attention มนุษย์คนนี้ของฉัน

 

 attention I

 

  “นี่บ้านนาย? พาฉันมาแบบนี้แล้ว” ไพร์พาเวย์มาบ้าน บ้านที่อยู่โดดไม่ไกลจากหมู่บ้านแวมไพร์เท่าไหร่สองข้างทางเป็นป่าสนเรียงเป็นแถว

 

“ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่คนเดียว กลัวตายรึไง?” ไพร์ยิ้มกวนๆมาให้ เวย์ไหวไหล่เชิงปฏิเสธ แต่จริงๆแล้วก็กลัวนะ ใครมันจะไปเก่งเหมือนนายล่ะ

“พรุ่งนี้จะพาไปอาบน้ำ คืนนี้นอนนี่ก่อนแล้วกันแล้วเอาเสื้อฉันไปใส่กลบกลิ่นนาย”

 

“หะ ฉันเหม็นขนาดเลยหรอ” เวย์ยกแขนก่อนสูดดมกลิ่นตัวเองนี่ถึงขนาดส่งกลิ่นเลยหรอ จะว่าไปก็มีบ้างอ่ะ ทั้งวิ่ง ทั้งหนีตาย

 

“เปล่า ฉันหมายถึงกลิ่นมนุษย์”

 

“นี่ฉันผิดสินะ แล้วถ้าพวกนายจะจมูกดีขนาดนี้ ฉันจะรอดก่อนถึงคืนจันทร์เต็มดวงไหมเนี่ย” เวย์อดบ่นไม่ได้เขาเองก็ผิดวิ่งเล่นเป็นเด็กจนหลงแบบนี้แต่แปลกทำไมถึงพูดคุยกับไพร์ได้ปกติแบบนี้ทั้งที่ไพร์ก็ไม่ใช่สิ่งที่ปลอดภัยกับตัวเองสักเท่าไรถึงจะเคยช่วยก็น่าจะระแวงหรือระวังตัวบ้างแต่ไม่รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิดเขารู้สึกอุ่นใจเชื่อใจคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก

 

“เอาเสื้อผ้าฉันไปใส่คงช่วยกลบได้บ้าง แล้วก็อย่าออกไปข้างนอกคนเดียวเข้าใจไหม”

ก๊อกๆๆ

!!!

อยู่ๆเสียประตูก็ดังขึ้น เวย์และไพร์สะดุ้งต่างคนต่างหันมองหน้ากัน ไพร์ดันเวย์ให้นั่งลงบนเตียงหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่มาคลุมให้ลวกๆ ออกจากห้องปิดประตูลงเบาๆ

 

“ไงมึง นึกว่าไม่อยู่บ้านซะอีก” ยังไม่ทันที่ไพร์จะเปิดประตูอีกคนก็เปิดแล้วเดินเข้ามาในตัวบ้าน

 

“อะไรของมึงแฮก ดึกขนาดนี้มาบ้านกูทำไม” พอเห็นว่าเป็นเพื่อนตัวเองไพร์ยื้อแขนอีกคนก่อนที่จะเดินเข้าไปในตัวบ้านมากกว่านี้

 

“ต้อนรับกูดีจังเลย น้องกูพาเพื่อนมาบ้านกูเลยว่าจะมาค้างบ้านมึง” แฮกสะบัดแขนออก รีบไปนั่งโซฟาตัวใหญ่ที่มีถึงสองตัวในบ้านไม่สนใจคำค้านของเจ้าของบ้านเลยสักนิด

 

“ไม่ได้” ไพร์เอ่ยปากห้ามที่จริงแฮกเองก็เป็นเพื่อนเขามานานเขาไว้ใจแต่ก็ยังไม่อยากจะให้ใครรู้เรื่องของร่างบางที่อยู่ในห้องตอนนี้

 

“อะไรของมึง ปกติไม่เห็นห้าม” แฮกมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัยปกติไม่ว่าเขาจะมาจะไปก็ไม่ได้ขออนุญาตอยู่แล้วไปๆมาๆเสมอ

 

“คือ วันนี้ไม่ได้มึงกลับไปก่อนไป”

 

“ทำไม มีอะไรปิดกูหรอ” แฮกเดินเข้ามาหาไพร์ใกล้ๆมองหน้าแล้วยิ้มมุมปากเหมือนเดาถูกว่าเพื่อนมีพิรุธก่อนจะเดินสำรวจรอบๆจนมาถึงหน้าห้องนอนไพร์

 

“แฮก!!” ไพร์ร้องห้ามแฮกที่กำลังเอื้มมือจับลูกบิดประตู

 

“ว้าว ไอ้ไพร์ น่ารักชิบหายใครวะ” รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าแฮก เหมือนกับตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็น

เวย์สะดุ้งตกใจที่อยู่ๆก็มีใครอีกคนเข้ามาในห้องและไม่คิดว่าคนๆนี้จะเป็นมนุษย์ธรรมดาๆเหมือนเขาด้วย

 

“เอ่อ คือ....เพื่อนกูหน่ะ พอดีมันมาขอค้าง” ไพร์บอกออกไปเวย์หันมามองหน้าไพร์พยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงบอกให้ยอมรับสถานการณ์ไปก่อน

 

“มึงมีเพื่อนกับเค้าด้วยหรอ ฮ่าๆๆ”

 

“หุบปากเลย กูก็ต้องมีสิ”

 

“น่ารักจังวะ ฉันแฮกเป็นเพื่อนไอ้ไพร์มันนายชื่ออะไรหรอ” แฮกเอ่ยทักทายเวย์อย่างเป็นมิตรเขาเองถึงรู้ว่าเป็นเพื่อนไพร์แต่ก็แอบหวั่นนิดๆยิ้มทักทายกลับกระชับเสื้อตัวใหญ่ของไพร์เอาไว้แน่น

 

“เวย์ครับ ผมชื่อเวย์” จริงๆเขาก็ดูเป็นมิตรดีอยู่หรอก แต่ทำไมต้องมานั่งใกล้กันขนาดนี้

 

“เวย์มาจากไหน ตอนฉันมาบ้านไอ้ไพร์ทำไมไม่เคยเห็น”

 

“พอเลยมึง กลับบ้านไปเลย” เหมือนแฮกกำลังจะถามอีกแต่ไพร์ก็ดึงแขนแฮกให้ออกห่างจากเวย์

 

“โหย อะไรวะค้างด้วยดิ” แฮกร้องออกมาอย่างโดนขัดใจแต่พอเห็นแบบนี้แล้วยิ่งอยากจะค้างที่นี่ยิ่งกว่าเดิม

 

“มึงไม่เห็นหรอกูมีแขก”

 

“อ่าวไล่กูหรอ เชี่ยไพร์ กูไม่กวนแขกมึงหรอกน่า”

“เวย์....นายบอกไอ้ไพร์ไปสิ นะไม่กวนหรอก” แฮกหันมาขอร้องเวย์ ร่างบางได้แค่ยิ้มแห้งๆให้ จะว่ายังไงดีล่ะเขาเองก็ไม่ใช่เจ้าของบ้านสักหน่อยเป็นผู้อาศัยเหมือนกัน

“ไอ้ไพร์ เห็นไหมเวย์ไม่เห็นว่าอะไรเลย” ยังไม่ทันที่เวย์จะพูดแฮกก็พูดเองเออเองหมดเลย นิสัยคล้ายๆคนแถวนี้ยังไงไม่รู้

 

“งั้นมึงไปนอนโซฟากับกูข้างนอก” ไพร์เดินไปหยิบผ้าห่มในตู้ก่อนจะส่งให้แฮกหอบจนล้นมือ

 

“กูนอนเตียงไม่ได้หรอ มึงก็ไปนอนโซฟาสิ กูอยาก.....” เขาพูดเว้นไว้เหมือนจะกวนประสาทไพร์ แล้วส่งยิ้มให้เวย์ เวย์เองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนตัวเองอยู่ในสงครามล่าเนื้อเลยก็ว่าได้

 

“อยากกลับบ้านหรอ มึงจะไปหรือไม่ไป โซฟาอยู่ข้างนอก” ไพร์ชักเสียงดุ

 

“ฮึ่ย รักกูจังงง กูก็เพื่อนมึงนะ” แฮกทำเหมือนงอน(?)ไพร์แล้วก็หอบผ้าห่มออกไปนอกห้อง

 

“นอนนี่แหละ เราไม่ค่อยนอนตอนกลางคืนกันหรอกไม่ต้องห่วง” เวย์พยักหน้าเชิงเข้าใจ ไพร์กำลังจะออกไป

 

“เอ่อ....ขอบคุณนะ”

 

“อื่ม นอนเถอะ เดี๋ยวไอ้แฮกฉันจัดการเอง” เขาว่าแล้วปิดประตูลง

 

“เฮ้อออ” ร่างบางฟูบตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยๆ เราจะอยู่แบบนี้ได้จริงๆน่ะหรอ ถ้าหากเพื่อนไพร์จับได้ว่าเป็นมนุษย์จริงๆจะโดนกินไหม แล้วอีกอย่างทำไมไพร์ต้องช่วยเราด้วยนะทั้งๆนี่ไม่รู้จักกันมาก่อนเพราะอะไรนะหรือแค่สงสาร สงสารเหยื่อเนี่ยยังไงก็ถือว่าแปลก ถ้าจะหรอกมาฆ่าก็คงจะไม่ใช่ไม่งั้นคงโดนไปนานแล้ว เฮ้อจะถอนหายใจอีกกี่รอบดี เป็นวันที่ควรจารึกไว้จริงๆวุ่นวายสุดๆนี่ขนาดวันแรกนะ

-------------------------------------------------------

 

“อ่ะนี่ กินซะ” พอตื่นขึ้นมาไพร์ก็เดินเข้ามาในห้องยื่นหลอดอะไรสักอย่างให้ 3 หลอด ข้างในเป็นของเหลวสีแดงๆ เวย์มองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจ

 

“อะไรอ่ะ”

 

“ก็เลือด.... เออ ลืมไปนายเป็นมนุษย์หนิ บ้าเอ้ย” ไพร์สถบหัวเสียนิดๆทั้งๆที่ร่างบางยังไม่ทำอะไรเลย เวย์เองก็ช็อคเหมือนกัน จะบ้ารึไงเอาเลือดมาให้บอกเป็นอาหารเช้า ได้โปรดอย่าลืมบ่อยนะว่าเราเป็นมนุษย์ แค่เห็นเลือดก็แทบจะเป็นลมแล้ว

“แล้วจะกินอะไรล่ะ” เขาเดินไปเดินมาอย่างใช้ความคิด

 

“ฉันกินอะไรก็ได้น่า แต่ขอแบบสุกๆนะ” ไม่เรื่องมากเรื่องกินหรอกเวลาแบบนี้ขอแค่อาหารสุกๆก็พอ

 

“ยังไม่อาบน้ำด้วยใช่ไหม งั้นมานี่” ไม่ว่าเปล่าไพร์คว้าข้อมือเวย์เดินดุ่มๆไปแถวหลังบ้านมันก็ไกลพอสมควรไพร์เดินเร็วสุดๆเวย์ก้าวเท้าแทบไม่ทัน เห็นว่าตัวเองขายาวหน่อยเดินไม่รอเลย สักพักก็เดินมาถึงลำธารไม่ยักรู้ว่ามีแถวนี้ด้วย

“ลงไปอาบสิ“

 

“ ? ตรงนี้เนี่ยนะ”

 

“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า รีบๆอาบ”

 

“ก็หันไปสิ”

 

“ทำอย่างกับว่าฉันอยากมอง  รีบๆลงไปเลย”

 

“ไอ้.... ฮึ่ย!” ยังไม่ทันได้ด่าเลยไพร์ก็เดินหันหลังเลี่ยงไปโขนหินข้างๆ อาบก็อาบวะเมื่อคืนก็ไม่ได้อาบ ร่างบางเดินลงน้ำกล้าๆกลัวๆ อาบน้ำกลางแจ้งแบบนี้ไม่ชินนะโวยรอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้ พุ่มไม้เล็กลมพัดอยู่ตลอดเวลาอาบน้ำในลำธารแบบนี้มันรู้สึกดีไม่น้อย พอผมอาบเสร็จใส่เสื้อผ้ากับเสื้อคลุมตัวใหญ่ๆของไพร์ เขาก็เดินมาแล้วจูงมือไป

“จะไปไหน?”

 

“จับปลาไง จะกินไหมข้าวอ่ะ” แล้วจะดุทำไม ถ้าไม่ติดว่าช่วยไว้นะ ต่อยไปแล้ว ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ ต่อยไม่ได้หรอกมีหวังโดนจับกินพอดี ว่าแต่จะพาไปจับปลานี่จับยังไง? พอไพร์พามาจนถึงต้นน้ำเวย์เห็นคนในหมู่บ้าน ไม่สิคงไม่ใช่คนปกติเหมือนเรา ไพร์มองคนพวกนั้นก่อนจะถอดผ้าพันคอตัวเองออกคล้องคอเวย์ไว้ คนพวกนั้นก็หันมามองบ้าง คงคิดว่าเป็นคนแปลกหน้ามั้ง แต่เพราะมากลับไพร์เวย์ก็ไม่ได้หวั่นอะไรแต่รู้สึกอุ่นใจนิดๆ ไพร์ให้เวย์นั่งรอบริเวณโขดหินข้างลำธาร เขาเดินเข้าไปในป่าไม่ไกลนักตัดไม้ท่อนเหมาะมือดูท่าทางชำนาญ เลิกขากางเกงขึ้นแล้วลงน้ำไปไม่นานก็ขึ้นมาพร้อมกับปลาในมือ 2 – 3 ตัว ว้าวเขาเป็นเซียนจับปลาหรือเนี่ย

“แค่นี้พอไหม?” ยกปลาที่จับได้ชูให้ดู

 

“พอๆ ทำได้ยังไง เก่งจัง”

 

“เรื่องแค่นี้เองใครๆเขาก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ” เอ่อ..... เหมือนโดนหลอกด่าเลย แต่ช่างเหอะตอนนี้หิวแล้ว ไพร์พากลับมาบ้าน ติดไฟแล้วก็ย่างปลาให้ 2 ตัว ปลาตัวใหญ่มาก เราเองคงกินไม่หมดหรอกส่วนอีกตัวเห็นไพร์กีดเนื้อแล้วเอาใส่ตู้เย็น ที่นี่มีอะไรๆเหมือนกับมนุษย์ธรรมดาๆ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างที่สนองความต้องการคนที่นี่มีหมด แต่ที่ไม่เห็นก็คงจะเป็นรถ เพราะจากที่สังเกตดูเหมือนแวมไพร์แต่ละตัวเดินเร็วมาก เร็วชนิดที่ไม่ต้องใช้รถให้เปลืองน้ำมันเลย ไพร์บอกว่าคืนเดือนมืดทุกคนจะออกไปซื้อของในเมืองมาเก็บไว้ เพราะสำหรับหมู่บ้านแวมไพร์คืนนั้นจะเป็นคืนที่วูฟไม่ออกมาเพ่นพ่าน วูฟจะอยู่ในที่ของมัน เป็นคืนที่มันอ่อนแอฟังแล้วก็นึกขำทั้งวูฟทั้งแวมไพร์ต่างก็มีจุดอ่อน วูฟเป็นคืนเดือนมืด แวมไพร์เป็นคืนจันทร์เต็มดวง ส่วนคืนอื่นๆไพร์บอกว่า ทุกคนต่างก็ต้องล่าเหมือนกัน ไม่บ่อยนักที่จะทำร้ายกัน แต่ถ้าหากไม่มีอะไรให้ล่า ก็ต้องล่ากันเอง

“ทำอะไรไพร์” อยู่ๆแฮกเขาก็ออกมาจากบ้าน เดินมาตรงที่ที่เวย์กับไพร์กำลังย่างปลาอยู่เลย ซวยแล้ว...... ตายแน่เวย์เอ้ย ผมกับไพร์หันมองหน้ากันลุกยืนขึ้นด้วยความตกใจ

 

“เอ่อ.... คือ ” ไพร์พูดตะกุกตะกักดูร้อนลนแล้วให้ผมไปยืนข้างหลังเขา

 

“เป็นเชี่ยอะไร กูแค่ถามว่าทำอะไรอยู่”

“ไงครับเวย์ อาหารเช้าอร่อยไหมเอ่ย” แฮกมองอาหารบนกองไฟแล้วหันมาส่งยิ้มให้เวย์ที่หลบอยู่ด้านหลังไพร์ เราเองก็พูดอะไรไม่ออกรู้สึกกลัวจนเผลอกำเสื้อไพร์แน่น เรายังทำอะไรไม่ถูก แฮกหยิบถ้วยกาแฟนั่งลงหน้ากองไฟอย่างสบายๆ

 

“จะยืนอีกนานไหม นั่งสิ!” แฮกมองมาที่เราทั้งสอง เราก็ทำตามอย่างว่าง่ายนั่งลงท่าทาเก้ๆกังๆ

 

“มึงไม่สงสัยหรอวะ” ไพร์ถามออกไปตรงๆ เพราะคิดว่าถ้ามันถึงขนาดนี้แล้วยังแฮกก็คงรู้

 

“เรื่องอะไร เรื่องที่เวย์เป็นมนุษย์น่ะหรอ”

 

“มึงรู้?”

 

“เออสิ ไอ้เชี่ย คิดว่ากูโง่หรอ กลิ่นหอมซะขนาดนั้น” แฮกด่าเพื่อนแต่เขากลับหันมาหาเวย์แล้วก็ส่งยิ้มให้ ร่างบางยิ่งหน้าซีดเข้าไปใหญ่ที่โดนอีกคนบอกว่ากลิ่นตัวเองหอม

 

“ตอนแรกก็ไม่แน่ใจหรอก พอมานั่งใกล้ๆ แล้วก็เห็นกินอะไรแบบนี้ก็เลยมั่นใจนี่แหละ”

 

“แล้วมึงไม่อยากหรอ?”

 

“อยากสิวะ ฮ่าๆๆ” พอแฮกพูดจบไพร์ก็ตบหัวแฮกทันที แล้วทำไมไอ้ไพร์บ้านั่นต้องถามแบบนั้นด้วย เราเองก็ขำไม่ออกหรอกนะที่มีตัวเองในบทสนทนาแบบนี้

“เชี่ยกูเจ็บนะ กูล้อเล่นน่า” ไพร์มองมายังเวย์เหมือนบอกเป็นนัยว่าต้องการจะคุยกับแฮกสองคน ร่างบางเดินไปข้างใน ได้แต่หวังว่าแฮกคงไม่อยากจะกินตัวเองจริงๆ

"รู้แล้วทำไมไม่บอกกู เวย์น่ะมนุษย์ของกูอย่าคิด เข้าใจไหม"

 

“เออ!! ดูก็รู้ว่ามึงหวง แต่มึงก็น่าจะบอกกูดีๆ......”

 

“งอนป้ะเนี่ย” ไพร์เอ่ยแซวเพื่อนรักปกติมีอะไรจะพูดกันตรงๆ เขาเองก็รู้สึกผิดคงเพราะเป็นห่วงเวย์เกินไปและไม่อยากให้เพื่อนตัวเองยุ่งเรื่องที่ตัวเองมีปัญหากับคนในหมู่บ้านลอนด์เลยอยากจะปิดเรื่องนี้เอาไว้ แต่พอเพื่อนรักรู้ดูท่าทางจะน้อยใจนิดๆ

 

“เออ!! ง้อกูด้วย”

 

“เอาตีนกูไหม?” 

 

“สัด งั้นบอกกูมาเลยพามาบ้านทำไม”

 

“กูไม่รู้ว่าจะพาไปไหน ก็เลยเอามาไว้บ้านแล้วจะพาไปส่งคืนจันทร์เต็มดวง”

 

“ทำไม มึงไม่ควรออกบ้านนะ”

 

“แต่กูสัญญากับเวย์มันไว้แล้ว”

 

“หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ” แฮกพูดทางตำหนิเพื่อนที่ชอบทำอะไรไม่ค่อยห่วงตังเอง

 

“ …. ”

 

“มึงชอบหรอวะ เวย์หน่ะ” ถามเพราะเขาเองก็เป็นเพื่อนกันมานานไพร์ไม่เคยแม้แต่จะใส่ใจใครสนใจใครเป็นพิเศษเลยด้วยซ้ำ แต่กับเวย์ทั้งที่เป็นมนุษย์ทำไมต้องช่วย ทำไมต้องหาเรื่องใส่ตัวเอง

 

“พูดเชี่ยไร กูจะชอบทำไมล่ะ”

 

“หรอ ถ้ามึงไม่ชอบกูจีบนะ”

 

“สัดหุบปากเลย กูว่ามนุษย์กับแวมไพร์น่ะ ควรอยู่กันคนละโลกจะดีกว่า”

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

#มนุษย์คนนี้ของฉัน

ฝากติดตามด้วยนะคะ