Brother I Love You!! รักหมดใจพี่ชายกำมะลอ

"นี่ โยริน ตื่นรึยัง ป้าให้มาตามไปกินข้าว"
เช้าวันใหม่ที่บ้านป้าโซอี ผู้แสนน่ารักจุงกาเบย (บอกเพื่อ???) 
"ตื่นแล้วๆ นายลงไปก่อนเด้ เดี๋ยวตามปายยย หาววว (-~-)"
"เออๆ ว่าแต่นะยัยโยริน เธอต้องเรียกฉันว่าพี่สิถึงจะถูก ฉันแก่กว่าเธอตั้ง1ปีนะ"
"อืออออๆๆ รู้แล้วน่าาา ลงปายด้ายยัง พี่โซอึลลลลล"(-~▪)
[นางเอกเรื่องนี้ขี้เกียจเนอะ]( เหมือนคนเขียนแหละ!)[ ไม่ใช่ๆ แหะๆเข้าเรื่องๆ]
"ดีมากๆ ต้องอย่างนี้สิ"
พอนายโซอึลลงไป ฉันก็ลุกขึ้นมาอย่างโคตรงวยเงีย อาบน้ำให้สดชื้น จากนั้นก็ลงไปกินข้าว
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ/ครับ ป้าโซอี"
"จ้าๆ มากินข้าวเถอะ เดี๋ยวเย็นหมด"
"ค่ะ/ครับ"
วันนี้มันวันอะไรเนี้ย พูดพร้อมกับนายโซอึลบ่อยจัง แปลกวุ้ย!
ฉันรีบลงมือกินข้าวทันที อื้อหื้อ อร่อยฝุดๆ ฝีมือป้าโซอีอร่อยจนเชฟระดับโรงแรมห้าดาวที่บ้านฉันยังชิดซ้ายอะ[เอิ่ม นางเอกคะ ขอเบาๆกว่านี้ก็ได้มั้ง จะเว่อร์อวดรวยไปถึงหนายยยย](เรื่องของฉัน)[อ้าว ยอกย้อน เดี๋ยวเขี่ยไปเป็นตัวประกอบเลยนิ้](ขอโทษจ้า เข้าเรื่องๆ)
"หนูโยริน ค่อยๆกินก็ได้เดี๋ยวติดคอ(ตาย)พอดี"
"ค่ะ ป้าโซอี"
"หึๆ"
ฉันเคยบอกไปรึยังว่าโคตรเกลียดเสียงหัวเราะหึๆของนายนั่นมากๆอะ[คิดว่าไม่เคยนะจ้ะ]--'
"ขำอะไรของนายมิทราบยะ"
"ก็ซอสพาจอนมันติดแก้มเธอน่ะสิ กินมูมมามเป็นเด็กๆไปได้นะ ยัยบ๊องตื้น หึๆๆ"
"จริงดิ ไหนอะไหน ไหนๆๆ"
เอาอีกแล้ว เหมือนไหร่ฉันจะเลิกนิสัยกินเหมือนด็กซะทีนะ[เอิ่ม...คนเขียนว่าคงไม่ใช่นิสัยแต่เป็นสันด_นมากกว่านะ]
ฉันรีบเอามือเช็ดแก้ม แต่ยิ่งเช็ด นายนั่นก็ยิ่งหัวเราะ 
"หึๆๆ เอ้า ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะแล้วน่ะ มา เดี๋ยวเช็ดให้"
นายโซอึลหยิบทิชชู่ แล้วเอื้อมมือมาเช็ดแก้มให้ฉัน มือใหญ่หนานุ่มของนายโซอึลค่อยๆเช็ดแก้มให้ฉันอย่างแผ่วเบา
ฉ่าาา..หน้าฉันร้อนยิ่งกว่าตอนที่พี่ยุนโซเช็ดแก้มให้ซะอีก เขินน้าาาา>//////<
"อะ เสร็จแล้ว กินอิ่มยังจะได้รีบไปรร."
"อะ...อืมๆ อิ่มแล้ว ขอบใจนะ"
"ไปก่อนนะครับ/ค่ะ คุณป้า"
พูดพร้อมกันอีกแล้ว (_ _')
"จ้าๆ โชคดีนะ ดูแลน้องดีๆนะโซอึล"
"ครับ ป้า ไปเถอะ ยัยเบ๊อะ:)"
"อืมๆ"
"เอ้า! เร็วสิ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก"
"เออๆ รู้แล้วน่า ฮู้ว์!!จะเร่งทำไมเนี้ย"
อะไรฟะ พอลับตาป้าปุ้บ เข้าโหมดเย็นชาปั้บ เดาอารมณ์ไม่ถูกนะยะ เป็นอะไรของเขากันนะ แล้วนี่ฉัน จะเป็นห่วงนายนั่นทำไมอะ ?-?
ตลอดทางที่ไปรร. ฉันรู้สึกอึดอัด ใจเต้นตึกตักๆไงไม่รู้ แค่หันไปมองหน้านายโซอึล ก็รู้สึกร้อนหน้าผ่าวๆ เหมือนจะเป็นไข้ จิตใจไม่ค่อยอยู่กับตัว ยิ่งมองก็ยิ่งมีความสุข แต่นายโซอึลกลับนั่งเงียบไม่พูดไม่จาเลย นี่แหละที่ทำให้ฉันอึดอัด แล้วนี่ฉัน กำลังหวั่นไหวเพราะนายนี่เนี้ยหรอ ไม่จริงใช่ม้ายยยยย
--------------------------------------------
คร้าๆ เป็นไงล่ะ นางเอกเรา เจอมุมน่ารักๆของสุดที่รักโซอึลของคลน่ารักกกเข้าไป หวั่นไหวเลยสิท่า โฮะ โฮ๊ะ โฮะ [หัวเราะได้ช่วร้ายมากกกกกก] สุดท้าย ฝากติดตามตอไปเรื่อยๆนร้า (อ้อนนๆๆๆ) จะรีบอัพลงต่อเรื่อยๆนะคะ จ้วฟฟฟ
อ้อ เม้นบ้างก็ได้นร้า เงียบเหมือนเป่าสากกะเบือเลยอะ อีกอย่าง คลน่ารักกกจะได้นำไปปรับปรุงนะคะ ไปละ จ้วฟฟฟ