Blue crused rose คำสาปของดอกกุหลาบฟ้า

"อเล็กซ์!??!?"

ผมตะโกนเข้าไปในป่าช้านั่น หวังว่ามันจะได้ยินผมนะ

นี่ก็จะ2ทุ่มแล้ว...มันยังไม่กลับมาเลย..

อะ..ผมรู้สึกได้ถึงแรงสะกิดเบาๆข้างๆผม

"ยู.."

น้องสาวทวินเทลของผม เธอมีสีหน้าเศร้ามาก

ตั้งแต่พ่อแม่เสียไป เรามีกันแค่สองคน    

แต่อยู่มาวันนึงบ้านข้างๆก็ยกลูกสุนัขมาให้

ตั้งแต่วันนั้นเรามีความสุขกันมาก อเล็กซ์เป็นสุนัขที่น่ารักและซื่อสัตย์ที่สุดที่ผมเคยเจอ

"ไม่เป็นไรนะยู..เราต้องหามันเจอแน่นอน"

ผมปลอบเธอ เธอยิ้มจางๆให้ผม ผมยิ้มตอบ

ดูเหมือนยูจะพอมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง

โฮ่ง!!!โฮ่ง!!!โฮ่ง!!!

และแล้วก็มีเสียงสุนัขดังขึ้น!?พวกเราทุกคนหันไปทางเดียวกัน

"ทางนั้น!!!"

อุเรชิชี้นิ้วเข้าไปทางตะวันตกของป่าช้า แล้วพุ่งตรงไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว

พวกเราวิ่งตามเธอไป

ผมจับมือยูไว้ และพุ่งไปข้างหน้า

พวกเราต่างวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต และตัวผมก็นึกอะไรบางอย่างได้

สุสาน..ทิศตะวันตก...ภูเขา...

ตอนเป็นเด็กผมได้เจอกับใครบางคนที่นี่

ลึกเข้าไปในนี้ ยังมีคฤหาสสน์ซ่อนอยู่

และแล้วผมก็นึกถึงวัยเด็ก ในตอนนั้น เธอคนนั้น

------------------------------------------------------------------------------------

"ดึกแล้วนะ ยูว่าเรากลับกันดีกว่านะ"

"อย่าป็อดน่า!?ก็แค่สุสานเอง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ก็มาหลบหลังเคนอิจิได้เลย!?"

"เย้!พี่เคนเท่จังเลยค่ะ!?"

ยูจังสะบัดทวินเทลดำขลับ ดวงตาของสียามวิกาลเป็นประกาย

กระโดดเกาะเคนอิจิอย่างยิ้มๆ

"คิดเองเออเองทั้งนั้นย่ะ..หึ"

โรซ่ากอดอกเดินตามทุกคนมาเอื่อยๆ

"น่าสนุกจัง!!"

อุเรชิกระโดดโลดเต้น ดูมีความสุขอย่างลิงโลด

"ฮิๆ อุเรชิยังดูมีความสุขตลอดเวลาเลยนะ"

"แน่นอนสิ!ยูเมะเพิ่งรู้หรอ!งันจะบอกให้เลยนะว่าถ้าไม่ลิงโลดขนาดนี้นี่คงไม่ใช้นามสกุลอุเรชิ*หรอกนะ!"

ซึสึกิกระโดดหมุนตัวอีกรอบ

แต่แล้ว...

"หว..หว..หวาย~"

ตู้ม!!!!อุเรชิสะดุดก้อนหินหกล้มอย่างจัง

"หาๆ..แย่จังเลยเรา..แหะๆ"

"ป..เป็นอะไรรึเปล่า คุณซึสึกิ!?"

ยูเมะถาม อุเรชิอย่างเป็นห่วง

"อย่างอุเรชิไม่ตายง่ายๆอยู่แล้วน่า!!!"

"ค.คุณเคย์โตะไม่ห่วงอุเรชิเลยหรอคะ!!"

เสียงหัวเราะของพวกเราดังสนั่นทั่วภูเขาป่าช้า

ตัวผมในตอนนั้นน่ะ ยิ้มแย้มสดใส ไม่เหมือนกับคนเย็นชาในตอนนี้เลย..

ในวันนั้นพวกเราได้ยินดนตรีแจ็สดังมาจากป่าลึก...

พวกเราตามมันเข้าไป..แล้วก็เจอคฤหาสน์แห่งนึง...