Gomen ne! ฉันเลิกรักนายไม่ได้จริงๆ

     บทที่2 บรรยากาศอึดอัด

07:35 น.

“พีคคุง>< วันนี้พี่ไมค์ใจดีเนอะพาเลี้ยงติมด้วย”เสียงยัยอกอึ๋มพูดขึ้น โอ๊ยย ไม่น่ามาเลยT^T ฉันก้มหน้าเดินเงียบๆข้างฉันมีไมค์กับโอ ข้างหน้าเป็นพีคเกอร์และเชอรีนที่กำลังจู๋จี๋กันอยู่ กำลังทำใจไม่ให้สั่นไม่ร้องไห้ออกมา

“เถอะนะ ซีรี่ย์ยังไงผมก็รอซีรี่ย์อยู่แล้วนะ^^ รอตลอด”ไมค์ตบบ่าฉันเบาๆเพื่อปลอบใจ

“ยังไงแกก็ยังมีฉัน ไมค์ มายมี่ นนนี่ อยู่นะอย่าเศร้าไปเลย แกน่ารักจะตายเดี๋ยวก็มีคนมาเคียงข้างเองแหละ^^”ยัยโอก็คอยปลอบฉัน นั่นสิ คงต้องรอ แต่ถ้าจะให้หันไปคบกับไมค์ก็ยังเร็วเกินไป เพราะไม่ได้รู้สึกอะไรกับไมค์เลย กลัวทำให้ไมค์เสียใจมากกว่า-_- เอาเถอะอย่าคิดให้เครียดเลย

“ขอบคุณพวกแกมากนะ^^”

พวกเราเดินจากมหาลัยมายังร้านไอศกรีมที่เราจะมานั่งตากแอร์กันเป็นร้านสไตล์เล็กๆน่ารักๆ ร้านสำหรับวัยรุ่นอย่างพวกนักศึกษาหรือนักเรียนม.ต้น-ปลาย คนเยอะเหมือนกันนะดูลักษณะแล้วราคาค่อนข้างแพงเหมือนกัน นิยมคนรวยมั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆ

“ถึงแล้วเข้าไปนั่งกัน^^”ไมค์คว้ามือฉันแล้วลากเข้าร้านอย่างอารมณ์ดี- _-

“พออยู่กับฉันหวงตัวแทบตายพอเลิกก็ให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวใหญ่”ฉันพอจะได้ยินที่พีคพูดอยู่บ้าง ใครกันแน่ที่หวงตัว

“หุบปากเน่าๆของแกไปเถอะไอ้พีค-_- อย่ามาซ้ำเติมเพื่อนฉัน”โอพูดขึ้นพร้อมเดินแซงหน้าคู่พีค

“เอ๊ะ! มาว่าพีคคุงไม่ได้นะโอ พีคคุงพูดถูกนะ”หน็อยอีโนตมเอ้ยย-3- อย่าให้ฉันสวยกว่าแกละกันจะคิดบัญชีไม่ยั้ง

หลังจากนั้นพวกเราก็เข้าไปนั่งในร้านที่เย็นสบายนี่แหละนะ ฤดูร้อนเมืองไทย ได้อยู่ที่เย็นแล้วสบายใจ-..- พวกเราเลือกโต๊ะที่ใกล้หน้าต่างแล้วก็จัดการสั่งเมนูกันอย่างเมามันส์- - ซึ่งฉันกินเยอะสุดไหนจะวาฟเฟิลราดไวท์ช็อค ไอศกรีมรสช็อคชิพ นมสดปั่นใส่วิปครีม เค้กส้มที่ไมค์สั่งให้ - - ไม่ต้องห่วงฉันกินหมดแน่- -

ติ้ด ติ้ด

“เอ่อ...เดี๋ยวฉันมานะพวกแกแม่โทรมา”โอพูดขึ้นแล้วปลีกตัวไปข้างนอกคุยโทรศัพท์กับคุณนายรัชณีพวกลูกนายทุนมักจะไม่ว่างเสมอไป-..-

“ซีรี่ย์เดี๋ยวผมเข้าห้องน้ำก่อนนะ...ไม่ไหวแล้วจริงๆแหะๆ^^;”และแล้วนายไมค์ก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที ทีนี้ก็เหลือแต่ ฉัน พีคเกอร์ และ เชอรีน ความเงียบมาทำลายบรรยากาศในการกินไม่มีใครปริปากพูดขึ้นเลยแม้แต่น้อย มีใครเสียงแอร์และเสียงคนอื่นที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“พีคคุงนี่จ้ะ เชอรีนป้อนนะ อ้ำ^^”นางเริ่มพูดขึ้น คิดว่าจะให้ฉันหมั่นไส้สินะ ไม่มีวันอยู่แล้วหึหึหึ^_,^

“ก็ได้ครับ^^”ทำไมทีฉันจะป้อนไม่พูดแบบนี้มั่ง พูดแต่’มันน่าอายน่า ไม่เอาเดี๋ยวคนอื่นคิดว่าเราเป็นอะไรกันนะ’

“มาแล้วๆ พอดีแม่มาบ่นเรื่องห้องอะ แหะๆโทษนะซีรี่ย์”ยัยโอยิ้มแห้งแล้วเข้ามานั่งข้างขวาของฉัน

“แล้วไอ้ไมค์ล่ะ....”

“มาแล้วครับ โทษทีให้รอครับบ^^”อีตาไมค์ก็นั่งข้างซ้ายของฉัน ไมค์และโอก็ส่งสายตาให้ประมาณว่า ’บรรยากาศมันแปลกๆ’

“ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ เห็นว่าวันนี้แม่จะมาบ้าน อะค่าไอศกรีมไมค์ ขอบคุณนะ”

ซ่า ซ่า

แย่ละสิ ร่มก็ไม่ได้พกมาเสียด้วย สงสัยต้องกลับบ้านตัวเปียกแน่เลย ฉันเดินกลับบ้านพร้อมกับความเศร้า ดีนะที่ฉันมีเสื้อแขนยาวสีดำคลุมอยู่ไม่อย่างนั้นเห็นถึงข้างในแน่=_= ทำไมฝนต้องตกด้วยนะมันทำให้ความรู้สึกเหงาขึ้นไปอีกเป็นกองแล้วบ้านก็ไกลจริงนะที่หลังบอกว่าให้แม่สร้างบ้านใกล้ๆมหาลัยดีกว่า ขี้เกียจเดินเมื่อยขา

ปี๊น ปี๊น

“นี่ เดินตากฝนคนเดียว โง่เหรอ”ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าของเรือนผมสีทอง พีคเกอร์นั่นเอง แกสิโง่ไอ้บ้า= = มาว่าฉัน

“เออ โง่ สะใจยัง”ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งพีคเกอร์ก็ยังตามฉันอยู่ ฉันเลยไม่ทนแล้วหันไปมองพร้อมส่งสายตาว่า’ตามกูมาทำไม กูรำคาญ’

“ขึ้นมาเดี๋ยวนี้ยัยโง่!”มันยังหาว่าฉันโง่อยู่ ยังไงกันคนคนนี้- -

“เออๆ ขึ้นก็ขึ้นวะ พอใจยังสัส”ฉันก็หยาบขึ้นมาทันที

สุดท้ายฉันก็ขึ้นรถจนได้บรรยากาศก็เหมือนในร้านไอศกรีมเหมือนเดิม ฉันไม่พูดอะไรเอาแต่มองทางหน้าต่างดูอากาศข้างนอกซึ่งฝนตกหนักกว่าเก่า เขาต้องการอะไรกันแน่นะ ฉันแอบเหล่มองเขานิดๆ คงรู้แหละว่าฉันแอบมองอยู่เพราะดูใบหน้าสิแสยะยิ้มเห็นได้ชัด

เอี๊ยดดดด!!

“ไอบ้า!!! ทำไมไม่บอกว่าจะจอดวะ! ”ฉันหันไปตะโกนใส่ อย่างเหลืออด

“ก็เห็นว่าเงียบ นึกว่าเลิกปากดีเสียอีก ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเอาเสียเลยนะซีรี่ย์^^”จู่ๆพีคก็ลูบแก้มฉันแล้วเหยียดยิ้มร้ายลึกแล้วเลื่อนหน้ามาใกล้ๆฉัน

“นายคิดจะทำอะไร-_-”ฉันยิงคำถามหน้านิ่ง

“อย่าเย็นชาไปหน่อยเลยนะ ตลอดที่คบมาฉันยังไม่เคยแตะตัวเธอเลย...”พีคได้ทำการรุกรานตัวฉันอย่างค่อยเป็นค่อยไป

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตอนนี้ล่ะ อดีตก็คืออดีต ปัจจุบันก็ปัจจุบัน”ฉันผลักพีคออกแล้วกำลังจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ “อ้อ....จะบอกอะไรให้นะ คนอย่างฉันจะไม่มีวันหลงกลคนอย่างนายอีก พีคเกอร์ นายวายุบดินทร์ สนธิมงคลประเสริฐ หลานชายคนสุดท้องของหม่อมหญิงมยุรา!”ฉันหันไปพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะก้าวลงจากรถ

หลังจากที่ผ่านวันนั้นมาฉันกับพีคก็คอยทะเลาะกัน ส่วนเชอรีนก็คอยกลั่นแกล้งทำให้ฉันอิจฉาอยู่เรื่อย ที่ฉันพูดไปวันนั้น มันโกหก ยังไงฉันก็ยังเลิกรักไม่ได้จริงๆ ฉันก็เศร้าบ้างเงียบไปบ้าง มายกับโอก็คอยปลอบใจ ส่วนไมค์ก็พาฉันไปเที่ยวบ้างจนทำให้ฉันรู้สึกดีบ้าง ไมค์คอยเป็นห่วง คอยแคร์ทุกอย่าง ทำไมฉันไม่รักไมค์ดันไปรักคนอย่างนั้นนะ.........

.