สะดุดรักนายกีต้าร์

          ฉันไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงหน้าไปป์นานแค่ไหน แต่รู้ว่าเอาแต่มองหน้าอย่างเดียวจนเลิกโรงเรียนเลย
        "ไปป์ ไปป์ ตื่นได้แล้วจะกลับบ้านแล้วนะ ๆ เฮ้!!!!! ตื่น ๆๆๆๆๆ" ฉันก้มไปตะโกนกลอกหูไปป์ ทั้งเขย่าตัว ปลุกให้ตื่น ไปป์บิดขี้เกียจตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ฉันหันหลังกลับสะพายกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้านอย่างเรียบร้อย
          "ไปนะ...บายเจอกันพรุ่งนี้" ฉันรีบเดินออกจากห้องสมุดไม่รอไปป์ทันทีที่ตื่นอย่างรวดเร็วจนไปถึงประตูหน้าโรงเรียน จู่ ๆ ก็มีคนมากระชากที่แขนแล้วลากออกมาจนตั้งตัวไม่ติด
          "ใครน่ะ ปล่อยฉันนะ เฮ้ปล่อย ใครก็ได้ช่วยด้วย" ฉันตะโกนเรียกให้คนช่วย ไม่รู้ว่าใครที่ทำแต่รู้ว่าต้องไปจากตรงนี้ให้ได้อย่างรวดเร็ว ฉันทั้งดิ้น ทั้งตี ให้หลุดไปจากตรงนี้
         "เฮ้ๆๆๆ หยุดก่อน ใจเย็นเด็กน้อยไม่เจอกันตั้งนานลืมกันแล้วหรอหา" เสียงที่เรียกมันดูคุ้นๆ จนต้องหยุดดิ้นและหันกลับไปมอง
          "พี่นัท พี่นัทหรอ กลับมาจากกรุงเทพเมื่อไหร่ไม่เห็นโทรมาบอกเลย คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆ" ฉันวิ่งเข้าไปหาพี่นัทที่ยืนอ้าแขนรอกอดเต็มที่ อย่างดีใจ พี่นัทเนี่ยเป็นเหมือนพี่ชายที่แท้จริงเราเคยเจอกันตอนซัมเมอร์ฉันไปเที่ยวทะเลที่หัวหินกับครอบครัว
          ตอนเช้าวันนั้นฉันกำลังเล่นนำ้อยู่กับน้องสาวอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน ในช่วงสาย ๆ ก็มีคนมาเล่นนำ้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนลืมดูเวลา จู่ๆ พลอยก็หายไปไม่เห็นอยู่ตรงที่เล่นนำ้เลย ฉันร้อนใจมากทำอะไรไม่ถูกฉันวิ่งไปร้องไห้ไป ผู้ที่เห็นก็ตกใจเดินเข้ามาถามมีอะไรให้ช่วยไหม ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเหมือนมันช็อคจนพูดไม่ออก คนก็เริ่มเข้ามามุงดูเรื่อยๆ จนหายใจไม่ออก แล้วพ่อกับแม่ก็วิ่งเข้ามา พอฉันเห็นก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก พ่อพยายามปลอบให้หยุดร้องไห้ ฉันก็ร้องไม่หยุด จนพลอยเดินมุดคนที่ยืนมุงเข้ามา
          "พี่แจกัน ร้องไห้ทำไมหรอ" พลอยน้องสาวที่หายไปก็เดินจูงกินไอติมกับเด็กผู้ชายที่ดูโตกว่ามาพร้อมกัน
          "หาไปไหนมาพลอย ฮือๆๆ ไปไหนทำไมไม่บอก" ฉันลุกขึ้นไปจับตัวพลอยหมุนไปมา
          "พี่ชายคนนี้เค้าบอกว่าจะเลี้ยงไอติม พลอยก็เลยตามเค้าไป พี่แจกันไม่ร้องไห้นะ นะ เดี๋ยวพลอยจะร้องไห้ตามนะ"
          จากเหตุการณ์ในวันนั้นฉัน พลอยแล้วก็พี่นัทก็สนิทกัน และให้สัญญาว่าจะไปเที่ยวซัมเมอร์ด้วยกันทุกปี แต่เพิ่งปีที่ผ่านมาพี่นัทสอบติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ ทำให้ซัมเมอร์ที่ผ่านมาไม่ได้เจอกัน
          "พี่นัท แจกันนึกว่าพี่ลืมน้องสาวคนนี้แล้ว ซัมเมอร์ที่ผ่านมาก็ไม่ได้เจอกัน คิดถึงจังเลย ขอกอดหน่อยนะ" ฉันกำลังเดินเข้าไปหา จู่ ๆ ก็ถูกดึงกระเป๋าข้างหลังไว้จนขยับเดินไปข้างหน้าไม่ได้
          "นี่เธอไม่เห็นแผ่นกระดาษที่ฉันเขียนไว้หรอ" ไปป์เข้าเข้ามาถาม หน้าตานี้บ่งบอกถึงความอารมณ์เสียมาก และไม่พอใจ หรือว่าเรื่องที่เราปลุกให้ตื่นนะ
          "เออ....กระดาษอะไร ไม่เห็นนะ เขียนอะไรไว้น่ะ"
          "หรอ ไม่เห็นหรอ อืมแล้วไป ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่ใครน่ะ" ไปป์ไม่ติดใจอะไรในเรื่องกระดาษใบนั้น แต่นี่ดูเหมือนหาเรื่องเลย เอาไงดีนี่
          "นี่หรอ พี่นัทเป็นพี่ชายสุดที่รักของฉันเองไม่เจอกันตั้ง 1 ปีคิดถึงมาก" ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนพี่นัทแล้วเอาหน้าไปซบที่ข้างไหล่อย่างเคยชิน พี่นัทก็โอบแขนมากอดไว้อย่างหลวม ๆ
          "เป็นพี่ชายก็ไม่น่าจะต้องกอดกันขนาดนี้ก็ได้นะ ไม่ใช่พี่ชายจริง ๆ ซะเมื่อไหร่ ฉันว่าเรากลับบ้านกันเถอะ ป่ะ" ไปป์เดินเข้ามาลากแขนออกไป ฉันสะบัดแขนออกมายืนหยุดอยู่กับที่
          "นายไปเถอะเดี๋ยวฉันจะไปกับพี่นัท เดี๋ยวเราไปกินข้าวต่อเน้าะพี่นัท" พี่นัทพยักหน้าเห็นด้วย ไปป์ไม่พูดอะไรเพียงแต่มองหน้าเฉยๆ เราทั้งสามคนเลยเดินกลับออกไปที่ประตูโรงเรียนพร้อมกัน แต่ดูเหมือนไปป์จะไม่พอใจอะไรบางอย่าง ตั้งแต่เมื่อกี้ก็ไม่พูดอะไรเลย
          "พี่ไปป์ จำเบียร์ได้มั้ยคะ เราเคยร้องเพลงด้วยกันเมื่อนานมาแล้ว ดีใจจังที่ได้เจอ" เราสามคนหยุดยืนด้วยกัน เธอที่เข้ามาทักดูเป็นผู้หญิงที่สวยมาก อาจจะเป็นดาวโรงเรียนเลยก็ได้ หน้าตาอ่อนหวาน ผิวขาวสีชมพู ตัวเล็กน่าทะนุถนอม คงจะชอบกันล่ะสิ ในสายตาของผู้หญิงดูน่าคบเลยทีเดียว แต่ตอนนี้อยากออกไปจากที่นี่ไม่อยากเป็นก้างขวางคอ เห็นมาจนชินล่ะและรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่มองมา ฉันเห็นไปป์เหลือบมามองฉันอยู่บ่อย ๆ ขณะที่เบียร์เข้ามาคุยด้วย
          "ไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน ไปกันเถอะพี่นัท เราไปกินข้าวกันดีกว่า"
          "เดี๋ยวสิ รอก่อน" ไปป์เรียกแต่ฉันไม่ยอมหันกลับไปมอง เพราะว่าคนนี้อาจจะเป็นตัวจริงของเค้าก็ได้ ฉันอยากจะตัดใจแต่ทำไม่ได้ ทุกครั้งที่เห็นมันมักจะทำให้ความรู้สึกนั้นกลับมา และทุกครั้งที่มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามามันก็ทำให้เจ็บมากขึ้นไปเรื่อย ๆ ฉันรีบฉุดพี่นัทให้เดินออกไปให้เร็วที่สุดจากตรงนั้น
          "ไม่เป็นไร นายไม่ต้องทำตามที่เขียนในกระดาษก็ได้ ไปนะ" ฉันไม่หันกลับไปบอก แต่เดินเลยไปไม่ฟังเสียงเรียกของไปป์ ขึ้นรถพี่นัทแล้วขับออกไปทันที
          "เป็นอะไร หรือเปล่าเด็กน้อย" ฉันหันไปมองพี่นัทที่ถามด้วยความหว่งใย ฉันทำได้แต่ส่ายหน้าและยิ้มให้แม้ในใจนั้นนำ้มันไหลออกมาแล้ว เห็นทุกครั้งก็เจ็บอยู่ทุกครั้งไป