attention มนุษย์คนนี้ของฉัน

 
attention v
 
“อยากแต่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน”
 
“ทำไมไม่ลองถามพ่อนายดูล่ะ ถ้าเป็นนายยังไงก็ต้องบอกอยู่แล้ว”
 
“ฉันไม่อยากคุยกับเขา อีกอย่างคุยไปก็ไม่รู้เรื่อง”
 
“ก็หัดลดทิฐิลงบ้างสิทั้งนายทั้งพ่อนาย ฟังเหตุผลของอีกฝ่ายด้วยไม่ใช่พอเจอหน้ากันก็มีแต่ประชดใส่”
 
“.....”
 
“ช่างเหอะตอนนี้นายคงตัดสินใจยังไม่ได้ แต่ฉันเป็นห่วงนะ นายเอาแต่นิ่งเวลาพูดถึงท่าน นายเองก็ไม่มีความสุขใช่ไหมที่ทะเลาะกับพ่อแบบนี้” ไพร์ไม่ตอบร่างสูงยกน้ำขึ้นดื่มแล้วเดินไปนั่งโซฟาอย่างเหนื่อยๆ เขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนๆนั้นอีกไม่อยากเจอไม่อยากคุย ตลอดเวลาที่ไพร์ออกมาอยู่คนเดียวเขาคิดว่ามันดีแล้วอย่างน้อยก็มีความสุขกว่าการที่ต้องอยู่กับผู้ชายที่ลังเลในความรัก ลังเลที่จะปกป้องแม่ของเขาทั้งๆที่คิดแบบนี้แต่ทำไมรู้สึกเหนื่อยๆแบบนี้นะ เวย์เอาจานไปเก็บในครัวเดินออกนั่งข้างไพร์มองคนตรงหน้าอย่างห่วงๆ
“ไพร์อย่าทำหน้าเครียดสิยังไม่ต้องคิดตอนนี้ก็ได้ไปข้างนอกกันนะ ฉันอยากอาบน้ำแล้ว” เวย์ฉุดไพร์ให้ลุกขึ้นเดินตามเดินจนมาถึงลำธารในป่าหลังบ้าน ไพร์กำลังจะเดินไปโขดหินใกล้ๆแต่เวย์ก็ดึงข้อมือไว้
 
“อะไร”
 
“อาบด้วยกันสิ” เวย์ระบายยิ้มออกมาดูไมน่าไว้ใจเท่าไร ไพร์นิ่งสักพักเพราะเวย์มักจะอาบน้ำคนเดียวแล้วไล่เขาไปไกลซะมากกว่าวันนี้นึกอะไรชวนเขาอาบน้ำด้วย
 
“หวงตัวไม่ใช่หรือไง อาบไปก่อนเลย” ไพร์บอกปัดๆแต่เวย์ก็ไม่ยอมปล่อยมือ
 
“ไม่เป็นไรวันนี้ไม่ถือ” เวย์ฉีกยิ้มอีกครั้ง ฉุดไพร์ลงน้ำไพร์ไม่ทันตั้งตัวเซลงน้ำเปียกจนถึงเข่า
 
“เฮ้ย เล่นอะไรเวย์”
 
“คิคิ กลัวน้ำหรือไง” เวย์หัวเราะลั่นที่แกล้งไพร์ได้ มือทั้งสองวิดน้ำใส่ร่างสูงไม่หยุดจนตอนนี้เปียกไปทั้งตัว
 
“กล้าแกล้งฉันหรอเวย์” ไพร์ยกยิ้มมองเวย์อย่างเหนือกว่า ไม่ทันที่เวย์จะก้าวถอยห่างแต่ไพร์ก็รั้งเอวบางเข้ามาในอ้อมกอดอุ้มร่างบางยกขึ้นเหนือน้ำทำทีจะโยน
 
“อ๊ากกไอ้ไพร์ฉันจะตก” เวย์ร้องห้ามลั่นที่คนตรงหน้าแกล้งเขาคืน แต่ไพร์ก็ไม่หยุดเดินลงน้ำลึกกว่าเดิม
 
“หึหึ อยากเล่นไม่ใช่หรือไง” ไพร์ทำทีจะโยนอีกเวย์ก็ร้องลั่น ไพร์วางเวย์ลงในน้ำเวย์ตั้งหลักได้ก็วิดน้ำใส่ไพร์ทั้นที ไพร์ก็ไม่ยอมวิดน้ำคืนจนทั้งสองเปียกไปหมดเล่นกันไปแกล้งกันไปไม่หยุด เสียงหัวเราะถูกส่งออกมาเป็นระยะ ครั้งแรกที่เวย์เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนี้ของร่างสูง ไพร์เองก็รู้สึกผ่อนคลายไม่น้อยนานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ยิ้มไม่ได้หัวเราะหรือเล่นสนุกแบบนี้
 
“มองอะไรเวย์” ไพร์ถามเพราะเห็นร่างบางหันไปมองป่าข้างๆเป็นระยะ
 
“ไม่มีไรฉันคงคิดไปเอง ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไหมไพร์เล่นนานแล้ว” เวย์รู้สึกเหมือนกำลังมีคนมองแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร
 
“อืม” ไพร์เองก็รู้ว่ามีอะไรแปลกๆเขาเผลอเล่นสนุกจนไม่ได้ระวังตัวเท่าไร ไพร์กับเวย์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเวย์ก็ชวนไพร์ไปเล่นบนเชิงเขาเวย์วิ่งเล่นอย่างไม่รู้จักเหนื่อยไพร์ได้แต่เดินตามมองร่างบางชี้โน่นชี้นี่ปากเรียวพูดออกมาแจ้วๆไม่หยุด
 
“ไพร์หิวแล้วอ่ะ” เวย์ลดฝีเท้าลงหยุดวิ่งแล้วเดินเอื่อยๆ ตอนนี้เหมือนจะบ่ายแล้วแล้วเขาวิ่งเล่นจนลืมเวลากระเพาะก็ร้องไม่หยุด
 
“พอเล่นจนเหนื่อยก็บ่นหิวสินะ” ไพร์ว่าอย่างรู้ทัน เวย์วิ่งเล่นมาซะไกลจนถึงเชิงเขา สำหรับไพร์มันก็ไม่เท่าไรหรอกแต่สำหรับเวย์มันก็ถือว่าไกลพอสมควร
 
“ไพร์เอาไฟแช็คมาไหม” เวย์ถามเพราะยังอยากเล่นต่อยังไม่อยากกลับไปบ้านตอนนี้
 
“เอามา”
 
“งั้นดีเลย ไปกินปลากัน”
 
“หยุดทำไม” ไพร์มองเวย์อย่างงงๆทั้งที่เอ่ยชวนไปหาอะไรกินแต่ตัวเองก็หยุเดินเอาดื้อๆ
 
“เหนื่อย”
 
“ไหนบอกว่าหิวไงจะเอายังไงกันแน่” ไพร์มองอย่างดุๆที่วิญญาณเด็กเริ่มสิงร่างบาง
 
“จะขี่หลัง” เวย์งอแงมองร่างสูงอย่างอ้อนๆเพราะตัวเองเหนื่อยแล้วจริงๆถ้าให้เดินจนถึงลำธารมีหวังเขาได้ตายอยู่กลางป่าแน่
 
“เวย์โตเป็นควายแล้วนะ”
 
“อ๊ากกไอ้บ้าไพร์ว่าฉันได้ไง ก็มันเหนื่อยอ่ะวิ่งมาตั้งไกล” ถึงจะเหนื่อยแต่เวย์ก็อดด่าไม่ได้ มีอย่างที่ไหนมาว่าเขาเป็นควาย ก็คนมันเหนื่อยให้ทำไง
 
“แล้วใครใช้ให้วิ่งล่ะ เล่นไม่ดูตัวเองเลย”
 
“บ่นเป็นแม่ไปได้”
 
“แล้วมันน่าบ่นไหม” ไพร์พูดดุๆขนาดเหนื่อยยังจะว่าเขาได้อีก
“ขึ้นมา” ไพร์นั่งหันหลังให้ร่างบางแล้วชันเข่าข้างนึงลงให้เวย์ขึ้นได้ถนัดๆ
 
“ครับม๊า” เวย์ยิ้มกว้างที่ถูกตามใจกระโดดขี่หลังคนตัวสูงกว่าทันที มือทั้งสองข้างยกคล้องคออย่างหลวมๆ เวย์ชะงักเล็กน้อยเวลาเขาใกล้ชิดร่างสูงมันก็รู้สึกประหม่าแต่มันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่โดนดุโดนว่าแต่มันก็ยังมีความรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นเสมอ
 
“พูดมากเดี๋ยวม๊าจับโยนลงเขาซะเลยหนิ” ไพร์นิ่วหน้าที่ได้สรรพนามใหม่แถมแปลกจากอีกคน
 
“คิคิ ม๊าดุจัง” เวย์หัวเราะกับท่าทีของไพร์ แต่ไพร์ก็ไม่ว่าอะไรแบกร่างบางลงเขามาเรื่อยๆได้ยินแต่เสียงแจ้วๆข้างหูทั้งดิ้นทั้งชี้นั่นชี้นี่ไม่หยุดเขาอยากจะดุออกไปจริงๆตอนเดินขึ้นมายังถามไม่หมดอีกหรอทั้งที่บอกว่าเหนื่อยแต่ยังพูดแจ้วๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสักที
ไพร์แบกมาจนถึงลำธารวางร่างบางลงใกล้ๆลำธารแล้วเดินไปเข้าไปหาฟืนมากองไว้
“เอาไฟแช็คมาเดี๋ยวฉันติดไฟเอง”
 
“ทำเป็นหรือไง” ไพร์ถามอย่างอดห่วงไม่ได้ร่างบางทำอะไรแทบจะไม่เป็นเลยสักอย่างถึงเขาจะเคยสอนอะไรไว้บ้างแต่เวย์ก็ยังทำติดๆขัดๆ
 
“เป็นน่า นายไปเอาปลามาเร็วๆฉันหิวแล้ว” เวย์ง่วนอยู่กับการจุดไฟสักพักไพร์ก็เดินเอาปลามาให้ เวย์ติดไฟเสร็จพอดีก็นั่งรอไพร์ทำสักพักปลาก็สุก เวย์รับปลามาปากเรียวเคี้ยวกินไม่หยุด ไพร์เองก็กินปลาสุกเหมือนกันกับเวย์เพราะเวย์ไม่ชอบให้กินอะไรดิบๆใกล้เขา ทั้งๆที่ไพร์เองก็ไม่ชอบแต่ก็ต้องยอมให้คนตรงหน้า ร่างสูงกลืนเนื้อปลาลงคออย่างฝืนๆอย่างน้อยก็ลดความหิวลงได้บ้าง ไพร์กินได้แค่ครึ่งตัวก็วางปลาลงนั่งมองเวย์ที่กินปลาทั้วตัวกำลังจะหมด พอมีอะไรเข้าปากเวย์ก็สงบปากสงบคำไม่พูดไม่จาตั้งใจกินเสียยิ่งกว่าอะไรไพร์มองอย่างอดยิ้มไม่ได้เงียบก็แค่ตอนหลับกับกินสินะ
 
“ไม่กินหรอ” เวย์กินจนหมดก็เงยหน้ามาถามไพร์ที่กินปลาไปได้แค่ครึ่งตัว
 
“ไม่อิ่มแล้ว”
 
“งั้นฉันขอ” ยังไม่ทันที่ไพร์จะอนุญาตเวย์ก็หยิบปลาจากตรงหน้าไพร์
 
“เวย์กินเยอะๆเดี๋ยวก็เดินไม่ไหวอีกหรอก”
 
“เดินได้อยู่แล้วน่า”
 
“ให้มันจริง” เวย์ไม่สนใจคนตรงหน้ากินเพราะหิว เล่นวิ่งข้ามเขาแบบนั้นพลังงานเลยหายไปหมด
 
“อิ่มแล้ว” วางปลาที่แหลือแต่หัวกับก้างลง ลุกขึ้นลูบท้องที่เริ่มป่องน้อยๆไปมา
 
“กลับบ้านไหม” ไพร์เดินไปตักน้ำแล้วดับไฟลงมีเพียงควันน้อยๆเท่านั้นที่ลอยขึ้นมาในอากาศ
 
“อยากดูอาทิตย์ตก”
 
“หายเหนื่อยแล้วว่างั้น”
 
“หายแล้วแต่อิ่มแทน”
 
“ไม่ต้องเลย ไหนบอกเดินไหวไง” ไพร์พูดดักคอเพราะรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไร
 
“เดี๋ยวนายก็ต้องแบกฉันขึ้นไปดูอยู่ดี นะๆ” ไพร์ถอนหายใจกับคนตรงหน้าวันนี้ทั้งวันแล้วนะที่เขายอมเวย์ แล้ววันนี้เวย์นึกสนุกอะไรลากเขาไปเล่นจนจะทั่วทั้งเขาเลยก็ว่าได้แถมชวนกลับบ้านก็ยังจะไปต่ออีก ไพร์แบกร่างบางจนมาถึงต้นไม้ใหญ่ต้นที่เคยพาเวย์มาดูพระอาทิตย์ตก
“บรรยากาศบนนี้สวยมากเลย นายหาที่นี่เจอได้ไง” เวย์นั่งลงบนกิ่งไม้ใหญ่โดยมีเวย์ช่วยพยุงไม่ให้ตกแต่เพราะกิ่งไม่ใหญ่เลยนั่งไม่ค่อยลำบากเท่าไร ทั้งๆที่สูงแต่เวย์ก็ไม่ได้กลัวเหมือนครั้งแรก
 
“ขึ้นมาเล่นแล้วเผลอหลับบนนี้จวนจะค่ำพอตื่นมาก็เห็นพระอาทิตย์กำลังจะลับฟ้าก็เห็นมันสวยดี จากนั้นก็ขึ้นมาดูอยู่บ่อยๆ” ไพร์นั่งลงข้างๆเวย์ ร่างบางมองออกไปข้างนอกชายหาดมองตะวันกำลังเลื่อนลงใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที
“ถ้าชอบ ให้ฉันพามาดูทุกวันไหมล่ะ” ไพร์ถามเพราะลืมคิดเรื่องที่เวย์จะต้องหลับบ้าน เขาแค่คิดเวย์จะอยู่กับเขาตลอดไปลืมสถานที่ที่ร่างบางจากมาและอีกไม่กี่วันร่างบางก็ต้องกลับไปที่เดิม
 
“เอ่อ...” เวย์ไม่รู้จะตอบยังๆไงเขาอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีตอนแรกคิดว่าจะอยู่ไม่ได้ด้วยซ้ำแต่เพราะมีไพร์คอยช่วยเหลือเขาเลยอยู่ได้อย่างสบาย เวย์เองก็คิดถึงบ้านไม่น้อยเป็นห่วงคนทางบ้านอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุดแต่ก็อดใจหายไม่ได้ที่ต้องจากที่นี่ไปถึงจะอยู่ได้ไม่กี่วันแต่ก็ชอบที่นี่เขารู้สึกสบายใจยังไงไม่รู้ทั้งที่อันตรายมีมากมายในป่าแต่ละก้าวสัตว์แปลกๆเต็มไปหมด พออยู่ใกล้ๆไพร์เขาก็ไม่กลัวลืมเรื่องต่างๆไปหมด
 
“เวย์คิดถึงบ้านไหม”
 
“ก็คิดถึงไม่รู้ว่าทุกคนเป็นไงบ้าง”
 
“ถ้ารู้ว่าหายไปคงตามหากันทั่วแล้วล่ะมั้ง ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็จะได้กลับแล้ว” ไพร์พูดพร้อมยิ้มๆให้ร่างบางรู้สึกสบายใจขึ้น แต่ในใจลึกๆเขาก็รู้สึกแปลกๆเขาดีใจไหมนะที่เห็นร่างบางใกล้จะได้กลับบ้านกลับไปในที่ที่จากมา
 
“ไพร์ถ้าฉันมานี่อีกจะได้ไหม” เวย์หันมาไพร์ เวย์เลิกสนใจตะวันที่ใกล้ลับขอบฟ้าทั้งๆที่อยากมาดูแต่ตอนนี้อยากจะมองร่างสูงมากกว่า
 
“ไม่กลัวหรือไง”
 
“กลัวแต่อยากมาอีก”
 
“หึ นายนี่ดื้อจริงๆวันไหนเป็นวันจันทร์เต็มดวงค่อยมาเล่นก็แล้วกัน” ไพร์หัวเราะน้อยๆให้ร่างบาง บรรยากาศอึมครึมเมื่อกี้เริ่มผ่อนคลายลงมาบ้าง
 
“แค่เฉพาะวันนั้นเองหรอ”
 
“ก็มันอันตราย อย่ามานี่คนเดียววันอื่นห้ามเด็ดขาด เข้าใจไหมเวย์”
 
“รู้แล้วน่า”
 
“รู้แล้วก็หัดทำตามด้วย”
 
“ครับม๊า ผมจะไม่มาคนเดียวถ้าม๊าไม่พามา”
 
“ดีแล้วก็หยุดเรียกฉันม๊าได้สักที”
 
“คิคิ ม๊าบ่นอีกแล้ว”
 
“ไม่ยอมหยุดใช่ไหม” ไพร์ว่าพร้อมจี้เข้าที่เอวบางทั้งสองข้าง
 
“อ๊ากกไอ้บ้าไพร์ฉันจะตก” เวย์ดิ้นเล็กน้อยร่างบางกำลังจะหงายหลังแต่แขนทั้งสองก็คว้าคล้องคอร่างสูงได้ทัน เวย์ชะงักมองหน้าร่างสูงที่อยู่ห่างกันไม่กี่เซน ยิ่งอยู่ใกล้ไพร์เวย์ก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ
 
“มีฉันอยู่ไม่ตกหรอกน่า กลับบ้านไหม” ไพร์เองก็คว้าเอวบางเอาไว้พูดออกมาสบายๆต่างจากอีกคนที่ตอนนี้ร่างบางใจเต้นแรงเริ่มทำตัวไม่ถูกเขาใจเต้นแรงเพราะใกล้คนตรงหน้ามากไปหรือเพราะตกใจเหตุการณ์เมื่อกี้กันแน่
 
“ก..กลับฟ้ามืดแล้วหนิ”
 
“กลับก็ปล่อยสิ หรือจะให้อุ้มทั้งๆที่นายอยู่ข้างหน้า” เวย์ชักมือออกจากร่างสูงทันทีเพราะลืมตัว
 
“ทะลึ่งแล้ว หันหลังไปเลย”
 
“หึ นึกว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ” ไพร์หัวเราะกับท่าทีเก้ๆกังๆแก้เขินของร่างบาง
“โอ๊ยอย่าตีสิ” ทันทีที่ขึ้นบนหลังร่างบากก็ตีลงบนไหล่ไพร์ที่แซวเขา  ไพร์แบกเวย์จนมาถึงบ้านปิดประตูเข้ามาแล้ววางเวย์ลงบิดตัวน้อยๆวันนี้ทั้งวันเขาแบกเวย์ไว้บนหลังตลอด
 
“วันนี้เหนื่อยจริงๆ งื้อออเตียงอยู่ไหนคิดถึงฉันไหม” ปากเรียวเริ่มบ่นทั้งๆที่ตัวเองมีพาหนะส่วนตัวให้ขี่อยู่แล้ว เดินเซๆเข้าไปในตัวบ้านอย่างขี้เกียจ
 
“เดี๋ยวเวย์” ไพร์รั้งข้อมือเวย์ไว้มองมือร่างบางอย่างดุๆ
 
“อะไร”
 
“มือพองไม่รู้ตัวเลยหรือไง” ไพร์ยกข้อมือร่างบางให้ดูตอนนี้ฝ่ามือเริ่มแดงก่ำ
 
“เอ่อมันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหนิ” เวย์พูดอึกอักเพราะไม่อยากให้ไพร์เป็นห่วง เวย์เองก็เล่นจนไม่ได้ดูมือตัวเองตอนติดไฟมือมันก็เผลอไปโดดแต่ไม่คิดว่ามันจะพองแดงแบบนี้
“โอ๊ยย บีบทำไมเจ็บนะ” เวย์ร้องลั่นเพราะแรงบีบที่ไพร์กดลงมาบนฝ่ามือ
 
“ไหนบอกไม่เป็นไรรออยู่นี่แหละ ยาในกล่องที่ไอ้แฮกเอามาน่าจะมี” เวย์พยักหน้าไล่หลังไพร์ที่เดินเข้าไปหายา เวย์กำลังจะเดินไปนั่งโซพาก็เห็นหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้เดินไปกำลังจะปิดแต่ก็สะดุ้งที่เห็นใครยืนอยู่ตรงนั้น
 
“ค..คุณ”
 
“ไม่ต้องตกใจ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนายนิดหน่อย”
 
“เอ่อผม..”
 
“เวย์ปิดหน้าต่างเข้ามาสิไปยืนทำอะไรตรงนั้นแล้วก็มาทายาได้แล้ว” ยังไม่ทันที่เวย์จะตอบใครคนนั้นไพร์ก็เข้ามาก่อนเวย์หันกลับไปตรหงน้าต่างอีกครั้งแต่เขาก็หายไปแล้ว เลยปิดหน้าต่างเดินมานั่งโซฟาข้างๆร่างสูง ไพร์คว้ามือเวย์วางบนตักตัวเองบีบหลอดยาเทใส่มือเรียวก่อนจะไล่วนแผลเบาๆจนยาทั่วแผล
“เสร็จแล้วจะไปนอนเลยไหม”
 
“อื่ม”
 
“ฝันดีเวย์”
 
“ฝันดีเช่นกันไพร์” เวย์เดินเข้าห้องปิดประตัวแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยๆ
“เขาจะคุยอะไรกับเรานะ” เวย์นึกคิดอยู่นานแต่ก็หาเหตุผลไม่ได้ จนร่างบางเผลอหลับไปทั้งๆที่ยังติดใจเรื่องนี้อยู่
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
#มนุษย์คนนี้ของฉัน
ฝากติดตามด้วยนะคะ