รักใสใสของยายเฉิ่มเบ๊อะ

      ติ่งตะละลิ่งติงติ่งติ้งติ่งติ้ง ฮือฮาเห้  เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น  เบอร์รี่นี่เองนึกว่าใคร

     "ฮัลโหล ว่าไงแก"

     "แกว่างป่ะ มาหาฉันหน่อย"  ยึ้ย! 0_0 ฉันจะไปได้ยังไงในเมื่อนายนั่น  อ้ะ !นึกออกแล้ววว ;)

     "ว่างเดะเจอกันแก ที่เดิมนะ"  พูดจบฉันก็กดวาง หึหึ อย่างนายนั่นต้องเจอเบื้องหลังอย่างฉันนี่

     "พัตเตอร์ อ่ะ"   ฉันทำน้ำส้มคั้นและผสมยานอนหลับให้เค้ากิน ฉันไม่อยากทำนะ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้นายก็ไม่ให้ฉันไปหรอก - -

     "ใส่ยาหรือไง"

     "ใช่ 0_0 เอ้ย มะมะไม่ใช่ นายอย่าคิดแบบนั้นดิเสียน้ำใจหมด"  ฉันก็เดินไปแอบมองเค้าจากหน้าต่าง ก็เห็นเค้ากินหมดแล้วก็หลับไป

     "ฉันไปก่อนน้า หลับฝันดีน้ะ คริคริ"

   2 ชั่วโมงผ่านไป 

     ฉันรอยัยเบอร์รี่มา 2 ชั่วโมงแล้วนะเนี่ย ยัยนี่นิจริงๆเลย ต้องโทรตามสะหน่อย •-•

    "ฮัลโหลเบอร์รี่ แกอยู่ไหนเนี่ยฉันรอแกมานานมากแล้วนะ"

     "แก ฉันขอโทษนะตอนนี้ฉันมีงานด่วนอ่ะ ขอโทษจริงๆนะแก คงไปหาแกไม่ได้แล้วอ่ะ ขอโทษนะ"

     "แกอ่ะให้รอเปล่าเลย  เห้อออ อ่ะ ก็ได้ๆๆ"

     "แกน่ารักที่สุดเลยอ่ะ ฉันไปก่อนนะจุบ"  พูดเสร็จปลายสายก็วางไป 

     "นี่หกโมงแล้วหรอเนี่ย เห้อออ"  แน่ล่ะ เพราะที่ที่ฉันมาไกลจากบ้านนายนั่นมาก หึ้ย! 0_0 ฉันพึ่งไปที่บ้านนายนั่นแค่ครั้งเดียวนิ แล้วฉันจะกลับยังไงเพราะขามาฉันถามทางยัยเบอร์รี่ตลอดและยัยนั่นก็ไปทำงานแล้ว ทำไงดี ฮืออออ TT

 ซ่า ซ่า 

     ฝนก็ตกหนาวก็หนาว 

 พรึ้บ 

     "ว้ายยยยยยย แกเป็นใคร"  ใครก็ไม่รู้มาอุ้มฉันไป

     "ไม่เป็นไรนะฉันจะพาเธอไปขึ้นสวรรค์"  ไอบ้าไอลามก ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวกลัวมากจริงๆ ใครก็ได้ช่วยฉันที TT

     "ปล่อยนะ ปล่อย!!" ฉันทั้งดิ้น ทั้งตบทั้งตี แต่ทำไรมันไม่ได้เลย และมันก็โยนฉันลงในซอกริมถนน 

     "เธอรู้ตัวรึเปล่า เธอสวยเหลือเกิน"  แล้วมันก็กระชากเสื้อฉันขาด 

     "นี่ แกฮือ ปล่อยฉันไปเถอะฮือ"  ในตอนนี้ฉันอยากให้ใครก็ได้สักคนมาช่วยฉันที มาช่วยฉันหน่อยฉันกลัวจริงๆ ฮือ T__T

     "ปล่อยก็โง่นะสิ่ หึ มาสนุกกันเถอะ"  นายนั่นกำลังจะเข้ามาปล้ำฉัน  แต่แล้วก็

     "หยุดนะ ไอโรคจิต!!!"

    ตุ้บ ตั้บ !!!!

     "เห้ย ไอ้หน้าอ่อนแกเป็นใครว้ะ"

     "ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่แกไม่มีสิทธิ์จะมายุ่งกับผู้หญิงคนนี้!!!"  ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่มาช่วยฉันคือ พัตเตอร์! คนที่ฉันคิดไม่ดีด้วย ทำไมนายถึงมาที่นี่ได้นะ -?-

     "แกอยากลองดีหรอ หึ"

    ฟิ้งง

 ไอบ้านั่นมันเอามีดฟันที่แขนของพัตเตอร์

     "ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วยยยยยยยยยยย!"  ฉันตะโกนร้องเสียงดังเมื่อเห็นว่าพัตเตอร์ไม่ไหวแล้ว

     "หึยยย โถ่เว้ยยยย"  ไอโรคจิตนั่นพอฉันเรียกให้คนมาช่วยมันก็วิ่งหนีไป เหลือแค่ฉันกับพัตเตอร์ 

     "เธอเป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนรึเปล่า อ่ะนี่"  เค้าเห็นว่าฉันเสื้อขาดเค้าเลยยื่นเสื้อมาให้ นี่เค้าดีกับฉันอีกแล้ว มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิกเข้าไปอีก :(

     "นะนายเจ็บไหม ฉันขอโทษนะที่เป็นสาเหตุที่ทำให้นายเจ็บ"

     "พาฉันกลับบ้าน" น้ำเสียงของเค้าทำฉันรู้สึกผิดมากจริงๆ TT

     "อืม ฉันจะพานายกลับเอง" ดีนะที่พัตเตอร์มาช่วยฉันอ่ะ ฉันเลยสามารถกลับบ้านได้ เพราะเค้าอีกแล้ว (_ _)"

     ที่บ้านของพัตเตอร์

     ฉันให้แม่บ้านพาเค้าขึ้นไปข้างบน ส่วนฉันก็ไปเตรียมอาหารให้เค้า เห้ออ ทำไมเค้าถึงมาช่วยฉัน แสดงว่าเค้าไม่ได้หลับเค้ารู้นะสิ่ว่าฉันวางยา แล้วทำไมนะ ทำไมม ถึงตามฉันมาล่ะเค้าคิดจะทำอะไร

    ตึ้บ ตึ้บ ตึ้บ 

เสียงหัวใจฉันเองแหละ ก็ฉันไม่กล้านิ ทำเค้าเจ็บซะขนาดนั้น ใครจะกล้า (_ _)

     ก็อกๆๆ "ฉันเองนะ ขอเข้าไปหน่อยสิ"

     "เข้ามา"

     "ฉันทำข้าวต้มมาให้นาย มาฉันป้อนนะ"

     "ไม่ต้องฉันกินเอง" เขาดึงถ้วยจากฉัน แต่ไม่ถึงกับหลุด

     "ให้ฉันป้อนเถอะ นะนะนะๆๆ"

     "บอกว่าไม่ต้อง" ฟึ้บ!! 

 เพล้ง !! 

     "ฉันเก็บให้นะ"  ฉันรีบมากจนเผลอไปเหยียบ

     "ว้ายยยยยย"

พลัก

     ฉันลื่นอีกแล้ว ที่ตื่นเต้นกว่านั้นคือฉันลื่นแล้วพัตเตอร์ก็มารับฉันไว้ จนตอนนี้กลายเป็นเค้าคร่อมตัวฉันอยู่ เค้าสบตาฉันฉันก็สบตาเค้าเช่นกัน ไม่รู้นะว่าทำไมฉันถึงต้องสบตาเค้าตอบ ที่จริงเค้าก็ดูอ่อนโยน อบอุ่นเหมือนกันนะ ใจฉันเต้นแรงทวีคูณอีก

     เราสบตากันค่อนข้างนาน แล้วเค้าก็ค่อยๆโน้มตัวลงมาใกล้ๆฉันจน ริมฝีปากของเราแนบชิดกัน มันชั่งอ่อนโยนอะไรอย่างนี้นะ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ชอบเค้าแต่ฉันไม่รู้สึกว่าอยากผลักเค้าออก แต่ฉันยิ่งรู้สึกดี ไม่น่าเชื่อว่าฉันจูบตอบเค้า จนมันกลายเป็นการจูบที่เริ่มจะดูดดื่ม และนี่คือจูบแรกของฉัน >x< แต่ทันใดนั้น

     "คุณหนูค่ะ เสียงอะไรดังนะค้ะ"

   ฉันกับเค้าสะดุ้งพร้อมกัน ทั้งฉันและเค้าต่างพากันหน้าแดงทั้งคู่ ฉันทำตัวไม่ถูกเลยอ่ะ ใจเต้นแรงและรัว หัวใจฉันไม่เคยเต้นแรงขนาดนี้มาก่อนเลย >//<

     "ไม่มีอะไรครับ ชามหล่นเฉยๆ"  เขาหันมามองช้านนนนนนนนนน >//<

     "อะอะเอ่อ ฉะฉันไปก่อนนะ ฝะฝันดี"  ฉันรีบเดินอย่างเร็ว โอ้ยบ้าจริง ไปจูบตอบเค้าทำไมมมมมมม

     "ดะเดี๋ยว วันหลังอยากไปไหนบอกฉันนะ อย่าทำแบบนี้อีก"  ฉันสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงนี้เป็นน้ำเสียงที่เค้าเป็นห่วงฉันเหลือเกิน

     "อื้ม"  ฉันรีบบึ่งออกมาและกลับห้องให้เร็วที่สุด

    ตึ้บ 

 ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของฉัน และคิดถึงเรื่องในวันนี้ ทำไมฉันถึงใจเต้นแรงขนาดนี้นะ จูบนั้นอีก ฉันยังจำรสจูบของเค้าได้ดี และยังจะเสียงของเค้าเมื่อกี้อีก เรื่องที่เค้ามาช่วยฉันด้วยความเป็นห่วงนั่นอีกก ทำไมกันนะ ถ้าไม่มีเค้าป่านนี้ฉันจะเป็นยังไงนะ แต่ตอนนี้ฉันยอมรับว่าหวั่นไหวกับนายนั่นไปแล้วล่ะ ><