หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

บทที่ 18 : เมื่อวันที่รักหมดใจ vs เมื่อวันที่รักหมดลง(รึเปล่า)
 
ร่างเล็กเดินเข้ามาในโรงพยาบาลด้วยสายตาเหม่อลอยจนมาถึงที่หมายและหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูตรงนั้นไม่ขยับไปไหนในหัวสมองยังคงนึกถึงแต่เหตุการณ์ก่อหน้านี้ หลังจากที่เทวาต่อว่าอิงฟ้าทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบจนฝ่ายหญิงสาวเดินออกจากห้องไปก่อน แต่ก่อนไปหญิงสาวได้ทิ้งคำถามเอาไว้ให้ร่างสูงคิดว่าสิ่งที่ร่างสูงเลือกตอนนี้มันคือ รักหรือหลงของแปลกกันเพราะทุกสิ่งที่ร่างสูงทำทั้งหมดอิงฟ้ามั่นใจว่ามันเพราะเทวารักตนเอง หลังจากที่หญิงสาวออกไปได้ไม่นานร่างสูงก็ออกไปอีกคนพรรษารอจนแน่ใจว่าจะไม่ใครกับเข้ามาอีกก่อนจะออกจากคอนโด
 
แกร็ก...
 
“ พรรษา มาแล้วทำไมไม่เข้ามา รู้ไหมว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน ไหนบอกพี่มาสิว่าทำไมถึงช้าจังทั้งที่บอกจะรีบมา ”ร่างโปร่งตีหน้ายุ่งถามน้องชายเพื่อนของเพื่อนรัก
 
“ พรรษา...เป็นอะไรร้องไห้ทำไมไหนบอกพี่มาสิ ”ร่างเล็กตรงหน้าไม่ได้ตอบคำถามแต่กับปล่อยน้ำตาออกมาจนคนถามอดใจเสียไม่ได้พรรษามีท่าทางเหม่อลอยเหมือนกับตอนที่หรรษาประสบอุบัติเหตุไม่มีผิด ยิ่งร่างเล็กไม่พูดดอนนี่ยิ่งกังวล
 
“ เขาทำ...ฮึก...ทั้งหมด....ปะ...เป็นฝีมือของเขา...ฮืออออออออ ”พรรษาค่อย ๆ เค้นเสียงของตนเองออกมาให้เป็นคำมากที่สุดก่อนจะปล่อยโฮออกมา
 
“ ใคร! ใครทำอะไร พี่งงไปหมดแล้ว ”ดอนนี่ถามน้องชายเพื่อนรักที่ตนเองก็รักเหมือนน้องของตัวเองด้วยความงง
 
ดอนนี่พาพรรษามาคุยที่สวนย่อมของโรงพยาบาลเพราะไม่อยากรบกวนคนไข้ที่นอนอยู่ในห้องพรรษาเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้ดอนนี่ได้ฟังอย่างกระท่อนกระแท่น ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันบรรยากาศค่อนข้าตึงเครียด ก็มีสายเรียกเข้า “ พี่ทาม ”หน้าจอไอโฟน เครื่องสวยขึ้นชื่อบุคลที่โทรเข้ามาร่างเล็กมีสีหน้าลังเลอยู่นานจนเสียงเรียกเข้าเงียบไปและดังอีกครั้งในเวลาไม่นาน
 
ติ๊ด....
 
“ พรรษาอยู่ไหน... ”พรรษาตัดสินใจกดรับสายยังไม่ทันที่จะสอบถามปลายสายก็ถามกับมาอย่างร้อนรน
 
“ ผมอยู่โรงพยาบาล พี่ทามมีอะไรรึเปล่าครับ ”ผมต้องใช้ความพยายามมากที่จะพูดกับพี่ทามด้วยน้ำเสียงปกติ
 
“ เอ่อ...เห็นทายบอกว่าเรากลับมาเอาโทรศัพท์ที่คอนโดพี่ก็เลยเป็นห่วง ” เป็นห่วง ฮึ กลัวว่าผมจะรู้ความจริงกันแน่
 
“ พี่โทรถามทาย...? ”ถ้าพี่ตอบว่าใช่ผมจะคิดว่าพี่ส่งทายมาประกบผม
 
“ ทายโทรมาบอกว่าต้องรีบกลับบ้านใหญ่ เลยโทรบอกพี่ให้ไปหาเราเร็ว ๆ ” พี่ทามตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่มีอาการผิดปรกติ
 
“ แล้วพี่ทามอยู่ไหน ”เขาออกมาก่อนผมตั้งนานถ้าจะมาหาผมก็ต้องเห็นเขาอยู่ที่นี้แล้วนอกจากว่าเขาจะตามไปง้อผู้หญิงคนนั้น
 
“ เอ่อ...พี่ทำธุระอยู่นะนี่ก็กำลังจะไปโรงพยาบาลแล้วเราล่ะ ตอนนี้อยู่ไหน ”ทำธุระหรือมั่วแต่ง้อคุณอิงฟ้ากันแน่ผมได้แต่คิดไม่กล้าพูดออกมา
 
“ ผมอยู่กับเจ๊ดอนนี่ที่โรงพยาบาลครับ ”ผมตอบพี่ทาม
 
“ แล้ว.... ”เหมือนพี่ทามมีเรื่องสงสัยแต่ก็เงียบไป
 
“ พี่ทามมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ ”ผมถามพี่ทามออกไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่าพี่ทามต้องการจะถามอะไรผมในเมื่อพี่อยากให้ผมเป็นคนโง่มากนักผมก็จะเป็นให้
 
“ เปล่าครับ เดี๋ยวเจอกันนะครับคนดี ”พี่ทามเลือกที่จะโกหกผมอีกแล้วนะ ทั้งที่พี่บอกกับผู้หญิงคนนั้นว่ารักผมรึว่าคำพูดของพี่มันเชื่อไม่ได้ที่บอกกับเขาเพราะพี่ยังโกรธเขาอยู่สินะที่พูดออกมาก็เพื่อประชดเขาใช่ไหม
 
“ ครับ ”ผมตอบรับก่อนที่สายจะถูกตัดไป
 
“ เราจะเอายังไงกับเรื่องนี้ ”เจ๊ดอนนี่ถามผมด้วยใบหน้าที่ดูเคร่งเครียด
 
“ ผมจะทำให้เขาเจ็บเหมือนกับที่เขาทำกับผมและพี่หรรษา ”พรรษาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง
 
“ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะพรรษา พวกเขามีทั้งเงินและอำนาจ เราจะทำอะไรได้ ”ดอนนี่พูดเตือนพรรษาในตอนแรก ก่อนจะแผ่วลงตอนท้ายเหมือนจะบอกกับตนเองมากกว่า
 
“ แล้วเจ๊จะให้ผมทำยังไง!!! เขาทำเหมือนว่าเขาเป็นคนที่ช่วยผมตอนกำลังลำบากทั้งที่เขาเป็นคนที่ทำร้ายผม ”พรรษาตะโกนใส่ดอนนี่ด้วยความอัดอั้นที่มีอยู่
 
“ พี่เหนื่อยเหลือเกินพรรษา พวกนั้นเขามาควบคุมเราทุกอย่างโดยที่เราไม่รู้ตัวเลย ”ดอนนี่พูดออกมาอย่างเหนื่อย ๆ
 
“ เจ๊หมายความว่ายังไง มีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีก ”พรรษามองหน้าผู้ที่เปรียบเสมือนพี่ชายตนเองอีกคนอย่างค้นหา
 
ดอนนี่ตัดสินใจเล่าเรื่องราวต่างที่ปกปิดพรรษามาเป็นเวลาหลายเดือนรวมถึงสาเหตุที่ไม่ยอมติดต่ออีกฝ่ายเป็นเพราะกลัวว่าจะหลุดปากบอกพรรษาแล้วจะทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจและเรื่องที่พรรษาได้รู้วันนี้ดอนนี่เองก็พยายามตามสืบแต่ก็ยังไม่แน่ใจนักจนพรรษามาเล่าให้ฟัง
 
“ พี่ไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว พี่เกลียดความรู้สึกแบบนี้จังพรรษา ทำไมพี่ต้องรู้สึกแบบนั้นกับผู้ชายที่ไม่เห็นค่าเราเลย..ฮึก... ”ผมมองเจ๊ดอนนี่ที่เล่าทุกอย่างออกมาทั้งน้ำตา
 
“ ฮึก...อีกเดือนเดียวหมอณัฐก็จะมารับพี่ไปอยู่ด้วย เราย้ายไปอยู่ที่โน้นด้วยกันนะถึงตอนนั้นหรรษาคงอาการดีขึ้นมากแล้ว ”ดีขึ้นมากหมายความว่ายังไงก็พี่พึ่งฟื้นนี่
 
“ คือ...พี่ยังไม่เล่าให้เราฟังใช่ไหม ความจริงแล้วหรรษาฟื้นตั้งแต่ที่ย้ายมารักษาที่นี้ได้เดือนนึงแต่ที่ยังไม่ได้บอกเรา ก็เพราะว่าหรรษาอยากให้ตัวเองแข็งแรงมากกว่านี้ จะได้คุยกับเราได้ไง ตอนแรกที่ฟื้นกว่าจะรู้ว่าเขาต้องการอะไร ลุ้นตั้งนานแน่ะ พรรษาพวกเราย้ายไปอยู่ที่โน้นกันเถอะนะลืมทุกอย่างเถอะนะ ”ผมมองหน้าเจ๊ดอนนี่อย่างชั่งใจ
 
“ ครับ...แต่อีกหนึ่งเดือนที่รอ ผมของแก้แค้นคนที่มันทำกับผมนะ เจ๊ห้ามขัดเด็ดขาด ”ผมตอบเจ๊ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
 
เทวา Part
 
ผมยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่าการกลับมาของอิงฟ้าทำให้ผมสับสนกับความรู้สึกที่มีต่อพรรษาแต่เมื่อผมได้ใกล้ชิดกับอิงฟ้าถึงมันจะเป็นแค่ช่วงระยะเวลาไม่นานมากแต่ผมกับรู้สึกว่ามันนานมากและที่สำคัญตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเขาผมกลับคิดถึงแต่หน้าของพรรษาตลอดเวลามันเหมือนกับว่าตัวพรรษาเองก็ยืนตรงนี้จนบางครั้งผมเองยังแอบปาดเหงื่อเลย เหมือนแอบเมียมาคุยกับกิ๊กเลยแหะ นึกแล้วก็ตลกตัวเองพอรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเจ้าตัวเล็กที่แสนจะเย้ายวนก็เข้าชมคนเกรงใจเมียทันที
 
Tur…Tur…Tur…
 
“ ว่าไงทาย ”เจ้าตัวแสบโทรมาแบบนี้เจ้าตัวเล็กของผมแอบงอนผมหรือเปล่าหน่า
 
“ พี่ทาม เค้าต้องกลับบ้านใหญ่ก่อนนะม๊าโทรตาม ”อ้าวไอ้เราก็คิดว่าพรรษาจะงอนร้องไห้เลยโทรตามเราซะอีก
 
“ แล้วพรรษาล่ะ มีใครอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า ”ผมไม่ได้ห่วงน้องเกินเหตุนะครับถึงแม้ช่วงนี้น้องมันจะยิ้มบ่อยขึ้นแต่ถ้าน้องมันอยู่ตามลำพังน้องมันจะดูเศร้าสร้อยเซื่องซึมพี่หมอเองก็ยังเคยเตือนผมเรื่องนี้เพราะกลัวว่าน้องจะเป็นโรคซึมเศร้า
 
“ อ๋อ..พรรษากลับไปเอาโทรศัพท์ที่คอนโดนะ ส่วนคนที่จะอยู่เป็นเพื่อนพรรษาก็คงจะเป็นพี่ชายหน้าสวยที่ชื่อดอนนี่นะ เมื่อกี้เค้าพึ่งเจอมาตอนที่เข้าไปเยี่ยมพี่ชายของพรรษามา ” เฮือก อะ...อะไรนะคอนโดนเหรอ
 
“ งั้นแค่นี้นะ เค้าต้องไปแล้ว ”ทายพูดจบก็รีบว่างสายไปเลยปล่อยให้ผมเครียดแล้วจากไปเลยนะไอ้แสบ
ผมรีบกดโทรหาน้องทันที แต่ดูเหมือนว่าน้องจะไม่แสดงอาการอะไรที่แสดงออกว่าระแคะระคายเรื่องผมเลย มันทำให้ผมเบาใจขึ้นมากตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งข้าง ๆ คอนโดครับกะว่าจะมาเตรียมสถานที่สร้างความประทับใจให้น้องสักหน่อย แต่พอคุยกับน้องเสร็จผมก็ต้องรีบไปหาน้องแล้วครับเดี๋ยวจะหาว่าผมมีอะไรกับอิงฟ้าอีกเหมือนเมื่อครั้งของทายแล้วจะยุ่งยิ่งกรณีหลังเนี่ยมันมีมูลด้วยสิ ผมไม่ได้กลัวเมียนะ...ก็แค่ไม่อยากให้น้องมันร้องไห้เพราะผม
 
******************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************