หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

ดอนนี่ Part

สุดท้ายผมก็ต้องมาอยู่กับไอ้ซาตานในร่างมนุษย์ ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่กับมีมันผมไม่มีเวลาพักเลยครับมันทำอย่างที่ปากมันว่าไม่มีผิด เอะอะก็เสียบ...เอะอะก็เสียบ ขนาดที่ผมทำอาหารให้มันกินมันยังไม่วายเสียบผม นี่ก็เกือบได้เปลี่ยนครัวใหม่ตั้งหลายรอบ เพื่อนมันโทรมาชวนไปเทียวข้างนอกมันก็ไม่ไป วัน ๆ ถ้ามันไม่ได้ไปทำงานมันก็จะมาคลุกอยู่กับผมนี่แหล่ะ แต่จะทำไงได้ล่ะก็คงต้องทนต่อไปอีกไม่นานหรอกอีกไม่นานผมจะไปจากมันให้ไกลที่สุดเลย เฮ้ย...เมื่อไหร่มันจะถึงวันนั้นสักทีนะนี่ก็เกือบสองเดือนแล้วนับจากวันนั้นที่โรงพยาบาล หลังจากที่บอกหมอณัฐว่าผมจะมาอยู่กับไอ้หื่นเทวดานี่ นับว่ายังโชคยังเข้าข้างผมอยู่บ้างก่อนที่จะมา ผมได้เจอกับพรรษาได้คุยกับพรรษา และรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับน้องตนเองนี่สรุปว่าผมกับน้องโดนหลอกทั้งคู่เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะเสียตัวในวันเดียวกันมันเหมือนกับมีการวางแผนกันเอาไว้ ผมได้มีโอกาสได้คุยกับนายเทวาจากที่ได้คุยกันผมว่าเขายังดีกว่าไอ้หื่นขั้นเทพนี่แน่ ๆ แต่เขาก็ไม่ได้รักน้องของผมอยู่ดี ผมเลยได้แต่ขอร้องเขาอย่าให้เขาให้ความหวังน้องผมก็พอแล้ว  อีกอย่างผมก็เบาใจได้หน่อยที่จะมีคนดูแลน้องของผม ผมคงไว้ใจเขาได้ใช่ไหมก็ในเมื่อเขารับปากผมแล้วหนิ

กริ๋งงง....กริ๋งงง

“ ใครมานะ... ”ร่างโปร่งว่างมือจากโต๊ะที่กำลังจะจัดอาหารเช้าให้กับทวยเทพเพราะเสียงกริ่งที่ดังอยู่หน้าห้อง

“ มาแล้วครับ....เอ่อ...มาหาใครครับ ”ผมยืนตะลึงมองแขกผู้มาเยือน เธอสวยครับสวยราวกับนางฟ้า แต่คงเป็นนางฟ้าที่เปรี้ยวมาก ๆ ก็ดูปากแดง ๆ และก็ชุดเดรฟสีแดงเพลิงสั้นเหนือเข่าไปมากจนเกือบจะถึง...หู สิครับ

“ ใครมาเหรอ ดอนนี่ ”ทวยเทพที่เดินออกมาจากห้องถามขึ้น

“ เทมค่ะ นี่มันอะไรกันค่ะ ”ร่างบางแต่อวบอัดผลักดอนนี่ที่ยืนขวางทางออก ก่อนที่จะเดินมาถามด้วยท่าทางเอาเรื่อง

“ แองจี้กลับมาแล้วเหรอ คิดถึงจัง ฟอดดด ”ทวยเทพไม่ตอบแต่เดินเข้ามาสวมกอดที่เอวบางเอาไว้ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มใสที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง

“ เทม... ”หญิงสาวเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแข็ง

“ โธ่!!แองจี้ ก็ของเล่น เบื่อแล้วก็ทิ้งคุณอย่าไปใส่ใจเลย คุณก็รู้ว่าผมรักคุณคนเดียวนะอีกเดี๋ยวผมก็เบื่อแล้ว ”คำตอบของร่างสูงทำเอาอีกร่างที่ยืนร่วมห้องตรงหน้าประตูถึงกับสะอึกเจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้ายทั้งที่เมื่อคืนร่างสูงเป็นคนพูดกับเขาเองว่ารักว่าหลงเขาจนไม่อยากไปไหน เมื่อยามที่ผมถามว่าทำไมไม่ออกไปไหนบ้าง

“ จริงนะค่ะ แต่คุณก็มีแองจี้อยู่แล้วเลิกได้แล้วนะคะอีกไม่นานเราก็จะแต่งงานกันแล้ว ”ทั้งสองยังคงพูดคุยกันเหมือนกับว่าห้องนี้มีแค่เราสองคน

“ ครับ คนนี้สุดท้ายแล้วครับ แต่ขอเล่นอีกนิดก่อนนะครับต่อไปผมก็จะมีแค่คุณคนเดียว  ”ผมฟังพวกเขาสองคนพูดคุยกันแล้วเจ็บที่ใจ ทวยเทพไม่ได้เห็นผมเป็นคนอย่างพวกเขา สำหรับเขาผมก็เป็นแค่อะไรบางอย่างที่คิดจะใช้ก็หยิบมาใช้พอเบื่อแล้วก็โยนทิ้งอย่างไม่ใยดีผมตัดสินใจเดินออกมาจากห้องนั้นถึงผมไม่อยู่ก็ไม่ทำให้ความสุขของพวกเขาลดลง ผมเลือกที่จะไปหาคนที่ต้องการและเห็นคุณค่าในตัวผมดีกว่า  หรรษารอก่อนนะฉันกำลังไปหานายตอนนี้ฉันมีแค่นายคนเดียวที่ฉันสามารถไปหาได้ เพราะถ้าเป็นหมอกับพรรษาผมคงต้องร้องไห้และเล่าความทุกข์ใจให้พวกเขาฟังแน่ ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นบางทีผมอาจจะทำให้พวกเขาเดือดร้องเพราะผมก็ได้ผมจึงเลือกที่จะไม่ติดต่อกับใครใครเลยกับหมอผมแอบคุยบางแต่ก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว  ก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่นี่ผมเล่าทุกอย่างให้หมอฟัง ตอนนั้นหมอจะไม่ยอมให้ผมมาแต่ผมขอร้องเอาไว้  เราเลยตรงลงกันว่าจะทำเหมือนว่าพวกเราไม่ได้ติดต่อกันเลยและตัวหมอเองก็ซ้ำใจมากที่ผมตัดความสัมพันธ์ เลยขอย้ายไปดูแลคนไข้ทางภาคเหนือซึ่งเรื่องนี้ผมเองก็แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ว่าหมอย้ายไปแล้วพอทวยเทพถามผม ผมก็บอกว่าไม่รู้และโวยวายเขากลับหาว่าเขาไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้จนเองก็ดูเหมือนจะมึน ๆ ไปเหมือนกันแต่สุดท้ายเขาก็เชื่อผมเพราะผมทิ้งโทรศัพท์ตั้งแต่ที่มาอยู่กับเขา พอเขาจะซื้อให้ ผมก็บอกว่าไม่เอาเพราะว่าไม่มีใครให้โทรหา และก็ไม่ค่อยได้ไปไหนนอกจากต้องทนอุดอู้อยู่ที่ห้องนี่ สุดท้ายเขาก็เลยตามใจผม อีกไม่ถึงเดือนผมก็จะเป็นอิสระแล้วตอนนี้ก็ทนเอาก่อน

ณ โรงพยาบาล

“ คุณพยาบาลครับ วันนี้เพื่อนของผมเป็นอย่างไร่บ้างครับ ”ผมถามพยาบาลที่มาดูแลหรรษาเป็นประจำเท่าผมรู้จากหมอณัฐมาเจ้าของโรงพยาบาลนี้เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของทวยเทพและน้องชายอีกคนและที่สำคัญคนพวกนี้ยังเป็นญาติกับนายเทวาอะไรนั้นอีกด้วย มันเลยทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่ทำให้หรรษาต้องมานอนเป็นเจ้าชายนิทราหรือเปล่า

“ ตอนนี้กล้ามเนื้อแขนขาก็ถือได้ว่าฟื้นตัวดีมากนะคะ แต่เรื่องการออกเสียงยังคงต้องให้เวลาอีกหน่อยแต่คนไข้พยายามมากเลยนะคะ นี่ก็เริ่มออกเสียงเป็นคำบางแล้ว ”พยาบาลสาวตอบด้วยรอยยิ้มเอ็นดูเธอก็พอรู้ข้อมูลของคนไข้และญาติมาบ้างและเธอก็ชื้นชมในตัวร่างโปร่งที่พยายามที่จะรักษาชีวิตของเพื่อนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเอาไว้ถ้าเป็นคนอื่นคงปล่อยสองพี่น้องให้ผเชิญเรื่องเลวร้ายตามลำพังเป็นแน่

“ ครับ...ผมขอบคุณมากนะครับที่ดูแลเขาแทนผมเป็นอย่างดี ”ผมเอยขอบคุณเธอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นหน้าที่ของเธอก็ตาม

“ ไม่เป็นไรคะ มันเป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้ว อืม...นี่ก็ใกล้เวลาที่คนไข้จะตื่นแล้วเดี๋ยวขอตัวไปพักก่อนดีกว่าถ้ามีอะไรก็กดกริ่งเรียกได้นะค่ะ ”เธอตอบพร้อมกับเดินออกไปข้างนอกเธอมักจะปล่อยให้ผมอยู่กับหรรษาตามลำพังทุกครั้ง เพราะไม่อยากให้ผมอึดอัด ใช่แล้วครับเธอคนนั้นถูกจ้างให้มาเป็นทั้งพยาบาลและคนคอยสอดส่องเรื่องราวของผมและก็พรรษา มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนนั้นหรรษายังไม่ฟื้นผมมานั่งระบายเรื่องต่างให้หรรษาที่นอนอยู่ฟัง กลับไปโดนทวยเทพจัดหนักเลยครับเล่นเอาผมเดินไม่ได้เป็นวันสองวัน โทษฐานที่ทำให้คนไข้ต้องมารับรู้เรื่องที่ไม่สบายใจ หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดที่จะพูดเรื่องนี้อีกด้วยสำนึกรู้ว่าชีวิตผมตอนนี้ถูกมันควบคุมหมดแล้ว

“ อือ... ”เสียงของหรรษาดังขึ้นผมเลิกคิดเรื่องนั้นแล้วกลับมามองคนที่นอนอยู่บนเตียง

“ เอาน้ำไหม ”ผมถามร่างโปร่งที่สูงเท่าตนเองที่นอนมองผมอยู่

“ อะ...อาว... ”หรรษาไม่พยักหน้าตอบแต่พยายามพูดออกมาผมรู้ที่หรรษาพยายามอยู่นี่ก็เพราะอยากพูดให้คล่องเหมือนเดิมเวลาพรรษามาเยี่ยมจะได้พูดกับน้องชายตนเองได้ นี่ก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่ยังไม่ยอมบอกพรรษาว่าตัวเองฟื้นแล้วลำบากผมที่ดีใจมากอยากบอกน้องจนเนื้อเต้นแต่บอกไม่ได้

“ ดอ...นี่...เปง...ยาง...งาย...บะ...อึก...บ้าง ”เวรกรรมจากดอนนี่มาเป็นดอนี่ ซึ้งเลยเพื่อนรัก

“ เราสบายดี แต่เราชื่อดอน-นี่ นะ ดูปากนะ ดอน-นี่ออกเสียงให้มันดี ๆ หน่อยเรียกมาได้ ดอนี่ ดอนี่ ฟังแล้วมันทะแม่ง ๆ อย่างไงก็ไม่รู้ ”ถึงผมจะบ่นกลับไปแต่ก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ ก็มันดีใจเนี่ยเนาะ นี่แสดงว่าแอบฝึกออกเสียงคนเดียวปล่อยแน่ ๆ เลยถึงเริ่มเป็นคำแบบนี้

“ คริ คริ ”หรรษาหัวเราะอย่างชอบใจ

“ ดะ...ดอ...นี่...คริ คริ ”หรรษาพยายามเปล่งเสียงออกมาครับเรียกชื่อผมอีกครั้งแต่มันก็เหมือนเดิมผมก็อยากจะเชื่ออยู่นะครับว่าเขาหัดออกเสียงอยู่ถ้าไม่มีไอ้เสียงหัวเราะต่อท้ายอย่างชอบใจ

“ หรรษา ฮึ้ย ”ผมสะบัดหน้างอนครับแกล้งผมอีกแล้วฟื้นขึ้นมาทั้งที่ทำไมไอ้นิสัยขี้แกล้งมันถึงไม่หายไปด้วยนะ

“ ดะ...ดอน...นี่…ดอนนี่ ”หรรษาเรียกผมอีกครั้งและชัดเจนมากผมหันไปมองคนป่วยบนเตียงทันที

“ หรรษา ”ผมครางชื่อนั้นแผ่วเบาจับมือบางขึ้นมาแนบแก้มตัวเองผมรู้ว่าคนนี้ต้องพยายามมากแค่ไหนเขาเป็นเหมือนพี่ใหญ่ทั้ง ๆ ที่อายุเท่ากันเขาดูแลผมและพรรษาอย่างไม่บ่นว่าเหนื่อยสักแอะ

“ คิดถึงนะ...อึก...คิดถึงมากรู้รึเปล่า...ฮึก...อย่างไปไหนอีกนะ ”เราสองคนต่างก็ร้องให้แต่ไม่เพราะว่าเสียใจมันเป็นน้ำตาแห่งความยินดีอีกไม่นานพวกเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

ณ คอนโด (ที่พักของทวยเทพ)

“ไปไหนมา”ทันทีที่ผมก้าวขาเข้าห้องไอ้หื่นขั้นเทพมันก็ยิงคำถามใส่ผมพร้อมกับตีหน้ายักษ์

“ …… ”ผมเลือกที่จะไม่ตอบแต่เดินผ่านเขาไปเพื่อเข้าห้องนอนกะว่าจะอาบน้ำนอนเลย

หมับ...

“ฉันถาม...? ”ผมหันไปมองอีกฝ่ายที่กระชากแขนของผมเอาไว้

“ผมว่าผมบอกคุณไปแล้วนะ ว่าวันนี้ผมจะไปไหน ทีนี้ผมก็ปล่อยผมได้แล้ว”ผมกับเขาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายเต็มทน ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจอะไรเขาก็มักถือว่าตนเองตนเป็นที่ตั้งเสมอครั้งนี้ผมว่าก็คงไม่แคล้ว

“ตอนไหน ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง!! ”นั้นไง ฮึ...เรื่องของผมมันคงไม่สำคัญเท่ากับเรื่องของแม่นางฟ้ารสเปรี้ยวพร้อมดื่มนั่นสินะ

“นี่อย่ามาหาเรื่องผมนะ ผมก็บอกคุณไปแล้วว่าวันนี้ผมจะไปโรงพยาบาล แล้วคุณก็อนุญาต”ผมขึ้นเสียงใส่ทันทีที่อีกฝ่ายทำเหมือนจำไม่ได้ทั้งที่เป็นคนเอ่ยปากกับผมเองแท้ ๆ ผมสบัดแขนออกแล้วเดินเข้าห้องอย่างอารมณ์เสีย

“นี่มันอะไรกันเนี่ย....”ผมเปิดประตูเข้าห้องนอนก็แทบจะเป็นลม นี่ระหว่างที่ผมไม่อยู่ห้องที่ผมนอนอยู่ทุกวันได้กลายเป็นสนามโลกีย์ไปแล้ว เตียงที่เต็มไปด้วยคราบน้ำรักและถุงยางอนามัย

“คนมักมากรู้จักพอ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากนรกนี่สักที”ร่างโปร่งบ่นอุบอิบขณะที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่รวมไปถึงปลอกหมอนและผ้าน่วมด้วยไม่อยากที่จะนอนทับรอยของผู้หญิงคนนั้น

“ก็จนกว่าฉันจะเบื่อ”ร่างสูงเดินเข้ามาทันได้ยินที่ร่างโปร่งบ่นพอดีดอนนี่มองทวยเทพด้วยหางตาก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว

“จะอาบน้ำแล้วเหรอ อาบให้ฉันด้วยสิ”ทวยเทพไม่รอคำปฏิเสธจากผมและลากผมเข้าห้องน้ำทันที ให้ตายเถอะผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขายังมีแรงเหลือที่จะทำกับผมอีกทั้งที่เขาทำกับผู้หญิงคนนั้นไป หึ..ทีอย่างนี้ทำมาพูดเสียงอ่อนเสียงหวานสำหรับเข้าแล้วผมคงมีค่าได้แค่ที่ระบายอารมณ์ของเขาเท่านั้น ผมได้แต่บอกตัวเองว่า อดทนเอาไว้อีกไม่นานเราก็จะหลุดพ้นจากผู้ชายคนนี้แล้ว

******************************************************************************************************************************************************