7dayDeadline7วันอันตรายต้องขโมยหัวใจนายติสต์ตัวพ่อ
เขียนโดย 
GnotiaB
วันที่ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 23.52 น.
แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2557 00.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) 3 ข้อตกลงใหม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคงเป็นเพราะเสียงโวยวายของฉันกับยูอาร์มันดังมากพอตัวทำให้ตอนนี้เกิดการรวมตัวครั้งใหญ่ของทีมงานทั้งหมดที่มาทำงานในวันนี้ โอ๊ย! ฉันกล้าที่จะพูดเลยนะว่าไม่เคยมีครั้งไหนที่ใส่ชุดว่ายน้ำแล้วจะอายได้เท่ากับครั้งนี้ มันคือความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิต ทั้งหมดมันเป็นเพราะยูอาร์คนเดียวเลย เพราะหมอนี่นี่แหละ อ๊ากๆๆๆๆๆ >O<
“เกิดอะไรขึ้นกันคะเนี่ย เสียงโวยวายดังลั่นไปถึงข้างนอกเลย” หนึ่งในพี่ทีมงานพูดขึ้นท่ามกลางความชุลมุนที่ทุกคนเอาแต่ล้อมฉันกับยูอาร์เอาไว้
“ก็ยูอาร์น่ะสิ ไม่ยอมถ่ายแบบให้ฉันค่ะ” ฉันรีบฟ้องก่อนทันทีทันใด =^=
“ยูอาร์ อีกแล้วหรอเนี่ย...”
พี่เอมี่ลากเสียงคำสุดท้ายอย่างเหนื่อยใจราวกับว่าเขาทำแบบนี้บ่อยมากๆ แต่ยูอาร์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกนะ เขายืนในท่าทีสบายกาสบายใจ มือข้างหนึ่งถือกล้องเอาไว้ส่วนอีกข้างก็ล้วงกระเป๋ากางเกง เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางกลอกตาไปมาเหมือนกำลังรำคาญ ทุกคนในบริเวณนี้เงียบกริบเพื่อรอเจ้าตัวพูดอะไรสักคำ เงียบจนถึงขนาดว่าถ้ามีใครแอบตดเบาๆ ตอนนี้ก็ได้ยินกันทุกคน
“จะให้ผมถ่ายต่อได้ยังไงกันละ ดูหุ่นนางแบบซะก่อน ตอนที่พวกคุณติดต่องานนี้มาพวกคุณบอกว่าให้มาถ่ายภาพให้ ‘เด็กๆ ดู’ ไม่ได้บอกสักคำว่าให้ถ่ายภาพ ‘ปลุกใจเสือป่า’ แบบนี้”
“หุ่นฉันมันยังไงกัน นายอย่ามาหาเรื่องกันนะ”
“ไม่เข้าใจที่พูดอีกหรอ ฉันบอกเธอไปหลายรอบแล้วนะ เอาเถอะย้ำอีกสักรอบก็แล้วกัน หุ่นเธอน่ะมันไม่เหมาะกับชุดว่ายน้ำเลยสักนิด ไอ้น่ารักก็น่ารักอยู่หรอกแต่ถ้าถ่ายออกมาคนเขาก็ดูนมเธอไม่ได้ดูหน้าหรือสวนน้ำหรอก แล้วแบบนี้จะถ่ายได้ยังไงกัน”
“กรี๊ดดดดดดดด!!! นายมันแย่มาก พูดออกมาได้ยังไงกันห้ะ ตัวเองน่ะไม่กล้าถ่ายเพราะกลัวว่าจะเกิดหน้ามืดปล้ำฉันขึ้นมารึเปล่า หรือว่าความจริงแล้วฝีมือการถ่ายภาพของนายน่ะมันห่วยบรมมากกว่า”
“นี่เธอ...”
“กรี๊ดดดดดดดด~~~~!!!”
จู่ๆ ไอ้บ้ายูอาร์ก็กระชากแขนฉันเข้าไปใกล้แบบไม่ได้ตั้งตัวกลายเป็นว่าฉันถลาไปหาเขาจนเนื้อหนังมังสาของฉันมันแนบชิดติดกับตัวเขา นะ...นี่ฉันใส่แค่ชุดว่ายน้ำตัวเล็กๆ แค่สองชิ้นเองนะ กรี๊ดๆๆๆๆ TOT
“ฉันเนี่ยนะจะหน้ามืดไปปล้ำเธอ สาบานเถอะต่อให้ฉันเมาจนฉันคุมสติตัวเองไม่อยู่ เธอก็ยังไม่ใช่คนที่ฉันจะเผลอไปเลือกมามีอะไรด้วยหรอก ส่วนเรื่องการถ่ายภาพน่ะ ฉันมีความสามารถมากพอจนสามารถเขี่ยเธอออกไปจากงานชิ้นนี้ได้อย่างสบายเลยล่ะ”
ฉันไม่ยอมตอบอะไรเพราะถ้าตอบผิดใจไปแม้แต่คำเดียวละก็ ไม่มีอะไรรับประกันเลยว่าเขาจะไม่ทำฉันรุนแรงไปกว่านี้ แค่นี้ตัวของเราสองคนก็แทบจะรวมร่างกันได้อยู่แล้ว ทำไมพี่ๆ ทีมงานถึงไม่มีใครช่วยฉันเลยล่ะ เข้ามาห้ามหรือพูดอะไรหน่อยก็ดีนะ หมอนี่ก้มหน้ามาหาฉันจนหน้าผากเราชนกันแล้วนะ
ทุกอย่างยังตกอยู่ในความเงียบสงบ ไม่มีทีมงานคนไหนกล้าเข้ามาดึงยูอาร์ออกไปจากฉันเพราะยังคงตกใจกับการกระทำของยูอาร์จนพี่มาร์ตี้ที่ได้สติคนแรกนั่นแหละที่มาห้ามเอาไว้
“ใจเย็นๆ ก่อนนะคะยูอาร์ ปล่อยบัวตองก่อนน้องเขากลัวหมดแล้วล่ะจ่ะ มีอะไรก็พูดกันดีๆ นะ อย่าทำแบบนี้เลย”
“ใช่ๆ นายน่ะคุมสติตัวเองหน่อยสิยูอาร์ คนอยู่กันเยอะแยะเลยนะ”พี่เอมี่รีบเข้ามาห้ามด้วยอีกแรง
พระเจ้า ฉันรักพี่ทั้งสองที่สุดในสามโลกเลยค่ะ T_T
ยูอาร์มองฉันด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะยอมปล่อยมือออกจากแขนฉันแล้วก้าวถอยหลังออกไปนิดหน่อยเพื่อเว้นระยะห่างให้เราทั้งคู่ ฉันเอามือทั้งสองข้างทาบไว้ที่อกแล้วกดมันเบาๆ ตอนนี้หัวใจฉันเต้นถี่มากและคาดว่าหน้าของฉันมันก็คงจะแดงสุดๆ ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะทำรุนแรงก็เถอะ แต่ถ้าใครต้องมาอยู่ในสภาพเดียวกันกับฉันก็คงไม่ต่างกันหรอก
“แล้วไงล่ะ ยัยนี่มาพูดจาดูถูกฉันก่อนนะ”
“นายเองนั่นแหละที่หาเรื่องฉันก่อน”
“ถ้าหุ่นเธอมันไม่เป็นแบบนี้ ฉันคิดว่าปัญหาคงไม่เกิดหรอก”
“อ้อ! นี่นายกำลังจะโทษว่าเป็นความผิดของหุ่นฉันหรอ
“ไม่ได้โทษหุ่นเธอเลย ฉันก็แค่พูดความจริงเฉยๆ เท่านั้นเอง”
“โอ๊ยยยย~ พอเลยค่ะ พอทั้งคู่เลยย หยุดเถียงกันเถอะค่ะ พวกเราปวดหัวไปหมดแล้ว T^T” พี่ทีมงานคนเก่า (อีกแล้ว) เดินมาคั่นกลางเราทั้งคู่ไว้แล้วยกมือขึ้นมาเป็นสัญญาณว่าให้เงียบได้แล้วทั้งฉันกับยูอาร์เลยยอมหุบปากลง “โอเค ขอบคุณค่ะ ทีนี้ช่วยบอกปัญหาของทั้งคู่ให้พวกพี่ฟังหน่อยได้มั้ยคะว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ยูอาร์น่ะสิคะเขาไม่ยอมถ่ายภาพค่ะแล้วบอกว่าฉันน่ะหุ่นไม่ดีด้วย”ฉันชิงพูดก่อน
“ฉันไม่ได้บอกว่าหุ่นเธอมันไม่ดี แค่บอกว่าหุ่นเธอมันไม่เหมาะ นมเธอมันใหญ่เกินไปต่างหาก” ยูอาร์รีบพูดต่อทันทีที่ฉันพูดจบ นี่หมอนี่ยังไม่จบประเด็นหน้าอกฉันอีกหรอ!
“แล้วมันต่างกันตรงไหน สุดท้ายนายก็ไม่ยอมถ่ายอยู่ดี หรือจะเถียงเล่า”
“ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยนะน้องบัวตองกับน้องยูอาร์ต้องการให้พี่ทำยังไงกันคะ”
“เปลี่ยนช่างภาพใหม่ค่ะ/เปลี่ยนนางแบบใหม่” เราทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมายใดๆ ทั้งสิ้น ก่อนจะหันมามองหน้ากันแบบไม่มีใครยอมใคร
ถ้านี่มันเป็นการ์ตูนละก็ระหว่างเราสองคนคงมีไฟช็อตผ่านทางสายตากันแล้วแหละ =_=
“อ๊ายยยย~ ไม่ได้ค่ะไม่ได้ รู้มั้ยคะว่ากว่าที่พวกพี่จะสามารถติดต่อทั้งคู่ให้มาร่วมงานกันได้มันยากมากขนาดไหน แล้วพวกน้องจะขอมาเปลี่ยนกันง่ายๆ แบบนี้หรอคะ ไม่ได้จริงๆ ค่ะ T^T”
“งั้นจะเอายังไงละคะ ฉันไม่อยากร่วมงานกับช่างภาพนิสัยแย่แบบนี้หรอกนะคะ”
“ผมก็ไม่อยากถ่ายภาพให้กับนางแบบที่เหมาะจะไปถ่ายภาพหวิวซะขนาดนี้หรอก”
“แต่พวกเราตกลงกันได้แล้วนะ!”
เสียงขัดของพี่มาร์ตี้ทำให้ทุกคนต้องหันกลับไปสนใจเจ๊แกที่ยืนอยู่กับพี่เอมี่กันสองคน ทั้งคู่ยิ้มแบบมีเลศนัยน์ มันคือรอยยิ้มที่ฉันโคตรจะเกลียดที่สุดในสามโลก พี่มาร์ตี้ยิ้มแบบนี้ทีไรชีวิตฉันจะบรรลัยทุกทีสิน่า
“ตกลงอะไรได้หรอคะพี่มาร์ตี้” ฉันถามเสียงหวาน เล็ก น่ารัก (แบบว่าขอแอ๊บเสียงหน่อยเถอะ) เพราะเห็นความซวยมาอยู่รำไร
“พวกพี่คิดว่ายูอาร์กับน้องบัวตองควรจะอยู่ด้วยกันสักอาทิตย์ยังไงละจ๊ะ ^_^”พี่เอมี่ชิงพูดแถมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้อีกต่างหาก
“ฉันว่าฉันคงหูฝาดไปแน่ๆ เลย อะไรนะคะขออีกที” ฉันพยายามฝืนยิ้มแล้วถามใหม่ทั้งๆ ที่ได้ยินอยู่เต็มสองหูเผื่อพี่เอมี่จะพูดอะไรผิดไปยังไงละ
“เอมี่บอกว่า เธอและยูอาร์จะต้องย้ายมาอยู่ด้วยกันสักอาทิตย์ เพื่อที่จะได้ตกลงปัญหาที่เคลียไม่ได้นี่ไงละ เจ้ย้ำอีกทีนะจ๊ะ อยู่ ด้วย กัน”
ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง T______T
“อยู่ด้วยกัน!!!! กับยัยนี่เนี่ยนะ ไม่มีวันเถอะ -*-”
กลายเป็นยูอาร์ที่ตะโกนเสียงดังลั่นหมอนี่ชี้หน้าฉันแล้วทำท่าเหมือนอยากตาย ฉันเองก็อยากจะเถียงหรือด่าอะไรหมอนี่นะติดอยู่ที่ว่าฉันเห็นด้วยกับเขาน่ะสิถ้าต้องอยู่ร่วมกับยูอาร์ละก็ฉันจะเอามีดมาแทงตัวเองตายไปตอนนี้เลย
“ไม่ได้หรอกนะยูอาร์ ฉันกับพี่มาร์ตี้ตกลงกันแล้ว พวกเราให้พวกเธอทั้งคู่เสียงานนี้ไม่ได้จริงๆ ฉะนั้นภายใน 7 วัน บัวตองจะต้องทำยังไงก็ได้ให้ยูอาร์ยอมถ่ายรูปตัวเองในชุดว่ายน้ำให้ได้”
“อ้าว แล้วยูอาร์ต้องทำอะไรล่ะคะ ทำไมมีแต่ฉันต้องทำคนเดียว ไม่ยุติธรรมเลย”
“ไม่ใช่ย่ะ เธอน่ะต้องทำให้ยูอาร์ถ่ายรูปเธอให้ได้ก็จริง ในขณะเดียวกันยูอาร์ เธอก็ต้องออกงานกับบัวตองตลอด เพื่อที่จะได้เห็นมุมดีๆ อันน้อยนิดชองเธอไงละ”
“แล้วถ้าเธอทำให้ผมถ่ายรูปเธอไม่ได้หรือถ้าผมยอมถ่ายรูปเธอละครับ อีกฝ่ายจะได้หรือเสียอะไรบ้าง”
“ถ้าเธอยอมถ่ายรูปบัวตองก่อนนั่นเท่ากับว่าสิ่งที่เธอพูดในวันนี้มันไม่จริงยังไงละจ๊ะ เสียชื่อมากเลยนะเพราะบัวตองเองก็ดังจะตายแต่ถ้าเธอชนะนั่นหมายความว่าสายตาเธอดีสุดๆ บัวตองเองงานด้านแบบนี้คงลดฮวบเลยล่ะจ่ะเพราะมีตากล้องมือโปรเขาการันตีมา”
“แค่นี้เนี่ยนะ...” ยูอาร์พึมพำเบาๆ “ผมขอเพิ่มอะไรได้รึเปล่า ถ้าหากเธอทำไม่ได้ เธอจะต้องถอนตัวออกจากวงการนี้ไปเลย แต่ถ้าเธอทำได้...ฉันเองก็จะเลิกไปเลยเหมือนกัน” เขาพูดต่ออย่างไม่มีท่าทีเดือดร้อนอะไร
“นายกำลังจะให้ฉันเอางานทั้งหมดมาเดิมพันกับเรื่องนี้เนี่ยนะ! แถมนายก็ได้เปรียบสุดๆ ด้วยแบบนี้น่ะหรอ ยุติธรรมมากเลยเถอะ” ฉันโวยวายกลับไป เพราะไม่ว่าจะดูยังไงแล้วฉันก็เสียเปรียบสุดๆ
“หรือว่าเธอไม่มั่นใจในรูปร่างของเธอ งั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้วแหละ เรื่องนี้ถือเป็นอันว่าจบไป เธอไม่กล้าแล้วฉันก็ไม่รั้ง หานางแบบคนใหม่เตรียมไว้ได้เลย”
“ไม่! ฉันแค่ถาม ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่ตกลงสักหน่อย”
เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องมายอมเสียงานนี้ไปล่ะจริงมั้ย คนอย่างบัวตองฆ่าได้หยามไม่ได้หรอกนะ ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นเรื่องเล็กสำหรับงานชิ้นนี้แค่ชิ้นเดียวแต่รูปร่างมันคือสิ่งที่ทำให้ฉันอยู่ในวงการนางแบบนี้ได้ยาวนานมากกว่าหน้าตาเสียอีก
“งั้นพวกเราขอสรุปเลยนะ พวกเธอจะอยู่ด้วยกันหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ถ้าหากครบหนึ่งอาทิตย์แล้วใครฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแพ้ก็ต้องยอมออกจากวงการแต่โดยดี อีกหนึ่งอาทิตย์พวกเราจะติดต่อทางนี้ใหม่ได้มั้ยคะ”
“เอ่อ...ได้ค่ะ =[]=”
ทางทีมงานเองก็ดูเหมือนว่าจะงงนิดหน่อยกับการพูดรวบยอดของพี่มาร์ตี้ ว่าแต่ฉันลืมอะไรไปรึเปล่านะ ฉันต้องย้ายไปอยู่กับยูอาร์หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ เลยงั้นหรอ ให้ฉันไปอยู่กับไอ้ตาบ้าหน้านิ่งแต่ปากร้ายแถมยังรุนแรงเป็นที่หนึ่งแบบนี้เนี่ยนะ บ้ารึเปล่า ทำไมพี่มาร์ตี้ถึงไม่คิดถึงความปลอดภัยของฉันเลยล่ะ ถ้าเกิดหมอนี่พอมาอยู่กับฉันนานๆ แล้วเกิดชอบฉันขึ้นมา อดใจทนกับเรือนร่างสุดแสนจะเซ็กซี่ไม่ไหวแล้วปล้ำฉันละ ฉันจะทำยังไง แล้วถ้าฉันท้อง...โอ้ว ไม่นะฉันยังไม่อยากมีลูกตอนนี้นะ (คิดไปถึงไหนแล้วยะ =_=) ยังไงฉันไม่ยอมให้หมอนี่เข้าใกล้ฉันเด็ดขาดเลย!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
