7dayDeadline7วันอันตรายต้องขโมยหัวใจนายติสต์ตัวพ่อ

“ยูอาร์ นี่คือตารางงานใหม่ของนาย” เสียงหญิงสาวที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มที่กำลังตั้งใจถ่ายรูปนางแบบสาวอยู่ต้องหยุดชะงักแล้วละสายตาจากกล้อง

                “ตั้งไว้ตรงแถวๆ บนโต๊ะผมก่อนเดี๋ยวมีเวลาผมค่อยดูก็แล้วกัน”

                “แล้วก็บ่ายนี้คุณต้องถ่ายแบบชุดว่ายน้ำด้วยนะคะ”

                “อา...เกือบลืมแล้วแหะ” ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆ ก่อนจะเลิกสนใจกับข้อมูลที่เพิ่งได้ยินแล้วหันกลับไปถ่ายรูปนางแบบของตนเองต่อ

                หญิงสาวผู้เป็นผู้จัดการส่วนตัวของตากล้องมือโปรถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินออกไปนอกห้องถ่ายแบบ อันที่จริงพวกตากล้องถ่ายภาพไม่จำเป็นต้องมีผู้จัดการส่วนตัวหรอก ก็เป็นแค่ช่างภาพไม่ใช่ดาราหรือนักร้องสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าในกรณีของคนนี้นั้นอยู่ในกรณีพิเศษ

                ช่างภาพสุดหล่อ หรือยูอาร์ยังคงขะมักเขม้นกับการถ่ายภาพโดยไม่เสียสมาธิแม้สักนิด แตกต่างกับนางแบบที่กำลังยังโพสท่าอยู่ด้วยอาการเกร็งเล็กน้อย จริงอยู่ที่เธอเคยถ่ายภาพด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นมาก็บ่อยเพราะเธอเองก็เคยถ่ายแบบชุดว่ายน้ำหรืออะไรทำนองนั้นมาเยอะแต่ครั้งนี้กลับต่างออกไปตรงที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นอยู่หล่อราวกับเทพบุตรแถมนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่ต้องอยู่กับช่างภาพเพียงแค่สองต่อสองโดยไม่มีทีมงานคนไหนอยู่อีกเลย     

                “ขยับซ้ายอีกนิดแล้ววางมือลงบนโต๊ะ ใช่ๆ แบบนั้นแหละ อ๊ะ! ขยับไปขวาอีกหน่อย โอเคแล้ว”

                ยูอาร์กดชัตเตอร์รัวๆ อยู่เกือบสิบครั้งเห็นจะได้ก่อนที่เขาจะเดินไปวางกล้องลงโดยไม่ลืมที่จะบอกหญิงสาวด้วยว่างานเสร็จเรียบร้อยแล้ว

                “เอ่อ...ยูอาร์คะ ขอบคุณมากเลยค่ะ”

                “ไม่เป็นไรหรอก ผมแค่ทำตามหน้าที่ คุณเองก็น่ารักมากเสียดายเกร็งไปหน่อย”

                “งั้นหรอคะ อันที่จริงฉันอยากจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนได้มั้ยคะ” หญิงสาวรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะชวนชายหนุ่มไปทานข้าวแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจเธอเลยนอกจากจะก้มดูตารางงานของตัวเองแล้วตอบกลับไป

                “ตารางถ่ายแบบผมยาวจนถึงเดือนหน้าเลย ถ้ารอได้ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก”

                “จริงหรอคะ!! งั้นไว้คุณว่างคุณโทรหาฉันได้มั้ยคะ นี่ค่ะนามบัตรฉัน” นางแบบสาวคนสวยรีบรื้อกระเป๋าถือของตัวเองบนโต๊ะเพื่อหานามบัตรแล้วยื่นให้ยูอาร์แทบจะทันที

                ยูอาร์รับนามบัตรนั้นเอาไว้แล้วส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเพียงแค่แว้บเดียวแล้วหันไปสนกับใจกับข้าวของของตนเองต่อ เขาต้องรีบเก็บของให้เสร็จเพื่อไปหาอะไรลงท้องก่อนจะต้องไปถ่ายภาพต่ออีก ที่จำได้ลางๆ คือนางแบบสาวคนนี้เอมี่หรือผู้จัดการส่วนตัวบอกเขาว่าเธออยู่สวยและเซ็กซี่มากแถมยังอยู่ในวงการมานานมากแล้วทำให้เธอนั้นทำงานเป็นคงไม่เสียเวลาในการทำงานสักเท่าไหร่

                ชายหนุ่มเดินออกจากห้องถ่ายภาพไปตามทางเดินโดยไปที่สตูใหญ่ชั้นที่สามเพราะเขาคิดว่าเอมี่น่าจะอยู่ที่นั้นนั่นแหละเพราะเขาชอบที่จะทำงานคนเดียวฉะนั้นทุกครั้งที่มีการถ่ายแบบเขาจึงไม่เคยให้ทีมงานคนอื่นมายุ่งวุ่นวายเลยสักคนแต่ให้เซ็ตฉากและอุปกรณ์เอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ แทน

                “เฮ้เอมี่ ผมอยากแวะไปทานอะไรสักหน่อยก่อนที่จะไปทำงานต่อ คุณจะไปรึยัง” ยูอาร์เดินเข้าไปถามผู้จัดการส่วนตัวของเขาที่กำลังยืนดูการถ่ายแบบของนางแบบอีกคนอยู่ในสตูดิโอใหญ่

                “เอางั้นก็ได้ แล้วนี่นายจะแวะไปบ้านของตัวเองวันไหนกันฉันคิดถึงน้องสาวนายจะแย่อยู่แล้ว” เอมี่พูดไปพลางดึงของบางอย่างออกจากมือยูอาร์ไปพลาง ก่อนที่จะอมยิ้มเมื่อเห็นชายหนุ่มทำหน้ามุ่ยเมื่อพูดถึงน้องสาวของตนเอง

                “เดือนก่อนก็ไปหาแล้วไม่ใช่หรอ ผมไม่มีเวลาว่างขนาดที่จะไปหาไอแอมหรอกนะ คุณก็รู้”

                “ตั้งเดือนนึงเลยนะยูอาร์ ถามจริงๆ เถอะ ไม่เป็นห่วงน้องสาวเลยรึไงกัน”

                “เป็นห่วงสิ แต่ทำไงได้ละ หรือว่าคุณจะเคลียตารางงานให้ผม” ยูอาร์เลิกคิ้วถามผู้จัดการข้างกาย

                เขารู้ดีอยู่แล้วว่าทำไม่ได้ เมื่อกี้เขาลองเปิดดูตารางงานของตัวเองคร่าวๆ แล้วพบว่าคิวงานมันยาวไปถึงปลายเดือนธันวาคมเลย ขนาดเขาเองก็นั่งคัดงานแล้วนะว่างานไหนจะเอาหรืองานไหนไม่เอา ยังจะมีคิวงานมากมายขนาดนี้ได้อีกลองเขาไม่เลือกงานดูสิ สงสัยอีกสองปีเขาก็ยังไม่ว่างอยู่ดี

                “เลิกหวังไปเลยเถอะถ้างั้น” เอมี่ตอบอย่างรวดเร็วจนทำให้ยูอาร์หัวเราะออกมาเบาๆ

                เอมี่เหลือบตามองยูอาร์แล้วยิ้มออกมา ปกติแล้วยูอาร์เป็นคนที่เบื่อโลกมากน้อยครั้งที่เขาจะหัวเราะหรือยิ้มออกมาแบบนี้ถ้าไม่ได้อยู่กับคนที่สนิทจริงๆ ละก็นะ ขนาดเธอที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวเขามาเกือบจะหนึ่งปีแล้วน้อยครั้งเท่านั้นที่เขาจะยิ้มหรือหัวเราะแบบนี้ออกมาผิดกับเวลาอยู่กับน้องสาวสุดน่ารักอย่างไอแอมที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรักและบูชายิ่งถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่

                ยูอาร์ขับรถพาเอมี่มาทานข้าวที่ร้านประจำของทั้งคู่ก่อนที่จะขับรถไปยังสวนน้ำขึ้นชื่อสถานที่ทำงานแบบเอ้าดอร์ของยูอาร์ในรอบนี้

                “เห็นนางแบบที่เขาจ้างมาฝีมือดีมากเลยนะ นายนี่แหละยูอาร์ต้องตั้งใจถ่ายเข้าใจรึเปล่า ถ้าพลาดขึ้นมาเดี๋ยวทางนู้นเขาจะเอาเราไปนินทาได้นะว่าฝีมือไม่ได้เรื่อง”

                “เอมี่ คุณก็รู้นี่น่าว่าผมไม่ได้มีดีแค่หน้าตา” ยูอาร์สวนอย่างรวดเร็ว เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดตรงที่จอดได้อย่างพอดีเป๊ะ ร่างสูงหันตัวไปด้านหลังเอื้อมมือไปหยิบสัมภาระของตัวเองโดยไม่พูดไม่จาอะไรอีก เขาเดินไปยังสวนน้ำโดยไม่สนใจว่าเอมี่จะเดินตามทันหรือไม่ทัน

                “รอฉันด้วยสิยูอาร์!” เอมี่รีบวิ่งเพื่อที่จะได้ตามยูอาร์ให้ทันแต่ยูอาร์กลับทำเป็นไม่ได้ยินแล้วยังคงเดินด้วยความเร็วชนิดที่คนตัวเล็กไม่สามารถตามให้ทันได้

                ยังเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงเหมือนเดิมเลยแหะหมอนี่   

                “ให้ตายเถอะ จะรีบเดินไปไหนของนายกันน่ะ”

                “ฉันอยากจะมาดูสถานที่ไว้เฉยๆ เธอเองนั่นแหละที่เดินช้า”

                ยูอาร์วางของของตัวเองลงบนโต๊ะกลมสีขาวแถวๆ ข้างสระว่ายน้ำ เพราะว่าเขาและเอมี่มาถึงก่อนเวลานัดเกือบสองชั่วโมงทำให้ยังไม่มีทีมงานคนอื่นมา ยูอาร์จึงจัดการลองเซ็ตสถานที่ที่จะให้นางแบบถ่ายภาพก่อนที่คนอื่นจะมายุ่งวุ่นวายกับการเตรียมตัวของเขา ส่วนเอมี่นั้นก็กำลังติดต่อทีมงานว่าทั้งคู่มาถึงสถานที่เรียบร้อยแล้ว

                “มีรูปนางแบบรึเปล่าฉันอยากจะเห็นก่อนตัวจริงมาน่ะ”

                “ไม่มีหรอก ทางทีมงานอยากปิดไว้เป็นความลับก่อน”

                “บ้าชะมัด...” ยูอาร์พึมพำเสียงเบา

                ถ้างานนี้นางแบบที่มาไม่สวยจริงละก็เขาจะยกเลิกงานทันทีเลยคอยดูสิ!!!