K-ON! The Vocaloid

[ฮิราซาว่า ยูอิ]


ห้องดนตรี...

"ริทสึ ตั้งใจซ้อมหน่อยสิ!" มิโอะจังดุริทจังอีกแล้ว ทุกวันเลยสินะ
ริทจังเป็นถึงหัวหน้าชมรมแท้ๆ ดันเอาแต่นั่งดื่มชา กินขนมเค้ก
ไม่ขยันซ้อมจนโดนมิโอะจังดุเอาเป็นประจำเลย

อาสึเมี๊ยวไม่อยู่ แถมมุกิจังก็เอาแต่ชงชากับเสิร์ฟขนมอร่อยๆให้
อยู่ได้ บวกกับเป็นช่วงเช้าแล้ว แบบนี้ใครจะไปมีกระจิตกระใจ
ซ้อมกันล่ะ

จะว่าไป... นี่เราทำอะไรอยู่เนี่ย?

"ยูอิ! เธอก็ด้วย! รีบไปซ้อมได้แล้ว!"

">[]< กรี๊ดด!!"

เสียงมิโอะจังตะโกนอยู่ข้างหู ด้วยความตกใจ ฉันจึงเผลอใช้มือ
ดันโต๊ะข้างหน้า จากที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่นานนักมุมมองสายตา
ของฉันก็ค่อยๆสูงขึ้น จากพื้นไปผนัง จากผนังไปเพดาน และ...

โครม!!

">< โอ๊ย!" รู้ตัวอีกที เก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่ก็หงายหลังลงพื้น พร้อม
กับร่างอันบอบบาง(?)ของฉัน "ยูอิ เธอเป็นอะไรมั้ย?" มิโอะจังนั่ง
ยองๆลงข้างๆฉัน มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง ฉันจึงโบกมือไปมา
"ม.. ไม่เป็นไร..." ซะเมื่อไหร่เล่า.. เจ็บจะตายอยู่แล้ว แต่ในเมื่อ
มิโอะจังเป็นห่วงอยู่ ก็ต้องพูดไปแบบนั้น แต่ทว่า....
"ไม่เป็นไรก็ไปซ้อมได้แล้ววว!!"
">[]< หวาา!! มิโอะจังงง!"

5 นาทีต่อมา...

"จบแล้วว! ไปกันเถอะ... เย้ยย!"
"เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ! ริทสึ!" ริทจังที่กำลังลุกออกจาก
เก้าอี้หลังกลองชุดถูกมิโอะกดไหล่ให้นั่งลงที่เดิมอีกครั้ง พอเห็น
แบบนั้นแล้ว ฉันก็รีบจับสายสะพายกีต้าร์ขึ้นมาบนไหล่เหมือนเดิม

"มิโอะจัง อย่ารุนแรงกับริทจังนักสิ น่าสงสารออก"
"ไม่ต้องไปสงสารคนแบบนั้นเลยนะ มุกิ"
"แต่ว่า..."
"เพราะทุกคนเอาแต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นนั่นแหละ ริทสึถึงได้ทำตัว
ขี้เกียจแบบนี้" ฉันมองการโต้เถียงระหว่างมิโอะจังกับมุกิจัง ไม่สิ
มิโอะจังพูดจาแรงๆใส่มุกิจังอยู่ฝ่ายเดียวต่างหาก ส่วนริทจังกำลัง
นั่งก้มหน้า-ปิดหูอยู่หลังกลองชุด ด้วยความหวังดี ฉันจึง...
"( ^ ^)/ ริทจัง อย่าปิดหูสิ เดี๋ยวก็โดนดุเอาอีกหรอก"
"-0- ย.. ยูอิ... ยัยบ้า!" มิโอะจังที่กำลังพูดกับมุกิหันกลับมาทาง
ริทจังอย่างรวดเร็ว "เธอกล้าปิดหูตอนที่ฉันพูดงั้นเหรอ!? ริทสึ!"

o_O ริทจังโดนดุอีกแล้วล่ะ...


"เฮ้ออ~ น่าเบื่อจังเลยเนอะ ยูอิ" หลังจากออกจากห้องชมรมได้
ไม่นาน ริทจังก็เปิดปากบ่นออกมา (ที่กล้าเพราะมิโอะจังไม่อยู่)
"เอาน่าๆ ริทจัง การซ้อมก็เป็นเรื่องดีนี่นา"
"มันก็ใช่อยู่หรอกนะ" ริทจังถอนหายใจ "แต่ช่วงนี้น่ะ ฉันไม่ค่อย
ได้ดื่มชาเลยนี่นา... เป็นเพราะมิโอะนั่นแหละ"

ไม่นานนักเราทั้งสามคนก็เดินมาถึงห้องเรียน พวกเราเป็นเด็กม.6
ห้อง 2 ทั้งฉัน ริทจัง มุกิจัง แล้วก็มิโอะจังอยู่ห้องเดียวกัน ส่วน
อาสึเมี๊ยวที่พูดถึงน่ะ คืออาสึสะจัง นักเรียนชั้นม.5 รุ่นน้องของเรา
แถมเป็นสมาชิกคนสำคัญที่สุดด้วยล่ะ (อย่างน้อยก็สำหรับฉัน)

ตอนนี้นักเรึยนคนอื่นๆมากันหมดแล้ว ถ้านับรวมพวกเราด้วยล่ะก็
ขาดมิโอะจังคนเดียว จะว่าไปแล้ว... บอกว่าจะไปห้องน้ำนี่นะ
"มากันครบแล้วสินะ?" เสียงหวานของยามานากะ ซาวาโกะ ครู
ที่ปรึกษาของเราดังขึ้นจากหน้าชั้นเรียน เธอคนนี้มีชื่อเล่นว่า
ซาวะจัง ผมสีน้ำตาลยาว สวมแว่นตา ภายนอกดูเป็นคนเรียบร้อย
เดี๋ยวนะๆ.... ฉันก็หมายถึง(เฉพาะ)ภายนอกนั่นแหละ

"คุณฮิราซาว่า" เหมือนมีคนเรียกแฮะ...

"ยูอิ..." คิดไปเองหรือเปล่านะ?

"คุณฮิราซาว่าา!!!"

">[]< กรี๊ดดดด!!!!!" ฉันเผลอกรี๊ดสุดเสียง เมื่อมีใครบางคนมาม
ตะโกนข้างหู... ว่าแต่... ซาวะจังเหรอเนี่ย?
"ซาวะจัง ตกใจหมดเลย" ซาวะจังกอดอก
"เหม่ออะไรของเธอน่ะ? ตั้งใจฟังหน่อยสิ" ฉันสังเกตุเห็นริทจัง
กำลังชะเง้อมองออกไปนอกห้องเรียน มองหาอะไรอยู่กันนะ?
"คุณฮิราซาว่า"
"^^ ข... ขา?" คราวนี้ซาวะจังถอนหายใจแรงๆ "ถ้ายังเหม่อลอย
แบบนี้อีกล่ะก็ ได้ไปยืนหน้าชั้นเรียนแน่ คอยดู" จากนั้นเธอก็เดิน
กลับไปยืนหน้าชั้น หมายถึง... หน้ากระดานดำ (หาคำยากจริง)
"วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา ขอให้ทุกคนดูแลเพื่อนใหม่ดีๆ
อย่าให้ต้องผิดหวังเชียวนะ" -0- นักเรียนใหม่เหรอ? ใครกันนะ?
เท่าที่ดูแล้วก็ไม่มีใครมาใหม่นี่นา หรือว่าจะเป็นสาวผมยาวสีอ่อน
คนนั้น... ไม่ใช่ๆ นั่นมันมุกิจัง (-*- ห๊ะ?) คนหัวเถิกนั่นก็.. ริทจัง
ใครมาใหม่กันนะ?

"ขอโทษที่มาช้านะคะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างนอก เสียงที่ฟังดู
สดใส ไพเราะ ไม่นานนักเจ้าของเสียงก็ก้าวเข้ามาในห้องเรียน

"สวยจัง!" สาวร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ใบหน้ายิ้มแย้ม ทุกอย่างดูดี
ไปหมด แต่ว่า... ผมยาวสีเขียวนั่นมัน อะไรกันน่ะ...
"คนๆนี้ชื่อฮัทสึเนะ มิกุ เป็นนักเรียนมาจากโตเกียวน่ะ" ซาวะจัง
แนะนำตัวนักเรียนใหม่ แล้วเธอคนนั้นก็โค้งคำนับ "ฝากตัวด้วย
นะคะ ทุกคน" "ยินดีต้อนรับนะคะ คุณฮัทสึเนะ!" ทุกคนในห้อง
ตะโกนพร้อมกัน ยกเว้นฉัน... อะไรกันเนี่ย ความรู้สึกแปลกๆนี่มัน
คืออะไรกันนะ....

ฮัทสึเนะ มิกุงั้นเหรอ? ชักสังหรณ์ใจไม่ดีซะแล้วสิ...