[Yaoi] กางเกงในสื่อรัก

            ฟิ้ว~~
            ผมยืนค้างกลางอากาศฉับพลันหลังจากที่เกงเกงในเขียวอื๋อของผมหายลับข้ามพุ่มไม้ไปและมองจากตรงนี้ไม่เห็นอีกเลย... ส่วนไอ้เพื่อนสุกรัก (สุด TEEN) มันก็หัวเราะลั่นราวกับจะขำเสียเต็มประดา...
            พ่อครับ แม่ครับ... ผมไม่ฮาครับ!
            “โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ”
            “มานี่เลยไอ้เชี่ยกิม”ผมคว้าคอเสื้อด้านหลังของมันไว้ก่อนที่จะถีบก้นมันหนึ่งทีด้วยความแค้น “พ่อมึงสิไอ้... กูคิดคำด่าให้มึงไม่ออกแล้วเนี่ย!!”
            “ฮ่าๆๆๆ จะเอาไงต่อละนังเธน หล่อนจะลงไปหามั๊ย?”มันหันมาหัวเราะใส่หน้าผมด้วยความขบขัน ผมจึงหันไปจิกหูมันแทนและดึงๆๆๆ จนมันต้องเดินตามมา
            “มึงดิลงไป ห่าราก!”
 
            ซ้าย(   -_-) ไม่มี
            ขวา(-_-   ) ไม่มี
            มันจะหายไปไหนวะก็เมื่อกี้มันตกลงมาตรงนี้! ตรงนี้เลยตรงนี้เนี่ย!!
            “สงสัยมันหายตัวได้ว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
            “หัวเราะหาพ่อมึงสิ-*- มึงทำหาย มึงหาเดี๋ยวนี้เลยไอ้กิม”ผมละมือจากหูมันเพื่อมาค้นดูแถวๆพุ่มไม้ อื้ม... บางทีมันอาจเป็นไปได้ที่มันจะติดอยู่บนต้นไม้หรือพุ้มไม้โดยที่เราไม่เห็นเพราะมันเป็นสีเขียว-_-
            “คร๊าบๆ คุณเธน มึงหาคนเดียวเหอะวะ ก๊ากกก กูไปละน้า”
            “เออ...”ผมเออออไปตามเคยก่อนที่จะชงักไป และเมื่อหันไปมองไอ้เพื่อนตัวดีมันก็หายตัวไปราวกับสายลม...
            ไอ้... ตัวเงินตัวท๊องง!! เชี่ยกิม!!
            1... 2... 3..
            ผมสูดลมหายใจเข้าเพื่อลดอาการโมโหที่อยู่ในใจและในสมอง
            4... 5... 6...
            ผมเปิดพุ่มไม้ที่สังเกตไปแล้วแว๊บๆว่ามันมีก้อนหินก้อนเบ้อเริ่ม
            7... 8... 9...
            ผมยกมันขึ้นมาเหนือหัว
            10...
            บึ้ม!!
            “ไอ้เชี่ยกิม!! มึงอยู่ไหน!! กลับมาเดี๋ยวนี้!!”
            มาถึงตรงนี้ ศรีไม่ต้องทนกันแล้ว ผมคว้าก้อนหินก้อนใหญ่นั่นขึ้นมาและวิ่งกลับเข้าหอไปแบบไม่ต้องคิด!
            แต่วันนี้ มันต้องตายยย!
           
            แปะ
            วิศวินทร์เงยหน้าจากกองวิทยานิพนธ์ที่ทำอยู่อย่างอดไม่ได้เมื่อเขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างปลิวมาติดที่หน้าต่างห้องเขา ก่อนที่มันจะร่วงลงพื้นไปแบบแก่ตาย
            อะไร...
            เขาลุกขึ้นจากเบาะที่นั่งอยู่แล้วเดินไปเปิดประตูระเบียงที่อยู่ด้านเดียวกับหน้าต่าง ก่อนจะเห็นวัตถุประหลาดจากฟากฟ้านอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น... สีเขียวอื๋ออย่างน่าอุบาทว์ที่สุดที่เขาเคยเห็น
            “เหี้ยอะไรวะ”
            เขาไม่น่าถามเพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นกางเกงใน... ยานๆ เหี่ยวๆ สีเขียวอื๋ออุบาทว์ลูกตา แถมไม่พอยังมีตัวหนังสือเขียนติดไว้ด้วยปากกาเคมีสีดำที่ค่อยๆเลือนไปตามกาลเวลา บ่งบอกว่าเจ้าของของมันใช้มันมาอย่างทรหดหลายปี
            โชคดีที่วันนี้เพื่อนร่วมห้องของเขาบอกว่าวันนี้จะไม่กลับหอ แต่จะไปเที่ยวเมาหัวราน้ำ คาดว่าจะกลับพรุ่งนี้เย็นเลยเพราะพรุ่งนี้ไม่มีคลาสเรียน... แต่คงเป็นโชคร้ายของเขาที่ดันมีไอ้วัตถุ (แสนอุบาทว์) ตกลงมาในห้อง
            ต้องจัดการกับมันสินะ... ทิ้งถังขยะโลด-__-
            เขาเดินไปเก็บมันขึ้นมาและกลับเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะสังเกตเห็นว่าตัวหนังสือเหล่านั้นคือชื่อของเจ้าของแน่ๆ...
            ด.ช.เธนชเนธทร์ ม.3.5
            ชื่อประหลาดไม่พอ กางเกงในยังอุบาทว์อีกด้วย-_-;; นี่คงค้างปีมานานตั้งแต่สมัยเข้าค่ายลูกเสือแล้วสินะ... จะทิ้งไปก็กลัวเจ้าของจะเสียดาย... แต่เน่าอย่างนี้คงต้องยังไม่ได้ซักแหงๆ
            เอาเหอะ... จะเก็บไว้ให้ แถวนี้มีแต่นักศึกษานิเทศศาสตร์เท่านั้นแหละ ถ้ายังไงไว้ค่อยไปหาชื่อไอ้เจ้าของมันแล้วกัน ชื่อประหลาดแบบนี้คงไม่มีใครใช้กันเยอะๆหรอกจริงไหม=_=
 
เพลงของบทนี้ใช้เพลง ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ ของดาเอ็นโดรฟินค่ะถ้าจำไม่ผิด ซึ่งชื่อเพลงมันเหมือนสถานการณ์ในตอนนี้มั่กมากค่ะ ไม่มีใครที่รู้จักกัน ถึงเเม้อารมณ์เพลงจะไม่เข้ากับไอ้ กกน.เจ้าปัญหาในเรื่องก็เถอะค่ะ เเต่ไรเตอร์ชอบชื่อเพลงเฉยๆ 555+