attention มนุษย์คนนี้ของฉัน

 

attention III

 

 

เวย์รู้สึกตัวขึ้นในตอนเช้า เมื่อคืนไพร์คงแบกเขากลับห้องพอตื่นขึ้นมารู้สึกมึนหัวนิดๆคงเพราะตากหมอกเมื่อคืน ตาเรียวมองขึ้นมาสบกับเพดาน ใช่มันเป็นห้องไพร์ห้องที่เราเพิ่งจะมาอยู่ได้ไม่กี่วัน มันรู้สึกแปลกๆที่อยู่ๆก็ตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง อยากจะอยู่ในที่ที่ตัวเองเคยอยู่คราเดิม คิดถึงทุกคน ทุกคนคิดถึงเราไหมนะ เราจะต้องกลับไปให้ได้เลย ร่างบางลุกขึ้นนั่งบนเตียงมองเห็นไพร์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอีกไม่ไกลจากเตียงเท่าไรเวย์ตกใจไม่คิดว่ามีคนอยู่ในห้อง

 

“นายตื่นเช้าจัง” เวย์ถามออกไปเพราะเหมือนตอนนี้มันยังเช้าอยู่ไม่คิดว่าไพร์จะตื่นเร็วแล้วมานั่งเฝ้าอย่างนี้

 

 

 

“เปล่า ยังไม่นอน”

 

 

 

“แล้วทำไม...ฮัดเช้ย” อ่า.. เหมือนเราจะไม่สบายนิดๆแหะ ไพร์เขาสะดุ้งตกใจที่เห็นผมจามเป็นอะไรของเขาไม่ได้จามแรงสักหน่อย แต่ร่างสูงดูตกใจมากเลยนะ เสียลุกซะแล้วสะดุ้งซะหมดลุกเลย

 

 

 

“เวย์เป็นอะไร” ไพร์ถามร่างบางทั้งๆที่เห็นอยู่ หรือว่าไพร์จะไม่เคยเป็นหวัด

 

 

 

“ก็จาม ไม่รู้จักหรอ”

 

 

 

“จาม?”

 

 

 

“ใช่ เวลาไม่สบายหรือรู้สึกไม่ดีมันก็จะจามแบบนี้แหละ”

 

 

 

“อ่อ เคยได้ยินมาเหมือนกันว่ามนุษย์ต้องไม่สบาย แล้วต้องทำยังไง”

 

 

 

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย”

 

 

 

“บอกมาเหอะน่า ไม่อยากให้มีใครมาตายในบ้านหรอกนะ” ไอ้บ้านี่พูดดีๆไม่เป็นเลยรึไงร่างบางได้แต่ตำหนิในใจ

 

 

 

“แค่กินยาแล้วนอนพักก็หายมั้ง” เวย์ว่าแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงห่มผ้าทันที

 

 

 

“นอนอยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันมา”

 

 

 

“อื่ม” เวย์บอกออกไปปัดๆปิดตาลงนอนต่อ ไม่ชอบตอนเป็นหวัดเลยน่าเบื่อจะตายได้แค่นอนนิ่งๆ แต่ก่อนถ้าไม่สบายก็มีม๊าคอยดูแลตลอด ถึงงานจะเยอะหรือติดประชุมอะไรถ้ารู้ว่าเราไม่สบายม๊าจะลางานแล้วรีบกลับมาดูแลทันที คิดถึงป๊ากับม๊าจัง คิดถึงเฮียคิมด้วย พากันทำอะไรอยู่นะ ไม่รู้ว่าตอนนี้คนทางบ้านจะรู้หรือยังว่าเราหายไปเพราะแค่ขออนุญาตว่าจะมาเที่ยวกับเพื่อนสัก 2 อาทิตย์แล้วจะรีบกลับ

 

 

 

“นี่ยา กินซะ” สักพักไพร์ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมถุงยาในมือแล้วยื่นให้ผม

 

 

 

“ไปเอามาจากไหน”

 

 

 

“ร้านขายยาน่ะ ออกไปซื้อมาให้”

 

 

 

“ขอบคุณ” เวย์รับถุงยาไว้ ไพร์เดินไปรินน้ำมาให้แล้วเดินออกไปจากห้อง ร่างบางกินยาแล้วนอนหลับไปไม่นานก็ต้องตื่นขึ้นมาอีก หลับไม่สนิทเลยก็นอนมาทั้งคืนแล้วหนิ เวย์เดินออกมาทางหน้าบ้านเห็นไพร์กำลังยุ่งอยู่กับกรงกระต่าย ในนั้นมีกระต่ายสีขาวหนึ่งตัว ดูก็รู้ว่าชะตากรรมมันคงอยู่ได้อีกไม่นาน เวย์เดินตรงไปหาไพร์นั่งลงตรงหน้ากรงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเขา

 

 

 

“ไงเจ้ากระต่ายน้อย ทำอิท่าไหนถึงมาติดกรงเนี่ย” เวย์หยอกล้อกับมันทั้งๆที่มันยังอยู่ในกรง

 

 

 

“ออกมาทำไม ไม่สบายทำไมไม่นอนพัก”

 

 

 

“ดีขึ้นแล้ว ว่าแต่นายจับกระต่ายมาอีกแล้วหรอ”

 

 

 

“อืม ถามทำไม”

 

 

 

“มันน่ารักนะ ทำมันลงหรอ”

 

 

 

“มันเลี่ยงไม่ได้”

 

 

 

“นายก็กินปลาไปสิ”

 

 

 

“ ..... ”

 

 

 

“ไพร์.....”

 

 

 

“อะไร”

 

 

 

“ฉันขอนะ ตัวนี้อ่ะ”

 

 

 

“เข้าบ้านไปเลยไป”

 

 

 

“โอ๊ย” ร่างบางร้องออกมา เผลอแหย่กรงกระต่ายเล่นจะมันกัดเข้าที่นิ้วแผลไม่ใหญ่มากแต่ก็มีเลือดไหลซิบบนปลายนิ้วเรียว ไพร์มีท่าทีตกใจน้อยๆคว้านิ้วเรียวมาดูริมฝีปากหนากดลงบนนิ้วเพื่อห้ามเลือดแต่มันไม่ใช่อย่างนั้นดูเหมือนร่างสูงเองจะลืมตัวทันทีที่ลิ้มสัมผัสกับเลือดก็ดูดปลายนิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆการที่แวมไพร์ลิ้มลองเลือดมนุษย์แล้วเผลอลืมตัวก็คงไม่แปลก ไม่บ่อยนักที่จะได้เลือดเกรดดีเข้ามาในร่างกายเขาเองก็ไม่ค่อยได้ดื่มเลือดมนุษย์ที่ออกหากจากหมู่บ้านตัวเองเพราะอยากเลี่ยงการทำร้าย ออกมาอยู่ตัวคนเดียวก็ได้เลือดกระต่าย กวางและเนื้อปลาประทั้งชีวิตที่ถูกสาปให้เป็นแบบนี้เท่านั้น เลือดหอมหวานถูกส่งมามันยากที่เขาจะปฏิเสธร่างบางนิ่วหน้าเพราะความเจ็บมือสั่นระริก ไพร์เริ่มตั้งสติละริมฝีปากออกจากปลายนิ้ว

 

 

 

“ขอโทษ... ฉันขอโทษ” ขอโทษออกมาอย่างรู้สึกผิด

 

 

 

“ไม่เป็นไรฉันซุ่มซ่ามเอง” เวย์เองก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเขารู้ว่าไพร์คงไม่ได้ตั้งใจมันเป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้

 

 

 

“เอากระต่ายไปปล่อยเหอะ ฉันยังไม่อยากเห็นเลือดตอนนี้” ไพร์บอกกับอย่างนั้น เขาเองก็คงพยายามจะห้ามตัวเองเวลาอยู่กับร่างบาง เวย์หยิบกรงกระต่ายขึ้นมาในอ้อมแขนก่อนจะเดินเข้าไปป่าใกล้ๆตัวบ้าน

 

 

 

“กระต่ายน้อย ฉันผิดไหมเนี่ย สร้างเรื่องอีกแล้ว” เวย์นั่งลงคุยกับสัตว์ตัวน้อยสักพักแล้วเปิดกรงให้มันออกไป พอกำลังจะหันหลังกลับเข้าบ้านก็ได้ยินเสียงบางอย่างกำลังตรงเพราะอยู่ในป่าที่เต็มไปด้วยกิ่งไม้และใบไม้แห้ง แม้จะเดินเบาแค่ไหนแต่สิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ๆมันทำให้ได้ยินชัดเจนเวย์เองก็ไม่คิดว่าสิ่งที่กำลังมาจะเป็นไพร์

 

“ค..ใครน่ะ” เวย์มองไปยังรอบๆรู้สึกขนลุกแปลกๆแต่ตัดสินใจเดินออกจากป่าให้เร็วที่สุดแล้วกำลังจะวิ่ง แต่ก็ต้องหยุดแล้วถอยหลังออกห่างสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ร่างบางตัวชาหน้าซีดเริ่มสั่นไปหมด

 

“อ๊ากกกก”

 

 

 

-----------------------------------------------------

 

“เวย์!” ไพร์ออกมาจากบ้านด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงของร่างบาง ไพร์วิ่งเข้าไปในป่าใกล้ๆสวนหลังบ้านทันทีที่วิ่งออกมาก็เห็นกรงกระต่ายวางทิ้งอยู่ร่างสูงใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่ละสายตาจากร่างบาไม่ถึงนาทีมันที่ไม่อยากให้ก็คงจะเลี่ยงไม่ได้ ไพร์สูดเอาอากาศเอาโพรงจมูกลึกๆจนได้กลิ่นของร่างบางก็วิ่งไปอีกทางเพียงไม่นานร่างสูงก็เจอเวย์ในที่สุด

 

“เวย์ไม่เป็นไรใช่ไหม” ร่างสูงถามเสียงเรียบ ตามองชายที่กำลังจับเวย์อย่างกลั้นอารมณ์

 

 

 

“ไพร์” ร่างบางทีกำลังดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากแขนแกร่ง เมื่อรู้ว่าไพร์มาก็อดที่จะใจชื้นไม่น้อย

 

 

 

“ปล่อยคนของกู”

 

 

 

“หึ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาสั่งกู” ชายคนที่ถูกสั่งยกยิ้มอย่างเหนือกว่าเขามาจากหมู่บ้านลอนด์หมู่บ้านหลักของแวมไพร์แถมมากันเยอะราว 7 คนได้

 

 

 

“แล้วมึงคิดว่ามึงเป็นใครถึงเข้ามาในถิ่นกู”  เขาอุตส่าห์เลี่ยงไม่เข้าไปยุ่งด้วยแล้วแต่ถ้าหากคิดจะล้ำเส้นกัน ร่างสูงก็ไม่คิดจะยอมง่ายๆ

 

 

 

“คำสั่งนายบ้าน”

 

 

 

“ก็ช่าง ที่นี่มันถิ่นกูเพราะงั้นปล่อยคนของกูซะ”

 

 

 

“มึงก็ไปคุยกับนานบ้านเองละกัน” พูดบอกอย่างไม่ใส่ใจ

 

“เอามันไปหมู่บ้าน” ชายหนุ่มหันไปสั่งคนที่มาด้วยก่อนจะดึงร่างบางให้เข้ามาใกล้ก่อนจะแบกขึ้นหลังง่ายดาย

 

 

 

“ปล่อย ไม่ไป ไพร์” เวย์ร้องออกมาทันทีที่ถูกฉุด เขาทั้งดิ้นทั้งทุบลงบนหลังของอีกคนแต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด สายตามองมายังไพร์เพื่อขอร้องน้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นแต่เพียงร่างบางต้องกลั้นไว้

 

 

 

“เดี๋ยวฉันจะไปรับ” ไพร์บอกเวย์เสียงเรียบแต่ข้างในเป็นห่วงแทบบ้า เวย์ได้ยินแบบนั้นน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ทีแรกไหลอาบแก้มเนียนอย่างอดไม่ได้ รู้สึกช็อคใจหายที่ไพร์ปล่อยเขาไปกับคนอื่นง่ายๆแบบนี้เวย์หยุดดิ้นยอมโดนพาตัวไปแต่โดยดี ไพร์มองอย่างเป็นห่วงรู้ว่าร่างบางคงรู้สึกน้อยใจแต่ที่เขาปล่อยไปแต่เพราะเขารู้ว่าต้องมีการปะทะกันไม่อยากให้ร่างบางต้องมาโดนลูกหลงหรือเสี่ยงในครั้งนี้และการที่เวย์โดนจับตัวไปเป็นคำสั่งที่มาจากนายใหญ่นั้นคงยังไม่เกิดอะไรขึ้นกับเวย์แต่คงไม่พ้นคืนนี้ที่เลือดของร่างบางจะกลายเป็นสิ่งสังเวยให้กับพิธีบ้าๆของพวกหมู่บ้านลอนด์

 

ร่างสูงยืนเผชิญหน้ากับชายทั้ง 5 ที่ยังคงขวางทางเขาไว้ ร่างสูงคิดว่าการที่จะได้เวย์คืนคงเลี่ยงการปะทะไม่ได้ทั้งๆที่ตนเองไม่อยากเข้าไปเกี่ยว ไพร์ตรงเข้าไปปล่อยหมัดใส่ไม่ยั้งมือพร้อมแยกเขี้ยวขู่ตามสัญชาตญาณชายทั้ง 5 ตรงเข้ามาอย่างรู้สถานการณ์ สู้กันนานพอสมควรทั้งสองฝ่ายสภาพได้ต่างกันเท่าไรทั้งๆที่ห้าต่อหนึ่งแต่ไพร์ก็ดูไม่เป็นรองเลือดไหลผ่านมุมปากร่างสูงไม่หยุด หางคิ้วแตกเป็นทาง รอยฟันรอยข่วนเต็มตัวร่างสูงไปหมด ชายหนุ่มทั้งห้าสภาพไม่แพ้กันทั้งๆที่คนเยอะกว่าแต่สำหรับการปะทะกับร่างสูงตรงหน้าพวกมันเทียบไม่ติดเลยจริงๆ ขณะที่ความชุลมุนยังไม่หยุด แฮกที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์ก็เข้ามาช่วยเพื่อนทันทีมองเพื่อนตัวเองอย่างอดขำไม่ได้

 

 

 

“กูหายไปวันเดียวมึงหล่อขึ้นนะ” เอ่ยแซวเพื่อนที่สภาพเลอะไปด้วยเลือดทั้งตัว หายใจหอบอิดโรยเต็มทน

 

 

 

“หึ อีกเดี๋ยวมึงก็คงสภาพไม่ต่างกู” แฮกไหวไหล่อย่างไม่ใสใจเพราะถ้าเพื่อนตัวเองมีปัญหาเขาก็พร้อมจะมีเรื่องได้ทุกเมื่อ

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------

 

เวย์ที่สลบไปนานตื่นขึ้นมาก็เห็นมือตัวเองถูกมัดไว้กับไม้ใหญ่หลักสูงทั้งสองข้าง ตรงหน้าใกล้ๆเท้าร่างบางถูกโรยไปด้วยกลีบดอกไม้สีขาวพานที่ตั้งตรงกลางกลีบขาวถูกวางด้วยมีดสั้นที่เหมือนเพิ่งอาบไปด้วยเลือดมาไม่นาน กลุ่มคนลอมรอบจนหนาตาเวย์มองชายวัยสูงคนที่กำลังสวดทำพิธีอย่างไม่เข้าใจใบหน้าที่เยิ้มไปด้วยหนวดเคราปากท่องทบอะไรสักอย่างไม่หยุด แต่ที่รู้ๆเขาไม่ได้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ปลอดภัยเท่าไร เวย์กวาดสายตามองไปรอบๆก็เห็นชายวัยกลางคนนั่งอยู่เก้าอี้ใหญ่ คาดว่าน่าจะเป็นนายใหญ่คนที่ได้ยินว่าเป็นคนสั่งให้จับเขามาแต่เพราะตอนนี้ฟ้ามืดลงมากแล้ว กองเปลวเพลิงที่อยู่ตรงไหวไปมาเพราะแรงลมเวย์พยายามหรี่ตามองชายคนนั้นให้ชัด ชายวัยกลางดูท่าทีภูมิฐานหันไปสั่งลูกบ้านสักพัก คนที่ถูกสั่งก็อุ้มแพะออกมาตรงหน้าเวย์ชายหนุ่มหยิบมีดในพานก่อนจะกรีดลงบนเนื้อของสัตว์ตัวแล้วเอาพานมารองเลือดแทนนั้นเวย์มองภาพเบื้องหน้าอย่างอึ้งๆ ตกใจที่ชายคนนั้นทำแบบไม่ลังเลยเลยสักนิด

 

 

 

“แกทำอะไรน่ะ” เวย์อดที่จะพูดไม่ได้เพราะพฤติกรรมแบบนี้เขาเองก็รับไม่ได้ ชายคนดังกล่าวไม่ฟังถือพานที่เต็มไปด้วยเลือดมาวางไว้หน้าเวย์ ชายสูงไว้ที่กำลังสวดอะไรสักอย่างอยู่หยุดลงเดินตรงมามือนึงถือพานไว้ มือที่เหี่ยวย่นตามอายุไขอีกข้างจุ่มลงบนน้ำเลือดแล้วละแลงลงมาที่หน้าผากและแก้มเนียน เวย์หันหน้าหนีเพราะกลิ่นคาวที่ลอยฟุ้งเข้าจมูกรู้สึกกระอักกระอ่วนอยากจะอวกออกมาซะตรงนั้น ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาถือมีดที่วางอยู่บนพานเดินมาจับลงบนแขนร่างบางที่ยังถูกมันไว้เวย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

 

 

 

อึก!!

 

 

 

ใบหน้าของชายคนดึงกล่าวถูกซัดไปด้วยหมัดของร่างสูงที่เข้ามาได้ทันท่วงที ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกใจที่อยู่ๆก็มีใคครเข้ามาขัดพิธีแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้

 

“ไพร์” เวย์เอ่ยชื่อร่างสูงเสียงอ่อยยอมรับว่าตอนแรกน้อยใจร่างสูงแต่พอเห็นหน้าก็อดดีใจไม่ได้ที่อย่างน้อยร่างสูงก็รักษาสัญญาแต่สภาพไพร์ตอนนี้แทบดูไม่ได้เลยเนื้อตัวเลอะไปหมดทั้งรอยแผลรอยข่วน ร่างบางมองหวั่นๆด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

อึก!

 

เสียงแลกหมัดเกิดขึ้นทันทีที่ร่างสูงเข้ามาขัดพิธีแฮกที่เดินตามมาติดๆกำลังพยายามแก้มัดให้ร่างบางแต่ก็หันไปมองเป็นอย่างห่วงๆ

 

“แฮกไปช่วยไพร์ก่อนได้ไหม ผมไม่เป็นไร” เมื่อเชือกถูกแก้ออกได้เพียงข้างเดียว เวย์หันมาบอกแฮกเสียงสั่นเป็นเชิงของร้องแฮกพยักหน้ารับตรงเข้าไปหาเพื่อนรักที่ตอนนี้ยืนแทบจะไม่อยู่

 

 

 

“หยุด” ชายวัยกลางคนที่เป็นนายใหญ่ของที่นี่มองเหตุการณ์มาสักพักก่อนจะสั่งห้ามคนในความรับผิดชอบตัวเอง กลุ่มชายที่ถูกห้ามถอยออกอย่างง่ายดาย ไพร์เริ่มยืนไม่ไหวถูกช่วยแฮกพยุงให้ยืนเผชิญหน้ากับชายวัยกลางคนเดินลงมาตรงลานพิธี

 

“แกคิดว่าแกกำลังทำอะไร”

 

 

 

“มันเรื่องของผม ผมจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”

 

 

 

“แต่นี่มันพิธีของคนหมู่บ้านลอนด์”

 

 

 

“ผมก็ไม่ได้อยากมายุ่งเกี่ยวกับสถานที่โสมมแบบนี้หรอก ถ้าคุณไม่เอาคนของผมมา”

 

 

 

“หึ คนของแก? มีปัญญาดูแลแค่นี้หรอ คนอย่างแกน่ะมันไม่ได้เรื่อง แกไม่สมควรจะมาเหยียบที่นี่ด้วยซ้ำ แกมันไม่ควรจะเกิดมาเป็นลูกฉันเลยด้วยซ้ำ” เวย์ที่แกะเชือกออกจากตัวได้จนหมดยืนมองชายวัยกลางคนสลับกับไพร์ คนนี้น่ะหรอพ่อของไพร์ แต่ทั้งสองดูจะไม่ลงรอยกันเท่าไร

 

 

 

“คิดว่าผมอยากมีพ่อเหมือนคุณหรือไง” ไพร์ยกยิ้มมุมปากพูดออกไปไม่ลังเลกับสิ่งที่พูดเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

“ไอ้ไพร์!” มือหนาของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อตบลงบนหน้าร่างสูงที่ตอนนี้เลือดยังไหลไม่หยุด ใบหน้าคมเอียงตามแรงตบนิดๆก่อนจะยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง

 

 

 

“ทำไม กลัวผมลืมชื่อที่คุณตั้งให้หรือไง แล้วไอ้พิธีบ้าๆคงชอบมากสินะ ชอบทำให้คนอื่นต้องตายเนี่ยมีความสุขมากใช่ไหม” ไพร์ละออกจากแฮกเดินตรงไปยังพานที่มีมีดวางอยู่ยกมีดขึ้นมากรีดลงบนฝ่ามือเป็นทางยาวทั้งเวย์ทั้งพ่อของไพร์ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เวย์รีบเข้าไปดึงแขนอีกข้างไม่ให้ไพร์ทำมากกว่านี้

 

 

 

“ไพร์ ฮึก พอเหอะ” เวย์อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้เขาไม่ใช่คนที่เข้มแข็งพอที่จะมาเจออะไรแบบนี้แล้วจะได้แค่ยืนดูเฉยๆ

 

 

 

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” ไพร์เอ่ยถามทันร่างบางที่เข้ามาหาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียนและเลือดบนแก้มก็เริ่มเลอะ

 

 

 

“อื้อ ไม่เป็นไรพอเหอะนะฮึกกลับบ้านกัน” เวย์คว้ามีดในมือไพร์ทิ้งไปก่อนจะกุมมือลงบนแผลร่างสูงเขาคิดแค่ว่าต้องห้ามเลือดไว้

 

 

 

“ก็มารับกลับอยู่นี่ไง เป็นผู้ชายอย่าร้องไห้เข้าใจไหม” เวย์พยักหน้ารับ เช็ดน้ำตาตัวเองออกลวกๆพยุงไพร์ออกจากลานพิธีโดนมีแฮกตามไปด้วย แวมไพร์ในหมู่บ้านกำลังจะไปเอาตัวเวย์กลับแต่พ่อของไพร์ก็ห้ามไว้

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

#มนุษย์คนนี้ของฉัน

ฝากติดตามด้วยนะคะ