Blue crused rose คำสาปของดอกกุหลาบฟ้า

"อเล็กซ์!??!?"
ผมตะโกนเข้าไปในป่าช้านั่น หวังว่ามันจะได้ยินผมนะ
นี่ก็จะ2ทุ่มแล้ว...มันยังไม่กลับมาเลย..
อะ..ผมรู้สึกได้ถึงแรงสะกิดเบาๆข้างๆผม
"ยู.."
น้องสาวทวินเทลของผม เธอมีสีหน้าเศร้ามาก
ตั้งแต่พ่อแม่เสียไป เรามีกันแค่สองคน    
แต่อยู่มาวันนึงบ้านข้างๆก็ยกลูกสุนัขมาให้
ตั้งแต่วันนั้นเรามีความสุขกันมาก อเล็กซ์เป็นสุนัขที่น่ารักและซื่อสัตย์ที่สุดที่ผมเคยเจอ
"ไม่เป็นไรนะยู..เราต้องหามันเจอแน่นอน"
ผมปลอบเธอ เธอยิ้มจางๆให้ผม ผมยิ้มตอบ
ดูเหมือนยูจะพอมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง
โฮ่ง!!!โฮ่ง!!!โฮ่ง!!!
และแล้วก็มีเสียงสุนัขดังขึ้น!?พวกเราทุกคนหันไปทางเดียวกัน
"ทางนั้น!!!"
อุเรชิชี้นิ้วเข้าไปทางตะวันตกของป่าช้า แล้วพุ่งตรงไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว
พวกเราวิ่งตามเธอไป
ผมจับมือยูไว้ และพุ่งไปข้างหน้า
พวกเราต่างวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต และตัวผมก็นึกอะไรบางอย่างได้
สุสาน..ทิศตะวันตก...ภูเขา...
ตอนเป็นเด็กผมได้เจอกับใครบางคนที่นี่
ลึกเข้าไปในนี้ ยังมีคฤหาสสน์ซ่อนอยู่
และแล้วผมก็นึกถึงวัยเด็ก ในตอนนั้น เธอคนนั้น
------------------------------------------------------------------------------------
"ดึกแล้วนะ ยูว่าเรากลับกันดีกว่านะ"
"อย่าป็อดน่า!?ก็แค่สุสานเอง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ก็มาหลบหลังเคนอิจิได้เลย!?"
"เย้!พี่เคนเท่จังเลยค่ะ!?"
ยูจังสะบัดทวินเทลดำขลับ ดวงตาของสียามวิกาลเป็นประกาย
กระโดดเกาะเคนอิจิอย่างยิ้มๆ
"คิดเองเออเองทั้งนั้นย่ะ..หึ"
โรซ่ากอดอกเดินตามทุกคนมาเอื่อยๆ
"น่าสนุกจัง!!"
อุเรชิกระโดดโลดเต้น ดูมีความสุขอย่างลิงโลด
"ฮิๆ อุเรชิยังดูมีความสุขตลอดเวลาเลยนะ"
"แน่นอนสิ!ยูเมะเพิ่งรู้หรอ!งันจะบอกให้เลยนะว่าถ้าไม่ลิงโลดขนาดนี้นี่คงไม่ใช้นามสกุลอุเรชิ*หรอกนะ!"
ซึสึกิกระโดดหมุนตัวอีกรอบ
แต่แล้ว...
"หว..หว..หวาย~"
ตู้ม!!!!อุเรชิสะดุดก้อนหินหกล้มอย่างจัง
"หาๆ..แย่จังเลยเรา..แหะๆ"
"ป..เป็นอะไรรึเปล่า คุณซึสึกิ!?"
ยูเมะถาม อุเรชิอย่างเป็นห่วง
"อย่างอุเรชิไม่ตายง่ายๆอยู่แล้วน่า!!!"
"ค.คุณเคย์โตะไม่ห่วงอุเรชิเลยหรอคะ!!"
เสียงหัวเราะของพวกเราดังสนั่นทั่วภูเขาป่าช้า
ตัวผมในตอนนั้นน่ะ ยิ้มแย้มสดใส ไม่เหมือนกับคนเย็นชาในตอนนี้เลย..
ในวันนั้นพวกเราได้ยินดนตรีแจ็สดังมาจากป่าลึก...
พวกเราตามมันเข้าไป..แล้วก็เจอคฤหาสน์แห่งนึง...