เกมส์ปริศนานัยย์ตาปีศาจ

บทที่ 4
ณ ห้องหน่วยรักษาของเมืองเชสไวท์
   เสียงนกร้องและโบยบินบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแดดตอนสายๆ ผู้คนและทหารมากมายต่างก็เดินขวักไขว่หางานทำกันเป็นปกติ เหล่าเด็กน้อยก็วิ่งเล่นกันตามประสาจนบางครั้งก็โดนตำหนิด่าว่ากันต่างนาๆ ทุกอย่างดูเหมือนจะปกติทุกอย่างถึงแม้กาลเวลาจะเปลี่ยนไปก็ตาม สิ่งที่ดับไปก็จะเกิดขึ้นใหม่ไปตามวัฎจักรของมัน...
          “ทุกคนเอลริคฟื้นแล้วนะ!!”เสียงรีเวียร์ตะโกนลั่นห้องจนน่ารำคาญทำให้คนแถวนั้นต้องหันมามอง
           “.......รีเวียร์”เอลริคพึมพำเบาๆราวกับบอกตัวเอง
            “เอลริค ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?”จัสมินโผล่มาอีกข้างของเตียงเอลริคที่นอนอยู่ หน้าตาของจัสมินดูตื่นเต้นมากมายเหลือเกิน
          “อืม...”เอลริคตอบในลำคอเบาๆ
            “รู้มั๊ยเอลริค เจ้าสลบไปตั้ง 2 วันเชียวนะ”เสียงห้วนๆของผู้ที่ไม่ค่อยชอบหน้าของเอลริคก็ดังแทรกขึ้นมา
          “งั้นหรอ”
          “ไปกินแอปเปิ้ลของตัวก็อปลิ้งค์มาหรือไงถึงได้หลับนานเหลือเกิน?ถ้าวันนี้ไม่ตื่นจะได้ไปตามเจ้าชายมาให้นะ.......”ฟรานซิสขำในลำคอเบาๆ
          “เจ้าชายหรอ?”ทุกคนหันมาถามฟรานซิสทั้งหมด
          “ก็องครักษ์โทนี่ยังไงล่ะ......คิกๆๆ”ฟรานซิสหัวเราะเบาๆ
          “เจ้าบาทหลวงโรคจิต!!!!!!”เอลริคตะโกนลั่นพร้อมปาข้าวของรอบตัวใส่ฟรานซิส ทำให้คนแถวนั้นต้องวิ่งกันมาดูสงครามปราสาทภายในห้อง
                 ----------------------------------------------------------------------
ณ สวนแอ็ปเปิ้ลหลังพระราชวังเชสไวท์
              “ฮัดชิ่ว!!”โทนี่จามแรงๆเล็กน้อย อยู่ตรงสถานที่เมื่อวันก่อน
           “ไม่สบายหรอ?”ควีนอลิซาเบธเดินมาดามโทนี่จากด้านหลัง
          “ก็ประมาณนั้นล่ะพะย่ะค่ะ เพราะฤดูหนาวใกล้มาถึงแล้วล่ะมั้งนะ?”โทนี่หันไปทำความเคารพหนึ่งครั้งแล้วตอบ
          “ท่านพักบ้างก็ได้นะ ถ้าเกิดท่านเป็นอะไรไปคิงแบล็คคงไม่สบายใจแน่ องครักษ์ที่มีฝีมือยอดเยี่ยมที่สุดในเชสแบล็ค........”
          “แต่เรื่องข่าวโจรสลัดมาออกอาละวาตามหมู่เกาะที่อยู่ในเขตเชสไวท์ดูแล้วก็คดีก่อนที่มีชาวบ้านนอนเสียชีวิตอย่างปริศนานี่สิ”โทนี่พูดพลางถอนหายใจ
          “งั้นหรอ......”ควีนอลิซาเบธพูดเบาๆ
---------------------------------------------------------------------------------
   
เมื่อ 2 วันก่อน......
          “เอลริคยังไม่ฟื้นเลย จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ”รีเวียร์เดินไปเดินมาทั่วห้องด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด
          “เดี๋ยวก็ฟื้นเองล่ะน่า..........”ฟรานซิสที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่างตอบ
          “แล้วตอนไหนล่ะ เพราะไอ้ตัวงี่เง่านั่นแท้ๆ”รีเวียร์พูดดังลั่น
          “มาอยู่กันที่นี่เองหรอ มีเรื่องใหญ่แล้วนะ”โทนี่เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องแล้วบ่น
          “เรื่องอะไรอีกล่ะ”จัสมินที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงถาม
          “โจรสลัดออกอาละวาดน่ะสิ ควีนอลิซาเบธเรียกตัวเจ้าไปพบน่ะจัสมิน”โทนี่ตอบ
          “อืม ฝากเอลริคด้วยนะทุกคน”จัสมินพูดแล้วเดินนำโทนี่ออกไปนอกห้อง
     
ณ ห้องโถงของพระราชวังเชสไวท์
 
          “มาแล้วหรอ จัสมิน”ควีนอลิซาเบธที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวสีทองเงาวับพูดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าของจัสมิน
          “เพคะ ท่านควีนอลิธซาเบธ”จัสมินตอบ
          “เจ้าคงจะรู้เรื่องมาจากโทนี่แล้วสินะ?”
           “เพคะ  ขออภัยที่หม่อมฉันห่วงเอลริคมากเกินไปจนไม่ได้ออกมาทำหน้าที่อะไรเลย”
             “ไม่เป็นไร ส่วนเรื่องการตายปริศนาของชาวบ้านน่ะ พักไว้ก่อนตอนนี้เกาะใกล้เคียงที่อยู่ภายใต้การปกครองของเชสไวท์และเชสแบล็คถูกโจรสลัดบุกเข้าโจมตีจนได้รับความเสียหายมาก ข้าจึงอยากให้เจ้ากลับไปที่เมืองเชสแบล็คเพื่อคุ้มครองที่นั่นกับโทนี่ก่อน”
           “แต่เอลริคล่ะเพคะ..?”
           “จัสมินยังคอยดูแลอยู่ ไปทำหน้าที่ของเจ้าซะเถอะ”
            “เพคะ งั้นหม่อมฉันขอตัวนะเพคะ”รีเวียร์ทำความเคารพแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น
 
 ----------------------------------------------------------------------------------
 
ณ ท่าเรือของเชสไวท์
              “เอลริค เจ้าจะรีบออกมาทำไม เจ้าพึ่งฟื้นเองนะ”จัสมินเดินจ้ำอ้าวตามเอลริคที่ก้าวขาฉับๆนำหน้าจัสมินอยู่
            “ข้าหลับไปนานมากแล้ว ทุกคนกำลังเดือดร้อนอยู่นะ ข้าจะมานอนสบายใจอยู่ได้ไงล่ะ”เอลริคหยุดเดินแล้วยืนมองแม่น้ำที่ใสสะอาดของท่าเรือ
             “เจ้าคิดว่าเจ้าจะจัดการเรื่องนี้คนเดียวได้หรือไง? ถึงเจ้าจะฟื้นขึ้นมาแต่ยังไม่มีคำสั่งของควีนอลิซาเบธ เจ้าก็ยังทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ต่อให้มีคำสั่งแต่ตัวเจ้าคนเดียวก็ทำอะไรไม่ได้”
          “จัสมิน ข้าไม่อยากให้มันสายเกินไปเหมือนคราวที่แล้ว.......”เอลริคพูดเบาๆแล้วก้มหน้ามองภาพตัวเองที่สะท้อนกับพื้นผิวน้ำอยู่
          “แต่เจ้าก็ไม่สมควรที่จะยึดติดกับอดีตมากเกินไป อดีตกับอนาคตมันไม่มีทางเหมือนกันหรอกนะ”จัสมินถอนหายใจ
          “ข้ารู้.......”