7dayDeadline7วันอันตรายต้องขโมยหัวใจนายติสต์ตัวพ่อ
เขียนโดย 
GnotiaB
วันที่ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 23.52 น.
แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2557 00.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) 2 หน้าอกใหญ่เกินขนาด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันได้แต่ยืนมองซ้ายมองขวาอยู่เกือบจะห้านาทีแต่ฉันก็ยังไม่เจอช่างภาพที่ชื่อยูอาร์เลยแหะ หมอนี่ไปหลบอยู่ไหนกันนะ พี่ทีมงานเองก็เหมือนกันไม่ยอมบอกอะไรนอกจากชื่อของเขาเลยนะ อย่างน้อยก็บอกสักหน่อยสิว่าเขามีจุดเด่นยังไงบ้าง เช่นมีฝีที่หน้า มีขนหยิกหยอยหรืออะไรตรงไหน แล้วคนก็เยอะซะขนาดนี้ชาติไหนจะหาเจอละยะ
ถึงว่าจะยืนอยู่ตรงนี้ฉันคิดว่าฉันก็คงหายูอาร์ไม่เจอหรอก ลองเดินสำรวจก่อนจะดีกว่าละมั้ง แต่สวนน้ำนี่ก็ใหญ่เป็นบ้าเลยแหะจะให้เริ่มจากตรงไหนก็ไม่รู้ ลองไปถามทีมงานแถวนี้ดีกว่า
“พี่คะไม่ทราบว่าช่างภาพที่ชื่อยูอาร์อยู่ไหนหรอคะ”
“อ๋ออออ น้องยูอาร์หรอจ๊ะ รู้สึกว่าเมื่อกี้จะเห็นเช็คกล้องอยู่แถวๆ สไลด์เดอร์นะ ลองไปหาดูสิ”
“ขอบคุณค่ะ”
หลังจากที่ได้คำตอบฉันก็รีบเดินไปตรงที่พี่ทีมงานบอกทันทีเพราะฉันยังต้องไปฟังรายละเอียดเพิ่มเติมจากช่างภาพคนนี้อยู่ดี ถ้าถ่ายแบบเสร็จเร็วเมื่อไหร่ฉันก็จะว่างเมื่อนั้น จะได้มีเวลาไปเที่ยวเล่นด้วยถึงฉันจะไม่ใช่ดาราก็เถอะแต่งานฉันก็วุ่นไม่แพ้กันหรอกนะ
ฉันเดินไปที่สไลด์เดอร์แล้วชะเง้อหาผู้ชายที่ชื่อยูอาร์แต่ก็ไม่เห็นจะมีผู้ชายสักคน แถวนี้มีเพียงแค่ทีมงานผู้หญิงทั้งนั้นเลยแหะ นี่เขาเป็นคนหรือแมลงสาบกันถึงได้ชอบอยู่ไม่เป็นที่ขนาดนี้
ตอนนี้ฉันเดินออกมาจากสไลด์เดอร์แล้วไปตรงเก้าอี้เพื่อที่จะไปนั่งพักแทนการเดินหาแต่สายตาของฉันก็ดันไปเห็นพี่มาร์ตี้ยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งอย่างสนิทสนมก็เลยจำเป็นต้องเปลี่ยนเป้าหมายไปหาพี่มาร์ตี้แทน
บังอาจหลบมาคุยกับผู้ชายแล้วทิ้งให้ฉันตามหายูอาร์คนเดียวได้ไง หน็อยยยยย
“พี่มาร์ตี้!!! ปล่อยให้ฉันตามหาช่างภาพคนเดียวแล้วตัวเองกลับมายืนคุยกับผู้ชายงั้นหรอคะ ใช่ไม่ได้เลยนะ”
“อะไรของหล่อนน่ะบัวตอง นี่ฉันกำลังคุยกับยูอาร์ช่าภาพครั้งนี้ไงยะ”
“อะ...เอ๋!!?!!”
ฉันรีบหันไปทางผู้ชายคนที่ว่าแทบจะทันที เพราะเมื่อกี้เอาแต่โมโหพี่มาร์ตี้อยู่จึงไม่ได้สนใจผู้ชายคนช้างๆ เลยแม้แต่น้อย
ผู้ชายตรงหน้าฉันกำลังมองฉันด้วยสายตาที่นิ่งมาก เขาเป็นผู้ชายตัวสูงคาดเดาเอาจากสายตาแล้วน่าจะเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรตาของเขาคมมากจมูกก็โด่งเป็นสัน ตาสีฟ้าอมเขียวนั่นทำให้เขาดูเซ็กซี่มาก แล้วดูปากเขาสิ!! มันเป็นสีแดงระเรื่อเหมือนพวกผู้หญิงด้วยนะ จากตรงนี้บอกเลยว่าเขาหล่อมากถึงมากที่สุด >///< แต่ที่ทำให้ฉันถึงกับตลึงตึงโป๊ะไปเลยก็คงจะเป็นสีผมของเขานี่แหละ
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ผมสีดำหรือสีน้ำตาลหรือสีบลอนซ์ ซึ่งถ้าเป็นสีพวกนั้นฉันจะไม่สนใจเท่าไหร่หรอกเพราะหน้าตาเขาก็บอกอยู่แล้วนี่น่าว่าเขาเป็นลูกครึ่ง แต่นี่! สีผมของเขาคือสีผมสีน้ำเงินเข้ม ฉันไม่เคยเห็นใครกล้าทำสีผมแบบนี้เลยสักคนและถ้ามันเกิดจะมีละก็มันก็มักจะเป็นนักร้องเกาหลีอะไรแบบนั้นไม่ใช่หรอ ฉันเคยเห็นนักร้องเกาหลีทำสีผมสีฟ้า สีน้ำเงินอ่อนอะไรประมาณนี้แต่นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเห็นใครสักคนที่เป็นคนธรรมดาทำสีผมสีนี้ แถมมันยังเข้ากับหน้าตาของเขาเป็นที่สุดอีกต่างหากยอมรับเลยว่าผู้ชายคนนี้เหมาะกับสีผมสีน้ำเงินที่สุด
เคยคิดเสมอว่าสีผมสีแดงของเรานี่มันก็แรงใช่ย่อย เจอกับสีผมน้ำเงินเข้าไปถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะ =[]=;;;
“นี่บัวตอง เธอจะยืนจ้องหน้ายูอาร์อีกนานมั้ยเนี่ย” เสียงพี่มาร์ตี้ขัดขึ้นจนฉันสะดุ้ง
พอได้สติแล้วเห็นว่ายูอาร์กำลังจ้องฉันด้วยสายตาที่นิ่งกว่าเดิมร้อยเท่าก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่ ใครใช้ให้มีผู้ชายหน้าตาดีราวกับเทพบุตรมายืนอยู่ตรงหน้าฉันเล่า
“ยูอาร์จ๊ะ นี่แหละบัวตองคนที่จะมาเป็นนางแบบชุดว่ายน้ำในวันนี้ ยังไงพี่ก็ขอฝากไว้ด้วยนะ”
“ครับ งั้นเดี๋ยวผมขอพาเธอไปทางนู่นแล้วนะครับ” ยูอาร์พยักหน้าแล้วชี้ไปทางที่มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่
ยูอาร์เดินนำหน้าฉันไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ยอมพูดอะไรให้ฉันฟังถึงคอนเซ็ปที่เราจะถ่ายกันจริงๆ ฉันเลยได้แต่เดินตามเขาต้อยๆ จนไปถึงตรงจุดที่เขาชี้มาในตอนแรก
“เอมี่ คุณหยิบชุดว่ายน้ำสีชมพูมาให้ผมหน่อย แล้วบอกทีมงานด้วยว่าผมจะเริ่มถ่ายแบบแล้วให้ออกไปคอยข้างนอกก่อน”
“อ้าวเจอตัวนางแบบแล้วหรอ ไหนๆ คนนี้ใช่มั้ย” พี่เอมี่หันมามองฉันอย่างพิจรณาแบบหัวจรดเท้า เธอยิ้มกว้าง “น่ารักสุดๆ เลยนะเนี่ย มิน่าล่ะนายถึงไม่บ่นเลยสักคำ”
“อืม บอกทีมงานด้วยละว่าออกไปได้แล้ว เดี๋ยวเสร็จแล้วผมจะออกไปบอกเอง”
“เราจะถ่ายกันในนี้แค่สองคนงั้นหรอ O_O”
ทำไมจะถ่ายแบบแล้วทุกคนถึงต้องออกไปข้างนอกกันก่อนละ หรือจะให้ฉันถ่ายแบบกับยูอาร์แค่สองคน สองต่อสองในสวนน้ำเนี่ยนะ! ถ้าเกิดว่าเขาเห็นฉันในสภาพชุดว่ายน้ำแล้วเกิดหน้ามืดคิดจะปล้ำฉันขึ้นมาใครจะมาช่วยฉันกัน หรือถ้าเขาจงใจจะทำมิดีมิร้ายฉันมาก่อนอยู่แล้วแล้วฉันจะป้องกันตัวเองยังไงกัน มันมีให้เห็นอยู่ในนิยายบ่อยๆ ไม่ใช่รึไงกัน ไม่ยอม ยังไงฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาดเลย >O<
“ใช่น่ะสิ ถ้ามีทีมงานอยู่เยอะทุกคนก็จะเอาแต่ส่งเสียงพูดคุย หรือทำอะไรกันจนฉันไม่มีสมาธิที่จะถ่ายแบบให้หรอกนะ”
“แล้วปกตินายทำแบบนี้กับนางแบบทุกคนเลยหรอ?”
“เอ่อ...ใช่แล้วล่ะจ่ะ พอดียูอาร์เขาชอบความเป็นส่วนตัวจ่ะ” พี่เอมี่รีบเข้ามาแทรกบทสนทนาเพราะยูอาร์ไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามล่าสุดของฉันแต่ดันเดินไปหยิบกล้องขึ้นมาเช็คแทน
“มันเป็นงาน ถ้าเธอเป็นนางแบบจริงล่ะก็เรื่องแบบนี้เธอไม่ต้องใส่ใจหรอก” ยูอาร์พูดเสียงเรียบ
หน็อยแน่ หาว่าฉันไม่ใช่นางแบบจริงๆ งั้นหรอ ฉันก็แค่เป็นห่วงตัวเองหรอกย่ะ ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหนกัน หน้าตาดีก็ไม่ได้บ่งบอกนิสัยสักหน่อย
“ทำได้สิ! อย่ามาดูถูกกันนะ”
“งั้นเอาชุดว่ายน้ำไปเปลี่ยนแล้วเดี๋ยวออกมาเจอฉันตรงนี้”
ฉันเดินไปหยิบชุดว่ายน้ำที่พี่เอมี่เอาออกมาให้อย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าหมอนี่อยู่เงียบๆ ก็หล่อดีนั่นแหละใครจะไปคิดละว่าหมอนี่จะปากร้ายได้ขนาดนี้ ฉันควรจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำได้แล้วถ้าขืนช้าอีกหมอนี่คงจะต้องด่าฉันแน่ๆ ฉันไม่อยากให้ใครมาดูถูกว่าฉันขาดประสบการณ์หรอก
ชุดว่ายน้ำทูพีชแบบสีชมพูพาสเทลตอนแรกฉันคิดว่ามันจะต้องไม่เข้ากับฉันแน่ๆ เพราะปกติแล้วฉันดูจะเหมาะกับพวกชุดว่ายน้ำสีดำ สีแดง หรือสีอะไรที่มันเข้มมากกว่านี้ แต่กลายเป็นว่าชุดนี้กลับทำให้ฉันดูน่ารักได้อย่างที่ฉันเองยังต้องตกใจ
ฉันเดินออกมาจากห้องแต่งตัวตรงไปหายูอาร์ที่กำลังยืนหามุมถ่ายภาพอยู่ เขาไม่ได้เสียสมาธิกับการมาของฉันเลยแม้แต่น้อยขนาดว่าฉันมายืนข้างหลังเขาแล้วด้วยซ้ำ =_=
“นี่จะเริ่มถ่ายกันรึยัง” ฉันสะกิดหลังเขาแล้วถามหมอนั่นจึงยอมเงยหน้าออกจากกล้องแล้วใช้สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“มะ...มองบ้าอะไรกันยะ”
เฮ้ย! ฉันไม่ได้ใสซื่อจนขนาดที่ว่าพอมีผู้ชายมามองหุ่นตัวเองแล้วจะเกิดอาการสั่นนะแต่ลองคิดดูสิการที่มีผู้ชายที่หล่อมากกกกก มายืนจ้องเราแบบเปิดเผยขนาดนี้มันจะเขินมากแค่ไหนกันก็ลองคิดดูสิ แถมตอนนี้ฉันก็อยู่กับเขาแค่สองต่อสองด้วยฉันเริ่มเครียดแล้วนะ
“เธอ...” ยูอาร์พูดขึ้นมาเพียงแค่นั้นแล้วเงียบไปเหมือนกับว่ากำลังพยายามหาคำพูดอะไรมาพูดกับฉันอยู่ในที่สุดเขาก็พูดต่อมาแถมยังเป็นประโยคที่ฉันฟังแล้วช็อกที่สุดในสามโลกด้วย “ฉันคิดว่าหน้าอกเธอมันใหญ่เกินไป นี่เรากำลังจะถ่ายภาพให้เชิญชวนครอบครัวมาเที่ยวสวนน้ำนะไม่ได้จะถ่ายภาพปลุกใจเสือป่า หุ่นของเธอไม่เหมาะจริงๆ”
“=[]=;;;”
นะ...นี่เขาพูดอะไรออกมากันเนี่ยยยยยยอ๊ากกกกกก หมอนี่กล้ามาบอกว่าฉันหน้าอกใหญ่เกินกว่าที่จะถ่ายรูปชุดว่ายน้ำอย่างนั้นหรอหมอนี่พูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ยังไงกันน่ะ ฉันถ่ายแบบชุดว่ายน้ำมาไม่รู้สักกี่ครั้ง แล้วทุกคนก็บอกด้วยว่าฉันเหมาะมากกับการถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ
“ไม่ไหวจริงๆ นมใหญ่ขนาดนี้ถึงถ่ายไปก็เท่านั้น” ยูอาร์พึมพำต่อไปโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของฉันเลยแม้แต่น้อย
“นี่นายฉันไม่รู้หรอกนะว่าหน้าอกขนาดไหนกันที่นายต้องการ แต่นี่เรามาถ่ายภาพเกี่ยวกับสวนน้ำนะทำไมนายจะต้องมาสนใจขนาดหน้าอกของคนอื่นด้วย หรือว่านายมันเป็นพวกโรคจิต!”
“แต่เวลาถ่ายฉันต้องเน้นไปที่เธอไม่ใช่รึไงกัน ลองคิดดูสิถ้าฉันถ่ายไปคนอื่นจะมองเธอแค่ที่หน้างั้นหรอ เขาก็ต้องมองไอ้ส่วนที่ใหญ่และเด่นเกินหน้าเกินตาก่อนอยู่ดี”ยูอาร์ยังคงเถียงหน้าตายแถมคราวนี้เขาเดินออกไปข้างนอกโดยไม่สนใจฉันที่กำลังยืนตะลึงอยู่
ฉันวิ่งตามยูอาร์ไปทันทีหลังจากตั้งสติได้ ใครจะปล่อยให้หมอนั่นมาด่าฉันปาวๆ แล้วเดินออกไปแบบนี้เลยงั้นหรอ มันเสียชื่อนางแบบมืออาชีพกันพอดี แค้นๆๆๆ >O<
“นายยูอาร์! มาเคลียกับฉันให้รู้เรื่องก่อนเลยนะ”
“ที่พูดมาเธอยังไม่เข้าใจอีกหรอ...”
“ก็ไม่เข้าใจน่ะสิ! จู่ๆ ก็มาบอกว่าไม่ยอมถ่ายภาพเพียงเพราะหน้าอกฉันใหญ่เนี่ยนะ นายจะบ้ารึเปล่า”
“ฉันไม่ได้บ้า ฉันก็แค่พูดเรื่องจริง เธอลองไปดูสภาพตัวเองตอนนี้ดูสิ ไอ้น่ารักมันก็น่ารักอยู่หรอกนะแต่นมเธอแทบจะทะลักออกจากชุดว่ายน้ำอยู่แล้วไม่รู้ตัวเลยรึไงกัน”
“นายจงใจมองหน้าอกฉันล่ะสิ!”
“เธอลองเดินออกไปตรงที่ทีมงานเขาอยู่กันสิ ในสภาพแบบนี้นี่แหละ แล้วมาให้คำตอบฉันด้วยแล้วกันว่าทีมงานพวกนั้นมองหน้าหรือนมเธอกันแน่”
กะ...กรี๊ดดดดดดดดดด ไอ้ผู้ชาย@#$%&^$* (ด่าไม่ออกบอกไม่ถูก) T[]T
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
