attention มนุษย์คนนี้ของฉัน

 

attention II

 

“ไงครับเวย์ กินข้าวอยู่หรอ” แฮกเดินออกมาจากข้างหลังบ้าน เดินมาโต๊ะอาหารนั่งตรงหน้าเวย์ ส่งยิ้มทักทายยามเช้าแฮกดูเป็นมิตรกับเขาเสมอ แต่บางครั้งเขาก็ชอบเล่นอะไรแผลงๆ ทำให้ยังรู้สึกกลัวอยู่

 

“ครับ กินด้วยกันไหม” พอถามออกไปอย่างนั้นเขาก็ขำใหญ่เลย เออจริงด้วยลืมไปก็อาหารที่เรากินมันมีแต่อาหารที่สุกแล้วทั้งนั้น

“ขอโทษครับ...” เอ่ยขอโทษออกไปดูเหมือนตัวเองเสียมารยาทยังไงไม่รู้

 

“ไม่เป็นไร อาหารสุกๆฉันก็กินได้นะ”

 

“จริงเหรอ”

 

“จริงสิ แต่มันไม่อร่อยน่ะ” อืมมมเข้าใจลึกซึ้งเลยล่ะ เวย์กลืนก้อนน้ำลายแทบไม่ลงคอ คุณแฮกครับเวย์เองก็คงไม่อร่อยหรอกนะ

 

“เอ่อ ไพร์เขาไปไหนหรอ ผมไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว” ขอเปลี่ยนเรื่องคุยสักหน่อยเรื่องกินๆเนี่ยคุยทีไรเสียวหลังทุกที

 

“ไปหาอะไรในป่าน่ะมันไม่ได้บอกไว้เหรอ”

 

“ไม่ครับ บอกแค่ว่าอย่าออกไปไหนถ้าเขายังไม่กลับ”

 

“แล้วเชื่อมันไหม”

“เอ่อก็....” ไม่รู้จะตอบยังไงก็ไพร์เขาสั่งไว้แบบนี้

 

“มา ไปหาอะไรสนุกๆเล่นข้างนอกกัน อยู่แต่ในบ้านมันน่าเบื่อจะตาย” แฮกฉุดแขนเวย์ให้ลุกขึ้นออกไปข้างนอก

 

“แต่ไพร์เขา.....”  

 

“น่า ฉันก็อยู่ไม่เป็นไรหรอก” เวย์พยักหน้าตกลง เขาก็ไม่อยากอยู่แต่ในบ้าน แฮกเดินนำเข้ามาในป่าเดินเร็วมากกก ร่างบางเดินจนขาจะลากหอบหายใจด้วยความเหนื่อย

 

“แฮก ผมเดินไม่ไหวแล้วนะ” เวย์หน้าบ่นขึ้นทันทีที่ที่เริ่มไม่ไหวมันไกลขนาดนั้นเลย? เขามนุษย์ธรรมดาๆนะเห็นใจกันบ้างดิ

 

“เหนื่อยแล้วเหรอ ยังไม่ถึงครึ่งทางเลย” แฮกหยุดเดินหันมามองเวย์ที่ค้ำเขาดูเหนื่อยๆ

 

“วะ ว่าไงนะครับ” เวย์อยากจะร้องไห้มันซะตรงนั้นเลย ที่เดินมายังไม่ถึงครึ่งทางอีกหรอ???

 

“ไม่เป็นไร งั้นขี่หลังฉันไหม รับรองไม่ถึงสามนาทีถึงเลย” ตอนแรกก็นึกว่าเขาล้อเล่นแต่แววตาแฮกเขาดูจริงจังกับเรื่องที่พูด

 

“อย่าดีกว่าครับ ผมหนักนะ”

 

“ขึ้นมาเหอะน่า ไปหาไอ้ไพร์กัน” แฮกนั่งลงหันหลังให้ผม ชันเข่าลงข้างหนึ่งกับพื้น

 

“ครับ” เวย์ตอบรับเพราะเหนื่อยแล้วจริงๆ ยกแขนขึ้นคล้องคอแฮกแล้วอยู่บนหลังตัวเกร็ง เขาดูกำยำพอที่จะให้แบกเราจริงๆ หรือว่าเราตัวเล็กเองก็ไม่รู้

 

“อ่า ไม่เห็นหนักเลย แค่นี้สบายมาก” เขาหันมาส่งยิ้มให้ แล้วก็วิ่งเข้าไปในป่าลึกอีก วิ่งเร็วมากเวย์เองยังรู้สึกเริ่มอิจฉาแวมไพร์ซะแล้ววิ่งเร็วแบบนี้ไปไหนมาไหนคงสบาย แฮกวางเวย์ลงบอกว่าถึงแล้ว เป็นที่ที่ไพร์กำลังล่าหรอ เวย์เห็นไพร์ยืนอยู่ไม่ไกลจากที่ๆตัวเองยืนเท่าไร กระต่าย 2 ตัววางอยู่บ้างตัวเขาแล้วเหมือนไพร์เขากำลังเล็งอีกตัวไว้

 

“ไพร์เขาใช้ธนูล่าเหรอครับ”

 

“ใช่มันเก่งยิงธนูน่ะ ฉันก็เป็นนะแต่ไม่เก่งเท่ามันหรอก” เวย์มองไปยังไพร์ เขาดูสง่างามอย่างบอกไม่ถูกร่างสูงเวลานิ่งดูดีจริงๆ ตอนกำลังจะยิงตามองไปยังเป้าหมายกางธนูจนสุดแขนแล้วก็ปล่อยลูกธนู ไพร์สามารถหยุดเหยื่อของเขาได้ภายในหนึ่งครั้งที่ปล่อยลูกธนู วิ่งไปหยิบกระต่ายมัดรวมไว้กับตัวอื่นๆ อยู่ๆเขาก็หันธนูมาทางพวกเรา เรายืนอยู่หลังพุ่มไม้คิดแค่ว่าจะมาดูเฉยๆไม่ได้มาให้ล่าหรือรบกวนอะไร เขาปล่อยลูกธนูอย่างไม่ลังเล ลูกธนูปักลงต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆเวย์กับแฮก ร่างบางยังคงอึ้งและตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาพลาดหรือจงใจไม่ให้โดนกันแน่

 

“เชี่ยไพร์ เล่นอะไรตกใจหมด” แฮกดึงเวย์ออกมาจากหลังพุ่มไม้เผชิญหน้ากับไพร์ ด่าออกไปดูไม่ใส่ใจนัก

 

“กูควรถามมึงมากกว่า พาเวย์มาทำไม?” ร่างสูงมองเวย์อย่างเอาเรื่อง ร่างบางไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคู่นั้นของเขา ดูเหมือนไพร์เขาจะโกรธที่เราขัดคำสั่งเขาแล้วออกมากับแฮก

 

“ก็พาออกมาสูดอาการบ้างสิวะ จะขังเวย์ไว้ในบ้านรึไง”

 

“แถวนี้มันอันตรายสำหรับมนุษย์ขืนตายขึ้นมาจะโทษกูไม่ได้นะ”

 

“มึงก็พูดไป กูก็มาด้วย”

 

“ฉันบอกให้อยู่บ้าน แล้วออกมาทำไม” ไพร์หันมาดุเวย์ที่ยื่นนิ่งไม่พูดอะไร ร่างบางสะดุ้งตกใจเมื่อโดนถาม

 

“มึงจะดุเวย์ทำไมวะ เรื่องแค่นี้เอง”

 

“ขอโทษ...” เวย์พูดออกไปเสียงอ่อน สบตาคู่นั้นแล้วก็ต้องก้มลงเหมือนเดิม ไม่ชอบสายตาเวลาไพร์โกรธเลยมันเหมือนเขาอยากจะฆ่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ได้

 

“กลับ” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็เดินหายไป เวย์มองตามอย่ารู้สึกผิดที่ขัดคำสั่งร่างสูง

 

“ช่างเหอะ มันก็อารมณ์ร้อนพูดเสียงแข็งไปงั้นแหละเดี๋ยวก็หาย” เวย์พยักหน้ารับรู้ แฮกแบกร่างบางกลับเหมือนเดิม วันนี้แฮกก็จะกลับบ้านแล้ว แต่บอกว่าจะมาเล่นด้วยบ่อยๆ มาบ่อยๆเหอะขืนอยู่กับไพร์แค่สองคนต้องบ้าตายแน่ๆ มันเหมือนสงครามประสาทเราไม่คุยกันมีแต่เงียบ เหมือนรอให้อีกคนใจขาดตายไปเอง

ตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว เรายังไม่ได้คุยกันเลย เขาเอาแต่นิ่ง นั่งอ่านหนังสือบนโซฟา เขานิ่งเกินไปจนเวย์เองก็ไม่กล้าแม้จะทำอะไร ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี

 

“นี่... ยังโกรธฉันอยู่เหรอ” ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจเรื่องของตัวเองมากไปกว่านี้ แค่ให้เรามาอยู่ด้วยก็เกรงใจจะแย่แล้ว

 

“ ...... ”

 

“น่านะ อย่าโกรธฉันเลย เรื่องแค่นี้เอง ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย”

 

“ก็นายชอบทำให้ฉันเป็น..” ไพร์พูดแค่นั้นแล้วก็หันหน้าไป

 

“เป็นอะไร เป็นห่วง?”

 

“ .... ”

 

“ ฉันดีใจนะเนี่ยที่นายเป็นห่วงอ่ะ ”

 

“ไม่ได้เป็นห่วง”

 

“ หรอ อ่าไม่ก็ไม่ ” เวย์พูดแค่นั้นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้รู้ว่าคนตรงหน้าคงห่วงไม่ยั้งคงไม่โกรธเขา ถึงไพร์จะชอบดุไปหน่อยแต่จริงๆเขาก็เป็นคนใจดี

 

“ ยิ้มอะไร ”

 

“ ป่าววว ”

 

“ อย่ามากวนประสาทนะเวย์” ไพร์ดุออกไปยิ่งทำให้ร่างบางอดขำไม่ได้

“อยากออกไปข้างนอกไหม”

 

“ก็... ไม่เป็นไรหรอกถ้านายไม่อนุญาต” จริงๆก็อยากออกไปเล่นบ้างแต่แถวนี้คงจะอันตรายเกินไปสำหรับการเดินเล่น และไม่อยากให้ไพร์ต้องมาคอยห่วงด้วย

 

“อนุญาตแล้วนี่ไง” ไพร์ว่าแล้วดึงแขนผมออกไปข้างนอก

 

“จะไปไหน มันจะค่ำแล้วนะ”

 

“ขึ้นมาสิ” ไพร์หยุดเดินหันหลังให้ร่างบางเข่าข้างหนึ่งชันลงพื้น หน้าคมหันมาสั่งให้ทำตาม เวย์มองหน้าไพร์อย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรแขนทั้งสองข้างจับไหล่หนาไว้ ยังไม่กล้าจะคล้องคอเขาหรอกมันเหมือนเป็นการกอดทางอ้อมยังไงไม่รู้

“อยากตกหรือไง” เขาชักเสียงดุใส่ เวย์เบ้หน้าใส่ลับหลังรู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้าจริงๆ ดุอยู่ได้เป็นแวมไพร์หรือหมาบ้ากันแน่ แต่ก็ยอมคล้องคอกระชับกอดให้แน่นขึ้น ไพร์เดินต่อเรื่อยๆไม่ได้สนใจอะไร ร่างบางคิดรู้สึกแปลกๆในร่างกายทั้งท้องทั้งหน้าอกโหวงเหวงแปลกๆยังๆไงไม่รู้ ตอนอยู่บนหลังแฮกทำไมถึงไม่รู้สึกแบบนี้ พออยู่บนหลังไพร์ใจมันก็เต้นแปลกๆ ดังเกินไปแล้วกลัวก็แต่ร่างสูงจะได้ยิน

เขาวิ่งไปสักพักก่อนจะหยุดอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มันดูอายุหลายปีพอสมควรเพราะต้นมันใหญ่มาก แต่ร่างบางจะไม่อะไรเลยถ้าไพร์ไม่ทำเหมือนกำลังจะขึ้นไปทั้งๆที่เวย์อยู่บนหลังเขา

 

“ไพร์จะทำอะไรน่ะ!?” เขาไม่ได้ตอบอยู่ๆก็ขึ้นไปบนต้นไม้ ไพร์ขึ้นไปยืนบนกิ่งไม่ใหญ่กิ่งหนึ่ง ร่างบางกอดคออีกคนแน่นขึ้นดวงตาหลับสนิท สูงขนาดนี้ใครจะไม่กลัว

 

“เวย์ จะหลับตาทำไม”

 

“ก็ฉันกลัว นายพาฉันขึ้นมาทำไม ลงไปข้างล่าง เดี๋ยวนี้เลย”

 

“พาขึ้นมาขนาดนี้ ไม่คิดจะดูเลยหรือไงลืมตาได้แล้ว”

 

“ไม่เอา เล่นอะไรเนี่ย” เวย์ตีลงไหล่ร่างสูงทั้งๆที่หลับตาอยู่

 

“อย่าตีสิ ไหนบอกอยากออกมาข้างนอก ฉันอุตส่าห์พามา”

 

“แต่ไม่ใช่แบบนี้ ลงเหอะ ลงๆ”

 

“แปบเดี๋ยวเอง”

 

“ฮืออ นายจะแกล้งฉันใช่ไหม ไม่ดื้อแล้ว จะไม่ขัดคำสั่งนายแล้ว”

 

“เวย์.... ดูหน่อย” พอร่างสูงเอ่ยชื่อขนาดนั้น น้ำเสียงไม่ใช่ดุแบบออกคำสั่งมันอ่อนโยน น้ำเสียงเหมือนให้เชื่อใจเขา ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้น ที่ๆอยู่มันสูงมากสูงเทียบเท่าตึกสี่ชั้นเลยก็ว่าได้ สายลมเย็นกระทบผิวเนียนเป็นระยะ เวย์มองไปยังข้างหน้า มันเรียกรอยยิ้มได้เป็นอย่างดี บรรยากาศตอนพระอาทิตย์กำลังจะตก ข้างหน้าเป็นทะเลสาบสลับกับภูเขา นกกำลังบินกลับรัง แสงอาทิตย์ส่องมาอ่อนๆจนน่าหลงใหล บรรยากาศสบายๆสะกดสายตาได้ดีไม่น้อย

 “สวยไหม” เขายิ้มบางๆส่งมาให้ เวลาแบบนี้เขาดูอ่อนโยนขึ้นทันตา

 

“สวย ขอบคุณนะ” รอยยิ้มร่างบางปรากฏกว้างขึ้นอีกครั้ง สูดหายใจเข้าลึกๆให้เต็มปวดรับบรรยากาศดีๆ อยู่แต่ในบ้านแถมยังต้องเจอเหตุการณ์อะไรต่อมิอะไรวุ่นๆ พอมาอยู่บนนี้ก็รู้สึกผ่อนคลาย เราอยู่บนนี้นานพอสมควรจนพระอาทิตย์ตก ไพร์แบกเวย์ขึ้นไปแถวเนินเขาไม่ค่อยสูงมาก พอถึงไพร์ก็วางลงจากหลัง อากาศบนนี้เย็นกว่าข้างล่างนิดหน่อย จนอดที่จะลูบแขนคลายหนาวไม่ได้

 

“ดูดาวกัน” ไพร์ว่าแต่ตาเขามองไปบนท้องฟ้า ตอนนี้ฟ้ามืดลงจนเริ่มเห็นกลุ่มดาว เวย์ไม่ได้ตอบกลับไปเพียงแค่พยักหน้าน้อยๆแล้วเอนตัวลงบนพรมหญ้า

 

“เฮ้อ รู้สึกดีจัง” ไพร์มองร่างบางสักพักแล้วเอนตัวลงนอนข้างๆเวย์ บนท้องฟ้าดาวเยอะมาก เยอะจนรู้สึกว่ามันสวยเป็นพิเศษ เรานอนอยู่แบบนั้นนานพอสมควร

 

“หมอกจะลงแล้ว กลับไหม” ท่ามกลางความเงียบไพร์เอ่ยถามขึ้น อากาศเริ่มเย็นลงเข้าทุกที

“อยู่อีกหน่อยค่อยกลับไม่ได้หรอ” อยากเก็บบรรยากาศแบบนี้ไว้ให้เยอะๆ ธรรมชาติมันดูสวยจริงๆถ้าไม่ได้เข้ามาสัมผัสใกล้ๆแบบนี้ก็คงไม่รู้

ไพร์เอื้อมมืออีกข้างวางไว้ที่หน้าผากของเวย์อากาศเย็นๆแบบนี้อุณหภูมิจากมือใหญ่ทำให้รู้สึกอุ่นขึ้น ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงเราเหมือนกัน เขาเริ่มใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆเสมอตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่ใช่ทุกอย่างหรอกที่แย่ก็ปากเขานั่นแหละพูดดีๆไม่ค่อยจะเป็นไม่ประชดก็ดุตลอด เราอยู่บนนี้กันนานพอสมควรดูดาวจนผมเผลอหลับไป

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

#มนุษย์คนนี้ของฉัน

ฝากติดตามด้วยนะคะ