รักเธอสุดใจ ให้ไปหมดตัว

ผมก้าวเดินอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระแทกเท้าเสียงดังเพื่อจะได้ทำให้ใอ้คนที่อยู่ข้างหลัง(เบน)จะได้รู้ว่าตอนนี้ผมไม่พอใจมันเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมากับมันเพียงสองคน

"อีกไกลมั้ย? ต้นองุ่นของแม่นายน่ะ"เสียงของใอ้เบนที่ดูดัดจริตใส่ซื่อเพียงเล็กน้อยถามขึ้นระหว่างที่เรากำลังเดินมาตามทางของสวนหลังบ้าน

"ใกล้จะถึงล่ะ"ผมพูดด้วยเสียงที่เรียบนิ่งเย็นชา

"รอฉันด้วยสิ"ใอ้เบนวิ่งเข้ามาเดินข้างๆผมเมื่อเห็นว่าผมเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ เหอะ! เดินช้าชะมัด ตัวก็สูง ขาก็ยาว ก็นึกว่าจะเดินเร็ว ผิดกับผมเหลือเกิน เป็นเพราะระบบการสืบพันธุ์ของพ่อเข้มข้นกว่าของแม่ ผมเลยจึงต้องเกิดมาเตี้ยเหมือนพ่อ -*- แต่ก็ยังได้รับนิสัยที่เหมือนแม่อยู่เหมือนกัน แม่เป็นคนที่ทำอะไรก็แข็งขัน แม่ทำเหมือนว่าตัวเองเป็นผู้ชาย บางครั้ง....พ่อก็จะกลายเป็นพ่อที่ดูเหมือนเด็ก ส่วนแม่...แม่ดูเหมือนผู้ชายทั้งแท่ง ผมคิดว่าแม่น่ะควรจะเกิดมาเป็นผู้ชายมากกว่า แล้วให้พ่อเกิดมาเป็นผู้หญิง มันถึงจะได้เป็นครอบครัวที่ปกติดีกับเขาบ้าง --

พอคิดเพลินๆก็สนุกดีนะ ผมคิดไปแล้วก็ยิ้มไปเวลาที่ตนเองชอบคิดอะไรที่มันดูไม่น่าจะเป็นจริง แต่มันก็เป็นจริงไปเสียแล้ว ^^;

ตุ้บ! เฮ้ย...เท้าผมสะดุดตอ

"โอ๊ย!!"ผมเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงไปกองกับพื้น

"เฮ้ย! พาร์ส นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"ใอ้เบนนั่งคุกเข่าลงบนพื้นก่อนจะจับที่ข้อเท้าของผม มันทำสีหน้าที่ดูเป็นห่วงผม เอ๊ะ! แล้วมันจะเป็นห่วงผมทำไมล่ะ ทั้งที่ผมก็เกลียดมัน ผมเกลียดมัน! เกลียด...ผมเกลียด เกลียด! เกลียด!! ผมเกลียดใอ้เบน!!!

"ปล่อย!!"ผมสะบัดมือของมันทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ก่อนที่ผมจะลุกขึ้น มันเลยลุกขึ้นตามและจ้องหน้าผมนิ่ง

"นายจะเกลียดอะไรฉันนักหนา พาร์ส"มันถามผมด้วยสีหน้าที่เย็นชาผิดจากเมื่อกี้ มันทำให้ผมแอบหวั่นๆเพียงเล็กน้อย แต่ผมก็พยายาม

ทำใจตัวเองให้มันเข้มแข็ง

"ใช่! ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียด! เกลียดนายตั้งแต่อยู่ ม.ต้น นายแย่งผู้หญิงของฉันไป! นายทำให้ผู้หญิงของฉันเสียใจ ไหนนายเคยบอกไม่ใช่เหรอว่านายจะรักแต่ผู้หญิงคนนั้นที่ฉันมอบให้ แต่พอนายได้ นายก็ไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น เหมือนกับว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นของเล่น! ที่นายทำอยู่อย่างนี้ พยายามพูดพยายามยิ้มให้ฉันอยู่แบบนี้ มันคือการหลอกลวงใช่มั้ย? นายทำอนาคตของฉันกับผู้หญิงคนนั้นพัง ทั้งยังตามมารังควานฉันอีก เรียนก็เรียนที่เดียวกัน แล้วเคยมั้ย? เคยจะมีวันไหนที่ฉันไม่เจอนายบ้าง ตอบฉันมาสิใอ้เบน ตอบมา!"ผมกระชากคอเสื้อมันด้วยความโมโห มันมองผมด้วยอาการหวั่นๆเพียงเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้า

"คือฉัน...ฉัน..."มันยังคงอ้ำอึ้งและไม่กล้าสบตาผม ผมปล่อยเสื้อมันก่อนและกำลังจะเดินไปสวนต่อ

ควับ! ผมถูกกระชากและเข้าไปในอ้อมกอดของใอ้เบนมัน มันกอดผมแน่น น้ำตาใสๆของมันหยดลงบนเสื้อของผม

"นายทำบ้า..."ผมกำลังจะด่ามัน แต่มันก็พูดดักผมไว้ ด้วยเสียงที่สั่นเครือ

"ใอ้พาร์ส! เรื่องที่ผ่านมาฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆที่ต้องทำอย่างนั้น ถ้าฉันรู้ว่านายจะเกลียดฉัน ฉันคงไม่ทำหรอก แต่เพราะฉันไม่รู้ไงล่ะ! ฉันเลยต้องถูกนายเกลียดอยู่อย่างนี้!!"ใอ้เบนกอดผมแน่นขึ้น ผมพยายามดิ้นแต่มันก็ไม่ยอมปล่อยผมสักที ผมเริ่มจะหงุดหงิดและเกลียดมันมากขึ้นก็ตอนที่มันกอดผมนั่นแหล่ะ!!

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!"ในที่สุดมันก็ยอมปล่อยผมหลังจากที่ผมตวาดด้วยความโมโห

ผวัะ! ผมชกมันด้วยความโมโห มันหันขวาไปเพราะแรงชกของผม มันจ้องหน้าผมก่อน น้ำตาที่ยังคงไหลอยู่ เลือดเริ่มไหลออกมาจากปากของมัน

"ที่ฉันทำอย่างนั้นก็เพราะ..."มันไม่สนใจแต่กลับพูดต่อ

"เพราะอะไร บอกฉันมาสิวะ!"ผมเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมันอีกครั้ง

"เพราะ...เพราะ..."ฮึ่ม! ผมเริ่มจะอารมณ์เดือดปุดๆขึ้นเรื่อยๆ

"ฉันจะนับ 1-3..."

"เพราะ..."

"หนึ่ง..."ผมเริ่มนับ มันเริ่มมีสีหน้าที่ตกใจเพียงเล็กน้อย

"คือ...."

"สอง..."มันปากเหวอ

"คือ..."

"สา...."

"คือ...คือ...คือฉันรักนายไงล่ะ!!"

"O_O"