เช้านี้ที่ตลาดเต็มไปด้วยผู้คนที่มาจับจ่ายเลือกซื้อของ  ฟ้าและนัทกำลังเลือกซื้อดอกกุหลาบอยู่ที่มุมหนึ่งของตลาด  เมื่อได้เป็นที่พอใจแล้วทั้งคู่ก็หอบดอกกุหลาบช่อโตรีบเดินมาขึ้นรถ  นัทรีบบึ่งมอเตอร์ไซค์ออกไปโดยมีฟ้านั่งซ้อนท้าย  ฝนหลงฤดูตั้งเค้ามาตั้งแต่เช้า ยังไม่ทันที่นัทจะขับมอเตอร์ไซค์มาส่งฟ้าถึงบ้าน หยาดฝนก็เทสายลงมาเสียจนทั้งคู่เปียกปอน

                   “โอย…ฝนอะไรเนี่ยอยู่ๆก็ตกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย”ฟ้าบ่นเมื่อย่างเท้าเข้าบ้านโดยมีนัทเดินตามมาติดๆนัทวาง

ดอกกุหลาบไว้หน้าระเบียงหันไปมองฟ้าที่ตัวเปียกซ่ก

                   “ดูสิพี่ฟ้าเปียกหมดเลย”

                   “เราก็เหมือนกันแหละเดี๋ยวพี่ไปเอาผ้ามาให้นะ” ฟ้าเดินไปในห้องและกลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่สองผืน

                   “เอ้า…เช็ดผมซะก่อนเดี๋ยวไม่สบาย” นัทรับผ้าเช็ดตัวมาไว้ในมือยืนมองสายฝนที่สาดเทอยู่ข้างนอกหน้าต่างมันเป็นฝนหลงฤดูที่ตกลงมาอย่างไม่บอกกล่าว ฟ้าเดินมาทางข้างหลังนัทเอื้อมมือคว้าผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวมาเช็ดผมให้นัท

                   “มา…เดี๋ยวพี่เช็ดผมให้” ฟ้าค่อยเช็ดผมให้นัทสัมผัสนั้นก่อให้เกิดความรู้สึกวาบลึกแปลกๆในใจนัท ทั้งอ่อนโยนอ่อนหวานจนนัทรู้สึกตัวเบาหวิว นัทค่อยๆหันหน้ามาช้าๆมองใบหน้าของฟ้าด้วยความรู้สึกดื่มด่ำกลิ่นกายหอมกรุ่นซาบซึมสู่ลมหายใจ ดวงตาคมโศกวางนิ่งบนใบหน้าหวานละมุน

                   ฟ้ามองสบดวงตาของนัทประกายล้ำลึกในดวงตานั้นทำให้หัวใจของฟ้าเต้นแรงกลิ่นไอฝนลอยมาทางหน้าต่างชั่วนาทีนั้นคล้ายทั้งคู่ตกอยู่ในห้วงภวังค์ของกันและกันนัทค่อยๆโน้มใบหน้าไปใกล้ๆฟ้าจมูกโด่งนั้นสัมผัสบนใบหน้าอ่อนนุ่มกลิ่นหอมอ่อนๆในสัมผัสนั้นแนบสนิทลงในหัวใจของนัท  หยาดฝนบางหยดสาดกระเซ็นมาทางหน้าต่างละอองฝนเม็ดเล็กๆต้องกระทบบนใบหน้าของฟ้า  ฟ้ารีบถอนสายตาจากตรงนั้นเบือนหน้ามองไปยังนอกหน้าต่าง

                   “เอ่อ ตัวนัทยังเปียกอยู่เลยเดี๋ยวพี่ไปหาอะไรอุ่นมาให้ทานดีกว่านะ”  

                   ฟ้าเดินไปในครัวด้านหลังปล่อยให้นัทยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นความสับสนกระวนกระวายรุมเร้าอยู่ภายใน  นัทกำหมัดนิ่งรู้สึกโกรธตัวเองที่ทำอะไรแบบนั้นลงไป  สายตาชะเง้อมองไปยังครัวด้านในกังวลใจในความรู้สึกของฟ้า…นานนับนาทีแต่คล้ายนานแสนนานเหลือเกินสำหรับนัท ฟ้าเดินออกมาพร้อมแก้วนมอุ่นๆในมือและส่งให้นัท

                   “ดื่มนมอุ่นๆนะ…จะได้ไม่หนาว”

                   “พี่ฟ้า…” นัทเรียกชื่อนั้นเบาๆนัยน์ตาหม่นโศกจนฟ้าใจหาย

                   “นัท…นัทขอโทษ…อย่าโกรธนัทเลยนะ” น้ำเสียงแผ่วปลายเสียงคล้ายสะอื้นเล็กน้อย ฟ้าเอื้อมมือปัดปลายเส้นผมที่หล่นมาบังดวงตาของนัทอย่างอ่อนโยน

                   “พี่จะโกรธนัทเรื่องอะไรล่ะจ๊ะ” รอยยิ้มบางๆแต้มละไมบนใบหน้านัทยิ้มรับดีใจระบายลมหายใจผ่อนคลาย ดวงตาคมฉายแววระยิบ

                   “ฝนหยุดแล้ว นัทคงต้องกลับแล้วล่ะ…นัทขอบคุณพี่ฟ้าที่ไปช่วยเลือกกุหลาบ…เอ่อนมแก้วนี้อุ่นไปถึงใจนัทเลย…นัทกลับก่อนนะ”

                   “เดี๋ยวนัท…คืนนี้พี่จะไปช่วยงานที่ร้านนะ”

                   “จริงเหรอพี่ฟ้า…”นัทถามด้วยความดีใจ

                   “จ้ะ” ฟ้ายิ้มตอบ หัวใจของนัทอิ่มสุขดวงตาเป็นประกายสบตาฟ้า ความรู้สึกดีๆสื่อผ่านในใบหน้าเป็นความหมายที่ทั้งสองรับรู้กันด้วยหัวใจ

                   มอเตอร์ไซค์ของนัทลับหายไปทางโค้งหาดฟ้ายังคงยืนมองทอดสายตานิ่งสัมผัสอุ่นๆติดอยู่ที่แก้มซาบซึมลงสู่หัวใจ  รอยรู้สึกยังคงหวั่นไหวเมื่อนึกถึง  ใบหน้าขาวเรียวดวงตาโศกซึ้งคล้ายมีพลังบางอย่างที่ดึงดูดใจของฟ้าให้วูบไหว

…………………………………………….

                   คืนนี้โต๊ะทุกตัวในร้านฝั่งฝันถูกประดับประดาด้วยดอกกุหลาบที่ปักอยู่ในแจกันซึ่งทำจากกระบอกไม้ไผ่  แสงจากโคมไฟเหลืองนวลทำให้บรรยากาศยิ่งดูโรแมนติก  แทนกับวินช่วยกันตกแต่งร้านให้ดูพิเศษไปจากทุกวันตั้งแต่เมื่อช่วงเย็นโดยมีฟ้าและนัทช่วยจัดดอกกุหลาบในแจกันและจัดช่อกุหลาบพิเศษอีกช่อหนึ่ง

                   ในช่วงเย็นนั้นชายหนุ่มผู้เเป็นเจ้าของแผนการณ์ได้เข้ามานัดแนะอะไรบางอย่างกับวินและแทนที่ร้านก่อนที่เขาจะกลับเข้ามาใหม่อีกครั้งพร้อมกับแฟนสาวในตอนค่ำ และเมื่อเขาเดินมาในร้านแทนและวินก็ยิ้มพยักหน้าเป็นสัญญาณให้กัน  เขาพาแฟนสาวไปนั่งตรงโต๊ะตัวที่อยู่กลางร้าน  ซึ่งมีโคมพิเศษเป็นรูปหัวใจ

                   นัทและฟ้ายืนอยู่ในบาร์น้ำนัทจัดแจงผสมเครื่องดื่มพิเศษโดยมีฟ้าเป็นลูกมือคอยช่วยอยู่ใกล้ๆวินคอยเสริฟ

เครื่องดื่มไปให้แต่ละโต๊ะ…นัทหันไปมองโต๊ะของหนุ่มสาวที่อยู่กลางร้านแล้วยิ้มให้กับภาพของคนทั้งสอง

                   “ยิ้มอะไรเหรอนัท” ฟ้าหันมาถาม

                   “ดูนั่นสิพี่ฟ้า…เค้าน่ารักจังเลยนะ คนกำลังมีความรักอะไรๆก็ดูสวยงามไปหมด”

                   “อิจฉาเค้าเหรอ” ฟ้าแกล้งเย้าแหย่

                   “เปล่าหรอก นัทไม่ได้อิจฉา…เรื่องของความรักเป็นเรื่องของแต่ละคนไปอิจฉาไม่ได้หรอก รักของคนคนหนึ่งก็มีรูปแบบแตกต่างจากอีกคนหนึ่ง…ความรักเป็นนามธรรมเป็นเรื่องของความรู้สึกไม่เกี่ยวกับสิ่งต่างๆภายนอก พี่ฟ้าว่ามั๊ย” นัทหันมาถามฟ้าดวงตาคมสื่อความหมายบางอย่าง

                   “สำหรับนัท…ถ้าหัวใจเรารู้สึกดีกับใครสักคนมันก็เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่สำหรับนัทแล้ว” นัทมองสบตาฟ้ารอยยิ้มหวานทำให้ฟ้าต้องหลบสายตาด้วยความรู้สึกประหม่า

                   “สวัสดีครับขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ค่ำคืนที่แสนจะพิเศษสุดอีกคืนหนึ่งครับ” เสียงของแทนที่อยู่บนเวทีเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมอง

                   “ในนามของร้านฝั่งฝันผมขอแสดงความยินดีกับคู่รักที่หวานที่สุดในค่ำคืนนี้ และขอเป็นสักขีพยานในความรักของทั้งคู่ครับ” เมื่อแทนพูดจบเขาก็ปรบมือทำให้แขกทั้งร้านต่างหันมามองด้วยความงุนงง ทันใดนั้นไฟทุกดวงในร้านก็ดับมืดสนิท พร้อมด้วยเสียงฮือฮาของผู้คน เพียงไม่กี่วินาทีโคมไฟรูปหัวใจที่ตรงโต๊ะกลางร้านก็สว่างขึ้นเพียงดวงเดียวทำให้ทุกคนต่างหันไปมอง วินถือดอกกุหลาบช่อโตไปให้ชายหนุ่ม เขารับมาไว้และคุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาว

                   “แต่งงานกับผมนะครับ” เขาอ้อนวอนเธอ หญิงสาวตกใจและประหลาดใจเธอค่อยๆพยักหน้ารับช้าๆพร้อมรอยยิ้มเขินอาย

                   “ค่ะ” ชายหนุ่มยื่นช่อกุหลาบให้เธอพร้อมทั้งแกะริบบิ้นที่ผูกแหวนเอาไว้ เขาค่อยๆบรรจงสวมแหวนให้เธอที่นิ้วนางข้างซ้าย เสียงปรบมือดังกึกก้องจากทุกคนในร้านพร้อมกันนั้นแสงจากโคมไฟก็ค่อยๆสว่างขึ้นจากโต๊ะแต่ละตัว แขกในร้านต่างหยิบเอาดอกกุหลาบที่ปักในแจกันบนโต๊ะของตนไปวางไว้บนโต๊ะของหนุ่มสาวคู่รัก เพื่อร่วมแสดงความยินดี ทั้งสองยิ้มขอบคุณและยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

                   “เพลงนี้มอบพิเศษแด่ทุกคนที่มีความรักและสำหรับทุกๆความรักบนโลกนี้” แทนกล่าวบางถ้อยคำก่อนที่จะพรมนิ้วลงบนกีต้าร์และขับขานบทเพลงหวานละมุนกล่อมค่ำคืนให้ดื่มด่ำ

                   “…เมื่อใดหัวใจกระวนกระวายสับสน หวั่นไหวเพราะใครบางคน โดยไม่มีสาเหตุ ปล่อยมันเป็นไป แค่เพียงเราลองเปิดใจ จะพบว่ามีบางคนพิเศษเกิดขึ้นในใจเปลี่ยนโลกทันใด

               มหัศจรรย์แห่งรักสร้างสรรค์พลังอันยิ่งใหญ่ ต่างคนอยู่ไกลแสนไกลกลับมาอยู่เคียงชิดใกล้ ก่อฝันในใจด้วยรักและแรงผูกพัน..”

               เสียงเพลงนั้นตรึงหัวใจของฟ้าให้หยุดนิ่ง สายลมเย็นพัดมาจนฟ้าต้องห่อไหล่ น้ำเสียงนุ่มนวลดังแว่วอยู่ข้างๆ

                   “หนาวมากมั๊ยพี่ฟ้า” ฟ้าหันไปยิ้มให้นัท ดวงตาคมทอแสงระยิบ

                   “…เมื่อเธอสบตากับฉันต่างพบว่าใจเราไหวหวั่นเป็นนาทีที่สำคัญ จดจำต่อไปแสนนานตราบวันผ่านผันภาพยังไม่จาง ไม่เลือนรางจากหัวใจ ดั่งเหมือนถูกแรงดึงดูดใจเธอกับฉันไว้เคียงคู่กัน หากเมื่อใดที่กายต้องห่างจะอ้างว้างเพียงใดโลกเหงาในใจเท่าไร…”

               นัทถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกแล้วค่อยๆสวมทับให้ฟ้า

                   “ใส่ไว้จะได้อุ่น” ฟ้ายิ้มขอบคุณ

                   “…อบอุ่นดั่งดวงตะวัน อ่อนหวานละมุนดังแสงจันทร์เมื่อเราเอื้อมมือถึงกันโลกคล้ายหยุดหมุนชั่วกาล จะมีเพียงแค่ฉันและเธอข้ามผ่านเขตคืนวันอันสวยงาม…”

                   เสียงเพลงจบลงแล้วแต่ความรู้สึกของฟ้ายังคงเลื่อนลอยซาบซึ้งในบทเพลงหวั่นไหวในสัมผัสแผ่วเบาของคนข้างๆ

                   ชายหนุ่มผิวขาวเดินตรงเข้ามาโดยวินเดินตามหลังมาติดๆ

                   “แน่ะ พี่ฟ้า มีคนมาตามตัวแล้วครับ” เสียงวินหยอกเย้าฟ้า เอกเดินยิ้มตรงมาหาฟ้า หัวใจของนัทหม่นวูบลงเมื่อเห็นเอกเดินเข้ามา

                   “ดึกแล้วจ้ะเดี๋ยวฟ้าจะไม่สบาย…เอกมารับกลับ” ฟ้าเหลือบมองนัทแวบหนึ่ง ใบหน้าของนัทเรียบเฉยประกายสดใสจางหายไปจากดวงตา

                   “เอ่อ…คือว่า” ฟ้าเริ่มอึดอัด ลังเล

                   “กลับเถอะครับพี่ฟ้า…เหนื่อยตั้งแต่เย็นแล้ว ขอบคุณมากนะครับที่มาช่วยพวกเรา”

                   “อืม…งั้นพี่กลับก่อนนะ วิน…นัท” เสียงเรียกชื่อนัทแผ่วเบา รอยอาวรณ์อย่างประหลาดเกิดขึ้นในใจฟ้า ฟ้าเดินตามเอกไปขึ้นรถ นัทมองตามภาพนั้น ความเศร้าบีบรัดหัวใจจนรู้สึกแปลบปลาบ