นนี้อะไรบ้างช่วยเล่ามาให้พวกเราฟังหน่อยสิ”ไคพูด
“เรื่องของสร้อยสีแดงนี้ข้าก็ไม่รู้อะไรมากหรอก แต่เมื่อหลายเดือนก่อนข้ามาที่เชียงใหม่นี่แหล่ะ ข้าพอมีเส้นสายพอจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตลาดมืดของที่นี่บ้าง ข้าไปร่วมงานประมูลตลาดมืดของเก่าข้าได้ไปเห็นสร้อยที่มีจี้สีแดงแบบนี้เลยตอนนั้นมีคนประมูลไปแปดแสนเลยทีเดียว”พัชพูด
“แกว่าไงนะ แปดแสนเหรอ ไอ้จอมหลอกลวงมันน่านักนะแก กล้าจะมาหลอกคนอย่างข้าเดี๋ยวก็สวยหรอก”จัมพ์พูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว นิดนิด
“เอาน่า เอาน่า ช่างมันแถอะ ว่าแต่ นายรู้ที่จะขายสร้อยเส้นนี้ใช่มั้ย”ไคพูด
“รู้สิ ว่าแต่พวกแกเอามาจากไหนสร้อยแบบนี้ ข้าเคยลองไปหาซื้อดูแต่ไม่เคยเห็นเลยพวกแกเอามาจากไหนกัน”พัชถามกลับ
“นายอย่ารู้เลย มันไม่ดีกับตัวนายเองถ้ารู้เรื่องพวกนี้มากไป เอาเป็นว่านายหาที่ขายสร้อยเส้นนี้ให้พวกเราก็พอ”ไคตอบ
“โอเค โอเค งั้นก็ได้ แต่อย่าลืมข้อตกลงของเราละกัน”พัชพูด
“แน่นอน สัญญา”ไคตอบ หลังจากที่ทั้งสามคนคุยตกลงกันเรียบร้อยจึงเริ่มออกเดินทางอีกครั้งพัชได้ขับรถพาไคและจัมพ์เข้าไปในตัวเมืองเชียงใหม่ขับรถไปถึงถนนศรีดอนไชยตัดเข้าถนนสุริยวงศ์แล้วจอดที่หน้าร้านขายหนังสือแห่งหนึ่งแล้วพัชก็ลงจากรถไปเดินเข้าร้านหนังสือไปสักครู่หนึ่งก็เดินกลับมาที่รถ
“งานประมูลจะจัดขึ้นในอีกทีก็ตั้งสองวันเราคงต้องค้างที่นี่กันก่อนแล้วล่ะ”พัชพูด
“สองวันเลยเหรอทำไมถึงนานขนาดนั้นล่ะ”จัมพ์พูด
“ปรกติงานประมูลที่ตลาดมืดมีการประมูลทุกวันนั่นแหล่ะ แต่พอดีเกิดเหตุการปล้นสินค้าของผู้ประมูลมีคนตายและบาดเจ็บด้วยจึงต้องเลื่อนการเปิดประมูลออกไป”พัชกล่าว
“โดนปล้นรึ”ไคพูด
“ใช่แล้วล่ะ มันจะมีพวกโจรคอยสังเกตในงานประมูลหากมีสินค้าราคาแพงไอ้โจรพวกนี้มันก็ดักปล้นตามทางกลับหรือไม่ก็หน้างานประมูลกันเลยทีเดียว”พัชตอบ
“แล้วการรักษาความปลอดภัยไม่มีเหรอ”ไคถาม
“การรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมแต่เฉพาะในงานเท่านั้นถ้าออกจากงานมาแล้ว ทางงานประมูลจะไม่รับผิดชอบใดใด”พัชตอบ
“ไอ้พวกโจรพวกนี้มันปล้นอะไรไปได้บ้างเหรอ”ไคถาม
“ไม่รู้สิน่าจะเป็นสินค้าที่มีราคาสูงมากเห็นเค้าว่าเป็นคนมีเงินเยอะมากมาประมูลสินค้าไปแล้วถูกดักยิงจนรถพรุนเลยล่ะ น่ากลัวจริงจริง”พัชพูด
“พวกเราควรระวังตัวเอาไว้น่าจะดีนะเพราะของที่เรามีก็ราคาสูงเหมือนกัน”ไคพูดขึ้น
“เอาเป็นว่าตอนนี้เราหาที่พักกันก่อนดีกว่ามั้ย”พัชเสนอขึ้น
“พักที่ไหนดีล่ะ พวกข้าไม่มีเงินหรอกนะ”จัมพ์พูด
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ดูซะก่อนแกมากับใครข้าพัชเก้านิ้วผู้กว้างขวางนะโว้ย ฮ่า ฮ่า”พัชหัวเราะออกมาอย่างสะใจทำเหมือนว่าตัวเองเป็นต่อสองคนนี้มาก
“เดี๋ยวหาวิลเลจแถวแถวนี้พักกันก่อน ตามข้ามาเดี๋ยวข้าจัดการเอง”พัชพูดจบก็ออกรถเดินทางไปหาที่พักทันทีพอรถจอดพัชก็ลงไปจากรถเพื่อติดต่อกับสถานที่พักไคสังเกตบริเวณรอบรอบเป็นสถานที่สวยงามมากเป็นบ้านที่ตกแต่งแบบศิลปะล้านนาดูงดงาม มีสระน้ำตรงกลางส่วนบ้านพัก รอบอรอบสระมีบ้านทรงไทยทาด้วยสีดำสวยงามและบ้านที่ก่อสร้างแบบร่วมสมัยสีขาวดูเข้ากับบรรยากาศธรรมชาติมาก พอพัชตกลงเรื่องห้องพักเรียบร้อยแล้วทั้งสามคนก็เข้าไปพักที่วิลเลจแห่งนั้น ในห้องพักมีเตียงนอนสามเตียงพอดีจึงแบ่งกันคนละเตียงพอจัมพ์ทิ้งตัวลงนอน บนที่นอนนิ่มนิ่มไม่ถึงห้านาทีก็มีเสียงกรนออกมาทันทีไคกับพัชมองหน้ากันก็หัวเราะร่าออกมาทันที
“จัมพ์” ไคกระซิบข้างข้างหูของจัมพ์ที่เพิ่งจะหลับลงไปเมื่อสักครู่นี้ ทำให้จัมพ์สดุ้งตื่นด้วยความตกใจ แล้วทำท่าทางลนลานทันที
“อะไร เกิดอะไรขึ้น”จัมพ์ตกใจพูดขึ้น
“ฮ่า ฮ่า ไม่มีอะไรหรอกเราจะถามว่าไปหาอะไรกินกันมั้ย”ไคพูดพลางหัวเราะนิดนิด
“พวกแกนี่ ดีจังเนอะยังหัวเราะกันได้อีกขนาดโดนตำรวจตามล่าตัวขนาดนี้”พัชพูด
“เครียดทำไม เครียดไปก็เปล่าประโยชน์สู้เรายิ้มตอนรับวันใหม่ทุกทุกวันไม่ดีกว่ารึ จริงมั้ยขอเพียงแค่เรารู้จักตัวเองก็พอ ว่าจุดหมายของเราคืออะไร”ไคพูด
“จุดหมายของชีวิตกับความใฝ่ฝันมันเหมือนกันมั้ย”พัชถาม
“น่าจะเหมือนกันนะแต่ผมไม่มีความใฝ่ฝันหรอก เพราะผมไม่มีความทรงจำ”ไคพูด
“อะไรนะ แกไม่มีความทรงจำหมายความว่ายังไงข้าไม่เข้าใจ”พัชถาม
“ไม่เข้าใจอะไรล่ะ ก็ไคมันความจำเสื่อมมันจำอะไรไม่ได้เลยไงล่ะ”จัมพ์สวนขึ้นมา
“ถ้างั้นแกสองคนรู้จักกันได้ยังไงกัน”พัชถาม