รักเธอสุดใจ ให้ไปหมดตัว

"เบน...ไปยังไงบ้างลูก สอบติดเข้าที่ใดบ้าง?"แม่ของผมถามเบน...ลูกชายเพื่อนสนิทของแม่สมัยเรียน แม่ถามด้วยสีหน้าที่อยากรู้ ผมแอบชำเลืองมองนายเบนนั่นที่คุยกับแม่ของผมอยู่ ดูท่าจะคุยกันซะยาวเลยเชียว และก็ดูจะคุยกันถูกปาก หมั่นไส้จริงๆเลย แม่ก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ คุยกับลูกชายคนอื่นก็พูดดีอยู่ ทั้งไพเราะเสนาะหู จะเรียกว่าบททำนองเสนาะก็ไม่ปราณ แต่พอมาคุยกับลูกชายอย่างผมนะ! พอคิดแล้วก็อ ยากจะร้องออกมาด้วยความน้อยใจจริงเว้ย!!

"ผมเรียนอยู่ที่ มหาวิทยาลัยเลดี้เวิร์ดครับ"

เคร้ง!!

ถ้วยกาแฟที่เคยอยู่ในมือของผม บัดนี้...ได้ตกลงไปอยู่บนพื้นพร้อมกับเศษแก้วชิ้นเล็กๆ ไม่ใช่ว่าผมซุ่มซ่ามนะหรอก แต่ว่า...

"นั่นมันมหาลัยที่ฉันจะไปเรียนนี่!"ผมหันไปมองหน้าใอ้เบนด้วยอาการที่อยากจะชกมันเต็มประดา

'ใครสั่งให้มันไปเรียนที่เดียวกันกับฉันวะ!' พอคิดได้เท่านั้น แม่ก็พูดเข้าข้างใอ้เบนนั่น

"ที่เดียวกันแล้วมันผิดตรงไหนล่ะ เรียนที่เดียวกันก็ดีแล้วนี่ เวลามีปัญหาจะได้ศึกษากันนะลูก ใช่ไหมเบน..."แม่พูดกับผมด้วยสีหน้าบึ้งตึงก่อนจะหันไปถามใอ้เบนนั่น

"ใช่ครับ ^^"คำตอบที่ตามด้วยรอยยิ้มที่น่าเอ็นดู(ตรงไหนวะ!)ของใอ้เบน มันทำให้ผมนั่งจ้องหน้ามันอยู่นานเป็นสองนาน จนเจ้าตัวอย่างมันรู้สึกตัวว่าผมจ้องหน้ามันอยู่ มันก็คุยเปลี่ยนเรื่อง เลยทำให้ผมรู้สึกตัวและรีบหันกลับมาที่เดิม

"อะ...เอ่อ ผมได้ยินว่าแม่มีต้นองุ่นอยู่ 2-3 ต้นอยู่สวนหลังบ้านเหรอครับ?"

"อ่อ ใช่จ๊ะ เบนอยากไปชิมผลมันดูไหม? ตอนนี้มันกำลังสุกเต็มที่ เออ! พอดีเลย แม่จะให้เจ้าพาร์สไปเก็บองุ่นด้วย ถ้าหากไม่เก็บ...มีหวังผลองุ่นเน่าไม่ได้กินแน่"แม่พูดโดยไม่มีสีหน้าที่หนักใจอะไร แต่สำหรับผม...

"ผมไม่ยอม!! แม่จะให้ผมไปเก็บองุ่นกับตานี่อย่างนั้นเหรอ? ยังไงซะผมก็ไม่ไปกับตานี่หรอก!"ผมชี้หน้าใอ้เบนอย่างเอาเรื่อง มันมองผมก่อนจะกระตุกยิ้มเหมือนสะใจ เหอะ! มันคงอยากจะแกล้งผมแน่ๆ ทั้งที่ผมก็ไม่ชอบมันตั้งแต่อยู่ ม.ต้น ยันถึงตอนนี้ รู้สึกอยากจะจับมันยัดลงโถส้วมในบ้าน!

"ทำไมเหรอ? หรือว่านายกลัวว่าฉันจะแกล้ง ฉันเคยแกล้งนายตอนไหนเหรอ?"เออ...จริงสิ ใอ้เบนมันเคยแกล้งผมตอนไหนนะ แต่ช่างสิ...มันต้องมีบ้างแหล่ะน่าที่ตานี่เคยแกล้งผม ผมแค่จำไม่ได้แน่ๆ(สงสัยเป็นอัลไซเมอร์)

"พอเลยพาร์ส แค่ไปเก็บและพาเบนไปดูองุ่นเท่านั้นเองน่า

แกนี่เป็นคนแก่ขี้ระแวงเข้าไปใหญ่แล้วนะ! ไปเลยไป"แม่ลุกขึ้นก่อนจะเดินมาดึงแขนผมเพื่อให้ผมลุกขึ้น แต่ว่าผมไม่อยากไปนี่นา แบบนี้ต้องหาข้ออ้าง เออ!ใช่สิ แก้วกาแฟที่หล่นบนพื้นนี่ไง

"เออๆใช่สิ! พอดีผมทำแก้ว..."กำลังจะพูดจบ

"ไม่ต้องหาข้ออ้างเลย ไปเลยไป เร็วๆๆ"แม่ก็รู้ทันเสียแล้ว

ผมมองแม่ด้วยอาการขัดเพียงเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองใอ้เบนที่กำลังมองผมกับแม่สนทนากันอยู่เมื่อกี้ มันยิ้มกลับมาให้ผม ก่อนจะลุกขึ้นและยื่นมือมารับผมเพื่อให้ผมลุกขึ้นได้สะดวก แต่เสียใจ...

ผวัะ! ผมปัดมือมันทิ้งก่อนจะลุกและเดินออกไปจากห้องโดยไม่รอมัน