สะดุดรักนายกีต้าร์

ตอน…ตัดใจหรือไปต่อ
          ตั้งแต่ที่ฉันนั่งรถออกมาจากโรงเรียน ฉันแทบจะไม่พูดอะไรกับพี่นัทเลย พี่นัทพยายามชวนฉันคุยตลอด กินข้าวด้วยกัน ฉันก็แทบไม่แตะอาหารเลย คงเป็นเพราะใจของฉันเองที่มันคิดถึงแต่สิ่งที่เจอ มันติดอยู่ในหัวพยายามลบแล้วมันก็ไม่สามรถออกจากใจได้
          "แจกัน พี่เห็นเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ออกโรงเรียนแล้วนะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
          "ไม่เป็นอะไรนะ พี่นัท แจกันอยากกลับบ้านน่ะ ปวดหัวอ่ะอยากนอนพัก ไปส่งที่บ้านเลยนะ"
ตลอดทางตั้งแต่ร้านจนถึงบ้าน แทบจะไม่พูดอะไรเลย ในหัวมันมีแต่สิ่งที่เห็น
          "แจกัน กลับมาแล้วหรอลูก ใครมาส่งน่ะ"
          "พี่นัทค่ะแม่ แจขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ การบ้านเยอะเดี๋ยวไม่เสร็จ"
          "จ้า ตั้งใจทำนะเดี๋ยวแม่เอานมขึ้นไปให้" ฉันพยักหน้าให้แม่ แล้วเดินขึ้นห้องทันทีมันเหนื่อยนะ ทำไงดี
          "เจอคนนี้ฟินเลย บอกตรงรักจุงเบย~~~~~~~"
          "ฮัลโล……ใครโทรมาคะ" ปลายสายเสียงโทรศัพท์เงียบไม่มีใครพูด หรือจะเป็นโรคจิต
          "ฮัลโลถ้าไม่คุยจะวางสายแล้วนะคะ" ฉันเตรียมกดวางสาย เสียงปลายสายก็ดังขึ้นมาทันที
          "อย่าเพิ่งวาง…เออ!!!! ฉันเอง คือ ฉันอยากจะคำปรึกษาแกน่ะ เออเรื่อง น้องเบียร์แกว่าฉันควร?"
          "เออ…นายกำลังจะคบกับน้องเบียร์หรอ อืมเอาสิ น้องเค้าน่ารักดีนะ" แค่ได้ยินเท่านี้ก็รู้แล้ว ฉันแทบล้มทั้งยืน พูดอะไรไม่ออก เสียงที่ได้ยินมันก้องอยู่ในหัว นำ้ตาที่กั้นเอาไว้อย่างเนิ่นนานมันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
          "ไปป์แค่นี้นะ ฉันมีธุระ"
          "เดี๋ยวก่อน อย่า....." ฉันไม่ฟังเสียงที่เรียกจากปลายสาย ตอนนี้ฉันไม่สามารถจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้จริง ๆ ปล่อยให้นำ้ตาที่มีมันไหลไปจนหมดวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะเสียนำ้ตา วันพรุ่งนี้จะไม่มีนำ้ตาให้ไหลอีกต่อไป
          ในตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมามันทั้งเศร้าและหดหู่ฉันมองดูรอบ ๆ ห้องที่เคยสดใสแต่ตอนนี้มันเหมือนมืดตึบ ทุกอย่างที่เห็นมันเหมือนจะเป็นทางตันไปหมด ไม่เป็นไรวันนี้จะเป็นวันที่เริ่มต้นกับสิ่งใหม่
          "ฮัลโล พี่นัทหรอวันนี้ว่างมั้ยไปเที่ยวกันเถอะ" ฉันโทรศัพท์ไปหาพี่นัท พี่ชายคนเดียวที่สามารถคุยได้ทุกเรื่อง อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนค่อยฟังได้
          "ว่าไงเด็กขี้แย วันนี้นึกไงโทรมาชวนเนี่ย"
          "พี่นัทพาไปเที่ยวหน่อย อยากพักผ่อน เมื่อวานเหนื่อยเกินไปวันนี้อยากปลดปล่อย นะไปเที่ยวเป็นเพื่อนน้องนะ พี่นัทสุดหล่อ"
          "ได้เลย พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อยนะไปเลยคนสวย ไปไหนดีล่ะ"
          "ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่แถวนี้"
          "งั้นเราไปกินกาแฟกันดีกว่า ร้านนี้พี่รับรองอร่อยเด็ด เค้กเค้านี้นะนุ่ม หอม หวาน เดี๋ยวจะติดใจ"
          "ได้ค่ะ ที่ไหนก็ไป" ฉันนั่งรถออกมาจากบ้านมาไกลพอสมควร ระหว่างทางก็พูดคุยเรื่องทั่วไปกับพี่นัทอย่างสนุกสนานถึงแม้ใจมันจะเจ็บแต่ไม่เป็นไร มันจะค่อย ๆ ดีขึ้นเองถึงจะใช้เวลานานก็ไม่เป็นไร
          "ถึงแล้ว ร้านนี้พี่เห็นทางเฟสเพื่อนน่ะ มันสวยบรรยายกาศดี แถมยังมีลำธารนำ้ไหลมาด้วย เดี๋ยวนั่งตรงนี้ก่อนนะ พี่ไปเรียกเค้าก่อน" ฉันพยักหน้าให้พี่นัทที่ไปเรียกพนักงานมารับออเดอร์ ร้านนี้สวยแบบที่พี่นัทบอก          จริง ๆ ด้วย มันอยู่แถวแม่ริมจะว่าไปมันเป็นรีสอท์ให้ชาวต่างชาติมาพักผ่อน ที่นี่จะมีห้องพักของแขกในรีสอท์ไม่กี่ห้อง และเปิดร้านกาแฟควบคู่ไปด้วย แต่ดูเหมือนวันนี้แขกจะไม่ค่อยเยอะ แต่ก็ดีแล้วจะได้พักหัวใจไปในตัว
          "มาแล้ว มาแล้ว กินอะไรดี ที่นี่อร่อยทุกอย่างนะ"
          "แจกันขอชาเนสที กับเครปเค้กช็อกโกแลตค่ะ"
          "ของผมขอเป็นลาเต้ กับชีสเค้กก็แล้วกันครับ"
          "เป็นไงที่นี้สวยอย่างที่พี่บอกมั้ย วันหลังเรามาอีกนะ ชวนคนอื่นมาด้วย"
          "ชอบมาก บรรยายกาศดีมาก วันหลังมาด้วยแน่นอน" หลังจากนั้นเราก็คุยไปเรื่อย ๆ จนลืมดูเวลา มันเป็นวันที่ปลดปล่อยและผ่อนคลายจริง ๆ เมื่อกลับจากร้านพี่นัทก็ตรงมาส่งถึงที่บ้านเลย
          "กลับมาแล้วหรอไปเที่ยวสนุกมั้ย" ฉันตกใจทำกระเป๋าตกลงบนพื้น ไปป์ก็ก้าวเข้ามาเก็บกระเป๋าและส่งคืนให้
          "มีอะไรหรือเปล่า ถึงมารอตรงนี้ มานานยัง" ฉันลนลานรีบถามกลับอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
          "เปล่าแค่เดินผ่านมาน่ะ คงไปเที่ยวมาอย่างสนุกเลยสินะ ดีจัง" ฉันนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกับไปป์ และไม่แน่ใจว่าจะทำอะไรต่อไป
          "งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ"
          "เดี๋ยวสิ เรื่องเมื่อวานยังคุยกับแกไม่จบเลย" ตอนนี้ใจฉันมันบอกว่าไม่พร้อมและไม่อยากฟังอะไร ฉันเลยตัดสินใจคุยเรื่องนี้ให้จบ
          "ไปป์ นายอย่าเอาเรื่องนี้มาคุยหรอก ฉันขอร้อง ฉันไม่อยากฟัง แค่ตอนนี้ฉันมีคนที่ชอบและตอนนี้คนที่ฉันแอบชอบกำลังจะไปคบคนอื่น นายว่าอย่างฉันควรทำยังไง ฉันจะตัดใจหรือจะเดินหน้าต่อดี คำตอบของฉันก็คือ ตัดใจว่ะ นายกลับไปเถอะแล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ วันนั้นฉันพร้อมจะให้คำปรึกษากับนาย"
ฉันตัดสินใจบอกทุกอย่างที่กักเก็บมานานจนมันถึงที่สุดแล้ว วันนี้จะไม่มีคนที่ร้องไห้อีกต่อไป