Hey bad guy ฉันรักนายเจ้าชายสุดหล่อ
เขียนโดย 
ampare148
วันที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 15.32 น.
แก้ไขเมื่อ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 17.15 น. โดย เจ้าของนิยาย
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ2อาทิตย์ผ่านไป
ดูเหมือนว่าวันเวลาจะผ่านไปเร็วเหมือนโกหกเลยแฮะ ฉันทนอยู่กับไอ้พวกลิงๆนี่ได้ยังไงไป
ตั้ง2อาทิตย์ แม่นะแม่....ทำไมต้องเอาฉันมาอยู่กับไอ้พวกบ้านี่ด้วยนะ
"นี่...ยัย...เอ่อ...พี่เฟอรารี่ พี่ช่วยลุกออกจากตรงนี้ก่อนได้ไหมครับ ผมจะปัดฝุ่น"ฮิคาริเดินเข้ามา
พร้อมกับไม้ขนไก่ที่มือ
"นายก็ไปทำที่อื่นสิ....ฉันนั่งอยู่นะ" ฉันตะโกนกลับไปอย่างเอาแต่ใจ
ทำไงได้...ก็ฉันมาก่อนจริงๆนี่
"นี่..ยัยบ้า มันจะมากไปแล้วนะ ถ้าไม่ช่วยก็อย่าเพิ่มภาระจะได้ไหม เห็นหรือเปล่า่ว่าคนอื่นเขาทำ
ความสะอาดกันอยู่น่ะ"เขาตะโกนกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์
หมอนี่...กล้าเรียกฉันว่ายัยบ้าหรอ
"นี่นาย..."
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นมาทันทีในขณะที่ฉันยืนทะเลาะอยู่กับฮิคาริและหลังจากนั้นอีกประมาณสอง
นาทีก็ปรากฏร่างของหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่ยืนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"พี่มินนิท..."
ฮิคาริตะโกนร้องเรียกชื่อเธออย่างดีใจก่อนจะโผเข้ากอดร่างบางแน่น
ชิส์...ทีกับฉันไม่เห็นทำแบบนี้เลย ฉันรู้จักนายมาตั้งสองอาทิตย์นะ
"หวัดดีมินนิท...กลับมาไม่เห็นบอกพี่เลยล่ะ หืม"
ริวตะเดินเข้ามาลูบหัวเธอเบาๆพลางส่งยิ้มให้นิดๆ
หมั่นไส้ชะมัด...ยัยนี่ท่าจะมีคนรักมากเกินไปแล้วนะ
ช่วยสนใจกันหน่อยเซ่่
"พอดีมินไม่อยากรบกวนน่ะค่ะ เลยกลับมาเงียบๆ แล้วนี่ใครอะคะ"
เธอถามขึ้นมาพลางชี้นิ้วมาที่ฉัน
"คนอาศัยน่ะครับพี่มิน"
"นายไทอิจิ...เงียบไปเลย หวัดดีจ้ะ พี่ชื่อเฟอรารี่นะ เป็น...เอ่อ เป็นเพื่อนกับริวตะ"
อี๋...พูดแล้วก็แหยง เพื่อนเนี่ยนะ
"เพื่อน...นี่...แม่คุณ พูดให้มัน..."
"ฮิคาริ...ฉันเคยบอกให้นายเรียกฉันว่าพี่ไม่ใช่หรอ"
ฉันหันไปจิกตาใส่ฮิคาริก่อนจะหันมายิ้มหวานให้มินนิทอีกครั้ง
"แล้วนี่พี่มินนิทกินอะไรมาหรือยังครับ หิวไหม"
เคนตะถามมินนิทขึ้นมาพลางเดินเอาของไปเก็บที่ครัว
"เรียบร้อยแล้วจ้ะ เออใช่...วันนี้พวกเราว่างกันหรือเปล่า"
"ก็ว่างนะครับ" ไทอิจิพูด
"พี่ไปเรียนญี่ปุ่นมานาน อยากไปหาอะไรอร่อยๆกินแล้วอะ วันนี้ช่วยพาพี่ไปกินหน่อยได้ไหม"
"ได้เลยครับ...พี่มินนิทขอ เคนตะก็จัดให้"
เอาใจกันเข้าไป เชอะ
"โอเค..เอาเป็นว่าเจอกันเย็นนี้ตอนหนึ่งทุ่มนะ ไปด้วยกันนะคะ พี่เฟอรารี่"
มินนิทเอ่ยปากชวนฉัน
ฉันยิ้มแหยๆให้เธอนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้
"งั้นเดี๋ยวมินนิทกลับก่อนดีกว่า ไปแล้วนะคะทุกคน ไปนะคะพี่เฟอรารี่"
เธอโค้งหัวให้พวกเราเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไป
"พี่มินนิทนี่น่ารักจังเลยอะ พูดก็เพราะ น่ารักก็น่ารัก แถมเรียนเก่งอีก ใครได้เป็นแฟนนะโชคดีตาย
เลย" เคนตะพูดขึ้นมาแบบเพ้อๆก่อนจะเดินยิ้มเข้าห้องไป
หมั่นไส้จริงๆเลย คำก็มินนิท สองคำก็มินนิท ยัยนั่นเป็นเทวดาหรือไงกัน
7.00 p.m.
sukishi restaurant
ว้าว....นี่มันร้านอาหารที่ติดอันดับอาหารที่อร่อยที่สุดในเมืองเลยไม่ใช่หรอ แถมจะกินทั้งทีก็ต้อง
จองล่วงหน้าด้วยนะ
นี่มันสวรรค์ชัดๆ
"พี่เฟอรารี่ครับ แมลงวันจะเข้าไปฟักไข่แล้ว หุบปากหน่อยก็ดีครับ" เคนตะสะกิดฉันเบาๆที่แขนก่อน
จะกระซิบเสียงแผ่วเบา
ฉันจิ๊ปากให้เขานิดๆก่อนจะเดินไปที่โต๊ะนั่งvip
"พี่มินกินเยอะๆนะครับ"
ไทอิจิพูดกับมินนิทก่อนจะตักอาหารใส่จานให้เธอ
"ขอบใจจ้ะ"
เธอพูดขอบคุณให้กับไทอิจิก่อนจะลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย
ทำไมไม่เห็นมีใครทำแบบนี้กับฉันบ้างล่ะ น่าอิจฉาชะมัด
8.31 p.m.
ครืน ครืน
"ดูท่า คืนนี้จะฝนจะตกนะเนี่ย ฟ้าร้องมาเลย"ริวตะพูดขึ้นพลางกัดริมฝีปากเบาๆ
ฝน..เสียงฟ้าร้อง อย่างนั้นหรอ
น่ากลัวชะมัด
ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะลุกขึ้นและก้าวพรวดๆเข้าห้องน้ำไปทันที
ทันทีที่ฉันเข้าไป หัวใจของฉันก็เต้นตุบๆออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ฉันทรุดตัวลงนั่งกับชักโครกพลาง
ใช้มือลูบหน้า และร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
กลัว...ฉันกลัวบรรยากาศและเสียงฟ้าร้องเหลือเกิน
"ฮึก ฮึก" น้ำตาของฉันไหลออกมาราวกับสายฝน ฉันบีบมือตัวเองแน่นก่อนจะกอดเข่าและซุกหน้า
ลงไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"พี่เฟอรารี่...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า" เสียงของมินนิทลั่นเข้ามาในห้องน้ำ
และเคาะประตูห้องเสียงดัง
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ พี่สบายดี"ฉันพูดกลับไปพลางทำเสียงให้ปกติที่สุด
"งั้นเดี๋ยวมินรอพี่เฟอรารี่หน้าห้องน้ำนะคะ มีอะไรก็เรียกมินได้นะ"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ"
สามสิบนาทีต่อมา ฉันออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับทิชชู่ในมือ และหันไปยิ้มให้มินนิทที่รอฉันหน้า
ห้องน้ำนิดๆ
"พี่เฟอรารี่โ่อเคนะคะ"เธอเอ่ยถามขึ้นเสียงเป็นห่วง
ฉันพยักหน้านิดๆก่อนจะเดินออกไป
"พี่เป็นอะไรหรือเปล่าอะ อยู่ดีๆก็เดินพรวดออกไป พวกผมตกใจนะ" ไทอิจิพูดขึ้นมา
"ฉัน..แค่ท้องเสียอะ" ฉันพูดกับเขาเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไปด้านนอกร้านด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ระหว่างทางกลับฉันพยายามปาดน้ำตาออกไปจากหน้าทุกๆนาที ก่อนจะกัดริมฝีปากแน่นเพื่อข่ม
ความกลัว
"พี่...ร้องไห้ทำไมอะ"ฮิคาริถามฉันด้วยเสียงตกใจสุดขีดก่อนจะลนลานหยิบทิชชู่มาให้ฉัน
"เฟอรารี่...เธอเป็นอะไรน่ะ เธอไม่ได้แค่ท้องเสียใช่ไหม"ริวตะเอ่ยถามฉันขึ้นมาและถามฉันด้วยน้ำ
เสียงแปลกใจ
ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะผละสายตาออกไปข้างนอกรถ
เข้มแข็งไม่ไหวแล้วจริงๆนะ....เฟอรารี่
คอนโดm
ทันทีที่ถึงห้องฉันรีบวิ่งพรวดเข้าห้องนอนและทรุดตัวพิงกับประตูพลางปิดหูแน่นด้วยความกลัว และ
เริ่มร้องไห้ออกมาอีกรอบ
ฉันเกลียดฝนจริงๆ ทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยนะ
ก๊อกๆๆ
"เฟอรารี่...เปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหม" ริวตะเคาะประตูห้องของฉันและตะโกนเข้ามา
ฉันรีบเช็ดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นและเปิดประตูห้องให้เขาเข้ามา
"เธอ....กลัวหรอ" เขาเอ่ยถามฉันขึ้นทันทีที่เข้ามา
ฉันพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบก่อนจะรู้สึกว่าน้ำตาไหลมาที่แก้มอีกรอบ
ริวตะเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้ฉันเบาๆและเดินเข้ามากอดฉันแน่น
ฉันรีบซุกหน้าลงกับเสื้อของเขาก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ
เวลานี้ฉันไม่รู้แล้วว่าเขาทำแบบนี้ทำไม เพื่อต้องการจะปลอบใจฉันหรืออะไรก็ตาม แต่ฉันแค่รู้สึกว่า
เขากำลังทำให้หัวใจฉันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งเลยล่ะ
...................................................................................................
จบไปอีกตอนแล้วนะค้าาา สนุกกันหรือเปล่าเนี่ย เม้นบอกกันหน่อยสิ
เจอคำผิด
รีบบอกนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
