Gomen ne! ฉันเลิกรักนายไม่ได้จริงๆ

     บทที่5 อีกตัวตนที่นายไม่เคยเห็น....

11:30 น.
“อย่ามาเอาสิ่งของของเธอมาวางโต๊ะฉันนะ ซีรี่ย์!”เสียงของอีตาพีคดังขึ้นเมื่อปากกาเลยอาณาเขต
“ไรวะ! แค่ปากกาเลยแค่นี้ทำมาเป็นบ่น สงสัยอยากแก่เร็วสินะ ฮ่าๆๆๆๆ”ฉันขำยกใหญ่ ส่วนเอ๋นะเหรอ นี่ไปนั่งที่อื่นเพราะรำคาญฉันกับพีคอย่างแรง
“หน็อย ซีรี่ย์มันจะมากไปแล้วนะ!”พีคกระชากเสื้อฉันเข้าหาตัวเอง
“มันยังน้อยกว่าที่นายทำกับฉันด้วยซ้ำ! ไอ้งก ”
“อคิราห์ วายุบดินทร์ ฉันจะลบคะแนนพวกเธอ ออกไปยืนนอกห้องเดี๋ยวนี้”

หลังจากที่ไปยืนนอกห้อง ฉันกับพีคต่างคนต่างเงียบ ฉันไม่อยากคุยด้วยหรอก เชอะ-A- พวกนักศึกษาที่ผ่านไปผ่านมาก็ต่างหัวเราะ ไม่ได้หัวเราะใครที่ไหน หัวเราะฉันคนเดียวนี่แหละ คงจะฮากับตัวฉันล่ะสิ ตัวก็เตี้ย ผมก็มัดรวบตึง=3= แล้วก็หันไปสบตากับพีคที่ทำหน้าเบื่อหน่าย พวงนางชะนีทั้งหลายก็บิดไปบิดมา ไมค์หล่อกว่าตั้งเยอะ ชิ
“นี่ ซีรี่ย์...เธอคิดยังไงกับพวกผู้หญิงที่มองฉันแล้วบ้าบิดไปบิดมา= =’ ฉันว่ามันไร้สาระ”พีคได้ทำลายความเงียบด้วยคำถามที่ฉันจะถามเหมือนกัน
“ฉันว่านางชะนีพวกนั้น คงหิวผู้ชายเลยบ้าไปแล้ว”
“คิกคิกๆ ฮ่าๆ เธอนี่ใช้คำแรงเหมือนเดิมเลยนะ สมกับเป็นซีรี่ย์จริงๆ”พีคได้พ่นเสียงหัวเราะ ฉันแอบเหล่มองเขานิดๆ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ฉันหวั่นไหวจริงๆ=3=
“แล้วจะทำไมล่ะ ฉันก็เป็นฉันอยู่ดีนั่นแหละ- -”
“ก็เปล่า เย็นนี้ว่างมั้ยล่ะ?”
“ก็....ว่าง ทำไม?”ฉันหันไปมองพีคที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ให้ตายสิ! เขาทำให้ฉันจะคลั่งตายอยู่แล้วนะTAT
“ไปกินไอติมมั้ย ฉันจะเลี้ยงเอง”
“ในฐานะ?”ฉันมองตรงไปข้างนอกที่มีพวกนักศึกษาคุยกันอย่างสนุกสนาน
“เพื่อน และขอโทษที่ชวนทะเลาะน่ะ”วันนี้แปลกคน เอาเถอะๆ ลองไปดูก็ได้
“อือ.....”
เลิกเรียน
“วันนี้คงส่งซีรี่ย์ไม่ได้อะ ขอโทษนะ ปาป๊าให้ไปทำธุระT^T” ไม่เดินมาจับมือทั้งสองข้างของฉันพร้อมทำหน้าเศร้าใส่ น่ารักอีกแล้วนะ= =
“ไม่เป็นไรหรอกๆ วันนี้ฉันมีนัด ฝากบอกโอกับมายด้วยนะ”
“กับใครเหรอ?”ไมค์เอียงคอเล็กน้อยทำหน้างงๆแม่งจะหล่อไปไหนวะ ต่อยให้หายหล่อดีมั้ย?
“ซีรี่ย์!”มีเสียงปริศนาแทรกเข้ามา ซึ่งก็คุ้นเคยมากนั่นคือพีค = =
“แก.....”
“หือ?คุณชายชาคริตนี่ โทษทีนะฉันกับซีรี่ย์นัดไว้ วันนี้ยัยนี้ฉันจองตัวก่อนแล้ว^^”
“ไปยุ่งกับหมอนี่ทำไมซีรี่ย์ ทั้งๆก็รู้ว่ามันทำเธอเจ็บ เอาเถอะฉันคงห้ามเธอไม่ได้จริงๆ เจอกันพรุ่งนี้นะ....” หลังจากนั้นไมค์ก็หายจากไปพร้อมกับสายลมเบาๆ
“พูดอะไรไม่รู้จักคิด= =แกนี่มัน....”
“แหมๆ แค่ยั่วโมโหไอไมค์นิดหน่อยเอง ทำไมเป็นห่วงมันหรือไง?”มันแกล้งไมค์ฉันก็ขอแกล้งมันแทนละกัน
“ใช่ ฉันเป็นห่วงไมค์ที่สุด แล้วจะทำไม? :p”
“อย่าโกหกเถอะ ฉันรู้ว่าเธอแค่แกล้งฉัน ฮะๆ”
“รู้ดีตลอดเลยนะ....”

หลังจากนั้นพวกเราก็เดินเรื่อยๆจนถึงร้านไอศกรีมที่เคยมากับไมค์ตอนนั้น= = มากี่ทีคนก็เยอะเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้เหมือนมีเมนูเพิ่มขึ้นหลายเมนู อีตาพีคก็ลากฉันเข้าร้านทันทีพร้อมกับสั่งอาหารเยอะแยะมากมาย
“นี่ สั่งเยอะขนาดนี้ฉันคงกิน....”
“กินหมดอยู่แล้วเธอนะ”แหม กำลังจะบอกว่ากินไม่หมด รู้ทันจริงๆ แน่นอนฉันกินหมดแน่=w=
“เออ รู้อีก= =”
“คิกๆ รีไวล์ก็>///<”เสียงนี้มัน....
“...เชอรีน”พีคหันไปมองทางเดียวกันที่ฉันมอง ใช่ ยัยโนตมอกดูมๆขนาดคิงไซต์ ข้างๆมีผู้ชายค่อนข้างสูงราวๆเดียวกับพีค ผิวขาวตี๋มาก หน้านิ่งสุดๆ คิ้วดก จมูกโด่ง ตาคมกริบ ผมจัดเป็นทรงซึ่งเข้ากับใบหน้ามาก เดาไม่ออกจริงๆมาเขารู้สึกยังไง
“พีค ฉันว่าไม่ดีแล้ววะ..หะ...เห้ย! จะไปไหนพีคเดี๋ยวเซ่!”พีคเดินตามยัยโนตมอย่างเร็ว
“น้องเก็บเงิน ไม่ต้องทอน!”ฉันวางเงินหนึ่งพันบาทไว้ที่โต๊ะแล้วรีบตามพีคโดยเร็วที่สุด เนื่องจากขาฉันโคตรมหาสั้นเลยตามไม่ทันทำให้ไม่เจอตัว ไปไหนของเขาวะนั่น
“น้องสาวหาใครอยู่เหรอจ้ะ?”มีเสียงทุ้มๆหล่อๆทักทายฉันขึ้น ก็พบกับ..แก๊งเทพบุตรสุดหล่อ หล่อจริงๆนะมีปริมาณ5-6คน
“หาเพื่อน มันไม่เกี่ยวกับแกไปเลยชิ่วๆ!”ฉันไล่เหมือนไล่หมาที่อยู่เป็นฝูงๆ ไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วยนะเว้ย= =
“พี่ช่วยหาไหมจ้ะ?^^”ไอ้หัวหน้าถือวิสาสะมาแตะเนื้อต้องตัวฉันแล้วยิ้มหล่อใส่
“ไม่ต้อง ฉันหาเองได้ ไปไหนก็ไป”ฉันปัดมือไอ้หล่อวิปริตแล้วมองรอบๆ ไปอยู่ไหนวะเนี่ย
“เอ๊ะ ยัยนี่คนจะหวังดีช่วยหาไม่เอา สงสัยต้องใช้กำลัง”
“เล่นคนผิดหรือเปล่าฮะไอกร๊วก! ”ฉันหันไปมองค้อนใส่มันที่กำลังจะเงื้อมมือมาตบหน้าฉัน ฉันเลยคว้ามือมันก่อนแล้วหักลงอย่างรวดเร็วแล้วเตะเป้ามันไปเต็มๆ
“นี่คุณ! รีบโทร.ตามตำรวจสิ มีนักศึกษาต่อยกันเนี่ย..”มีป้าคุณหนึ่งตะโกนบอกคุณลุง
“ฝะ..ฝากไว้ก่อนเถอะยัยบ้า! เฮ้ย ถอยทัพเว้ยพวกเรา”

ฉันรีบวิ่งไปที่เกิดเหตุอย่างเร็ว ซึ่งฉันหาวิธีเข้าไปในวงนั้นแต่คนก็เยอะเกินยังไงก็ต้องมุดเข้าไปสินะ แค่นักศึกษาต่อยกันทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ ผู้ใหญ่พวกนี้มันอะไรกันนะ= = เอ๊ะ...ฉันเห็นแล้วๆ! นั่นมันพีคกับคนที่ชื่อรีไวล์ กำลังต่อยกันอยู่นี่หว่า พีคเลือดออกเยอะมากส่วนรีไวล์แทบจะไม่มี มีแต่มีนิดเดียวคงเก่งน่าดู ส่วนยัยโนตมก็ทำท่ากลัวๆ แต่แอบเห็นยิ้มสะใจอยู่นิดๆ เอาล่ะให้ฉันออกโรงบ้าง!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!”
ปึก! ผัวะ เพียะ ตับ!
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในวงนั้นแล้ว ถีบหน้ารีไวล์ตามด้วยต่อยหลายๆที ตามด้วยตบหน้าไปฉาดใหญ่ แล้วก็ต่อยท้อง ถีบหน้ามันจนล้มไปกับพื้น
“คิดผิดที่มาทำร้ายเพื่อนกูนะมึง! อีแรดนี่ก็อีกคนรู้ว่าตัวเองมีแฟนยังมีหน้ามาควงผู้ชายคนอื่นอีก พ่อแม่มึงสั่งสอนบ้างปะว่าอย่าหลายใจ ไอ้ ไอ้ เชี่ยเอ้ย!!! อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีกนะ มึงทำให้เพื่อนกูเจ็บ กูนี่แหละจะทำให้มึงเจ็บมากกว่าที่มึงทำกับเพื่อนกู!”
“ซี่รี่ย์.....อึก”พีคเกอร์ทำท่าจะล้มฉันเลยรีบไปพยุงก่อนที่พีคจะล้มไปนอนกับพื้น “พวกคุณก็ยืนทำสะเออะทำไมไม่ทราบ? เด็กเขาตีกันทำไมไม่ห้าม ยืนโง่อยู่ได้ ใครบ้านอยู่ใกล้ๆขอเข้าไปทำแผลหน่อย ถ้าใครมีน้ำใจก็ขอความกรุณาด้วย”
หลังจากนั้นผู้คนก็หายไปไม่มีใครมีน้ำใจเลยรึไงวะ= = เห็นคนบาดเจ็บมั้ยเนี่ยให้ตายสิ ฉันให้พีคนั่งรออยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนที่ร่มๆ ส่วนฉันออกมาซื้อน้ำเย็นๆให้พีค เฮ้อ ฉันสบถคำหยาบออกไปเยอะเหมือนกันนะ....
“หนูจ้ะ....หนูใช่คนที่ช่วยเพื่อนที่โดนต่อยใช่ไหมจ้ะ?”มีคุณป้าอายุราวๆ50 เดินมาถาม
“เอ่อ....ค่ะ มีอะไรเหรอคะ?”
“ยังไม่ทำแผลใช่ไหม? มาทำแผลบ้านป้าเร็ว”
“ขอบคุณค่ะ รอสักครูนะคะ” ฉันวิ่งไปยังที่พีคนั่งแล้วพยุงพีคโดยไม่พูดอะไร “ไปทำแผลกันเร็ว”
หลังจากนั้นเราก็มาทำแผลบ้านคุณป้าคนหนึ่ง ฉันบรรจงทำแผลให้มือเบาที่สุด คุณป้าเสิร์ฟน้ำเย็นๆมาให้ บ้านก็ไม่ค่อยใหญ่และไม่ค่อยเล็ก อยู่กับหมาพันธุ์ ฮัสกี้2ตัว “ทำอะไรไม่รู้จักคิด นี่แหนะ!”ฉันกดแผลไปแรงๆ พีคก็ยังทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม คงเสียใจมากล่ะสิ
“พีค..พีค.. ฉันรู้ว่าแกเสียใจ= =”
“เปล่า.....ที่ฉันเงียบเพราะ ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน ร้ายชะมัดเลยนะ”พีคยื่นมือมาลูบหัวฉันไปมา
“ไม่ต้องห่วง....นายและอีแรดไม่ได้เห็นคนแรกอยู่แล้ว”
.
.
.
.