K-ON! The Vocaloid

[ฮัทสึเนะ มิกุ]

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" ฉันเอ่ยบอกคนขับรถ ทันทีที่รถปอร์เช่

คาเรร่า เอส สมบัติเพียงชิ้นเดียวในวันเกิดของฉันแล่นมาจอดที่

หน้าโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง

"ไม่เป็นไรครับ คุณหนู" เขาตอบกลับ ฉันจึงก้าวลงจากรถ และ

กวาดสายตามองป้ายชื่อโรงเรียน "ซากุระงาโอกะ?" ที่จริงแล้ว

ฉันไม่สนใจว่าโรงเรียนนี้จะชื่ออะไร สิ่งที่ต้องสนใจมีแค่มาเรียน

ให้จบ ตามคำสั่งของ'เขาคนนั้น'ก็พอแล้ว

"นั่นใครน่ะ?"

"นักเรียนใหม่งั้นเหรอ?"

"สีผมแปลกแฮะ ดูสิ"

"เขียวหรือฟ้าน่ะ? ดูไม่ออกเลย" -*- สีฟ้าต่างหาก!

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในอาคารเรียน บรรดานักเรียนหญิงก็พากันมอง

มาที่ฉัน และส่งเสียงกระซิบกระซาบกันเป็นระยะ แต่ฉันไม่สนใจ

คำพูดพวกนั้นอยู่แล้ว อีกอย่าง ผมสีฟ้าของฉันน่ะ มันเป็นสีผม

ธรรมชาติล้วนๆ ไม่ได้ผ่านการย้อมสีเลยแม้แต่ครั้งเดียว...

"キミを見てるといつもハートDOKI☆DOKI揺れる

思いはマシュマロみたいにふわ☆ふわいつもがん

ばるキミの横顔ずっと見てても気づかないよね"

"เสียงเพลง?" จู่ๆก็มีเสียงเพลงดังมาจากที่ไหนสักแห่งในตึกนี้

"夢の中なら二人の距離縮められるのになあぁ カ

ミサマお願い二人だけのDream Timeください☆お

気に入りのうさちゃん抱いて今夜もオヤスミ♪ふ

わふわ時間（タイム） ふわふわ時間（タイム） ふ

わふわ時間（タイム）ふとした仕草に今日もハー

トZUKI★ZUKIさりげな笑顔を深読みしすぎてOve

r heat!いつか目にしたキミのマジ顔瞳閉じても浮

かんでくるよ" ชั้นบนงั้นเหรอ? มีการแสดงสดหรือไงกันนะ?

"ชมรมเค-องซ้อมแต่เช้าเลย น่าแปลกแฮะ"

"ปกติไม่เคยซ้อมนี่นา"

"เสียงดังหนวกหูจังเลยเนอะ" นักเรียนพวกนั้นเปลี่ยนเป้าหมาย

จากฉันไปหาเสียงเพลงนั่นแทน เสียงกลองที่ทรงพลังดุจราชสีห์

เสียงคีย์บอร์ดที่คุมจังหวะได้อย่างแม่นยำ เสียงเบสที่เล่นได้โดย

ไม่มีผิดเพี้ยน เท่าที่ฟังแล้ว คงจะเก่งมากเลยสินะ...

"ふわふわ時間（タイム） ふわふわ時間（タイム

） ふわふわ時間（タイム）" หลังจากที่เดินตามเสียง

มาได้สักระยะ ฉันก็มาหยุดอยู่ที่ชั้นสาม หน้าห้องดนตรี (มีป้าย

เขียนบอกไว้ -*-) ทว่าเพลงจบไปแล้ว "เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น

แหละ! ริทสึ!" เสียงหวานตะโกนมาจากในห้อง ฉันจึงเดินไปส่อง

ดูที่กระจก ภาพแรกที่เห็นก็คือนักเรียนหญิงผมยาวสีดำกำลังยืน

ดุนักเรียนอีกคนมือกลอง สมาชิกวงนี้มีกันสี่คน คือมือเบส (หรือ

สาวผมดำคนนั้น) มือกลองที่ดูท่าทางเป็นทอมบอย มือกีต้าร์ที่ยืน

ก้มหน้าอย่างเดียว สุดท้ายคือมือคีย์บอร์ด นักเรียนหญิงผมยาว

สีอ่อน คิ้วหนา ผิวขาว... สวยแฮะ...

"เธอกล้าปิดหูตอนที่ฉันพูดงั้นเหรอ? ริทสึ!!" มือเบสโวยเสียงดัง

อีกครั้ง เพราะมือกลอง (หรือริทสึ) เอาแต่ปิดหู ไม่ฟังสิ่งที่เธอพูด

"ยูอิ เพราะเธอคนเดียวเลย!" ริทสึโวยวาย แต่ก็ถูกกำปั้นใหญ่ๆ

ของมือเบสทุบลงบนศีรษะเข้าจนได้...

"อ้าว.. ใครกันน่ะ?" เสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นข้างหลัง

เมื่อหันไปทางต้นเสียงก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่ง ผมยาวสีน้ำตาล

สวมแว่นสายตา จะว่าไป.. ฉันเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนนะ

"เธอคือคุณฮัทสึเนะสินะ?" รู้จักชื่อฉันด้วยแฮะ....

"ใช่ค่ะ" ฉันตอบห้วนๆ ผู้หญิงคนนั้น (ดูท่าทางเป็นอาจารย์) ยิ้ม

แล้วเอียงคอน้อยๆ "ฉันชื่อยามานากะ ซาวาโกะ เป็นครูที่ปรึกษา

ของเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปน่ะ" -0- ครูที่ปรึกษา!?

"แล้วยังไงล่ะคะ?" ฉันถามกลับ... จริงๆแล้วคำถามไร้มารยาท

แบบนี้จะถูกใช้กับ'เขาคนนั้น'แค่คนเดียว แต่ดูเหมือนจะติดเป็น

นิสัยซะแล้ว "เอ่อ.. ขอโทษนะคะ" ครูซาวาโกะยิ้ม "ไม่หรอก"

จากนั้นเธอหันหลัง "ตามมาสิ ครูจะพาไปที่ห้องเรียน"

"ผมสีฟ้าน่ะ มันผิดระเบียบนะ รู้หรือเปล่า?" ฉันก้าวลงบันไดไม่ถึง

ห้าขั้น ครูซาวาโกะก็พูดถึงเรื่องสีผม(อันน่าภูมิใจ)ของฉัน แถมยัง

พูดว่าผิดระเบียบอีกต่างหาก "ไม่รู้ค่ะ"

"เธอเนี่ย พิลึกคนจังเลยนะ" ฉันเดินตามเธอไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง

มาหยุดอยู่ที่หน้าชั้นเรียนที่มีป้าย 6-2 อยู่ "ยังไม่มีใครมานี่นา.."

อย่างที่เธอพูด... ในห้องเรียนยังไม่มีนักเรียนมาแม้แต่คนเดียว

"เข้าไปนั่งรอก่อนก็ได้นะจ๊ะ" ฉันส่ายหัว เพราะมีเรื่องที่อยากทำ

มากกว่าเข้าไปนั่งรอในห้องเฉยๆ "งั้นเหรอ? งั้นก็ตามสบายนะ

ครูไปก่อนล่ะ" ฉันรอจนกระทั่ง(ว่าที่)ครูที่ปรึกษาเดินหายไปจาก

สายตา ฉันจึงเริ่มสังเกตุสีผมของนักเรียนคนอื่นๆ ซึ่งมีทั้งสีดำ

สีน้ำตาล ม่วงเข้ม สีบลอนด์ แต่ไม่มีสีเขียว หรือฟ้า!!

"อะไรกันเนี่ย..." ฉันเดินดูสีผมของนักเรียนคนอื่นไปเรื่อยๆ แต่

ก็ยังหาสีผมที่แปลกกว่าสีบลอนด์ไม่ได้.. หรือว่าที่นี่จะจำกัดเรื่อง

สีผมอย่างที่ครูซาวาโกะพูดจริงๆ.... (-*- เพิ่งรู้ตัว)

"ข.. ขอน้ำยา... ย.. ย้อมผมค่ะ" ฉันเอ่ยอย่างติดขัด ในขณะนี้

ฉันยืนอยู่ในร้านค้าสวัสดิการของโรงเรียน ตรงหน้าฉันคือผู้หญิง

ที่เป็นเจ้าของร้าน เธอมองมาที่ฉันด้วยแววตาแปลกๆ เหมือนกับ

กำลังเห็นตัวตลกอย่างนั้นแหละ... คงเป็นเพราะสีผมสินะ?

ก็แค่ย้อมเป็นสีดำซะ ก็จะไม่ถูกมองด้วยสายตาแบบนี้แล้ว...

"แต่... ที่นี่ไม่มีขายนะคะ"

"ว่าไงนะ!!?" ฉันเผลอขึ้นเสียง ทำเอาเจ้าของร้านถึงกับสะดุ้ง

"คือว่า.. ที่นี่น่ะ ไม่มีของแบบนั้นขายหรอกค่ะ" จะว่าไป... ที่นี่

คือร้านค้าสวัสดิการของโรงเรียน จะมียาย้อมผมขายได้ยังไงกัน

ฉันนี่มัน...

แต่ก็ดีแล้วนี่นา สีผมก็เหมือนเดิม แค่อ้างเรื่องนี้ซะก็สิ้นเรื่อง...

(พักกลางวัน)

การเข้าห้องเรียนครั้งแรกเป็นไปด้วยความราบรื่นกว่าที่คิด เพราะ

ทุกคนให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ถึงแม้จะมีบางคนถามเรื่องสีผม

แต่ฉันก็อ้างโน่นอ้างนี่จนรอดมาได้ แต่เรื่องที่ดีใจจริงๆก็คงเป็น

เรื่องที่ได้อยู่ห้องเดียวกับวงดนตรีเมื่อเช้า (ซึ่งฉันรู้จักชื่อของ

มือกลองแค่คนเดียว คือริทสึ ส่วนอีกสามคนยังไม่แน่ใจ)

"อ้าว! คุณฮัทสึเนะ!" o_O เอ๋? เสียงหวานที่คุ้นเคยเอ่ยทักทาย

หลังจากที่ฉันเดินล่องลอย(?) ขึ้นไปบนชั้นสาม และหยุดอยู่หน้า

ห้องดนตรี "ครูซาวาโกะ?"

"ทำไมถึงมาที่ห้องดนตรีล่ะจ๊ะ?" เพราะสนใจน่ะสิ ถามได้...

"คือว่า... ฉันชอบดนตรีน่ะค่ะ"

"งั้นก็เข้าไปดูสิ ชมรมเค-องอยู่ข้างในน่ะ" ชมรมเค-อง? หรือว่า

จะเป็นวงดนตรีเมื่อเช้า?

"ทุกคน.. ขอรบกวนหน่อยนะจ๊ะ" ในที่สุด ครูซาวาโกะก็พาฉัน

เดินเข้าไปในห้องดนตรี สิ่งแรกที่เห็นก็คือนักเรียน 5 คนกำลัง

ล้อมวงกินเค้กอยู่บนโต๊ะ (5 คนที่ว่าคือวงดนตรีเมื่อเช้า แต่มี

นักเรียนตัวเล็กๆที่ดูท่าทางเป็นรุ่นน้องเพิ่มเข้ามา) "ซาวะจัง

พาคุณฮัทสึเนะมาด้วยหรือไงน่ะ?" ริทสึมองมาที่ฉัน น้ำเสียงของ

เธอดูห้าวๆเหมือนผู้ชายจริงๆ "ยินดีต้อนรับนะคะ คุณฮัทสึเนะ"

คราวนี้มือเบส(เสียงหวาน)ก็เอ่ยทักทายบ้าง "ดื่มชาหน่อยมั้ย?"

มือคีย์บอร์ดที่สวยที่สุดในวงถามพร้อมกับยกกาน้ำชาขึ้นน้อยๆ

เป็นเชิงถาม.... ดวงตากลมโต ผมยาวสีอ่อน ผิวที่ขาวมากๆ

แถมพูดจาไพเราะ ท่าทางนิสัยดีด้วย อยากรู้ชื่อเธอคนนี้แฮะ..

"ฉันจะแนะนำให้รู้จักทีละคนก็แล้วกันนะ" ครูซาวาโกะเดินไปที่

โต๊ะที่ทุกคนนั่งรวมกัน พร้อมกับชี้ไปที่มือคีย์บอร์ด.. นั่นแหละๆ

"คนนี้คือโคโตบูกิ สึมุกิ เป็นมือคีย์บอร์ด" เธอโค้งน้อยๆ

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" มิกุ... กับสึมุกิ ชื่อคล้ายกันแฮะ...

"ส่วนคนนี้คืออากิยามะ มิโอะ มือเบส นากาโนะ อาสึสะ มือกีต้าร์

ไทนากะ ริทสึ มือกลอง และ..." สายตาฉันสะดุดอยู่ที่คนสุดท้าย

เท่าที่จำไม่ผิด เธอคือมือกีต้าร์-นักร้องนำของวง สายตาของเธอ

มองมาที่ฉัน... แววคาประหลาดนั่นมัน อะไรกันน่ะ?

"ฮิราซาว่า ยูอิ มือกีต้าร์ และนักร้องนำจ้ะ" ฮิราซาว่า ยูอิ...?

ทำไมเธอมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ? หรือว่าจะเผลอทำอะไร

ให้เธอไม่พอใจ?... คงไม่หรอก เราไม่เคยรู้จักกันนี่นา...

"ยินดีต้อนรับ มิกุจัง" ยูอิเอ่ยต้อนรับด้วยการเรียกแบบห้วนๆ และ

รอยยิ้มที่ดูฝืนใจสุดๆ ทำเอาทุกคนต้องหันไปมองพร้อมกัน

"เป็นอะไรไปน่ะ? ยูอิ" ในที่สุดริทสึก็เอ่ยถาม แต่เธอไม่ได้ให้

คำตอบ แต่กลับเป็น...

"เราคงจะเป็นคู่แข่งกันสินะ? มิกุจัง... แย่จังเลยเนอะ"