Is you my girlพลิกล็อคสุดเพี้ยนเขียนหัวใจหนุ่มTOP5
8.8
เขียนโดย 
Aum_Aim
วันที่ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 09.12 น.
7 บท
2 วิจารณ์
10.81K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 2 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 13.21 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ บทที่ 3
เช้าที่สดใสฉันกำลังจะมัดไอ่ซิฟเฟ่นติดกับต้นไม้ ให้มันร้อนแล้วตายไปเลย (แกล้งหมา) ฉันเหลือบไปเห็นร่างสูงที่กำลังจะเตรียมตัวออกไปไหนไม่รู้
“เจ้าชาย จะไปไหนค่ะ”
“ไปไหนก็ได้ ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ให้ฉันไปด้วยได้ไหมค่ะ”
“ไม่ได้มันเป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย”
“เรื่องระหว่างผู้ชายหรอ” งงแปป เรื่องเกี่ยวกับอะไรอะ หรือว่าเขาจะเป็นเกย์ บ้าน่า ไม่มีทางเป็นไปได้ ก็ออกจะแมนนิ
พูดจบเขาก็เดินหนีฉันไปด้วยท่าทีที่เหมือนกับว่าลืมอะไรไว้ ฉันที่อยากรู้ว่าเขากำลังจะไปไหนเลยแอบขึ้นไปบนรถ และสำเร็จ เขาไม่รู้ว่าฉันแอบตามมาด้วย รถสุดหรูถูกขับออกไปจากบ้านไม้ที่สภาพแวดล้อมดูยังไง๊ ยังไงมันก็คือป่านั่นแหละ ไม่นานรถก็ถูกจอดในที่ที่หนึ่ง
เอ๊ะ!! นี่มันเป็นที่ที่เจ้าชายถูกเจ้าพวกโจรนั่นรุมนี่นา แล้วเขามาที่นี่ทำไมกัน
“เอ้า ที่นี้พวกแกโดนรุมบ้างแล้วไง สนุกไหม”
“หนอยแนะแก บังอาจเอาพวกมารุมฉันหรอ”
“แกก็บังอาจทำร้ายลูกชายมาเฟียอย่างฉันด้วยไง ฉันเลยตอบแทนให้แกไง” นี่เขามาแก้แค้นหรอ โหดจัง ฉันมองลอดผ่านกระจกด้านในรถ มองเห็นพวกโจรทั้งหมดอยู่กลางวงล้อมของพวกมาเฟีย ซึ่งเยอะกว่าเป็นเท่าตัว
“จัดการซะ” เจ้าชายสั่งเสียงแข็ง
“ครับ” ชายชุดดำคนหนึ่งตอบรับ ส่วนฉันคิดอยู่ว่าจะทำไง ช่วยดีไหม เอาว่ะ ช่วยก็ช่วยก็สงสารอะ (เป็นคนดีจังนะเธออะ)
“เจ้าชายค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ” เจ้าชายหันมาหาฉันด้วยความมึน งง
“เธอมาได้ไง”
“ก็แอบขึ้นรถเจ้าชายมานะสิค่ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะนะค่ะ” ฉันตอบไปโดยไม่ทันคิด
“เธอกลับไปที่รถก่อนไป”
“เจ้าชายค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”
“ไม่ ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดแล้วเดินไปขึ้นรถนะ ฉันจะจับเธอโยนไปอยู่กับพวกโจรซะเลย เอาไหม”
“เจ้าชายใจร้ายที่สุดเลย”
หมับ!! เจ้าชายดึงตัวฉันให้ไปแนบชิดกับเขา แล้วมองหน้าราวกับจะกินเลือดจะกินเนื้อยังไงไม่รู้สิ
“จัดการพวกมันซะ เอาให้ไม่ต้องไปหาเรื่องคนอื่นได้ยิ่งดี” เขาหันไปสั่งลูกน้องอีกครั้ง
“ครับ” แนะ นี่ก็ว่าง่ายจัง
“ส่วนเธอน่ะ มานี่เลย”
“โอ๊ย!! เจ้าชายฉันเจ็บนะค่ะ”
“ขึ้นรถ ถ้าไม่อยากตาย”
“ทำไมต้องขู่ด้วยละ”
“ก็ฉันพูดดีๆ เธอไม่ชอบนิ”
“แล้วจะไปไหนค่ะ เจ้าชาย”
“หาบ้านเธอไง” เฮ้ย!! ไม่เอาอะ อยากอยู่กับเจ้าชาย
“คะ ป่านนี้เจ้าซิฟเฟ่น คงจะแห้งตายแล้วมั้งเนี่ย”
“ห๋า ซิฟเฟ่น ซิฟเฟ่นเป็นอะไร”
“ก็ตอนเช้าฉันมัดมันไว้กับต้นไม้หน้าบ้านน่ะค่ะ”
“ยัยตัวแสบ ถ้าซิฟเฟ่นเป็นอะไรไป ฉันฆ่าเธอตายแน่” อิอิ ถึงจะโดนขู่แบบโหดๆ แต่ก็ได้ผลอะ
เขากลับรถด้วยความเร็วสูง ทำเอาฉันหัวทิ่มหัวตำเลยอะ ขับรถแบบนี้ไม่เอานะ เจ้าชายเหยียบคันเคร่งจนมิด แซงไปแล้วจ้า 3 คันรวด เท่านั้นยังไม่พอ เขายังขับแซงรถ 10 ล้ออีก นี่เจ้าชายจะพาฉันไปทัวนรกหรือไงไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากตาย
“เจ้าชายระวัง ข้างหน้ารถมานะค่ะ”
“ฉันเห็นแล้ว”
“เห็นแล้วทำไมไม่หลบละค่ะ”
“หึ กลัวหรอ”
“ไม่กลัวก็บ้าแล้วเจ้าชาย นี่ขับจะมิดเกียร์อยู่แล้ว” เจ้าชายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย เขาหักพวงมาลัยหลบรถคันข้างหน้า จนหัวฉันไปกระแทกกับกระจกรถ
“โอ๊ย เจ็บ!!”
และแล้วก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยสักที โอ๊ยย นึกว่าจะกลายเป็นผีเฝ้าถนนไปซะแล้ว ส่วนเจ้าชายนะหรอ ลงรถปุ๊บก็หาซิฟเฟ่นปั๊ป ไอ้หมาบ้าตัวนั่น จะแย่งความรักของเจ้าชายไปจากฉันถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันจะฆ่าแก
“ซิฟเฟ่น ร้อนไหม ป่ะ เราเข้าบ้านกันเถอะ” อ่าว ซะงั้น ไม่สนฉันเลยแม้แต่น้อย เจ้าชายห่วงหมามากกว่าฉันอีกหรอ T^T
“อ่าว แครมบรูเล่ ไม่เข้าบ้านก็ตามใจนะ ฉันจะปิดประตูบ้านแล้ว”
“ค่ะ” งอลแล้วนะเจ้าชาย
ฉันเดินเข้าไปในบ้านก่อนที่เขาจะปิดประตู
รี๊งงงงงง อ๊ะเสียงโทรศัพท์ เขานิ
“ครับ”
“อ๋อ ได้ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันพยายามเอียงหูฟัง เขากำลังพูดกับใครนะ
“ตอนนี้ฉันมีงานเขาน่ะ ฉันต้องไปที่บริษัทน่ะ เธออยู่ที่นี่นะ”
“ไม่เอาอะ จะไปกับเจ้าชาย ขอเจ้าหญิงไปด้วยนะค่ะ”ฉันอ้อนวอนอย่างสุดฤทธิ์
“เดี๋ยวเธอก็ไปยุ้งเขาอีก”
“ไม่ยุ้ง ค่ะ ฉันสัญญา” ฉันยกมือเขาขึ้นมาเกี่ยวนิ้วก้อยเป็นสัญญาว่าจะไม่ยุ้งวุ่นวาย
“ก็ได้ๆ ถ้าเธอยุ้งวุ่นวายละก็ ฉันจะจับเธอโยนให้จระเข้กินให้หมดเลย”
“เจ้าชายโหดจัง” ฉันทำหน้าหงอยๆ
“ก็ไม่โหดก็ไม่ใช่ฉันละสิ ไปขึ้นรถ” พูดจบเขาก็เดินไปขึ้นรถ สปอร์ต คันหรู ก่อนที่มันจะเคลื่อนออกจากบ้านหลังงามที่มีป่าล้อมรอบ ระหว่างทางที่ขับรถไปเขาแซงซ้าย แซงขวา นี่จะพาฉันไปนรกหรือไงกันนะ เป็นนักแข่งรถเก่าหรือไง??
“เจ้าชายค่ะ”
“ว่าไง”
“เป็นนักแข่งรถเก่าหรือไงค่ะ”
“รู้ได้ไง”
“ก็ดูขับรถสิค่ะ เบาๆ ลงหน่อยก็ได้จะรีบไปไหน” กูว่าแล้ว เดาไม่ผิดเลย T^T
และได้ผล เขาขับช้าลงมาหน่อย ขอย้ำว่าหน่อย แล้วเราก็มาถึงที่หมาย เฮ้อ รอดไปอีกครา เขาเดินเข้าไปในบริษัทที่ใหญ่โตมาโหสาน นี่มันบริษัทถ่ายแบบนี่ อ้อ เขามาถ่ายแบบหรอ ก็นะคนหล่อนิ ฉันเข้ามานั่งใกล้ๆ เขา แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวย น้อยกว่าฉัน (หลงตัวเอง) เข้ามาแทรกกึ่งกลางระหว่างฉันกับเจ้าชาย เสียมารยาทจริงๆ เลย
“น้ำไหมค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นน้ำมาให้ฉัน ส่วนฉันรับไว้อย่างเต็มใจ ก่อนจะ
“ว้าย!! นี่เธอทำอะไรนะ ชุดนี่ฉันจะใช้ถ่ายแบบนะ” แกล้งทำน้ำหกใส่เสื้อผ้ายัยบ้านั่น
“อุ้ย ขอโทษนะค่ะ ไม่รู้นี่นา”
“นี่เธอ ฉันบอกว่าอย่ายุ้ยนะ ผมขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ยัยมารร้ายยิ้มให้เจ้าชายก่อนหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ฉัน หึ เสแสร้งชัดๆ เลย ฉันเลยน้อยใจเจ้าชาย ทำไมต้องดุด้วย เดินมาเรื่อยๆ จู่ๆ ก็มีมือหนาปริศนามาจับท่อนแขนฉันไว้ ใครอะ
หมับ!!
“คุณหนู ในที่สุดก็เจอตัวจนได้นะครับ”
“ปล่อยฉันนะ!!” แง้ๆๆๆ ซวยแล้ว
“ช่วยด้วย!!”
โครมมม!! อะเสียงไรอะ
“มานี่” แล้วก็มีมือปริศนา เอามือปิดปากฉันแล้วลากไป พร้อมๆ กับถีบ บอดีการ์ดที่จับตัฉันไว้ หงายหลังไปเลย เขาพาฉันวิ่งมาหลบที่ใต้โต๊ะตัวหนึ่งทำให้บอดี้การ์ดทั้งหลายแหล่ มองไม่เห็นเรา เมื่อบอดี้การ์ดผ่านไปแล้ว เขาจึงปลอยมือให้ฉันเป็นอิสระ ส่วนฉันขอดูหน้าหน่อยสิ นายเนใครอะ เราทั้งสองสบตากันนานพอสมควร นับได้ว่าเขาจัดเป็นผู้ชายที่หล่อคนหนึ่งเลยละ ดวงตาคมราวกับเหยี่ยวที่จ้องจะกินเหยื่อ จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ปากเรียวสวย ฉันหลบตาเขาแล้วยืนขึ้น
“ขอบคุณนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ไปทานข้าวกันไหมที่ร้านใกล้ๆ นี่”
“อ๋อ ได้ค่ะ” ฉันยิ้มหวานๆ ให้เขาทีหนึ่ง เราทั้งสองเดินไปนั่งในร้าน ร้านหนึ่งที่ดูหรูหรา จะว่าไปก็เหมือนมาเดตเลยอะ (คิดมากน่า)
“สั่งตามนี้เลยครับ” อ่าว เฮ้ย คิดเพลินไปหน่อย หมอนี่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยโดยที่ฉันยังไม่ทันได้สั่งอะไรเลยสักอย่างเลยจ้า ฉันทำหน้า งง
“ก็ฉันเรียกแล้วเธอไม่ตอบนิ มัวแต่นั่งเมอลอยอยู่ได้ฉันเลยสั่งไปเลยนะ”
“อ๋อ ค่ะ”
“ว่าแต่เธอชื่อะไรนะ ฉันชื่ออ๊อกฟอร์ดนะ”
“ฉันแครมบรูเล่ค่ะ”
“อ๋อ ลูกสาวของนักธุรกิจหมื่นล้านนั่นน่ะหรอ แต่ว่าทำไมเธอถึงหนีเจ้าพวกนั้นละ”
“ก็คุณพ่อน่ะ สิ เขาจะจับฉันหมั่นกับใครไม่รู้น่ะ ฉันเลยหนีเขามา”
“งั้นก็ลำบากสินะ”
จังเกอร์......
“โถ่ เฮ้ย ยัยบ้านี่หายไปไหนนะ” ผมตามหาเธอซะทั่วเลย จนเหนื่อยแล้วเนี่ย ถ้าเจอนะน่าดู ฮึ!!
แล้วภาพที่ผมได้เห็นคือ ยัยนั่นนั่งกับผู้ชายตัวสูงพอๆ กับผม ใส่เสื้อสีดำพับแขนกางเกงยืนสีดำ หนอย มาอ่อยผู้ชายที่นี่เอง ผมไม่รอช้าเดินเข้าไปกระชากแขนเธอทันที
“มาอยู่ที่นี่เองหรอ”
“อะ เจ็บนะค่ะ”
“เฮ้ย จังเกอร์ นี่ผู้หญิงของนายหรอ”
“ใช่ แล้วนายมายุ่งอะไรกับคนของฉัน” ผมเริ่มเดือดแล้วละครับ หนอยแนะ
“ทำไมไม่ดูแลเธอให้ดีๆ ปล่อยให้มาถูกทำร้ายทำไม ถ้าฉันไม่ช่วยไว้นะ ป่านนี้ยัยนี่คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก อาจจะโดนฆ่าข่มขืนไปแล้วมั้ง” ก็ฉันทำงานอยู่เว้ย
“ก็ฉันทำงานอยู่”ผมตอบห้วนๆ
“ถ้าไม่ดูแลดีๆ ระวังนะ ฉันจะชิงยัยนี่มาจากนาย” คนที่ผมไม่ถูกชะตาด้วยอ๊อกฟอร์ด หมอนี่จะเป็นหนุ่มฮอตอันดับ 4 ผมจ้องมันไม่วางตาสายฟ้าแลบออกมาเปรี้ยงๆ (เชื่อแล้วจ้า ว่าไม่ถูกันจริงๆ)
“แล้วเจอกันนะ สาวน้อย” อ๊อกฟอร์ด ส่งจูบให้ยัยต๊องก่อนจะ ขวักเงินวางบนโต๊ะ แล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ มันตั้งใจยั่วโมโหผม
“เธอ กลับบ้าน” ส่วนยัยนี่ก็ทำหน้าเคลิ้มเชียว หนอย ชอบมันนักก็ไปหามัน (มีงอลด้วยแหะ) ไม่ได้งอลแค่โมโห (แนะปากแข็ง) อยากตายไหม (โอเค ไม่พูดก็ได้จ้า โหดชะมัด)
“เธอไปเจอไอ้อ๊อกฟร์อดได้ไง”
“เขาก็บอกแล้วนี่นา แล้วจะไปไหนค่ะเจ้าชาย” ผมนิ่งไม่ตอบเธอ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งหงุดหงิดยังไงไม่รู้สิ และรถสปร์ตคุนหรูก็วิ่งมาถึงคฤหาสหลังใหญ่ของผม ที่แม้จะใหญ่แต่ก็มีผมอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว คุรพ่อกับคุณแม่ท่านกลับมานานๆ ครั้ง
“ลงมาสิ นี่บ้านฉันเอง” ผมพูดก่อนเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป
“ค่ะ” ส่วนยัยนี่ก็เดินตามหลังมา แล้วก็ทำหน้ายิ้มๆ ยิ้มแย้มอะไรนักหนาว่ะ ชักหมั่นไส้
“นี่เธอ พายัยนี่ไปพักที่ห้องที่ฉันสั่งเตรียมไว้นะ” ผมหันไปสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าบันใด
“ค่ะ” เธอก้มหน้าโค้งลงอย่างสุภาพ ก่อนเดินนำยัยเพี้ยนนั่นไป
โถ่ โว้ย ทำไมผมต้องหงุดหงิดอย่างนี้นะ ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือเป็นเพราะอ๊อกฟอร์ดหมอนั่นยั่วโมโหผมแน่ๆ เลย ชิ ผมร้อนรนชอบกล มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องยัยเพี้ยนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เลย ส่วนยัยนั่นดันเปิดประตูมาจ๊ะเอ๋กับผมพอดี
“อ๊ะ เจ้าชาย” ผมไม่พูดอะไรเดินเข้าไปในห้องยัยนั่นหน้าตาเฉย ผมทำอะไรเนี่ย - -" (ขนาดตัวเองยังไม่รู้ แล้วคนอื่นจะรู้ไหม)
“ทำไมวันนี้เจ้าชายดูหงุดหงิดน่ากลัวจังค่ะ”
“เพราะเธอนั่นแหละ ทำฉันอารมเสีย”
“อ่าว ฉันทำอะไรหรอค่ะ แล้วที่เข้ามาเนี่ย มีอะไรหรือเปล่า” หึ ไม่มีอะ (อ่าว) หาเรื่องแกล้งยัยนี่ดีกว่า ผมยืนขึ้นเดินเข้าไปหายัยนั่น เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังติดกับกำแพง ผมใช้มือยันกำแพงไว้ข้างหนึ่งกันเธอหนี แล้วเอามืออีกข้างหนึ่งสัมผัสลูบไล้เส้นผมที่หอมนุ่มเลื่อนลงมาถึงปลายผม ผมละมือจากผมมาเป็นใบหน้าของเธอ แล้วเชิดคางเธอขึ้นมาสบตากับผม ยัยเพี้ยนนั่นจ้องหน้าผมอย่างหาคำตอบ ผมค่อยๆ เลื่อนหน้าลงมาหาเธอช้าๆ ประกบฝีปากลงที่ริมฝีปากอมชมพูของเธอ แล้วส่งปลายลิ้นเข้าไปรุกรานหาความหวานจากปากของเธอ ยัยนั่นหลับตาลงช้าๆ แล้วยกมือขึ้นมาโอบรอบคอผม ผมฝีปากของเราบดขยี้กันอย่างรุนแรงและเนิ่นนาน จนผมเป็นฝ่ายผละออก ยัยนั่นยังทำหน้าช็อคอยู่ แล้วผมก็เดินออกจากห้องเธอไป ไม่ต้อง งง นะ ไม่ต้องถามด้วย เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่อ
รู้สึกว่าเจ้าชายของเราจะสับสนกับชีวิตและความรู้สึกของตัวเองแล้วสิ ยังไงก็ช่วยติดตามกันเป็นกำลังใจให้เจ้าชาย TOP 5 ของเราด้วยนะค่ะ
ยังไงก็เม้นเป็นกำลังคนเขียนหน่อยน๊าาา จะเหี่ยวตายแล้วนะตะเอง อ้อนแล้วนะ -///-
เช้าที่สดใสฉันกำลังจะมัดไอ่ซิฟเฟ่นติดกับต้นไม้ ให้มันร้อนแล้วตายไปเลย (แกล้งหมา) ฉันเหลือบไปเห็นร่างสูงที่กำลังจะเตรียมตัวออกไปไหนไม่รู้
“เจ้าชาย จะไปไหนค่ะ”
“ไปไหนก็ได้ ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ให้ฉันไปด้วยได้ไหมค่ะ”
“ไม่ได้มันเป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย”
“เรื่องระหว่างผู้ชายหรอ” งงแปป เรื่องเกี่ยวกับอะไรอะ หรือว่าเขาจะเป็นเกย์ บ้าน่า ไม่มีทางเป็นไปได้ ก็ออกจะแมนนิ
พูดจบเขาก็เดินหนีฉันไปด้วยท่าทีที่เหมือนกับว่าลืมอะไรไว้ ฉันที่อยากรู้ว่าเขากำลังจะไปไหนเลยแอบขึ้นไปบนรถ และสำเร็จ เขาไม่รู้ว่าฉันแอบตามมาด้วย รถสุดหรูถูกขับออกไปจากบ้านไม้ที่สภาพแวดล้อมดูยังไง๊ ยังไงมันก็คือป่านั่นแหละ ไม่นานรถก็ถูกจอดในที่ที่หนึ่ง
เอ๊ะ!! นี่มันเป็นที่ที่เจ้าชายถูกเจ้าพวกโจรนั่นรุมนี่นา แล้วเขามาที่นี่ทำไมกัน
“เอ้า ที่นี้พวกแกโดนรุมบ้างแล้วไง สนุกไหม”
“หนอยแนะแก บังอาจเอาพวกมารุมฉันหรอ”
“แกก็บังอาจทำร้ายลูกชายมาเฟียอย่างฉันด้วยไง ฉันเลยตอบแทนให้แกไง” นี่เขามาแก้แค้นหรอ โหดจัง ฉันมองลอดผ่านกระจกด้านในรถ มองเห็นพวกโจรทั้งหมดอยู่กลางวงล้อมของพวกมาเฟีย ซึ่งเยอะกว่าเป็นเท่าตัว
“จัดการซะ” เจ้าชายสั่งเสียงแข็ง
“ครับ” ชายชุดดำคนหนึ่งตอบรับ ส่วนฉันคิดอยู่ว่าจะทำไง ช่วยดีไหม เอาว่ะ ช่วยก็ช่วยก็สงสารอะ (เป็นคนดีจังนะเธออะ)
“เจ้าชายค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ” เจ้าชายหันมาหาฉันด้วยความมึน งง
“เธอมาได้ไง”
“ก็แอบขึ้นรถเจ้าชายมานะสิค่ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะนะค่ะ” ฉันตอบไปโดยไม่ทันคิด
“เธอกลับไปที่รถก่อนไป”
“เจ้าชายค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”
“ไม่ ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดแล้วเดินไปขึ้นรถนะ ฉันจะจับเธอโยนไปอยู่กับพวกโจรซะเลย เอาไหม”
“เจ้าชายใจร้ายที่สุดเลย”
หมับ!! เจ้าชายดึงตัวฉันให้ไปแนบชิดกับเขา แล้วมองหน้าราวกับจะกินเลือดจะกินเนื้อยังไงไม่รู้สิ
“จัดการพวกมันซะ เอาให้ไม่ต้องไปหาเรื่องคนอื่นได้ยิ่งดี” เขาหันไปสั่งลูกน้องอีกครั้ง
“ครับ” แนะ นี่ก็ว่าง่ายจัง
“ส่วนเธอน่ะ มานี่เลย”
“โอ๊ย!! เจ้าชายฉันเจ็บนะค่ะ”
“ขึ้นรถ ถ้าไม่อยากตาย”
“ทำไมต้องขู่ด้วยละ”
“ก็ฉันพูดดีๆ เธอไม่ชอบนิ”
“แล้วจะไปไหนค่ะ เจ้าชาย”
“หาบ้านเธอไง” เฮ้ย!! ไม่เอาอะ อยากอยู่กับเจ้าชาย
“คะ ป่านนี้เจ้าซิฟเฟ่น คงจะแห้งตายแล้วมั้งเนี่ย”
“ห๋า ซิฟเฟ่น ซิฟเฟ่นเป็นอะไร”
“ก็ตอนเช้าฉันมัดมันไว้กับต้นไม้หน้าบ้านน่ะค่ะ”
“ยัยตัวแสบ ถ้าซิฟเฟ่นเป็นอะไรไป ฉันฆ่าเธอตายแน่” อิอิ ถึงจะโดนขู่แบบโหดๆ แต่ก็ได้ผลอะ
เขากลับรถด้วยความเร็วสูง ทำเอาฉันหัวทิ่มหัวตำเลยอะ ขับรถแบบนี้ไม่เอานะ เจ้าชายเหยียบคันเคร่งจนมิด แซงไปแล้วจ้า 3 คันรวด เท่านั้นยังไม่พอ เขายังขับแซงรถ 10 ล้ออีก นี่เจ้าชายจะพาฉันไปทัวนรกหรือไงไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากตาย
“เจ้าชายระวัง ข้างหน้ารถมานะค่ะ”
“ฉันเห็นแล้ว”
“เห็นแล้วทำไมไม่หลบละค่ะ”
“หึ กลัวหรอ”
“ไม่กลัวก็บ้าแล้วเจ้าชาย นี่ขับจะมิดเกียร์อยู่แล้ว” เจ้าชายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย เขาหักพวงมาลัยหลบรถคันข้างหน้า จนหัวฉันไปกระแทกกับกระจกรถ
“โอ๊ย เจ็บ!!”
และแล้วก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยสักที โอ๊ยย นึกว่าจะกลายเป็นผีเฝ้าถนนไปซะแล้ว ส่วนเจ้าชายนะหรอ ลงรถปุ๊บก็หาซิฟเฟ่นปั๊ป ไอ้หมาบ้าตัวนั่น จะแย่งความรักของเจ้าชายไปจากฉันถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันจะฆ่าแก
“ซิฟเฟ่น ร้อนไหม ป่ะ เราเข้าบ้านกันเถอะ” อ่าว ซะงั้น ไม่สนฉันเลยแม้แต่น้อย เจ้าชายห่วงหมามากกว่าฉันอีกหรอ T^T
“อ่าว แครมบรูเล่ ไม่เข้าบ้านก็ตามใจนะ ฉันจะปิดประตูบ้านแล้ว”
“ค่ะ” งอลแล้วนะเจ้าชาย
ฉันเดินเข้าไปในบ้านก่อนที่เขาจะปิดประตู
รี๊งงงงงง อ๊ะเสียงโทรศัพท์ เขานิ
“ครับ”
“อ๋อ ได้ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันพยายามเอียงหูฟัง เขากำลังพูดกับใครนะ
“ตอนนี้ฉันมีงานเขาน่ะ ฉันต้องไปที่บริษัทน่ะ เธออยู่ที่นี่นะ”
“ไม่เอาอะ จะไปกับเจ้าชาย ขอเจ้าหญิงไปด้วยนะค่ะ”ฉันอ้อนวอนอย่างสุดฤทธิ์
“เดี๋ยวเธอก็ไปยุ้งเขาอีก”
“ไม่ยุ้ง ค่ะ ฉันสัญญา” ฉันยกมือเขาขึ้นมาเกี่ยวนิ้วก้อยเป็นสัญญาว่าจะไม่ยุ้งวุ่นวาย
“ก็ได้ๆ ถ้าเธอยุ้งวุ่นวายละก็ ฉันจะจับเธอโยนให้จระเข้กินให้หมดเลย”
“เจ้าชายโหดจัง” ฉันทำหน้าหงอยๆ
“ก็ไม่โหดก็ไม่ใช่ฉันละสิ ไปขึ้นรถ” พูดจบเขาก็เดินไปขึ้นรถ สปอร์ต คันหรู ก่อนที่มันจะเคลื่อนออกจากบ้านหลังงามที่มีป่าล้อมรอบ ระหว่างทางที่ขับรถไปเขาแซงซ้าย แซงขวา นี่จะพาฉันไปนรกหรือไงกันนะ เป็นนักแข่งรถเก่าหรือไง??
“เจ้าชายค่ะ”
“ว่าไง”
“เป็นนักแข่งรถเก่าหรือไงค่ะ”
“รู้ได้ไง”
“ก็ดูขับรถสิค่ะ เบาๆ ลงหน่อยก็ได้จะรีบไปไหน” กูว่าแล้ว เดาไม่ผิดเลย T^T
และได้ผล เขาขับช้าลงมาหน่อย ขอย้ำว่าหน่อย แล้วเราก็มาถึงที่หมาย เฮ้อ รอดไปอีกครา เขาเดินเข้าไปในบริษัทที่ใหญ่โตมาโหสาน นี่มันบริษัทถ่ายแบบนี่ อ้อ เขามาถ่ายแบบหรอ ก็นะคนหล่อนิ ฉันเข้ามานั่งใกล้ๆ เขา แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวย น้อยกว่าฉัน (หลงตัวเอง) เข้ามาแทรกกึ่งกลางระหว่างฉันกับเจ้าชาย เสียมารยาทจริงๆ เลย
“น้ำไหมค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นน้ำมาให้ฉัน ส่วนฉันรับไว้อย่างเต็มใจ ก่อนจะ
“ว้าย!! นี่เธอทำอะไรนะ ชุดนี่ฉันจะใช้ถ่ายแบบนะ” แกล้งทำน้ำหกใส่เสื้อผ้ายัยบ้านั่น
“อุ้ย ขอโทษนะค่ะ ไม่รู้นี่นา”
“นี่เธอ ฉันบอกว่าอย่ายุ้ยนะ ผมขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ยัยมารร้ายยิ้มให้เจ้าชายก่อนหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ฉัน หึ เสแสร้งชัดๆ เลย ฉันเลยน้อยใจเจ้าชาย ทำไมต้องดุด้วย เดินมาเรื่อยๆ จู่ๆ ก็มีมือหนาปริศนามาจับท่อนแขนฉันไว้ ใครอะ
หมับ!!
“คุณหนู ในที่สุดก็เจอตัวจนได้นะครับ”
“ปล่อยฉันนะ!!” แง้ๆๆๆ ซวยแล้ว
“ช่วยด้วย!!”
โครมมม!! อะเสียงไรอะ
“มานี่” แล้วก็มีมือปริศนา เอามือปิดปากฉันแล้วลากไป พร้อมๆ กับถีบ บอดีการ์ดที่จับตัฉันไว้ หงายหลังไปเลย เขาพาฉันวิ่งมาหลบที่ใต้โต๊ะตัวหนึ่งทำให้บอดี้การ์ดทั้งหลายแหล่ มองไม่เห็นเรา เมื่อบอดี้การ์ดผ่านไปแล้ว เขาจึงปลอยมือให้ฉันเป็นอิสระ ส่วนฉันขอดูหน้าหน่อยสิ นายเนใครอะ เราทั้งสองสบตากันนานพอสมควร นับได้ว่าเขาจัดเป็นผู้ชายที่หล่อคนหนึ่งเลยละ ดวงตาคมราวกับเหยี่ยวที่จ้องจะกินเหยื่อ จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ปากเรียวสวย ฉันหลบตาเขาแล้วยืนขึ้น
“ขอบคุณนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ไปทานข้าวกันไหมที่ร้านใกล้ๆ นี่”
“อ๋อ ได้ค่ะ” ฉันยิ้มหวานๆ ให้เขาทีหนึ่ง เราทั้งสองเดินไปนั่งในร้าน ร้านหนึ่งที่ดูหรูหรา จะว่าไปก็เหมือนมาเดตเลยอะ (คิดมากน่า)
“สั่งตามนี้เลยครับ” อ่าว เฮ้ย คิดเพลินไปหน่อย หมอนี่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยโดยที่ฉันยังไม่ทันได้สั่งอะไรเลยสักอย่างเลยจ้า ฉันทำหน้า งง
“ก็ฉันเรียกแล้วเธอไม่ตอบนิ มัวแต่นั่งเมอลอยอยู่ได้ฉันเลยสั่งไปเลยนะ”
“อ๋อ ค่ะ”
“ว่าแต่เธอชื่อะไรนะ ฉันชื่ออ๊อกฟอร์ดนะ”
“ฉันแครมบรูเล่ค่ะ”
“อ๋อ ลูกสาวของนักธุรกิจหมื่นล้านนั่นน่ะหรอ แต่ว่าทำไมเธอถึงหนีเจ้าพวกนั้นละ”
“ก็คุณพ่อน่ะ สิ เขาจะจับฉันหมั่นกับใครไม่รู้น่ะ ฉันเลยหนีเขามา”
“งั้นก็ลำบากสินะ”
จังเกอร์......
“โถ่ เฮ้ย ยัยบ้านี่หายไปไหนนะ” ผมตามหาเธอซะทั่วเลย จนเหนื่อยแล้วเนี่ย ถ้าเจอนะน่าดู ฮึ!!
แล้วภาพที่ผมได้เห็นคือ ยัยนั่นนั่งกับผู้ชายตัวสูงพอๆ กับผม ใส่เสื้อสีดำพับแขนกางเกงยืนสีดำ หนอย มาอ่อยผู้ชายที่นี่เอง ผมไม่รอช้าเดินเข้าไปกระชากแขนเธอทันที
“มาอยู่ที่นี่เองหรอ”
“อะ เจ็บนะค่ะ”
“เฮ้ย จังเกอร์ นี่ผู้หญิงของนายหรอ”
“ใช่ แล้วนายมายุ่งอะไรกับคนของฉัน” ผมเริ่มเดือดแล้วละครับ หนอยแนะ
“ทำไมไม่ดูแลเธอให้ดีๆ ปล่อยให้มาถูกทำร้ายทำไม ถ้าฉันไม่ช่วยไว้นะ ป่านนี้ยัยนี่คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก อาจจะโดนฆ่าข่มขืนไปแล้วมั้ง” ก็ฉันทำงานอยู่เว้ย
“ก็ฉันทำงานอยู่”ผมตอบห้วนๆ
“ถ้าไม่ดูแลดีๆ ระวังนะ ฉันจะชิงยัยนี่มาจากนาย” คนที่ผมไม่ถูกชะตาด้วยอ๊อกฟอร์ด หมอนี่จะเป็นหนุ่มฮอตอันดับ 4 ผมจ้องมันไม่วางตาสายฟ้าแลบออกมาเปรี้ยงๆ (เชื่อแล้วจ้า ว่าไม่ถูกันจริงๆ)
“แล้วเจอกันนะ สาวน้อย” อ๊อกฟอร์ด ส่งจูบให้ยัยต๊องก่อนจะ ขวักเงินวางบนโต๊ะ แล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ มันตั้งใจยั่วโมโหผม
“เธอ กลับบ้าน” ส่วนยัยนี่ก็ทำหน้าเคลิ้มเชียว หนอย ชอบมันนักก็ไปหามัน (มีงอลด้วยแหะ) ไม่ได้งอลแค่โมโห (แนะปากแข็ง) อยากตายไหม (โอเค ไม่พูดก็ได้จ้า โหดชะมัด)
“เธอไปเจอไอ้อ๊อกฟร์อดได้ไง”
“เขาก็บอกแล้วนี่นา แล้วจะไปไหนค่ะเจ้าชาย” ผมนิ่งไม่ตอบเธอ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งหงุดหงิดยังไงไม่รู้สิ และรถสปร์ตคุนหรูก็วิ่งมาถึงคฤหาสหลังใหญ่ของผม ที่แม้จะใหญ่แต่ก็มีผมอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว คุรพ่อกับคุณแม่ท่านกลับมานานๆ ครั้ง
“ลงมาสิ นี่บ้านฉันเอง” ผมพูดก่อนเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป
“ค่ะ” ส่วนยัยนี่ก็เดินตามหลังมา แล้วก็ทำหน้ายิ้มๆ ยิ้มแย้มอะไรนักหนาว่ะ ชักหมั่นไส้
“นี่เธอ พายัยนี่ไปพักที่ห้องที่ฉันสั่งเตรียมไว้นะ” ผมหันไปสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าบันใด
“ค่ะ” เธอก้มหน้าโค้งลงอย่างสุภาพ ก่อนเดินนำยัยเพี้ยนนั่นไป
โถ่ โว้ย ทำไมผมต้องหงุดหงิดอย่างนี้นะ ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือเป็นเพราะอ๊อกฟอร์ดหมอนั่นยั่วโมโหผมแน่ๆ เลย ชิ ผมร้อนรนชอบกล มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องยัยเพี้ยนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เลย ส่วนยัยนั่นดันเปิดประตูมาจ๊ะเอ๋กับผมพอดี
“อ๊ะ เจ้าชาย” ผมไม่พูดอะไรเดินเข้าไปในห้องยัยนั่นหน้าตาเฉย ผมทำอะไรเนี่ย - -" (ขนาดตัวเองยังไม่รู้ แล้วคนอื่นจะรู้ไหม)
“ทำไมวันนี้เจ้าชายดูหงุดหงิดน่ากลัวจังค่ะ”
“เพราะเธอนั่นแหละ ทำฉันอารมเสีย”
“อ่าว ฉันทำอะไรหรอค่ะ แล้วที่เข้ามาเนี่ย มีอะไรหรือเปล่า” หึ ไม่มีอะ (อ่าว) หาเรื่องแกล้งยัยนี่ดีกว่า ผมยืนขึ้นเดินเข้าไปหายัยนั่น เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังติดกับกำแพง ผมใช้มือยันกำแพงไว้ข้างหนึ่งกันเธอหนี แล้วเอามืออีกข้างหนึ่งสัมผัสลูบไล้เส้นผมที่หอมนุ่มเลื่อนลงมาถึงปลายผม ผมละมือจากผมมาเป็นใบหน้าของเธอ แล้วเชิดคางเธอขึ้นมาสบตากับผม ยัยเพี้ยนนั่นจ้องหน้าผมอย่างหาคำตอบ ผมค่อยๆ เลื่อนหน้าลงมาหาเธอช้าๆ ประกบฝีปากลงที่ริมฝีปากอมชมพูของเธอ แล้วส่งปลายลิ้นเข้าไปรุกรานหาความหวานจากปากของเธอ ยัยนั่นหลับตาลงช้าๆ แล้วยกมือขึ้นมาโอบรอบคอผม ผมฝีปากของเราบดขยี้กันอย่างรุนแรงและเนิ่นนาน จนผมเป็นฝ่ายผละออก ยัยนั่นยังทำหน้าช็อคอยู่ แล้วผมก็เดินออกจากห้องเธอไป ไม่ต้อง งง นะ ไม่ต้องถามด้วย เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่อ
รู้สึกว่าเจ้าชายของเราจะสับสนกับชีวิตและความรู้สึกของตัวเองแล้วสิ ยังไงก็ช่วยติดตามกันเป็นกำลังใจให้เจ้าชาย TOP 5 ของเราด้วยนะค่ะ
ยังไงก็เม้นเป็นกำลังคนเขียนหน่อยน๊าาา จะเหี่ยวตายแล้วนะตะเอง อ้อนแล้วนะ -///-
เช้าที่สดใสฉันกำลังจะมัดไอ่ซิฟเฟ่นติดกับต้นไม้ ให้มันร้อนแล้วตายไปเลย (แกล้งหมา) ฉันเหลือบไปเห็นร่างสูงที่กำลังจะเตรียมตัวออกไปไหนไม่รู้
“เจ้าชาย จะไปไหนค่ะ”
“ไปไหนก็ได้ ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ให้ฉันไปด้วยได้ไหมค่ะ”
“ไม่ได้มันเป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย”
“เรื่องระหว่างผู้ชายหรอ” งงแปป เรื่องเกี่ยวกับอะไรอะ หรือว่าเขาจะเป็นเกย์ บ้าน่า ไม่มีทางเป็นไปได้ ก็ออกจะแมนนิ
พูดจบเขาก็เดินหนีฉันไปด้วยท่าทีที่เหมือนกับว่าลืมอะไรไว้ ฉันที่อยากรู้ว่าเขากำลังจะไปไหนเลยแอบขึ้นไปบนรถ และสำเร็จ เขาไม่รู้ว่าฉันแอบตามมาด้วย รถสุดหรูถูกขับออกไปจากบ้านไม้ที่สภาพแวดล้อมดูยังไง๊ ยังไงมันก็คือป่านั่นแหละ ไม่นานรถก็ถูกจอดในที่ที่หนึ่ง
เอ๊ะ!! นี่มันเป็นที่ที่เจ้าชายถูกเจ้าพวกโจรนั่นรุมนี่นา แล้วเขามาที่นี่ทำไมกัน
“เอ้า ที่นี้พวกแกโดนรุมบ้างแล้วไง สนุกไหม”
“หนอยแนะแก บังอาจเอาพวกมารุมฉันหรอ”
“แกก็บังอาจทำร้ายลูกชายมาเฟียอย่างฉันด้วยไง ฉันเลยตอบแทนให้แกไง” นี่เขามาแก้แค้นหรอ โหดจัง ฉันมองลอดผ่านกระจกด้านในรถ มองเห็นพวกโจรทั้งหมดอยู่กลางวงล้อมของพวกมาเฟีย ซึ่งเยอะกว่าเป็นเท่าตัว
“จัดการซะ” เจ้าชายสั่งเสียงแข็ง
“ครับ” ชายชุดดำคนหนึ่งตอบรับ ส่วนฉันคิดอยู่ว่าจะทำไง ช่วยดีไหม เอาว่ะ ช่วยก็ช่วยก็สงสารอะ (เป็นคนดีจังนะเธออะ)
“เจ้าชายค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ” เจ้าชายหันมาหาฉันด้วยความมึน งง
“เธอมาได้ไง”
“ก็แอบขึ้นรถเจ้าชายมานะสิค่ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะนะค่ะ” ฉันตอบไปโดยไม่ทันคิด
“เธอกลับไปที่รถก่อนไป”
“เจ้าชายค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”
“ไม่ ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดแล้วเดินไปขึ้นรถนะ ฉันจะจับเธอโยนไปอยู่กับพวกโจรซะเลย เอาไหม”
“เจ้าชายใจร้ายที่สุดเลย”
หมับ!! เจ้าชายดึงตัวฉันให้ไปแนบชิดกับเขา แล้วมองหน้าราวกับจะกินเลือดจะกินเนื้อยังไงไม่รู้สิ
“จัดการพวกมันซะ เอาให้ไม่ต้องไปหาเรื่องคนอื่นได้ยิ่งดี” เขาหันไปสั่งลูกน้องอีกครั้ง
“ครับ” แนะ นี่ก็ว่าง่ายจัง
“ส่วนเธอน่ะ มานี่เลย”
“โอ๊ย!! เจ้าชายฉันเจ็บนะค่ะ”
“ขึ้นรถ ถ้าไม่อยากตาย”
“ทำไมต้องขู่ด้วยละ”
“ก็ฉันพูดดีๆ เธอไม่ชอบนิ”
“แล้วจะไปไหนค่ะ เจ้าชาย”
“หาบ้านเธอไง” เฮ้ย!! ไม่เอาอะ อยากอยู่กับเจ้าชาย
“คะ ป่านนี้เจ้าซิฟเฟ่น คงจะแห้งตายแล้วมั้งเนี่ย”
“ห๋า ซิฟเฟ่น ซิฟเฟ่นเป็นอะไร”
“ก็ตอนเช้าฉันมัดมันไว้กับต้นไม้หน้าบ้านน่ะค่ะ”
“ยัยตัวแสบ ถ้าซิฟเฟ่นเป็นอะไรไป ฉันฆ่าเธอตายแน่” อิอิ ถึงจะโดนขู่แบบโหดๆ แต่ก็ได้ผลอะ
เขากลับรถด้วยความเร็วสูง ทำเอาฉันหัวทิ่มหัวตำเลยอะ ขับรถแบบนี้ไม่เอานะ เจ้าชายเหยียบคันเคร่งจนมิด แซงไปแล้วจ้า 3 คันรวด เท่านั้นยังไม่พอ เขายังขับแซงรถ 10 ล้ออีก นี่เจ้าชายจะพาฉันไปทัวนรกหรือไงไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากตาย
“เจ้าชายระวัง ข้างหน้ารถมานะค่ะ”
“ฉันเห็นแล้ว”
“เห็นแล้วทำไมไม่หลบละค่ะ”
“หึ กลัวหรอ”
“ไม่กลัวก็บ้าแล้วเจ้าชาย นี่ขับจะมิดเกียร์อยู่แล้ว” เจ้าชายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย เขาหักพวงมาลัยหลบรถคันข้างหน้า จนหัวฉันไปกระแทกกับกระจกรถ
“โอ๊ย เจ็บ!!”
และแล้วก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยสักที โอ๊ยย นึกว่าจะกลายเป็นผีเฝ้าถนนไปซะแล้ว ส่วนเจ้าชายนะหรอ ลงรถปุ๊บก็หาซิฟเฟ่นปั๊ป ไอ้หมาบ้าตัวนั่น จะแย่งความรักของเจ้าชายไปจากฉันถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันจะฆ่าแก
“ซิฟเฟ่น ร้อนไหม ป่ะ เราเข้าบ้านกันเถอะ” อ่าว ซะงั้น ไม่สนฉันเลยแม้แต่น้อย เจ้าชายห่วงหมามากกว่าฉันอีกหรอ T^T
“อ่าว แครมบรูเล่ ไม่เข้าบ้านก็ตามใจนะ ฉันจะปิดประตูบ้านแล้ว”
“ค่ะ” งอลแล้วนะเจ้าชาย
ฉันเดินเข้าไปในบ้านก่อนที่เขาจะปิดประตู
รี๊งงงงงง อ๊ะเสียงโทรศัพท์ เขานิ
“ครับ”
“อ๋อ ได้ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันพยายามเอียงหูฟัง เขากำลังพูดกับใครนะ
“ตอนนี้ฉันมีงานเขาน่ะ ฉันต้องไปที่บริษัทน่ะ เธออยู่ที่นี่นะ”
“ไม่เอาอะ จะไปกับเจ้าชาย ขอเจ้าหญิงไปด้วยนะค่ะ”ฉันอ้อนวอนอย่างสุดฤทธิ์
“เดี๋ยวเธอก็ไปยุ้งเขาอีก”
“ไม่ยุ้ง ค่ะ ฉันสัญญา” ฉันยกมือเขาขึ้นมาเกี่ยวนิ้วก้อยเป็นสัญญาว่าจะไม่ยุ้งวุ่นวาย
“ก็ได้ๆ ถ้าเธอยุ้งวุ่นวายละก็ ฉันจะจับเธอโยนให้จระเข้กินให้หมดเลย”
“เจ้าชายโหดจัง” ฉันทำหน้าหงอยๆ
“ก็ไม่โหดก็ไม่ใช่ฉันละสิ ไปขึ้นรถ” พูดจบเขาก็เดินไปขึ้นรถ สปอร์ต คันหรู ก่อนที่มันจะเคลื่อนออกจากบ้านหลังงามที่มีป่าล้อมรอบ ระหว่างทางที่ขับรถไปเขาแซงซ้าย แซงขวา นี่จะพาฉันไปนรกหรือไงกันนะ เป็นนักแข่งรถเก่าหรือไง??
“เจ้าชายค่ะ”
“ว่าไง”
“เป็นนักแข่งรถเก่าหรือไงค่ะ”
“รู้ได้ไง”
“ก็ดูขับรถสิค่ะ เบาๆ ลงหน่อยก็ได้จะรีบไปไหน” กูว่าแล้ว เดาไม่ผิดเลย T^T
และได้ผล เขาขับช้าลงมาหน่อย ขอย้ำว่าหน่อย แล้วเราก็มาถึงที่หมาย เฮ้อ รอดไปอีกครา เขาเดินเข้าไปในบริษัทที่ใหญ่โตมาโหสาน นี่มันบริษัทถ่ายแบบนี่ อ้อ เขามาถ่ายแบบหรอ ก็นะคนหล่อนิ ฉันเข้ามานั่งใกล้ๆ เขา แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวย น้อยกว่าฉัน (หลงตัวเอง) เข้ามาแทรกกึ่งกลางระหว่างฉันกับเจ้าชาย เสียมารยาทจริงๆ เลย
“น้ำไหมค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นน้ำมาให้ฉัน ส่วนฉันรับไว้อย่างเต็มใจ ก่อนจะ
“ว้าย!! นี่เธอทำอะไรนะ ชุดนี่ฉันจะใช้ถ่ายแบบนะ” แกล้งทำน้ำหกใส่เสื้อผ้ายัยบ้านั่น
“อุ้ย ขอโทษนะค่ะ ไม่รู้นี่นา”
“นี่เธอ ฉันบอกว่าอย่ายุ้ยนะ ผมขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ยัยมารร้ายยิ้มให้เจ้าชายก่อนหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ฉัน หึ เสแสร้งชัดๆ เลย ฉันเลยน้อยใจเจ้าชาย ทำไมต้องดุด้วย เดินมาเรื่อยๆ จู่ๆ ก็มีมือหนาปริศนามาจับท่อนแขนฉันไว้ ใครอะ
หมับ!!
“คุณหนู ในที่สุดก็เจอตัวจนได้นะครับ”
“ปล่อยฉันนะ!!” แง้ๆๆๆ ซวยแล้ว
“ช่วยด้วย!!”
โครมมม!! อะเสียงไรอะ
“มานี่” แล้วก็มีมือปริศนา เอามือปิดปากฉันแล้วลากไป พร้อมๆ กับถีบ บอดีการ์ดที่จับตัฉันไว้ หงายหลังไปเลย เขาพาฉันวิ่งมาหลบที่ใต้โต๊ะตัวหนึ่งทำให้บอดี้การ์ดทั้งหลายแหล่ มองไม่เห็นเรา เมื่อบอดี้การ์ดผ่านไปแล้ว เขาจึงปลอยมือให้ฉันเป็นอิสระ ส่วนฉันขอดูหน้าหน่อยสิ นายเนใครอะ เราทั้งสองสบตากันนานพอสมควร นับได้ว่าเขาจัดเป็นผู้ชายที่หล่อคนหนึ่งเลยละ ดวงตาคมราวกับเหยี่ยวที่จ้องจะกินเหยื่อ จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ปากเรียวสวย ฉันหลบตาเขาแล้วยืนขึ้น
“ขอบคุณนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ไปทานข้าวกันไหมที่ร้านใกล้ๆ นี่”
“อ๋อ ได้ค่ะ” ฉันยิ้มหวานๆ ให้เขาทีหนึ่ง เราทั้งสองเดินไปนั่งในร้าน ร้านหนึ่งที่ดูหรูหรา จะว่าไปก็เหมือนมาเดตเลยอะ (คิดมากน่า)
“สั่งตามนี้เลยครับ” อ่าว เฮ้ย คิดเพลินไปหน่อย หมอนี่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยโดยที่ฉันยังไม่ทันได้สั่งอะไรเลยสักอย่างเลยจ้า ฉันทำหน้า งง
“ก็ฉันเรียกแล้วเธอไม่ตอบนิ มัวแต่นั่งเมอลอยอยู่ได้ฉันเลยสั่งไปเลยนะ”
“อ๋อ ค่ะ”
“ว่าแต่เธอชื่อะไรนะ ฉันชื่ออ๊อกฟอร์ดนะ”
“ฉันแครมบรูเล่ค่ะ”
“อ๋อ ลูกสาวของนักธุรกิจหมื่นล้านนั่นน่ะหรอ แต่ว่าทำไมเธอถึงหนีเจ้าพวกนั้นละ”
“ก็คุณพ่อน่ะ สิ เขาจะจับฉันหมั่นกับใครไม่รู้น่ะ ฉันเลยหนีเขามา”
“งั้นก็ลำบากสินะ”
จังเกอร์......
“โถ่ เฮ้ย ยัยบ้านี่หายไปไหนนะ” ผมตามหาเธอซะทั่วเลย จนเหนื่อยแล้วเนี่ย ถ้าเจอนะน่าดู ฮึ!!
แล้วภาพที่ผมได้เห็นคือ ยัยนั่นนั่งกับผู้ชายตัวสูงพอๆ กับผม ใส่เสื้อสีดำพับแขนกางเกงยืนสีดำ หนอย มาอ่อยผู้ชายที่นี่เอง ผมไม่รอช้าเดินเข้าไปกระชากแขนเธอทันที
“มาอยู่ที่นี่เองหรอ”
“อะ เจ็บนะค่ะ”
“เฮ้ย จังเกอร์ นี่ผู้หญิงของนายหรอ”
“ใช่ แล้วนายมายุ่งอะไรกับคนของฉัน” ผมเริ่มเดือดแล้วละครับ หนอยแนะ
“ทำไมไม่ดูแลเธอให้ดีๆ ปล่อยให้มาถูกทำร้ายทำไม ถ้าฉันไม่ช่วยไว้นะ ป่านนี้ยัยนี่คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก อาจจะโดนฆ่าข่มขืนไปแล้วมั้ง” ก็ฉันทำงานอยู่เว้ย
“ก็ฉันทำงานอยู่”ผมตอบห้วนๆ
“ถ้าไม่ดูแลดีๆ ระวังนะ ฉันจะชิงยัยนี่มาจากนาย” คนที่ผมไม่ถูกชะตาด้วยอ๊อกฟอร์ด หมอนี่จะเป็นหนุ่มฮอตอันดับ 4 ผมจ้องมันไม่วางตาสายฟ้าแลบออกมาเปรี้ยงๆ (เชื่อแล้วจ้า ว่าไม่ถูกันจริงๆ)
“แล้วเจอกันนะ สาวน้อย” อ๊อกฟอร์ด ส่งจูบให้ยัยต๊องก่อนจะ ขวักเงินวางบนโต๊ะ แล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ มันตั้งใจยั่วโมโหผม
“เธอ กลับบ้าน” ส่วนยัยนี่ก็ทำหน้าเคลิ้มเชียว หนอย ชอบมันนักก็ไปหามัน (มีงอลด้วยแหะ) ไม่ได้งอลแค่โมโห (แนะปากแข็ง) อยากตายไหม (โอเค ไม่พูดก็ได้จ้า โหดชะมัด)
“เธอไปเจอไอ้อ๊อกฟร์อดได้ไง”
“เขาก็บอกแล้วนี่นา แล้วจะไปไหนค่ะเจ้าชาย” ผมนิ่งไม่ตอบเธอ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งหงุดหงิดยังไงไม่รู้สิ และรถสปร์ตคุนหรูก็วิ่งมาถึงคฤหาสหลังใหญ่ของผม ที่แม้จะใหญ่แต่ก็มีผมอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว คุรพ่อกับคุณแม่ท่านกลับมานานๆ ครั้ง
“ลงมาสิ นี่บ้านฉันเอง” ผมพูดก่อนเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป
“ค่ะ” ส่วนยัยนี่ก็เดินตามหลังมา แล้วก็ทำหน้ายิ้มๆ ยิ้มแย้มอะไรนักหนาว่ะ ชักหมั่นไส้
“นี่เธอ พายัยนี่ไปพักที่ห้องที่ฉันสั่งเตรียมไว้นะ” ผมหันไปสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าบันใด
“ค่ะ” เธอก้มหน้าโค้งลงอย่างสุภาพ ก่อนเดินนำยัยเพี้ยนนั่นไป
โถ่ โว้ย ทำไมผมต้องหงุดหงิดอย่างนี้นะ ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือเป็นเพราะอ๊อกฟอร์ดหมอนั่นยั่วโมโหผมแน่ๆ เลย ชิ ผมร้อนรนชอบกล มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องยัยเพี้ยนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เลย ส่วนยัยนั่นดันเปิดประตูมาจ๊ะเอ๋กับผมพอดี
“อ๊ะ เจ้าชาย” ผมไม่พูดอะไรเดินเข้าไปในห้องยัยนั่นหน้าตาเฉย ผมทำอะไรเนี่ย - -" (ขนาดตัวเองยังไม่รู้ แล้วคนอื่นจะรู้ไหม)
“ทำไมวันนี้เจ้าชายดูหงุดหงิดน่ากลัวจังค่ะ”
“เพราะเธอนั่นแหละ ทำฉันอารมเสีย”
“อ่าว ฉันทำอะไรหรอค่ะ แล้วที่เข้ามาเนี่ย มีอะไรหรือเปล่า” หึ ไม่มีอะ (อ่าว) หาเรื่องแกล้งยัยนี่ดีกว่า ผมยืนขึ้นเดินเข้าไปหายัยนั่น เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังติดกับกำแพง ผมใช้มือยันกำแพงไว้ข้างหนึ่งกันเธอหนี แล้วเอามืออีกข้างหนึ่งสัมผัสลูบไล้เส้นผมที่หอมนุ่มเลื่อนลงมาถึงปลายผม ผมละมือจากผมมาเป็นใบหน้าของเธอ แล้วเชิดคางเธอขึ้นมาสบตากับผม ยัยเพี้ยนนั่นจ้องหน้าผมอย่างหาคำตอบ ผมค่อยๆ เลื่อนหน้าลงมาหาเธอช้าๆ ประกบฝีปากลงที่ริมฝีปากอมชมพูของเธอ แล้วส่งปลายลิ้นเข้าไปรุกรานหาความหวานจากปากของเธอ ยัยนั่นหลับตาลงช้าๆ แล้วยกมือขึ้นมาโอบรอบคอผม ผมฝีปากของเราบดขยี้กันอย่างรุนแรงและเนิ่นนาน จนผมเป็นฝ่ายผละออก ยัยนั่นยังทำหน้าช็อคอยู่ แล้วผมก็เดินออกจากห้องเธอไป ไม่ต้อง งง นะ ไม่ต้องถามด้วย เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่อ
รู้สึกว่าเจ้าชายของเราจะสับสนกับชีวิตและความรู้สึกของตัวเองแล้วสิ ยังไงก็ช่วยติดตามกันเป็นกำลังใจให้เจ้าชาย TOP 5 ของเราด้วยนะค่ะ
ยังไงก็เม้นเป็นกำลังคนเขียนหน่อยน๊าาา จะเหี่ยวตายแล้วนะตะเอง อ้อนแล้วนะ -///-
เช้าที่สดใสฉันกำลังจะมัดไอ่ซิฟเฟ่นติดกับต้นไม้ ให้มันร้อนแล้วตายไปเลย (แกล้งหมา) ฉันเหลือบไปเห็นร่างสูงที่กำลังจะเตรียมตัวออกไปไหนไม่รู้
“เจ้าชาย จะไปไหนค่ะ”
“ไปไหนก็ได้ ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ให้ฉันไปด้วยได้ไหมค่ะ”
“ไม่ได้มันเป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย”
“เรื่องระหว่างผู้ชายหรอ” งงแปป เรื่องเกี่ยวกับอะไรอะ หรือว่าเขาจะเป็นเกย์ บ้าน่า ไม่มีทางเป็นไปได้ ก็ออกจะแมนนิ
พูดจบเขาก็เดินหนีฉันไปด้วยท่าทีที่เหมือนกับว่าลืมอะไรไว้ ฉันที่อยากรู้ว่าเขากำลังจะไปไหนเลยแอบขึ้นไปบนรถ และสำเร็จ เขาไม่รู้ว่าฉันแอบตามมาด้วย รถสุดหรูถูกขับออกไปจากบ้านไม้ที่สภาพแวดล้อมดูยังไง๊ ยังไงมันก็คือป่านั่นแหละ ไม่นานรถก็ถูกจอดในที่ที่หนึ่ง
เอ๊ะ!! นี่มันเป็นที่ที่เจ้าชายถูกเจ้าพวกโจรนั่นรุมนี่นา แล้วเขามาที่นี่ทำไมกัน
“เอ้า ที่นี้พวกแกโดนรุมบ้างแล้วไง สนุกไหม”
“หนอยแนะแก บังอาจเอาพวกมารุมฉันหรอ”
“แกก็บังอาจทำร้ายลูกชายมาเฟียอย่างฉันด้วยไง ฉันเลยตอบแทนให้แกไง” นี่เขามาแก้แค้นหรอ โหดจัง ฉันมองลอดผ่านกระจกด้านในรถ มองเห็นพวกโจรทั้งหมดอยู่กลางวงล้อมของพวกมาเฟีย ซึ่งเยอะกว่าเป็นเท่าตัว
“จัดการซะ” เจ้าชายสั่งเสียงแข็ง
“ครับ” ชายชุดดำคนหนึ่งตอบรับ ส่วนฉันคิดอยู่ว่าจะทำไง ช่วยดีไหม เอาว่ะ ช่วยก็ช่วยก็สงสารอะ (เป็นคนดีจังนะเธออะ)
“เจ้าชายค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ” เจ้าชายหันมาหาฉันด้วยความมึน งง
“เธอมาได้ไง”
“ก็แอบขึ้นรถเจ้าชายมานะสิค่ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะนะค่ะ” ฉันตอบไปโดยไม่ทันคิด
“เธอกลับไปที่รถก่อนไป”
“เจ้าชายค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”
“ไม่ ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดแล้วเดินไปขึ้นรถนะ ฉันจะจับเธอโยนไปอยู่กับพวกโจรซะเลย เอาไหม”
“เจ้าชายใจร้ายที่สุดเลย”
หมับ!! เจ้าชายดึงตัวฉันให้ไปแนบชิดกับเขา แล้วมองหน้าราวกับจะกินเลือดจะกินเนื้อยังไงไม่รู้สิ
“จัดการพวกมันซะ เอาให้ไม่ต้องไปหาเรื่องคนอื่นได้ยิ่งดี” เขาหันไปสั่งลูกน้องอีกครั้ง
“ครับ” แนะ นี่ก็ว่าง่ายจัง
“ส่วนเธอน่ะ มานี่เลย”
“โอ๊ย!! เจ้าชายฉันเจ็บนะค่ะ”
“ขึ้นรถ ถ้าไม่อยากตาย”
“ทำไมต้องขู่ด้วยละ”
“ก็ฉันพูดดีๆ เธอไม่ชอบนิ”
“แล้วจะไปไหนค่ะ เจ้าชาย”
“หาบ้านเธอไง” เฮ้ย!! ไม่เอาอะ อยากอยู่กับเจ้าชาย
“คะ ป่านนี้เจ้าซิฟเฟ่น คงจะแห้งตายแล้วมั้งเนี่ย”
“ห๋า ซิฟเฟ่น ซิฟเฟ่นเป็นอะไร”
“ก็ตอนเช้าฉันมัดมันไว้กับต้นไม้หน้าบ้านน่ะค่ะ”
“ยัยตัวแสบ ถ้าซิฟเฟ่นเป็นอะไรไป ฉันฆ่าเธอตายแน่” อิอิ ถึงจะโดนขู่แบบโหดๆ แต่ก็ได้ผลอะ
เขากลับรถด้วยความเร็วสูง ทำเอาฉันหัวทิ่มหัวตำเลยอะ ขับรถแบบนี้ไม่เอานะ เจ้าชายเหยียบคันเคร่งจนมิด แซงไปแล้วจ้า 3 คันรวด เท่านั้นยังไม่พอ เขายังขับแซงรถ 10 ล้ออีก นี่เจ้าชายจะพาฉันไปทัวนรกหรือไงไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากตาย
“เจ้าชายระวัง ข้างหน้ารถมานะค่ะ”
“ฉันเห็นแล้ว”
“เห็นแล้วทำไมไม่หลบละค่ะ”
“หึ กลัวหรอ”
“ไม่กลัวก็บ้าแล้วเจ้าชาย นี่ขับจะมิดเกียร์อยู่แล้ว” เจ้าชายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย เขาหักพวงมาลัยหลบรถคันข้างหน้า จนหัวฉันไปกระแทกกับกระจกรถ
“โอ๊ย เจ็บ!!”
และแล้วก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยสักที โอ๊ยย นึกว่าจะกลายเป็นผีเฝ้าถนนไปซะแล้ว ส่วนเจ้าชายนะหรอ ลงรถปุ๊บก็หาซิฟเฟ่นปั๊ป ไอ้หมาบ้าตัวนั่น จะแย่งความรักของเจ้าชายไปจากฉันถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันจะฆ่าแก
“ซิฟเฟ่น ร้อนไหม ป่ะ เราเข้าบ้านกันเถอะ” อ่าว ซะงั้น ไม่สนฉันเลยแม้แต่น้อย เจ้าชายห่วงหมามากกว่าฉันอีกหรอ T^T
“อ่าว แครมบรูเล่ ไม่เข้าบ้านก็ตามใจนะ ฉันจะปิดประตูบ้านแล้ว”
“ค่ะ” งอลแล้วนะเจ้าชาย
ฉันเดินเข้าไปในบ้านก่อนที่เขาจะปิดประตู
รี๊งงงงงง อ๊ะเสียงโทรศัพท์ เขานิ
“ครับ”
“อ๋อ ได้ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันพยายามเอียงหูฟัง เขากำลังพูดกับใครนะ
“ตอนนี้ฉันมีงานเขาน่ะ ฉันต้องไปที่บริษัทน่ะ เธออยู่ที่นี่นะ”
“ไม่เอาอะ จะไปกับเจ้าชาย ขอเจ้าหญิงไปด้วยนะค่ะ”ฉันอ้อนวอนอย่างสุดฤทธิ์
“เดี๋ยวเธอก็ไปยุ้งเขาอีก”
“ไม่ยุ้ง ค่ะ ฉันสัญญา” ฉันยกมือเขาขึ้นมาเกี่ยวนิ้วก้อยเป็นสัญญาว่าจะไม่ยุ้งวุ่นวาย
“ก็ได้ๆ ถ้าเธอยุ้งวุ่นวายละก็ ฉันจะจับเธอโยนให้จระเข้กินให้หมดเลย”
“เจ้าชายโหดจัง” ฉันทำหน้าหงอยๆ
“ก็ไม่โหดก็ไม่ใช่ฉันละสิ ไปขึ้นรถ” พูดจบเขาก็เดินไปขึ้นรถ สปอร์ต คันหรู ก่อนที่มันจะเคลื่อนออกจากบ้านหลังงามที่มีป่าล้อมรอบ ระหว่างทางที่ขับรถไปเขาแซงซ้าย แซงขวา นี่จะพาฉันไปนรกหรือไงกันนะ เป็นนักแข่งรถเก่าหรือไง??
“เจ้าชายค่ะ”
“ว่าไง”
“เป็นนักแข่งรถเก่าหรือไงค่ะ”
“รู้ได้ไง”
“ก็ดูขับรถสิค่ะ เบาๆ ลงหน่อยก็ได้จะรีบไปไหน” กูว่าแล้ว เดาไม่ผิดเลย T^T
และได้ผล เขาขับช้าลงมาหน่อย ขอย้ำว่าหน่อย แล้วเราก็มาถึงที่หมาย เฮ้อ รอดไปอีกครา เขาเดินเข้าไปในบริษัทที่ใหญ่โตมาโหสาน นี่มันบริษัทถ่ายแบบนี่ อ้อ เขามาถ่ายแบบหรอ ก็นะคนหล่อนิ ฉันเข้ามานั่งใกล้ๆ เขา แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวย น้อยกว่าฉัน (หลงตัวเอง) เข้ามาแทรกกึ่งกลางระหว่างฉันกับเจ้าชาย เสียมารยาทจริงๆ เลย
“น้ำไหมค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นน้ำมาให้ฉัน ส่วนฉันรับไว้อย่างเต็มใจ ก่อนจะ
“ว้าย!! นี่เธอทำอะไรนะ ชุดนี่ฉันจะใช้ถ่ายแบบนะ” แกล้งทำน้ำหกใส่เสื้อผ้ายัยบ้านั่น
“อุ้ย ขอโทษนะค่ะ ไม่รู้นี่นา”
“นี่เธอ ฉันบอกว่าอย่ายุ้ยนะ ผมขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ยัยมารร้ายยิ้มให้เจ้าชายก่อนหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ฉัน หึ เสแสร้งชัดๆ เลย ฉันเลยน้อยใจเจ้าชาย ทำไมต้องดุด้วย เดินมาเรื่อยๆ จู่ๆ ก็มีมือหนาปริศนามาจับท่อนแขนฉันไว้ ใครอะ
หมับ!!
“คุณหนู ในที่สุดก็เจอตัวจนได้นะครับ”
“ปล่อยฉันนะ!!” แง้ๆๆๆ ซวยแล้ว
“ช่วยด้วย!!”
โครมมม!! อะเสียงไรอะ
“มานี่” แล้วก็มีมือปริศนา เอามือปิดปากฉันแล้วลากไป พร้อมๆ กับถีบ บอดีการ์ดที่จับตัฉันไว้ หงายหลังไปเลย เขาพาฉันวิ่งมาหลบที่ใต้โต๊ะตัวหนึ่งทำให้บอดี้การ์ดทั้งหลายแหล่ มองไม่เห็นเรา เมื่อบอดี้การ์ดผ่านไปแล้ว เขาจึงปลอยมือให้ฉันเป็นอิสระ ส่วนฉันขอดูหน้าหน่อยสิ นายเนใครอะ เราทั้งสองสบตากันนานพอสมควร นับได้ว่าเขาจัดเป็นผู้ชายที่หล่อคนหนึ่งเลยละ ดวงตาคมราวกับเหยี่ยวที่จ้องจะกินเหยื่อ จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ปากเรียวสวย ฉันหลบตาเขาแล้วยืนขึ้น
“ขอบคุณนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ไปทานข้าวกันไหมที่ร้านใกล้ๆ นี่”
“อ๋อ ได้ค่ะ” ฉันยิ้มหวานๆ ให้เขาทีหนึ่ง เราทั้งสองเดินไปนั่งในร้าน ร้านหนึ่งที่ดูหรูหรา จะว่าไปก็เหมือนมาเดตเลยอะ (คิดมากน่า)
“สั่งตามนี้เลยครับ” อ่าว เฮ้ย คิดเพลินไปหน่อย หมอนี่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยโดยที่ฉันยังไม่ทันได้สั่งอะไรเลยสักอย่างเลยจ้า ฉันทำหน้า งง
“ก็ฉันเรียกแล้วเธอไม่ตอบนิ มัวแต่นั่งเมอลอยอยู่ได้ฉันเลยสั่งไปเลยนะ”
“อ๋อ ค่ะ”
“ว่าแต่เธอชื่อะไรนะ ฉันชื่ออ๊อกฟอร์ดนะ”
“ฉันแครมบรูเล่ค่ะ”
“อ๋อ ลูกสาวของนักธุรกิจหมื่นล้านนั่นน่ะหรอ แต่ว่าทำไมเธอถึงหนีเจ้าพวกนั้นละ”
“ก็คุณพ่อน่ะ สิ เขาจะจับฉันหมั่นกับใครไม่รู้น่ะ ฉันเลยหนีเขามา”
“งั้นก็ลำบากสินะ”
จังเกอร์......
“โถ่ เฮ้ย ยัยบ้านี่หายไปไหนนะ” ผมตามหาเธอซะทั่วเลย จนเหนื่อยแล้วเนี่ย ถ้าเจอนะน่าดู ฮึ!!
แล้วภาพที่ผมได้เห็นคือ ยัยนั่นนั่งกับผู้ชายตัวสูงพอๆ กับผม ใส่เสื้อสีดำพับแขนกางเกงยืนสีดำ หนอย มาอ่อยผู้ชายที่นี่เอง ผมไม่รอช้าเดินเข้าไปกระชากแขนเธอทันที
“มาอยู่ที่นี่เองหรอ”
“อะ เจ็บนะค่ะ”
“เฮ้ย จังเกอร์ นี่ผู้หญิงของนายหรอ”
“ใช่ แล้วนายมายุ่งอะไรกับคนของฉัน” ผมเริ่มเดือดแล้วละครับ หนอยแนะ
“ทำไมไม่ดูแลเธอให้ดีๆ ปล่อยให้มาถูกทำร้ายทำไม ถ้าฉันไม่ช่วยไว้นะ ป่านนี้ยัยนี่คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก อาจจะโดนฆ่าข่มขืนไปแล้วมั้ง” ก็ฉันทำงานอยู่เว้ย
“ก็ฉันทำงานอยู่”ผมตอบห้วนๆ
“ถ้าไม่ดูแลดีๆ ระวังนะ ฉันจะชิงยัยนี่มาจากนาย” คนที่ผมไม่ถูกชะตาด้วยอ๊อกฟอร์ด หมอนี่จะเป็นหนุ่มฮอตอันดับ 4 ผมจ้องมันไม่วางตาสายฟ้าแลบออกมาเปรี้ยงๆ (เชื่อแล้วจ้า ว่าไม่ถูกันจริงๆ)
“แล้วเจอกันนะ สาวน้อย” อ๊อกฟอร์ด ส่งจูบให้ยัยต๊องก่อนจะ ขวักเงินวางบนโต๊ะ แล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ มันตั้งใจยั่วโมโหผม
“เธอ กลับบ้าน” ส่วนยัยนี่ก็ทำหน้าเคลิ้มเชียว หนอย ชอบมันนักก็ไปหามัน (มีงอลด้วยแหะ) ไม่ได้งอลแค่โมโห (แนะปากแข็ง) อยากตายไหม (โอเค ไม่พูดก็ได้จ้า โหดชะมัด)
“เธอไปเจอไอ้อ๊อกฟร์อดได้ไง”
“เขาก็บอกแล้วนี่นา แล้วจะไปไหนค่ะเจ้าชาย” ผมนิ่งไม่ตอบเธอ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งหงุดหงิดยังไงไม่รู้สิ และรถสปร์ตคุนหรูก็วิ่งมาถึงคฤหาสหลังใหญ่ของผม ที่แม้จะใหญ่แต่ก็มีผมอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว คุรพ่อกับคุณแม่ท่านกลับมานานๆ ครั้ง
“ลงมาสิ นี่บ้านฉันเอง” ผมพูดก่อนเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป
“ค่ะ” ส่วนยัยนี่ก็เดินตามหลังมา แล้วก็ทำหน้ายิ้มๆ ยิ้มแย้มอะไรนักหนาว่ะ ชักหมั่นไส้
“นี่เธอ พายัยนี่ไปพักที่ห้องที่ฉันสั่งเตรียมไว้นะ” ผมหันไปสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าบันใด
“ค่ะ” เธอก้มหน้าโค้งลงอย่างสุภาพ ก่อนเดินนำยัยเพี้ยนนั่นไป
โถ่ โว้ย ทำไมผมต้องหงุดหงิดอย่างนี้นะ ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือเป็นเพราะอ๊อกฟอร์ดหมอนั่นยั่วโมโหผมแน่ๆ เลย ชิ ผมร้อนรนชอบกล มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องยัยเพี้ยนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เลย ส่วนยัยนั่นดันเปิดประตูมาจ๊ะเอ๋กับผมพอดี
“อ๊ะ เจ้าชาย” ผมไม่พูดอะไรเดินเข้าไปในห้องยัยนั่นหน้าตาเฉย ผมทำอะไรเนี่ย - -" (ขนาดตัวเองยังไม่รู้ แล้วคนอื่นจะรู้ไหม)
“ทำไมวันนี้เจ้าชายดูหงุดหงิดน่ากลัวจังค่ะ”
“เพราะเธอนั่นแหละ ทำฉันอารมเสีย”
“อ่าว ฉันทำอะไรหรอค่ะ แล้วที่เข้ามาเนี่ย มีอะไรหรือเปล่า” หึ ไม่มีอะ (อ่าว) หาเรื่องแกล้งยัยนี่ดีกว่า ผมยืนขึ้นเดินเข้าไปหายัยนั่น เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังติดกับกำแพง ผมใช้มือยันกำแพงไว้ข้างหนึ่งกันเธอหนี แล้วเอามืออีกข้างหนึ่งสัมผัสลูบไล้เส้นผมที่หอมนุ่มเลื่อนลงมาถึงปลายผม ผมละมือจากผมมาเป็นใบหน้าของเธอ แล้วเชิดคางเธอขึ้นมาสบตากับผม ยัยเพี้ยนนั่นจ้องหน้าผมอย่างหาคำตอบ ผมค่อยๆ เลื่อนหน้าลงมาหาเธอช้าๆ ประกบฝีปากลงที่ริมฝีปากอมชมพูของเธอ แล้วส่งปลายลิ้นเข้าไปรุกรานหาความหวานจากปากของเธอ ยัยนั่นหลับตาลงช้าๆ แล้วยกมือขึ้นมาโอบรอบคอผม ผมฝีปากของเราบดขยี้กันอย่างรุนแรงและเนิ่นนาน จนผมเป็นฝ่ายผละออก ยัยนั่นยังทำหน้าช็อคอยู่ แล้วผมก็เดินออกจากห้องเธอไป ไม่ต้อง งง นะ ไม่ต้องถามด้วย เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่อ
รู้สึกว่าเจ้าชายของเราจะสับสนกับชีวิตและความรู้สึกของตัวเองแล้วสิ ยังไงก็ช่วยติดตามกันเป็นกำลังใจให้เจ้าชาย TOP 5 ของเราด้วยนะค่ะ
ยังไงก็เม้นเป็นกำลังคนเขียนหน่อยน๊าาา จะเหี่ยวตายแล้วนะตะเอง อ้อนแล้วนะ -///-
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
