เกมส์ปริศนานัยย์ตาปีศาจ

ณ ห้องหนังสือในโบสถ์เมืองเชสไวท์

     หนังสือเล่นเก่าเล่นใหญ่ถูกเก็บไว้ในชั้นหนังสืออย่างเป็นระเบียบตามชั้นหนังสือที่สูงเกือบถึงเพดานเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้นเอง ภายในห้องมืดและเงียบ มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงที่ส่องสว่างอยู่กลางโต๊ะที่ตั้งไว้เพื่อสำหรับอ่านหนังสือ

     “ฮ่าๆๆๆๆ พูดเป็นเล่นน่าบาทหลวง เจ้านั่นมันก็แค่ตำนานนะ”เสียงหัวเราของรีเวียร์ดังก้องห้องหนังสือ

     “แต่มันก็ไม่แน่หรอกนะ ขนาดวันก่อนนมข้ายังบูดเลย”ฟรานซิสกล่าวขัดเสียงหัวเราะ

     “ใช่ โลกนี้น่ะมีแต่เรื่องราวที่เราไม่รู้เสมอนะ สิ่งที่เราไม่มีมันอาจจะมีก็ได้ใครจะไปรู้”เอลริคพูดเสียงเรียบ

     “ตัวก็อปลิงค์น่ะมันมีแค่ในนิทานนะ ที่นมของบาทหลวงบูทเป็นเพราะแม่วัวไม่มีคุณภาพมากกว่าล่ะมั้ง ฮ่าๆๆๆ”รีเวียร์หัวเราะ

     “งั้นเรามาลองพิสูจน์กันดูไหมล่ะ......”ฟรานซิสกล่าวเสียงครางลากยาว

     “นี่ เจ้าบาทหลวงโรคจิตข้าไม่มีเวลามาทำเรื่องแบบนั้นหรอกนะ”เอลริคพูดขัด

     “งั้นเหรอ นั่นสินะ ถ้าไม่รีบหยุดฆาตกรล่ะก็อาจจะมีรายต่อไปก็ได้”รีเวียร์เสริม

     “อืม..... งั้นข้าจะคอยสวดมนต์ภาวนาให้พวกเจ้าก็ละกัน”

     “เฮ้อ งั้นข้าไปล่ะ”เอลริคถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับรีเวียร์

             ------------------------------------------------------------------

ณ  ตลาดท่าน้ำของเมืองเชสไวท์

     แดดยามเย็นของเมืองเชสไวท์ส่องแสงสีส้มทองไปทั่วเมือง เมื่อกระทบกับแม่น้ำวาณิชย์ที่ใสสะอาดทำให้มันสะท้อนแสงกับแสงสีส้มทองนั้นทำให้น้ำเปลี่ยนเป็นสีเดียวกับแสงแดดที่เปล่งประกายอยู่ทั่วแม่น้ำที่ไกลจนลับตา 

     “พระอาทิตย์สวยจังเลยนะ”รีเวียร์ถามเอลริคที่ยืนคิดอะไรบางอย่างอยู่

     “อ......อืม”เอลริคตอบอ้ำๆอึ้งๆ

     “เป็นอะไรหรือเปล่า หรือเครียดเรื่องฆาตกรอยู่หรอ?”

     “เปล่าหรอก ข้าแค่วางแผนไม่ถูกน่ะ ข้าควรทำอย่างไรต่อไปดี?”

     “เอลริค เจ้าเป็นคนวางแผนในเวลาฉุกเฉินเท่านั้นตอนนี้เจ้ายังคิดไม่ออก แต่เจ้าก็ต้องคิดออกอยู่ดีล่ะ เพราะฉะนั้นใจเย็นๆไว้ก่อนเถอะ”รีเวียร์ตบบ่าเอลริคเบาๆ

     “อืม ข้าขอบใจเจ้ามาที่ไม่เคยทิ้งข้าแม้ว่าข้าจะมุทะลุแค่ไหน”เอลริคถอนหายใจแล้วยิ้มให้รีเวียร์

     “ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่”รีเวียร์ยิ้มตอบ

              ----------------------------------------------------------

ณ หน้าประตูพระราชวัง เชสไวท์

      แสงแดดยามเย็นสาดส่องมาที่พระราชวังสีขาวสะอาดตา และพื้นพรมสีแดงถูกย้อมด้วยแสงของพระอาทิตย์ยามเย็น เหล่าคนใช้ต่างมายืนเรียงแถวหน้ากระดานเป็นสองฝั่ง เช่นเดิม เพื่อรอรับใครบางคน พร้อมกับรถม้าสีดำที่รอรับอยู่

     “ขอบคุณมากนะอลิซาเบธ วันนี้ข้าสนุกมากเลยล่ะ”ควีนคามิเรียยิ้มให้ควีนอลิซาเบธ

     “ข้าอยากให้เจ้าอยู่ทานมื้อเย็นกับข้าจัง”ควีนอลิซาเบธทำหน้าเซ็ง

     “ข้าแทบอยากนอนที่นี่เลยล่ะ แต่ถ้าทำอย่างนั้นคิงแบล็คต้องดุข้าแน่”ควีนคามิเรียยิ้มแห้งๆ

     “งั้นก็เดินทางปลอดภัยนะ”

     “จ้า งั้นข้าขอตัวล่ะ”พูดจบควีนคามิเรียก็เดินขึ้นรถม้าสีดำไปตามด้วยสาวใช้ของนางอีกสองคน ไม่กี่อึดใจรถม้าก็แล่นตรงไปยังประตุเมือง

             -----------------------------------------------------------------

ณ  สวนแอปเปิ้ลหลังพระราชวัง

      แสงอุษาลาลับขอบฟ้าแสงพระจันทร์ก็เริ่มทอแสงสีขาวบริสุทธิ์ไปยังผืนป่าแอปเปิ้ลที่ออกผลใกล้ได้เวลาเก็บเกี่ยวเต็มที  เงามืดใต้ต้นแอปเปิ้ลทำให้ชวนวังเวงในยามค่ำคืนที่เงียบสงัดแห่งนี้ ไม่นานนักก็ปรากฏร่างคนสามคนกำลังเดินมายังป่าแอปเปิ้ลที่ตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบราวกับเป็นการต้อนรับ

     “เจ้าให้ข้าพามาที่นี่ทำไมหรอ เอลริค”จัสมินถามเอลริคที่กำลังเดินจ้ำอ้าว

     “นางแค่จะทดสอบว่ามีก็อปลิงค์จริงๆหรือเปล่าน่ะสิ”รีเวียร์หันไปกระซิบบอกจัสมิน

     “ห๋า ก็อปลิงค์น่ะหรอ พูดบ้าๆน่ะ มันมีแค่ในนิยายปรัมปราเท่านั้นแหละ แบบพวกเจ้าหรือพวกสัตว์ในเทพนิยายน่ะมีตัวตนอยู่ด้วยความศรัทธาเท่านั้นแหละ ลองเราไม่ศรัทธาดูสิของพวกนี้จะมีอยู่บนโลกหรือเปล่าก็เท่านั้น ที่ก็อปลิงค์ไม่ปรากฏตัวเพราะเราไม่คิดว่ามันมีอยู่จริงก็ได้”จัสมินกระซิบกับรีเวียร์

     “ถ้าข้าคิดว่ามันไม่มีข้าจะมาสืบทำไม?”เอลริคหันมาถามรีเวียร์และจัสมิน

     “ไม่ เอลริคมันมีชีวิตอยู่เพราะความเชื่อแน่ เพราะพวกเราไม่เชื่อไงว่าก็อปลิงค์ไม่มีอยู่จริง มันถึงไม่ปรากฏตัวไง”จัสมินตอบ

     “ถ้าข้าคิดว่ามันมีอยู่จริงมันอาจจะเป็นฆาตกรก็ได้นะ”เอลริคพูดพร้อมสาวเท้าเดินต่อ

     “แล้วไง ถ้าเจ้าเจอมันแล้วเจ้าจะบอกทุกคนว่าฆาตกรคือก็อปลิงค์หรอ พูดเป็นนิทานน่า เอลริค”รีเวียร์แย้ง

     “ก็จับตัวมันซะสิ”เอลริคเดินมาหยุดที่กลางป่าแอปเปิ้ล

     “จะบ้าหรอเอลริค ถ้ามันยิ้มแล้วเลือดทุกคนจะแข็งตัวนะ!!”จัสมินพูดอย่างดัง

     “ถึงตอนนั้นเจ้าคิดว่ามันเป็นแค่นิทานก็แล้วกัน”เอลริคตอบเสียงเบื่อๆ

     ตุบ!!

     “กรี้ดดดดดดด!!”รีเวียร์ตกใจกับสิ่งที่ตกกระทบลงกับพท้นจนโผเข้าไปกอดเอลริค

     “เอิ่ม........รีเวียร์แอปเปิ้ลมันแค่ตกนะ.....”จัสมินชี้ไปที่แอปเปิ้ลลูกสีแดงที่วางอยู่บนพื้นอย่าง     ไม่มีชีวิตชีวา

     “โล่งอกไปที”รีเวียร์คลายกอดจากเอลริค

     “ว่ากันว่าเสียงหัวเราะของก็อปลิงค์ทำให้แอปเปิ้ลตกได้นะ”เอลริคเดินไปหาผลแอปเปิ้ลที่ตกอยู่

     “คิกๆๆๆๆ....”เสียงหัวเราะเบาๆดังอยูไม่ไกลจากทั้งสามคนดังขึ้นในเงามืดหลังต้นไม้ต้นใดต้นหนึ่งข้างหน้า ทันใดนั้นผลแอปเปิ้ลบนต้นทั้งหมดหล่นลงพื้นหมดทั้งที่ไม่มีลมสักโบก

     “ใครน่ะ!!”

                                 ----------------------------------------

        แสงจันทร์ที่สาดส่องแสงสีขาวมายังผืนป่าแอปเปิ้ลที่ตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เงาทมิฬใต้ต้นแอปเปิ้ลทุกต้นปรากฏบนพื้นอย่างเงียบเหงาเหมือนเฝ้ารอแสงแดดยามเช้าในวันเก็บเกี่ยวเมื่อรุ่งขึ้น ในตอนนี้มีสิ่งมีชีวิตทั้งสามยืนอยู่ท่ามกลางป่าแอปเปิ้ลอันมืดมิดมีเพียงแสงจันทร์ทอแสงสีขาวเพื่อส่องทางเดินและให้มองเห็นทุกสิ่งได้ชัดขึ้น

     “เอลริค นั่นเสียงใครน่ะ?”รีเวียร์สะดุ้ง

     “อาจจะเป็นพวกทหารที่เข้ามาแกล้งพวกเราก็ได้นะ”จัสมินบอก

     “แต่ป่าแอปเปิ้ลเป็นเขตหวงห้ามนะ ใครเข้ามาโดนไล่ออกจากเมืองแน่”เอลริคหยิบลูกแอปเปิ้ลขึ้นมาแล้วเดินไปหาจัสมินและรีเวียร์

     “กรี้ดดดดดดดดด!!!!”รีเวียร์ร้องลั่น

     “เป็นอะไรรีเวียร์?”จัสมินถาม

     “มีเงาอะไรเตี้ยๆไม่รู้อยู่หลังต้นแอปเปิ้ลต้นนั้น”รีเวียร์พูดเสียงสั่นพร้อมชี้ไปที่เงาตระคุ่มๆหลังต้นไม้ที่อยู่ห่างจากพวกเราประมาณหนึ่งเมตร

     “อาจจะเป็นก็อปลิงค์ก็ได้นะ!!”เอลริคไม่รอช้ารีบวิ่งไปจุดนั้นทันที

     “เดี๋ยวเอลริค!!”จัสมินตะโกนห้ามเอลริคแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ฟัง

      “อะไรกันมันก็แค่ก้อนหินก้อนใหญ่เองนะ”เอลริคตะโกนมาหาจัสมินและรีเวียร์ที่อยู่ไกลจากตัวเองมาก

     “เอลริค!!ออกมาจากตรงนั้นเร็ว!!”รีเวียร์ตะโกนลั่นเมื่อได้เห็นสิ่งแปลกประหลาดที่อยู่หลังเอลริค

     “อะไรมันก็แค่.......!!”เอลริคหันกับไปดูสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์หรือปีศาจ แต่มันคือ ตัวก็อปลิงค์ มันยืนห่างจากเอลริคไม่มาก มันกำลังมองหน้าเอลริคอยู่และมันกำลังจะยิ้มให้เธอแต่ทว่า.....

     “เอลริค!!”เสียงควบม้าด้วยความเร็วดังมาแต่ไกลพร้อมเสียงตะโกนเรียกชื่อเอลริค ทำให้เธอหันสายตาไปมองเจ้าของเสียง นั่นคือ ‘โทนี่’ องครักษ์ของควีนคามิเรียแห่งเมืองเชสแบล็ค เขาดึงเอลริคขึ้นมานั่งบนอานม้าหน้าเขาอย่างง่ายดาย และควบม้าไวกว่าเดิม

     “โทนี่!!!เร็วเข้า!!มันกำลังตามหลังพวกเจ้ามา!!”จัสมินตะโกนแล้วพารีเวียร์วิ่งไปตรงประตูทางออกของสวน

     “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!”เอลริคร้องลั่นเพราะเธอไม่ถูกกับการขี่ม้าความเร็วสูง

     “พวกเจ้ารีบนำข้าไปก่อนเลย!!”โทนี่ตะโกนพร้อมหันไปมองจุดที่พบสิ่งแปลกประหลาดที่ห่างจากตัวเองไปเรื่อยๆ ก็พบว่าสิ่งนั้นหายไปแล้ว.......