สะดุดรักนายกีต้าร์

                    ในความทรงจำตอนนั้นมันฝังใจจนลืมไม่ลง และทุกวันนี้ฉันกับไปป์เราก็เจอกันทุกวัน แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันมาก ฉันไม่กล้าเองที่จะเข้าไปคุยด้วยทั้ง ๆ ที่ไปป์นั่งอยู่โต๊ะที่อยู่ข้างหลังนั่นเอง จากเมื่อวานที่เราไปกินข้าวด้วยกันกับแป้งอีกคน สองคนนั้นนะพูดกันอย่างสนุกเลยจนไม่รู้ว่าจะไปแทรกพูดตอนไหนได้แต่หัวเราะ พยักหน้าตามนำ้ไปเรื่อย ๆ เลย
                    "นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ"
                    "สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ ครูครูจอห์นนี่" ครูจอห์นนี่ ครูประจำชั้นนักเรียนชั้นม.6 แห่งโรงเรียนสตาร์ฟิช เป็นครูที่นักเรียนทุกคนเคารพรักมาก ๆ เวลาครูดุเราก็จะไม่โกรธ เพราะรู้ว่าครูรักพวกเรามาก
                    "นักเรียนวันนี้ครูจะให้นักเรียนจับฉลาก แบ่งกลุ่มทำรายงานกลุ่มเรื่อง คำต่างประเทศในภาษาไทย โดยครูจะให้นักเรียนไปหาข้อมูล อาทิตย์หน้าส่งนะ ถ้าไม่มีส่งก็ 0000000 เข้าใจตรงกันนะ"
                    "โฮ๋...ครูอ่ะ ยากจะตายทำไมให้ทำเนี่ยผมขี้เกียจทำอ่ะ" ตอยพูดขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจที่ได้ทำรายงานกลุ่ม มีเพื่อนหลายคนพยักหน้าเห็นด้วยกันเป็นแถว ๆ 
                    "อืม...ถ้าไม่อยากทำก็ได้ ไม่บังคับนะ แต่ถ้าคะแนนออกมาก็ตามนั้นนะ" ครูจอห์นนี่พูดอย่างไม่สนใจต่อเสียงต้านทาน ก็บอกแล้วว่าครูเค้าของจริง
                    "อ่าวเลิกพูดมากได้แล้ว ออกมาจับฉลากเร็วจะได้รู้ว่าอยู่กลุ่มไหน"
                    ว่าแล้วฉันกับแป้งรีบเดินไปจับฉลากทันที เพื่อน ๆ ก็ถยอยออกมาจับฉลาก ต่างก็บนบานศาลกล่าวขอให้ได้อยู่กับเพื่อนตนเอง
                    "แจกัน ฉันขอให้ได้อยู่กับแกนะ" แป้งบอกพลางไหว้รอบห้องก่อนจับฉลาก
                    "แป้ง แกได้เบอร์ไรวะ ฉันว่าเรามาเปิดพร้อมกันดีกว่า เอาล่ะนะ 1...2...3..." ฉันบอกลุ้นสุดตัวขอให้ได้อยู่ด้วยกัน
                    "ฉันได้เบอร์ 2/ฉันได้เบอร์ 1" 
                    "กริ๊ดๆๆๆๆๆๆ ฉันไม่ได้อยู่กับแกอ่ะ แจกัน ฮือ ๆๆ อยากร้องไห้อ่ะ เอาแล้วไงไปอยู่กลุ่มไหนเนี่ย" ฉันคอตกทันทีที่รู้ว่าไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับแป้ง ไม่ใช่ว่าฉันเข้ากับคนอื่นไม่ได้หรอกนะ แต่แป้งนี่สิเพื่อนสนิทสุดซี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว
                    "ไม่เป็นไรหรอกแป้ง แกไม่ต้องเสียใจนะ เดี่ยวฉันไปหากลุ่มตัวเองก่อนนะ แล้วเจอกัน" ฉันเดินออกไปตามหากลุ่มของตัวเอง กลุ่มฉันมีสมาชิกทั้งหมด 6 คน มีเบน กลอยใจ ตั้ม ตอย และคนสุดท้ายไปป์ นั่นน่ะสิใจเต้นแรงอีกแล้ว
                    "เฮ้ย..ไอ้ไปป์มึกอยู่กลุ่มเดียวกับกูนะ แล้วก็มีแจกันเว้ยสบายล่ะมึง" ตอยตะโกนออกมาดีใจจนเก็บไม่อยู่
                    "ตอยฉันไม่ช่วยแกหรอก ถ้าไม่ทำนะฉันจะไม่เอาชื่อแกใส่ลงไปแน่นอนไอ้ตอย" ฉันบอกอย่างไม่ยอมแพ้ ไปป์เดินเข้ามาสะกิดแล้วกระซิบกับตอยว่าอะไรไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ ต้องเกี่ยวกับฉันแน่นอน
                    "ไปป์ นายพูดอะไรกับตอยน่ะ นายบอกมาเลยนะ ทำอย่างนี้ฉันว่ามีลับลมคมนัยนะ"
                    "เปล่า...ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย มีปัญหาหรอเด็กขี้แย" ไปป์ชะโงกหน้าเข้ามาถาม อย่าเข้ามาใกล้สิใจไม่ดีนะ
                    "อะไรน่ะ เอาหน้าออกไปเลย แล้วฉันไม่ใช่เด็กขี้แยด้วย งั้นวันนี้เราจับคู่กับแล้วออกไปหาข้อมูลวันพรุ่งนี้เราเอามารวมกันดีมั้ย" ฉันเสนอความคิด ตัดปัญหาใจเต้นของตนเองกลัวจะมีใครได้ยิน ทุกคนก็ตกลงเห็นด้วย เบนกับกลอยใจคู่กัน ตั้มกับตอยคู่กัน แล้วฉันล่ะโอ้เพลียนะ ฉันก็ต้องคู่กับไปป์อ่ะดิ
                    "ตอย ฉันว่าแกกับไปป์อยู่คู่กันดีกว่านะ เพราะพวกนายเจอกันบ่อย" ฉันเสนอความเห็นเพื่อจะได้ไม่ต้องเข้าใกล้ไปป์มากขึ้น
                    "ไม่เอา..ฉันจะคู่กับเธอนั่นแหละ ไอ้ตอยมันทำอะไรเป็นที่ไหน ไม่เอา เฮ้ยมึงคู่ไอ้ตั้มไปนั่นแหละ ฉันจะคู่แจกันเอง ตกลงตามนี้นะทุกคนแยกย้ายกันไปหาข้อมูล"
                    "ฉันว่านะ...."
                    "ไม่ต้องพูดแล้ว จบนะไปหยิบกระเป๋ามา แล้วไปห้องสมุดกัน" ไปป์ไม่ยอมฟังอะไร ลากแขนกลับมาที่โต๊ะให้เก็บกระเป๋าแล้วออกไปห้องสมุดพร้อมกันทันที
                    "อืม...เหนื่อย เธอไปหาหนังสือมานะ เดี๋ยวขอหลับแป๊ปนึงนะ"
                    "ได้ไงอ่ะ ไปป์...อุ๊ย!!!!" ไปป์เงยหน้าขึ้นมามองนิดนึง แล้วเอานิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปาก แล้วกลับไปหลับต่อ
                    ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจเต้นดังออกมาจนหยุดไม่อยู่ ฉันรีบวิ่งให้ห่างจากโต๊ะให้มากที่สุดกลัวจะดังจนปลุกให้ตื่น โปรดอย่าทำแบบนี้นะเดี๋ยวจะเป็นโรคหัวใจ วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ชื่นใจ ฉันรีบกลับไปหาหนังสือจนครบแล้วรีบกลับมาที่โต๊ะ บนโต๊ะมีกระดาษฉีกแผ่นหนึ่งวางอยู่บนกระเป๋า ในกระดาษนั้นเขียนว่า "กลับบ้านด้วยกันนะ" ตึก ตึก ตึก