หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

ดอนนี่ Part
 
เช้าวันต่อมา
 
เมื่อคืนกว่าผมจะได้นอนก็เกือบสว่างทั้ง ๆ ที่มันก็ปลดปล่อยกับแฟนของมันแล้วนะยังมีแรงมาทำกับผมต่ออีก พอผมถามมัน มันก็บอกว่าแฟนมันพึ่งกลับมามันไม่อยากจะกวนใจแฟนประมารว่าอยากจะถนอมแฟนไม่ให้ช้ำ และสุดท้ายคนที่มันมาระบายอารมณ์ใส่ก็คือผมผู้หญิงคนนั้นได้รับความรักการถนอมเป็นอย่างดีแต่สำหรับผมสิ่งเดียวที่ได้จากมันคือความใคร่ ความใคร่อย่างเดียวเท่านั้นไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ
 
“ อืม... ”เสียงครางของคนที่นอนอยู่ข้างเรียกสติที่เหม่อลอยของผมให้กลับมาผมหันหน้าไปมองมันอีกครั้งภาพเหตุการณ์บางอย่างที่มันซ้อนกันอยู่
 
“ ไม่หรอก...อย่างน้อย ๆ นายก็ยังดีกว่าผู้ชายคนนั้น ”ผมได้แต่พึมพำถึงแม้ว่าทวยเทพจะเลวที่เห็นผมเป็นแค่ของเล่นที่ไม่มีชีวิตแต่เขาก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับผมไม่เหมือนคน ๆ นั้นที่ทำร้ายได้แม้กระทั้งคนที่ตนเองเคยบอกว่ารักและจะดูแลคนรักด้วยชีวิตที่เหลืออยู่แต่สุดท้าย  ตนเองก็เป็นคนที่ทำร้ายคนที่ตนเองบอกว่ารักทั้งร่างกายและจิตใจน๋ำซ้ำยังเป็นฝ่ายพาคนอื่นมาทำร้ายคนที่ตนเองบอกว่ารักนักรักหนาผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น “ พ่อ ”
 
“ อาบน้ำดีกว่า ”ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองแปลกไป จริงอยู่ว่าทวยเทพเป็นคนบังคับมาอยู่ด้วยและผมเองก็รู้สึกอึดอัดอยากจะตายวันละ หลายรอบแต่มันก็เป็นเฉพาะช่วงแรก ๆ เท่านั้นแต่ตอนนี้มัน....คนเราถ้าต้องการมีเซ็กซ์กับใครเพื่อต้องการปลดปล่อยหรือถูกบังคับมันไม่มีทางที่เราจะรู้สึกเป็นสุขและอิ่มเอมใจ    หลงใหลและอยากที่จะลิ่มลองมันถ้าไม่ใช่เซ็กซ์ที่เกิดจาก...“ ความรัก ”
 
“ บ้า...ไม่ใช่หรอกเรารักหมอณัฐ...หมอณัฐคนเดียว ”ผมได้แต่บอกตัวเองไปอย่างนั้นก่อนที่จะรีบแต่งตัวหลังจากที่เข้าไปฝันตัวอยู่ในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวต้องเตรียมอาหารเช้าให้คุณชายจอมหื่นอีกตื่นขึ้นต้องบ่นว่าหิวแน่ ๆ ก็เมื่อคืนออกแรง...ไปเยอะ...นี่เนาะ^////^
 
ใบหน้าของคนที่บอกกับตัวเองว่ารักหมอณัฐคนเดียวตอนแดงก่ำจงน่ากลัว เพราะมัวแต่คิดว่าถึงฉากรักที่เร้าร้อนของคืนที่ผ่านมาทั้งที่โกรธไอ้หื่นขั้นเทพที่มันพาแฟนมาฟัดบนเตียง ที่ตนเป็นผู้ครอบครองอยู่ ตั้งใจว่าจะไม่ยอมจะไม่ตอบสนองมัน แต่พอมันหยอดคำพร่ำเพ้อว่ารักสุดใจ              สุดท้าย ก็เป็นฝ่ายเรียกร้องและตอบสนองมันอย่างไม่ยอมน้อยหน้ามันเลยทีเดียว
 
“ หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้นะดอนนี่ หยุดคิดแบบนี้ได้แล้ว คนแบบนั้นนะ...ไม่เคยรักเราจริงหรอกอย่าให้มันเลยเถิดไปมากกว่านี้เลยนะ สุดท้ายแล้วเราก็เจ็บอยู่คนเดียว ”ดอนนี่ได้แต่เตือนสติตนเองไม่ให้ตนเองเผลอปล่อยใจไปให้ทวยเทพไปมากกว่านี้เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้รักตนเองจากใจจริงอย่างที่ปากพร่ำบอกเหมือนในตอนที่เขากำลังหาความสุขจากร่างกายของตน แต่เป็นเพราะว่าอีกฝ่ายต้องการจะเอาชนะเขา ที่เขาเมินอวดดีใส่ก็แค่นั้น ผู้ชายอย่างทวยเทพไม่มีวันที่จะรักและไม่มีวันที่คนแบบนั้นจะเกียรติเขาโดยคบเขาออกหน้าออกตา แต่ถ้าเป็นของเล่นที่ถูกใจหรือของเล่นแก้เหงานั้นก็ว่าไปอย่าง ซึ่งเขาเองก็คงไม่ยอมอยู่ในสถานะนั้นแน่นอน
 
หมับ
 
“ ทำอะไรทานครับหอมเชียว  ฟอด ”ดอนนี่ที่กำลังเหม่อเรื่องความรักที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นของตนเองอยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อร่างสูงของตัวปัญหาเดินเข้ามาโอบเอวเขาทางด้านหลังพร้อมกับหมอแก้มใสของตนเองจนทำให้คนที่บอกกับตนเองให้พยายามตัดใจจากเขาซะ  ถึงกับใจสั่นหัวใจเจ้ากรรมมันรัว เอาเถอะเนาะอีกเดือนกว่า ๆ ก็จะไม่เจอกันแล้วถึงตอนนั้นค่อยตัดใจก็ยังไม่สาย...(มั้ง)
 
“ ข้าวต้มกุ้งครับ ”ไม่รู้ว่าไอ้หื่นขั้นเทพมันตื่นตอนไหนจู่ก็เข้ามากอดมาหอมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
 
“ เป็นอะไรหืม  ดูซิแก้มแดงเชียว ”ถามมาได้ว่าเป็นอะไรก็คนมันเขินนะรู้จักไหม
 
“ มะ...ไม่ได้เป็นอะไรครับ ละ...แล้วคุณจะเอาอะไรเพิ่มไหม   คุณอย่ามาเกะกะผมสิผมอะไรไม่สะดวก ”ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบถาม แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะยังไม่เลิกราง่าย ๆ มือปลาหมึกเริ่มอยู่ไม่สุขจนผมต้องไล่ให้ออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล
 
“ อืม...ขอไข่ลวกแล้วกัน แต่ท่าจะให้ดีขอเป็นดอนนี่ทรงเครื่องจะดีมากเลย ”พูดอะไรออกมานะ คิดบ้างไหมว่าคนฟังเขาจะรู้สึกยังไง
 
ทวยเทพ Part
 
เฮ้ย...เมื่อวานนี้แฟนตัวจริงของผมพึ่งกลับมาจากเมืองนอกครับ ถามว่าผมตกใจไหมผมตอบเลยว่าไม่ ตอนแรกก็อึ้งส่วนความดีใจก็วิ่งตามมา แองจี้เป็นผู้หญิงที่ตรงสเป็กผมเป็นที่สุด อกโต หน้าสวย เข้าใจผมและฉลาด ผมรู้ว่าเธอไม่พอใจที่ผมมีใครต่อใครแต่เธอก็มีวิธีที่ทำให้ผมหรือไม่ก็คู่ขาของผมหยุดความสัมพันธ์ครั้งนั้นได้ ผมไม่ชอบคนขี้หึง ชอบแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนี่เป็นอีกอย่างที่ผมเลือกเธอ  อย่างที่รู้กันคนไม่เจอกันนานก็ต้องคิดถึงกันเป็นธรรมดาสุดท้ายเรื่องก็จบลงบนเตียงแต่มีบางอย่างที่มันเปลี่ยนไป  ผมคิดว่าตนเองจะรักกับแองจี้จนถึงค่ำแต่เปล่าผมกลับหมดอารมณ์ตั้งแต่จบรอบที่สองส่วนแองจี้หลับไปแล้ว  ผมเลยลุกขึ้นมาอาบน้ำมันคงจะปกติกว่านี้ถ้าผมไม่นึกเปรียบเทียบเรื่องบนเตียงระหว่างแองจี้กับดอนนี่ที่น่าแปลกก็คือเวลาที่ผมนึกถึงดอนนี่มันทำให้ผมมีอารมณ์จนต้องช่วยตัวเองก่อนจะชำระร่างกายตัวเองแต่มันก็ยังไม่พอเหมือนมันปล่อยออกมาไม่สุดพอออกมานอกห้องก็ไม่เจอเจ้าตัวแล้วสร้างความหงุดหงิดให้กับผมเป็นอย่างมากและที่เซ็งที่สุดก็ตอนที่แองจี้ตื่นมาแล้วรบเร้าผมเรื่องแต่งงานตอนแรกที่คบกันผมเป็นฝ่ายที่ตามง้อเขาเรื่องนี้จนหงุดหงิดทะเลาะกันก็หลายรอบแต่ทำไมตอนนี้ถึงได้อยากแต่งนักก็ไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้มันก็เหมือนแสดงให้รู้อยู่แล้วว่าผมเลือกใครแต่แองจี้ก็คงระแวงแต่กับใครอีกคนกับทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน และนี่ทำให้ผมไม่ต้องคำนึงถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายเลยเพราะว่าดอนนี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมแถมจะดีใจด้วยซ้ำที่แฟนของผมกลับมาเพราะตนเองจะได้เป็นอิสระสักที แต่อย่างหวังเลย ตอนแรกผมก็แค่อยากปราบพยศเพราะที่ผ่านมามีแต่คนวิ่งเข้าใส่แต่ดอนนี่กลับทำท่ารังเกียจผม  ผมรอจนร่างโปร่งที่แสนเย้ายวนใจกลับมาเราทะเลาะกันนิดหน่อยดอนนี่ท่าทางเหนื่อย ๆ เหมือนเขาพยายามจะเลียงการปะทะคารมกับผมและเดินเข้าห้องนอนไป ผมรออยู่สักพักก็ตามเข้าไปผมรู้ว่าเขาจะต้องเจอกับอะไรก็ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง ทำให้เหมือนว่าผมกับแองจี้สนุกกันมากแค่ไหนผมรู้ว่าผมทำตัวเหมือนเด็กที่อยากเอาชนะถ้าดอนนี่รักผมเมื่อไหร่ผมก็จะปล่อยเขาไปแต่ถ้าเขาอยากอยู่ก็ไม่ว่าแต่ก็อยู่ได้ในสถานะของเล่นของผมเท่านั้น
 
“ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ”ดอนนี่คงเห็นว่าผมเงียบไปนานเลยถามด้วยความเป็นห่วง ปะ...เป็นห่วงเหรอ ผมมองร่างโปร่งที่ส่งสายตาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นไยอย่างชัดเจนจะว่าไปทุกอย่างมันเริ่มดีขึ้นมาก เราสองคนไม่ได้พูดคำด่าคำเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อีกอย่างดอนนี่ก็ไม่หวงตัวหรือว่า... ผมได้แต่ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ
 
“ อยากกินดอนนี่ทรงเครื่อง ”ผมอ้อนร่างโปร่งที่ยืนหน้าแดงหลบสายตาที่ผมมองไป
 
“ ได้มั้ย...นะครับ ”ร่างโปร่งไม่ตอบได้แต่เอียงอายจนผมอยากแกล้งต่อ
 
“ อะ...อือ ”ดอนนี่คำเบา ๆ แต่มันชัดมากหัวใจแกร่งเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนน่ารักเหมือนตอนที่อยู่กับไอ้หมอเลยไม่ได้ท่าทางแบบนี้มันต้องมีแค่ผมคนเดียวที่เห็น
 
เมื่อได้รับอนุญาตจากอีกฝ่ายทวยเทพก็ไม่รอให้เสียเวลาไปมากนี้อุ้มร่างโปร่งบางน่าขย้ำขึ้นมาวางบนเคารน์เตอร์ของห้องครัวในที่สุดอาหารเช้าของเค้าก็ได้ทานดอนนี่ทรงเครื่องที่เลิศรสอย่างที่ใจต้องการ ไปหลายยกแต่ดูเหมือนว่าจะไม่อิ่มเอาง่าย
 
 
******************************************************************************************************************************************************