Gomen ne! ฉันเลิกรักนายไม่ได้จริงๆ

     บท 1 หลบหน้า
วันจันทร์
08:06 น.
ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง(ซึ่งไม่รู้ว่าแห่งไหน)
“ยังไงแกก็ต้องเจอหน้าพีคอยู่ดีนะซีรี่ย์.....เพราะพวกเราอยู่คณะเดียวกับพีคแล้วอีกอย่างแกก็นั่งใกล้พีคด้วยแกจะทำยังไงต่อวะ?”ยัยมายเริ่มคำถามขึ้น นั่นสิ.......ทำยังไงดีนะคิดอะไรไม่ออกเลย คิดอะไรไม่ได้แม้สักนิด
“ฉัน...ไม่รู้”
“แกนั่งนี่ก่อนละกัน เดี๋ยวฉันจะไปซื้อขนมกับโอให้แกสบายใจละกัน”
หลังจากนั้นยัยโอและยัยมายก็หนีฉันไปซื้อขนมที่เซเว่นให้ฉันกินและให้ฉันนั่งเศร้าอยู่ใกล้ๆสนามบาส ฉันก็ไม่ได้อะไรกับสนามบาสหรอกนะ แค่ดูหนุ่มๆเล่นบาสเฉยๆไม่ได้พิศวาสอะไรเลย ถึงจะหล่อก็เถอะ ฉันคงเข็ดแล้วจริงๆแหละ ฉันเลยนั่งคอตกหันหลังให้กับสนามบาส ครั้งแรกที่ฉันอกหักเลยนะ
ปึก!
“โอ๊ยย ใครโยนลูกบาสมาวะ แม่จะกระทืบเข้าให้!”เดี๋ยวเถอะT^T สงสารหญิงตัวเล็กๆอย่างฉันบ้างสิวะ! ฉันหันหลังไปมองคนที่เล่นบาสแล้วกระเด็นใส่ฉันพบกับพีค O_o โอย...เห็นหน้าแล้วปวดใจมากT^T
“ไอ้พีคเกอร์อย่ามัวแต่หวานเสน่ห์ใส่สาวคนอื่นดิวะ!”
“......”ฉันเงียบสักพักไม่พูดไม่คุยนั่งก้มหน้าไม่สบตาพีคที่กำลังมองฉันอยู่ เมื่อไรเขาคนนี้จะออกจากความคิดฉันเสียทีT^T
“ไม่เป็นไรนะ...”เขาเอ่ยปากพูดแน่นอนว่าฉันต้องไม่ตอบ
“......”ยะ...แย่แล้วสิมีน้ำใสๆออกจากดวงตาของฉัน อย่าร้องไห้นะยัยซีรี่ย์ หลังจากนั้นพีคก็เดินไปทางสนามบาสต่อ ทำไมต้องพูดกับฉันล่ะ! ทำไมต้องทำให้ฉันใจสั่นด้วย ทำไม!!
25 นาทีผ่านไป
“ซีรี่ย์ขนมแกมาแล้วว>W<”เสียงยัยโอดังมาแต่ไกลส่วนยัยก็มัวแต่กินอยู่นั่นแหละ
“ไออีอี้....แออ้องไอ้อีกแอ้ว แอเออไอ้อีกเอ๋อ? (ไอซีรี่ย์ แกร้องไห้อีกแล้ว..แกเจอไอ้พีคเหรอ?)”มันพูดอะไรวะ ภาษาอะไรของมัน
“กินให้หมดเถอะแล้วค่อยพูดยัยมาย - - ใช่ฉันเจอ.....ฉันหลบหน้าเขา แกยัดขนมเก็บใส่กระเป๋าเถอะ- - จะเข้าเรียนแล้วเร็ว”
ตึก(ที่ไหนสักแห่ง)
ยิ้มเข้าไว้...อย่าทำหน้าเศร้า ทำสีหน้าปกติเข้าไว้นะซีรี่ย์>O< ถึงหมอนั่นจะนั่งข้างเรา ก็อย่าไปสนใจนะซีรี่ย์อย่าอ่อนไหวเด็ดขาด>3< ทำตัวร่าเริงปกติเข้าไว้ แล้วเดินเข้าห้องอย่างปกติยิ้มแย้มแจ่มใสทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“สวัสดีทุกคนน>W<!!!!”ฉันเดินเข้าห้องตะโกนไปอย่างทุกทีแล้วทุกคนก็ต้องบอกว่า.......
“ยังทำตัวเด็กเหมือนเคยเลยนะซีรี่ย์^^”ไมค์ผู้ชายที่หล่อที่สุดในคณะเป็นเดือนของมหาลัย เดินเข้ามาหาฉันแล้วลูบหัวฉันอย่างกับเป็นหมา เราสนิทกันอยู่แต่ไม่เท่ายัยโอกับยัยมาย ซึ่งทั้งสองคนแยกตัวกันไปสวีทกับแฟนหมด
“ฮิ้วววว ไอ้ไมค์ไปหวานกันที่อื่นเหอะเห็นแล้วอยากอ้วก ฮ่าๆๆๆๆๆ”- - อีพวกนี้หน้าเชือดให้ตายไปข้าง ถ้าเป็นแต่ก่อนพีคก็ต้องบอกไมค์ว่า ‘ของของใครคงรู้ตัวดีนะอย่ามาแย่งของของฉัน แกคิดผิดแล้ว’ ฉันเลยแอบมองสีหน้าของพีค ซึ่งนิ่งมากT^T
“ไมค์ถ้าแกยังไม่อยากตายล่ะก็...”
“ก็ได้ครับก็ได้ เอ้อ เย็นนี้ไปกินติมกันไหม?ฉันเลี้ยง ชวนโอกับมายไปด้วย^^”จ้าๆลูกคนรวย-3-
“ไปๆๆๆๆๆ>O<!!!”เสียงตอบตกลงของมายดังขึ้น ไม่ห่างของกินจริงยัยนี่- -
“จะไปด้วยกันไหมพีค^^ ฉันกะว่าจะชวนเชอรีนญาติฉันไปด้วย”เชอรีนเหรอ?.....
“เชอรีนไป ฉันก็ไป ถึงจะเป็นญาติฉันก็ไม่ไว้ใจแกหรอกนะไมค์”ทำไมต้องชวนพีคไปด้วยวะ?-3-
“น่าๆ ฉันไม่อะไรกับเชอรีนอยู่แล้ว เชอรีนไม่ใช่สเป็คฉันหรอกฉันสนแค่ซีรี่ย์คนเดียวเท่านั้น^^”ไมค์เนียนๆแอบโอบไหล่ฉัน
“ไมค์แกลามปามฉันมากเกินไปแล้วไปๆ ไปนั่งได้แล้วไป”ฉันบิดข้อมือไมค์แรงๆแล้วเจาะยางที่ขา จบด้วยผลักแรงๆ
“แรงเยอะเหมือนเคยนะซีรี่ย์ ตกลงไปเนอะ^^” หลังจากนั้นฉันก็ไปนั่งที่ตัวเองซึ่งข้างซ้ายเป็นพีค ข้างขวาเป็นเอ๋เพื่อนผู้หญิงในห้องที่ค่อนข้างคุยกันอยู่ไม่สนิทหรอกแค่ตามภาษาเพื่อนร่วมห้อง
“หึ! พอโสดปุ๊บก็มีหนุ่มปั๊บ ดีใจล่ะสิ.....”พีคเอ่ยปากพูดพร้อมหัวเราะยิ้มเหยียดหยาม
“ใครจะไปเหมือนนาย...คบซ้อน อย่างน้อยก็ดีกว่านายละกัน”ฉันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมกับหยิบของ
“อะ..เอ่อ..อย่าทะเลาะกันเลยนะซีรี่ย์ พีคเกอร์^^’ มันจะไม่ดี”เสียงเอ๋แทรกขึ้นเพื่อห้ามไม่ให้ทะเลาะกัน คงไม่อยากให้ห้องพังล่ะสิ

“แกเป็นยังไงบ้างวะ นั่งกับพีคอะ”
“แกรู้ไหม? ฉันต้องเปลืองน้ำลายและพลังงานเสียงกับหมอนั่นมาก! พอเลิกปุ๊บก็ออกลายปั๊บ คนอะไรบ้าชะมัด”นั่งทะเลาะกับอีตานั่นเหนื่อยแทบตายชิ-3-
“แหมๆ แล้วแกไม่รู้สึกอะไรเหรอยะ นั่งใกล้แฟนเก่าทั้งที”
“ก็ต้องรู้สึกดิเจ็บอยู่นิดๆแต่ก็คงทำอะไรไม่ได้มั้งแต่ว่า.........”
“ซีรี่ย์น้อยครับ เดี๋ยวไมค์คนนี้จะเลี้ยงข้าวกลางวันซีรี่ย์เอง”จู่ๆอีตาไมค์ก็เนียนโอบเอวหน้าซุกซอกคอฉัน มันต้องเจอดี
“ดีเลยค่ะ ขอบคุณนะคะนายชาคริต ศรีสวัสดิกุล ลูกชายคนเดียวของท่านนายกอัครประเสริฐ ^^”
ปึก ตับ ตุ้บ อึก ผัวะ ปัง!
“แต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้นะคะ^^+ อีผู้ชายโรคจิต!”ฉันจัดการด้วยหมัดอันประเสริฐของฉันเพื่อป้องกันตัวไม่ให้ตาบ้านี่มาลวนลาม มันก็คงไม่เข็ด
“อะ..โอย..โหดจังเลยนะครับซีรี่ย์น้อย^^”
“นี่!ไอ้ไมค์ ทำไมแกถึงต้องเกาะแกะกับซีรี่ย์วะ?ยัยนั่นจืดชืดอย่างกับทอมจะตาย”ไอ้โอเริ่มพูดขึ้น หาว่าฉันจืดชืดเรอะ
“นั่นสินะ ฮ่าๆๆๆไม่รู้หรอก”ตอบได้กวนทีนมากแกรู้ไหม? - -*
“นี่ยัยมายว่าแต่เย็นนี้แกจะไปเปล่า หรือว่ามีนัดกับนนนี่??”
“มีนัดวะ ขอโทษนะพวกแกแหะๆ^^;”มายนะมายฉันโกรธแกชิ
“เห้ย! พวกแก อย่ามาคุยเรื่องแฟนได้ไหมยะ!-3- อิจฉามากแกรู้ปะ?ไปกินข้าวกันได้แล้ว”ฉันพูดตัดบทแล้วเดินตรงไปทางร้านอาหาร
“รอผมด้วยครับ ซีรี่ย์น้อย”แล้วตามด้วยไอ้ไมค์ที่กำลังวิ่งตามฉันพร้อมทำหน้ายิ้มหล่อใส่ มันน่าชกให้หน้าพังนัก
“ยัย/ไอ้ซีรี่ย์เอ๋ย เฮ้อออ”