เกมส์ปริศนานัยย์ตาปีศาจ

ณ ท่าน้ำส่งสินค้าของเมืองเชสแบล็ค

         แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องไปยังผืนน้ำอันเงียบสงบและเรือใหญ่ที่คอยขนส่งสินค้าประมาณ 5-6 ลำ เทียบท่าอยู่ท่าน้ำข้างๆกำแพงเมือง เหล่าฝูงชนต่างรีบตื่นแต่เช้ามาดูสินค้าที่ได้รับการอนุญาตและเซ็นสัญญากันเรียบร้อย ยกเว้นเพียงแต่อาวุธเท่านั้น

     “จะดีเหรอเพคะ ออกมานอกพระราชวังแบบนี้เดี๋ยวคิงแบล็คก็ว่าหรอกเพคะ”เด็กสาวที่ใส่เสื้อคลุมสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้ากระซิบบอกควีนคามิเรียที่ใส่เสื้อคลุมสีเดียวกันเบาๆ

     “ถ้าไม่มีใครบอกก็ไม่มีใครรู้หรอกน่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นข้าจะรับผิดชอบเองล่ะน่า แอลนี่ขี้กลัวจังเลย”ควีนคามิเรียตอบ

     “เฮ้อ ควีนล่ะก็ ข้างนอกมันอันตรายนะเพคะ ถ้าอยากได้อะไรบอกหม่อมฉันก็ได้นี่เพคะ”แอลกระซิบบอก

     “ถ้าเจ้ากลัวก็กลับวังไปเถอะ -3-” ควีนคามิเรียตอบแล้วเดินไปที่ร้านขายผ้าที่ลวดลายสวยงามและหลายสี

     “ร..รอด้วยสิเพคะ”แอลรีบเดินจ้ำอ้าวตามควีนคามิเรียไป

     “ผ้านี่สวยจังเลย”ควีนคามิเรียหยิบผ้าสีเขียวอ่อนลายดอกไม้ขึ้นมาดู

     “อ่อ ผ้านั่นทอด้วยผ้าโพลิเอสเตอร์แล้วปักเย็บอย่าประณีต ราคา 50 ปอนด์” พ่อค้าที่ขายผ้าอยู่หันมาพูดกับควีนคามิเรีย

     “เอาสีไหนดีล่ะเนี่ย”

     “ลองสีชมพูสิเพคะ”แอลหันมาชูผ้าที่ทออย่างสวยแล้วปักด้วยลายลูกไม้

     “เจ้าอย่าพูดคำว่า เพคะ สิ เดี๋ยวชาวบ้านก็รู้หมดหรอก”

     “แล้วจะให้เรียกว่าอย่างไงล่ะเพคะ”

     “บอกว่าไม่ต้องใช้เพคะไง พูด ค่ะ ก็พอ”

     “เพคะ เอ๊ย! ค่ะ”

     “ข้าว่าซื้อไปฝากอลิซาเบธบ้างดีกว่านะ ไหนๆก็จะใกล้วันเกิดของนางแล้วนี่”ควีนคามิเรียยิ้มพร้อมยืนเลือกผ้าสวยงามนั้นอยู่

          ------------------------------------------------------------------------------------

ณ ห้องโถงพระราชวังเชสแบล็ค

      “แย่แล้วท่านคิงแบล็ค ควีนคามิเรียหายไปเพคะ"สาวใช้คนหนึ่งเดินมาแจ้งข่าวให้คิงแบล็คอย่างเร่งรีบ

     “อีกแล้วเหรอ!”คิงแบล็คพูดเสียงแข็ง

     “ถ้าทางจะไปตลาดท่าน้ำนะเพคะ แต่ช่วงนี้ได้ยินข่าวโจรสลัดอาละวาดซะด้วยสิเพคะ”สาวใช้คนหนึ่งพึมพำ

     “รีบส่งทหารออกไปตามหาตัวเถอะ!!”คิงแบล็คตะโกนสั่งทหารทุกคนลั่นห้องโถงพระราชวัง

     “ทำไมหรอเพคะ?”หญิงสาวผมสีบอร์นอ่อนๆเดินเข้ามาหาคิงแบล็ค

     “ควีนคามิเรีย!!”ทุกคนในห้องโถงตะโกนลั่น

     “เจ้าปลอดภัยใช่มั๊ย?”คิงแบล็คหันไปถาม

     “เพคะ ข้าอยู่ในพระราชวังตลอดข้าก็ต้องปลอดภัยสิเพคะ”ควีนคามิเรียตอบเสียงเรียบ

     “แต่ทำไมหม่อมฉันส่งทหารออกไปตามหาทั่วพระราชวังแล้ว ทำไมถึงไม่เจอล่ะ”ทหารองครักษ์ที่ดูมีอายุเยอะหันไปถามอีก

     “คิดว่าทหารท่านตั้งใจหาแล้วเหรอ?”ควีนคามิเรียตอบเสียงขุ่น

     “อ่า.....เอิ่ม..ขออภัยพระย่ะค่ะ งั้นหม่อมฉันขอตัว”ทหารองครักษ์คนนั้นกล่าวขอโทษตามมารยาทและน้ำเสียงสำนึกผิด แล้วเดินจากไป

     “.............”ควีนคามิเรียไม่ได้พูดอะไรได้เพียงแต่มองคิงแบล็คสักพักแล้วเดินจากไปอีกทาง

     “พักนี้เจอแต่เรื่องแปลกๆนะ”คิงแบล็คบ่นพึมพำไปมาอยู่คนเดียว

           -------------------------------------------------------------------------------------

เอลริค .........

        ท้องฟ้าสีแดงดุจเปลวเพลิงที่ฉาบด้วยแสงอาทิศตอนเย็น และมันใกล้เวลาพลบค่ำเต็มที ฉันยืนอยู่ที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินกลับบ้าน ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าร้านเหล้าแห่งหนึ่งที่มีเสียงดนตรีที่บรรเลงสำหรับเต้นรำในจังหวะเร็วอย่างสนุกสนาน ฉันเดินเข้าไปในร้านแต่ดูเหมือนทุกคนจะมองไม่เห็นฉันเลย อีกอย่างสาวใช้ก็เดินผ่านตัวฉันไปอย่างง่ายดาย นี่ฉันกำลังฝันหรอ..........

     “ร้านนี้มันคุ้นๆนะ......”ฉันพูดกับตัวเองและเดินไปรอบๆร้านจนไปเจอกับสัญลักษณ์สีดำ ที่ฉันคุ้นตาเป็นอย่างดี นั่นคือสัญลักษณ์บ้านเกิดของฉันและรีเวียร์ มันคือสัญลักษณ์ของ เมืองเชสลาส แต่ก่อนมันเป็นเมืองเล็กๆ แต่ก็ได้ล่มสลายไปแล้ว

      แคว้นนี้มีสงครามมาอยู่มาก มันถูกโจมตีด้วยสัญลักษณ์สีดำเหมือนกัน แต่ฉันเองก็จำไม่ได้ว่าคือแคว้นอะไร ถ้าเหตุการณ์เมื่อ 9 ปีก่อน มันปรากฏในจุดที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้........

         “แย่แล้ว ทหารพวกนั้นมากันอีกแล้ว!!!”ทหารนายหนึ่งเปิดประตูร้านเข้ามาอย่างแรงพร้อมตะโกนอย่างดัง

     ตู้ม!!!!!!!

     เสียงระเบิดดังก้องกัมปนาถไปทั่ว เหล่าผู้คนในร้านต่างวิ่งกระเจิงออกมาจากร้านแบบเอาเป็นเอาตาย พวกเขาวิ่งฝ่าควันไฟที่ไหม้ตามตึกตราบ้านเรือนต่างๆ สงครามเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ฉันเองก็วิ่งตามพวกเขาไปจนเห็นเด็กผมสีขาวซีดและถักเปียอย่างมีระเบียบวิ่งหนีไปกับเด็กผมสีดำมัดแกละไว้ พวกเขาวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่มีอะไรดลใจให้ฉันวิ่งตามพวกเขาไป.......

        “นี่เจ้าน่ะ.......”เสียงแหบห้วนๆของชายใส่เสื้อคลุมสีดำจนไม่เห็นหน้าเรียกฉันพร้อมเดินออกมาจากซอกเล็กๆมืดๆ

     “ท่านมองเห็นข้าด้วยหรอ?........”ฉันถามด้วยความแปลกใจ เพราะนี่มันในฝันของฉันนี่ แล้วชายนิรนามคนนี้เข้ามาในฝันได้ไง

     “แน่นอน....เจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่......กลับไปซะ......”ชายนิรนามเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วเอามือใหญ่ๆมาทาบหน้าฉันจนมองไม่เห็นอะไร

     “ไม่!!!”ฉันรีบถอยหลังห่างออกมาจากเขาทันที

     “ทำไมล่ะ.........หรืออยากจะอยู่ในนี้ไปชั่วนิรันดร์ล่ะ....?”ชายนิรนามถามเสียงเอื่อยๆ

     “นี่มันคือในฝันของข้า ข้าจะทำอะไรก็เรื่องของข้าสิ ท่านเป็นใครกันแน่!!!?”ฉันตะโกนถามชายนิรนามผู้นั้น

     “หึหึหึ....ข้าก็เป็นคนที่ช่วยเจ้ามาโดยตลอดไงล่ะ......”

      สิ้นสุดคำตอบนั้นฉันก็รีบวิ่งตามเด็กพวกนั้นไปต่อ เด็กพวกนั้นกำลังโดนทหารรายล้อมอยู่ที่สะพานท่าเรืออยู่.....

     “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!”ฉันวิ่งเข้าไปกระโดดเตะทหารนายหนึ่งอย่างแรงแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะฉันเตะทะลุผ่านตัวทหารนายนั้นไปอย่างกับเตะอากาศ

     “หึหึหึหึ นี่มันในฝันนะ เธอทำอะไรไม่ได้หรอก ยอมกลับไปซะจะดีกว่านะ......”ชายนิรนามเดินมาหาฉัน ฉันกะจะวิ่งหนีแต่ร่างกายฉันมันไม่ยอมขยับเลย

     “ไปเจอกันในโลกความจริงนะ.......”ชายนิรนามเดินมาผลักฉันตกน้ำ

     “!!!!!!!”ร่างกายที่เคลื่อนไหวไม่ได้ของฉันกำลังจมดิ่งไปในน้ำลึกจนหายใจไม่สะดวก ทุกอย่างเริ่มพร่ามัวจน

                    มืดมน.........