Hey bad guy ฉันรักนายเจ้าชายสุดหล่อ

"ฮะ...อะไรนะ กลัวเสียงฟ้าร้องเนี่ยนะ"ไทอิจิตะโกนขึ้นมาลั่นห้องเมื่อริวตะบอกสาเหตุที่ฉันร้องไห้
เมื่อวาน
"อ๋อ...ที่ยัยนี่ร้องไห้แทบเป็นแทบตายเพราะแค่กลัวเสียงฟ้าร้องเนี่ยนะ"ฮิคาริบ่นขึ้นมา
"ฉันบอกให้นายเรียกฉันว่าพี่ไง ฮิคาริ" ฉันพูดใส่เขาเสียงหาเรื่อง
"ชิส์...อายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียวเนี่ยนะ เผลอๆไม่ถึงปีด้วยซ้ำ" 
"นี่นาย..."
ไอ้เด็กบ้านี่...จะหาเรื่องกันหรือไง
"พี่สองคนเลิกทะเลาะกันได้แล้วครับ...ปลาผมตกใจหมดแล้ว" เคนตะเอ่ยขึ้นมาในขณะที่กำลัง
ให้อาหารปลาหมอสีหัวโตที่อยู่ในตู้
เจริญเติบโตดีจังเลยนี่แก...
"อ๊ะ...วันมะรืนนี้เปิดเทอมแล้วนี่ครับ พี่ริวตะ ผมยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย" ไทอิจิพูดขึ้นพลางอ่าน
กระดาษกำหนดการที่มือ
"เปิดเทอม...จริงสิ นี่ ริวตะนายอยู่ห้องอะไรน่ะ ฉันจำได้ว่าเมื่อตอน ม.5 นายอยู่ห้องคิง B นี่"
ฉันหันหน้าไปพูดกับริวตะที่กำลังนั่งเล่นรูบิคอยู่
"แต่ตอนนี้ฉันย้ายมาห้อง A แล้วไง" เขาพูดเสียงนิ่งๆ
"ห้อง A ก็อยู่ห้องเดียวกับฉันเลยนี่ ดีจัง" 
"แต่บางทีฉันก็คิดว่ามันแย่กว่าเดิม เพราะต้องมาอยู่ร่วมห้องกับเธอนี่แหละ ยัยตัวยุ่ง" เขาพูดกับฉัน
แบบไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินไปหาอะไรกินในครัว
หมายความว่าไงยะ...ที่บอกว่าแย่กว่าเดิมเนี่ย ชิส์
 
MB HIGH SCHOOL
ดูเหมือนว่าปีสุดท้ายของการเรียนจะดูคึกคักเป็นพิเศษแฮะ มีแต่พวกปีสุดท้ายที่กะตือรือร้นที่จะมา
เรียนกันเป็นบ้าเป็นหลัง เพราะอะไรน่ะหรอ
ก็ง่ายๆ...แค่อยากจะได้เกรดดีๆเพื่อยื่นต่อมหาวิทยาลัยเท่านั้นเอง
ปีสุดท้ายของ high school มีทั้งความสุขและความเศร้าปะปนกันไปหมดนั้นแหละ เพราะส่วนหนึ่ง
ก็เพราะมีความผูกพันกับเพื่อนร่วมชั้น แต่อีกส่วนหนึ่งก็จะได้ออกจากสถานที่น่าเบื่อๆแบบนี้สักที
"เฟอ...ยัยเฟอ ทางนี้ๆ"
โมบลาย เพื่อนสาวสุดสวยสมัยอนุบาลตะโกนเรียกชื่อฉันดังลั่นก่อนจะโบกมือหย็อยๆให้ไกลๆ
"บลาย...คิดถึงจัง" ฉันกระโดดโผเข้ากอดยัยนั่นด้วยความคิดถึง
"เฟอ...ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับแกด้วย ดีใจจังเลย"
"ได้ข่าวว่าแกก็อยู่ห้องเดียวกับฉันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วไม่ใช่เรอะ"
โมบลายยิ้มแหยๆให้ฉันก่อนจะพูดต่อว่า
"นี่...รู้หรือยัง ริวตะก็อยู่ห้องเดียวกับเราด้วยนะ"
"ริวตะ..อืม รู้แล้ว แล้วยังไงหรอ"
ดูเหมือนว่าฉันจะลืมบอกไปว่าหมอนี่หน้าตาดีติดอันดับต้นๆของโรงเรียน
ก็แหงละ...หล่อซะขนาดนั้น
เอ๊ะ...แล้วนี่ฉันจะมาชมหมอนี่ทำไมกัน
"แล้วยังไง..ยัยเฟอ แกพูดอะไรแบบนั้น ผู้หญิงค่อนห้องแทบจะนอนลงไปดิ้นตาย เพราะรู้ว่าริวตะ
ย้ายมาอยู่ห้อง Aนะ"
"แต่ฉันไม่ใช่หนึ่งในนั้นนี่ กะอีแค่คนๆเดียวจะตื่นเต้นอะไรกันก็ไม่รู้"
ดูเหมือนว่าเวลานี้ฉันไม่ควรบอกยัยนี่ว่าฉันอยู่กับริวตะนะ มันค่อนข้างอันตรายกับชีวิตของฉันไป
หน่อย
 
classroom
"ริวตะ...นี่ค่ะ ฉันซื้อมาฝาก ขนมร้านนี้อร่อยมากเลยนะคะ"
"ริวตะ กินของฉันดีกว่าค่ะ"
"ริวตะ"
"ริวตะ"
และ...ริวตะ
นี่มันลัทธิบูชาริวตะหรือไงกัน คำก็ริวตะ สองคำก็ริวตะ
ริวตะๆๆๆ ฉันจะมองหนังสือนิยายเป็นหน้าหมอนั่นอยู่แล้ว
 
13.07 p.m.
ดูเหมือนว่าคาบว่างชั่วโมงนี้จะเหมาะกับฉันเสียเหลือเกิน ยัยโมบลายหายหัวไปไหนเนี่ย จะชวนมา
เม้าท์เรื่องคอนเสิร์ตของ snsd ซะหน่อย ดันหายตัวไปได้ แต่เอาเถอะ นอนพักเอาแรงรอแล้วกัน
ปัง!!!
เฮ้ย...ใครยิงปืนแถวนี้ฟระ
"พี่ครับๆ...หวัดดี" อ๊ะ..นี่มัน อลัน รุ่นน้อง ม.5 นี่ เขาเป็นเน็ตไอดอลของที่นี่ไม่ใช่หรอ ทำไมคน
ประเภทเขาถึงได้มีธุระกับฉันได้ล่ะ
"คะ???"
"พี่เฟอรารี่เปล่าครับ"
ฉันพยักหน้านิดๆแทนคำตอบ
"ผมชื่ออลันนะครับ...เป็นเพื่อนกับไอ้ฮิคาริ" 
"ค่ะ...มีอะไรหรือเปล่า"
"คือ...ผม...คือว่า..."
ดูเหมือนเขาจะไม่สบายนะ หน้าแดงแปร๊ดเลย หรือน้องเขาไปกินพริกขี้หนูสวนที่แปลงเกษตรมากัน
"ผม...ผม...ผมชอบพี่"
เขากระซิบเบาๆกับฉันที่คำสุดท้าย แต่โทษที พี่ไม่ได้ยินค่ะน้อง
น้องพูดว่า ผมชอบขี้หรือเปล่า
"อะไรนะคะ"
"ผม..ชอบพี่" 
พูดดังๆได้ไหมเนี่ย ไม่ได้ยินโว้ยยย
"อะไรนะคะ...พูดดังๆหน่อยได้ไหม พี่ไม่ได้.."
"ผมบอกว่า ผมชอบพี่"
เงียบ เชียบ -_-
ยู้ฮู้วว มีใครอยู่ไหมเอ่ย
"ผมชอบพี่มาตั้งแต่ผมอยู่ ม.4 แล้ว ผมบอกเรื่องนี้กับไอ้ฮิคาริ  มันก็บอกว่าให้ผมมาบอกพี่ เพราะพี่
ก็อยู่ที่นี่ปีสุดท้ายแล้ว"
"....."
"ก็...ก็แค่นี้"
"...."
"ทีนี้มาถึงคำถามของผมบ้าง..."
"....."
"พี่จะเป็นแฟนกับผมได้ไหม"
"อะ...อะไรนะ"
"พี่ไม่จำเป็นต้องรีบบอกผมก็ได้ ผมรอพี่ได้เสมอ แต่...แต่ ผมแค่อยากให้พี่รู้ ผมไม่ได้คาดหวังกับ
คำตอบของพี่หรอกนะครับ"
"......."
"ผม...ผมไปแล้ว"
นี่มันอะไรก๊านนนน...ฉันเจอเซอร์ไพรส์อะไรตั้งแต่วันแรกของการเรียนเนี่ย
บ้าที่สุด...เฟอรารี่ คนนี้จะบ้าตาย
.........................................................................................................
จบไปอีกตอนแล้วววว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ แต่เม้นด้วยก็ดี