7dayDeadline7วันอันตรายต้องขโมยหัวใจนายติสต์ตัวพ่อ

                แสงแฟลชสีขาวสว่างจ้าแทบจะทุกๆ สองวินาที ช่างภาพห้าคนกำลังยืนกดชัตเตอร์ภาพราวกับว่าถ้าชะงักไปสักนิดหนึ่งจะเสียภาพดีๆ ไปหลายภาพก็ไม่ปาน

                ฉันยืนอยู่ตรงกลางฉากสีขาวในชุดเดรสสีดำรัดรูปและกำลังโพสท่าเพื่อให้ช่างภาพทุกคนเก็บภาพของฉันให้ได้มากที่สุด บางทีแสงแฟลชมันก็สว่างเกินไปแหะ โชคดีที่มีแว่นกันแดดใส่อยู่ไม่งั้นตาของฉันคงจะได้บอดเพราะแสงแฟลชพวกนี้แน่ๆ

                ฉันโพสท่าให้ทุกคนถ่ายอีกประมาณสองสามท่าแสงแฟลชก็ได้หยุดลงเป็นอันว่ารู้กันว่างานในตอนนี้ได้จบลงแล้ว เหล่าพี่ทีมงานรีบวิ่งกันมาช่วยฉันซับหน้าให้เสร็จเรียบร้อย บางทีก็เหนื่อยนะที่จะต้องมาทำงานสู้แสงแบบนี้ทุกวัน แต่คนมันดังอ่ะช่วยไม่ได้จริงๆ

                “บัวตอง บ่ายวันนี้มีถ่ายภาพให้กับ J-Park นะจ๊ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า พี่แอบรู้มาว่าช่างภาพวันนี้น่ะทางนู่นเขาขอจัดเต็มมาเลยจ่ะ ฝีมือดีขั้นเทพเลยนะแถมหน้าตาดีสุดๆ เลยด้วย” เสียงพี่มาร์ตี้สาวประเภทสองหรือผู้จัดการส่วนตัวของฉันรีบเดินมาบอกทันที เรื่องผู้ชายไม่มีพลาดจริงๆ เลยค่ะผู้จัดการฉันเนี่ย

                “งั้นพี่มาร์ตี้ไปรอที่รถสักครู่นะคะ ฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

                ฉันเดินไปที่ห้องแต่งตัวด้วยความสบายใจเพราะว่าวันนี้ฉันจะได้เล่นน้ำคลายร้อนแล้วน่ะสิ แถมพี่มาร์ตี้ถึงขนาดบอกว่าช่างภาพวันนี้ฝีมือดีและหล่อซะด้วย ถ้าพี่มาร์ตี้เอ่ยปากชมแบบนี้ล่ะก็แสดงว่าของเขาดีจริงนั้นแหละ แค่คิดก็อยากเจอแล้วนะเนี่ย >O<

                ฉันคว้าเสื้อผ้าของฉันแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยจากนั้นก็เช็คสภาพผมของตัวเองอีกนิดหน่อยก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องแต่งตัวตรงไปหาพี่มาร์ตี้ที่รถแทบจะทันที เพราะวันนี้ใช้พลังงานไปเยอะนั่นแหละทำให้ฉันรู้สึกหิวผิดปกติแตกต่างจากทุกวัน  

                วันนี้พี่มาตี้พาฉันมาที่ร้านอาหารแถว J-Park ร้านไม่ค่อนข้างเล็กแต่กลับตกแต่งอย่างหรูหรา อาหารก็อร่อยมากจนขนาดว่าฉันต้องสั่งเพิ่มมาอีกแถมสั่งแบบพิเศษซะด้วย

                “กินเยอะขนาดนี้ระวังเถอะย่ะ พอไปถ่ายแบบจะมีพุงออกมาให้เห็น วันนี้ถ่ายชุดว่ายน้ำด้วยนะยะ” พี่มาร์ตี้ที่เห็นฉันกินแบบนี้อดไม่ได้ที่จะแขวะ

                “ชิวๆ เลยค่ะพี่มาร์ตี้ กินแค่นี้เองพุงฉันไม่ออกหรอกน่า” พูดจบฉันก็จัดการสวาปามอาหารตรงหน้าไปอย่างรวดเร็ว ก็มันอร่อยมากเลยนี่น่า

                ในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งกินอาหารอย่างสุขใจเสียงโทรศัพท์ของพี่มาร์ตี้ก็ดังขึ้นขัดจังหวะทำให้เจ้าตัวรีบหาโทรศัพท์แล้วเดินออกไปรับข้างนอกอย่างเร่งด่วน แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องของพี่มาร์ตี้ใช่มั้ยละ ฉะนั้นหน้าที่ของฉันนั่นก็คือกินต่อไปอย่าให้เสียจังหวะ ง่ำๆๆๆๆๆ  )>.<(

                “เลิกกินได้แล้วย่ะยัยบัวตอง ทางทีมงานโทรมาแล้วนะว่าทางนู่นเซ็ตสถานที่พร้อมแล้วให้ไปกันได้แล้ว”

                “อ๊ากกกก ไอ่อ๋องอั๋นนนนน (อ๊ากกกก ไก่ของฉัน)”

                จู่ๆ พี่มาร์ตี้ก็เดินเข้ามาแล้วแย่งจานไก่ทอดข้างหน้าฉันไปรวดเร็วชนิดที่จับไม่ทันจนฉันเผลอร้องออกมาเสียงหลง แงงง คนกำลังกินอยู่เลยนะมาแย่งทำไมเนี่ย TOT

                “หล่อนเลิกสนใจเรื่องกินแล้วไปทำงานก่อนสิ ไปได้แล้วเร็ว!!” คราวนี้พี่มาร์ตี้ถึงกับฉุดกระชากลากถูให้ฉันลุกขึ้นตามพี่แกไปโดยไม่ลืมวางเงินเอาไว้บนโต๊ะ เห็นเป็นกระเทยร่างเล็กแบบนี้ แต่แรงเยอะใช่ย่อยนะจ๊ะ

                “ว๊ากกกกกกก”

                “เงียบได้แล้วนะบัวตอง อายคนอื่นเขาบ้างได้มั้ย!” พี่มาร์ตี้หันมาดุฉันด้วยน้ำเสียงเข้มๆ เล่นเอาฉันหุบปากแทบไม่ทันจะเหลือก็เพียงน้ำตาที่มันคลออยู่ที่เบ้าพร้อมจะไหลออกมาเสมอนี่แหละ

                พี่มาร์ตี้ใจร้าย T______________T

                ในที่สุดเราทั้งคู่ก็มายืนอยู่ตรงทางเข้าสวนน้ำของเจพาร์กหลังจากที่ฉันงอนพี่มาร์ตี้ไม่ยอมพูดกับเจ๊แกเลยระหว่างบนรถเป็นผลทำให้พี่มาร์ตี้ถึงกับจะโทรไปแคนเซิลงานนี้กันเลยทีเดียว ถ้าแคนเซิลตอนนี้ฉันต้องจ่ายเงินให้ทางที่เจพาร์กเกือบแสนเลยนะ

                ล้อเล่นนิดหน่อยถึงกับจะฆ่ากันทางอ้อมเลยทีเดียว TOT

                ทันทีที่ก้าวเข้าไปถึงด้านในของสวนน้ำฉันก็ได้แต่ยืนตะลึงกับผู้คนที่มีอยู่มากมายราวกับว่ากำลังจะมีการแข่งฟุตบอลโลกยังไงยังงั้น =[]= ไหนบอกว่าคนไม่เยอะ งานเล็กๆ แค่อยากโปรโมตสวนน้ำแห่งใหม่ที่เจพาร์กไง แล้วไอ้คนที่เดินกันอยู่ขวักไขว่ยังกับว่าอยู่ในจตุจักรนี่มันคืออะไรกัน วอทแฮปเพ้นนนนน =O=

                “น้องบัวตอง มาร์ตี้ ทางนี้จ้า”

                “ไปเลย เราจะได้มาฟังคอนเซ็ปงาน แล้วฉันก็อยากจะเห็นตากล้องแล้วด้วย จะหล่อโดนใจจริงอย่างที่เขาคุยกันไว้รึเปล่า” ดูเหมือนว่าเจ๊แกจะยังไม่หลุดจากประเด็นนี้สินะ

                “เอาล่ะค่ะ พี่อยากจะขออธิบายธีมของครั้งนี้ให้ฟังอีกรอบนะคะ อย่างที่น้องบัวตองรู้ไปบ้างแล้วว่าวันนี้ทางเราได้จ้างน้องมาเพื่อถ่ายแบบเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับสวนน้ำที่เพิ่งเปิดใหม่ของทางเรา ฉะนั้นชุดที่พวกพี่เตรียมไว้นั้นจะเป็นชุดว่ายน้ำให้น้องทั้งหมดเลยนะคะ คงไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย”

                “ไม่ค่ะ”

                ฉันตอบอย่างรวดเร็ว เหอะ ก็หุ่นฉันดีอ่ะ รูปร่างฉันส่วนใหญ่จะถ่ายแบบชุดว่ายน้ำนี่แหละขึ้นสุดๆ

                “ส่วนเรื่องช่างภาพที่พี่จ้างมานั้นเขาได้มาถึงนานแล้วค่ะแล้วเลือกจุดที่จะให้น้องไปถ่ายแล้วทุกจุดค่ะ รวมแล้วประมาณแปดจุดนะคะ นอกจากนี้แล้วพี่อยากจะให้น้องบัวตองลองไปคุยกับช่างภาพเองดีกว่าค่ะเพราะว่าเจ้าตัวเขาไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรให้พวกพี่ทราบสักเท่าไหร่ค่ะ แต่ที่จะเน้นมากๆ ก็คืออยากจะให้น้องบัวตองสื่อออกมาให้ชัดเจนค่ะว่ามาที่นี่แล้วมีความสุขยังไงบ้าง โอเคนะคะ อ่อพี่เกือบลืมแนะ ช่างภาพวันนี้ชื่อยูอาร์นะจ๊ะ”

                ฉันพยักหน้าหงึกหงักแทบจะทันทีที่พี่ทีมงานพูดจบ งานนี้ก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่เลยด้วยแค่ใส่ชุดว่ายน้ำถ่ายรูปเท่านั้นเอง ปกติแล้วงานส่วนใหญ่ที่ฉันทำก็มักจะเป็นพวกงานแบบนี้นี่แหละเพราะว่าหุ่นฉันมันดีมากยังไงละ เวลามีงานเลยมักจะเป็นแบบนี้ตลอด

                ว่าแต่ว่าตอนนี้ฉันต้องไปไหนต่อละเนี่ย พี่ทีมงานบอกว่าให้ฉันไปพบกับยูอาร์ แต่ก็ไม่ยอมบอกว่าเขาคือใครหน้าตาเป็นแบบไหนเลยสักคำพอจะหันกลับไปถามทุกคนก็เล่นหายไปกันหมดเลยแบบนี้แล้วฉันควรจะไปถามใครดีละเนี่ย พี่มาร์ตี้เองก็หายไปด้วย คอยดูนะถ้าเจอเมื่อไหร่จะโวยวายกลางคนแบบนี้เลย กร๊าซซซซซซซซซซซ

                เอ่อว่าแต่...ใครชื่อยูอาร์ค้าาาาาาา TOT