แผนรักแผนร้ายมัดหัวใจนายเย็นชา

“เมื่อวานฉันลืมถามให้แกเรื่องพี่เวกัสเลยอ่ะ เมื่อคืนก็ไม่ได้คุยกันซะด้วยฉันงอนพี่ชายฉันอยู่ขอโทษนะ”ยัยเนยพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด จะว่าไปฉันเองก็ลืมเรื่องพี่เวกัสไปเหมือนกันเมื่อวานฉันมัวแต่หัวเราะยัยเนยที่ทะเลาะกับพี่ชายของตัวเองและก็คุยกับมิกกี้เพลินไปหน่อย
“แกต้องพิสูจน์เองแล้วล่ะ”ยัยเนยพูดก่อนจะยิ้มออกมา
“พิสูจน์อะไร เนยแกจะลากฉันไปไหนเนี่ยยย-0-”จู่ๆยัยเนยก็ลากฉันออกมาจากห้องและกำลังจะพาไปไหนก็ไม่รู้
“มาพิสูจน์ไง”ยัยเนยตอบ ตอนนี้ยัยเนยลากฉันมาหยุดหยู่ตรงหลังต้นไม้ใหญ่ มาทำอะไรล่ะเนี่ยย -_-;;
“จะพาฉันมาขอหวยเหรอไม่ได้เอาแป้งมานะ”
“นี่แหนะยัยบ้ายังจะมาเล่นมุขอีก”
“ฉันเจ็บนะแกตบหัวฉันทำไมเนี่ย”ฉันโวยวายพลางลูบหัวปรอยๆยัยบ้าเอ๊ยตบเข้ามาได้ เจ็บนะ T0T
“เบาๆสิแกเดี๋ยวเค้าก็ได้ยินหรอก แกเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนู้นป่ะ”ยัยเนยถามพลางชี้ออกไป ฉันมองตามนิ้วยัยเนยเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งฟังเพลงอยู่บนโต๊ะหินอ่อน
“เห็นแล้วไง”ฉันตอบก่อนจะถามต่ออย่างงงๆ นี่ยัยเนยพาฉันมาดูผู้ชายงั้นเหรอ 0_0
“ผู้ชายคนนั้นคือ…..”ยัยเนยพูดพลางหยุดไว้แค่คำว่าคือก่อนจะหันมามองหน้าฉันด้วยสีหน้าทะเล้นๆ
“คนที่แกแอบปิ๊งอยู่ใช่ไหมล่ะ แกจะให้ฉันเข้าไปขอเบอร์ให้ถูกมะ”
“ระดับฉันนี่นะจะขอเบอร์ผู้ชายก่อนแกบ้ารึไง”
“เอ้า! แล้วแกให้ฉันมาดูผู้ชายคนนั้นทำไม”
“เข้าไปดูดิแล้วจะรู้ว่าฉันให้แกมาดูทำไม โชคดีนะจ๊ะเพื่อนรัก”
“เฮ้ย!!”ฉันร้องตกใจเมื่อยัยเนยพลักฉันเข้ามาหาผู้ชายคนนั้น ฉันหันไปมองยัยเนยอย่างเคืองๆไม่ได้ปรึกษาฉันก่อนเลย ยัยนั่นส่งจูบให้ฉันก่อนจะวิ่งออกไป
ฉันมองดูผู้ชายตรงหน้าอย่างอายๆเมื่อเขามองฉันอย่างงงๆคงจะงงว่าจู่ๆฉันโผล่มาได้ไงสินะ -_-^
เดี๋ยวก่อนนะ ผู้ชายคนนี้คือคนที่ฉันชนบนตึกเมื่อวานตอนเย็นนี่หน่า ยัยเนยรู้ได้ไงว่าฉันอยากเจอเขา >0<
ตืดดึง!
ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมาดูเมื่อเสียงไลน์ดังขึ้นมา
0()o ผู้ชายตรงหน้าฉันคือพี่เวกัสงั้นเหรอ กรี๊ดดดดดดดดด >0<    
“จะยืนจ้องหน้าฉันอีกนานไหม”เสียงทุ้มๆเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“เอ่อ คะคือๆพะพี่ใช่คนที่ฉันเดินชนเมื่อวานตอนเย็นใช่ป่ะค่ะ”
“ไม่รู้สิฉันไม่ได้จำมีไรเหรอ”
“ฉะฉันมาขอโทษพี่น่ะค่ะพอดีเมื่อวานพี่ไปก่อนเลยไม่ได้ขอโทษ”ฉันไม่รู้จะเริ่มคุยอะไร เอาเป็นว่าคุยเรื่องนี้ก่อนละกันก่อนที่ฉันจะเข้าเรื่อง ^^
“อืม”พี่เวกัสตอบสั้นๆก่อนจะใสหัวฟังตามเดิม
“พี่ค่ะ ยังมีอีกเรื่องค่ะ”พี่เวกัสดึงหูฟังออกจากหูด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“มีอะไรอีก”ไม่ใช่แค่สีหน้าอย่างเดียวนะ น้ำเสียงด้วย -_-
“พี่ชื่อพี่เวกัสใช่ไหมค่ะ”ฉันถามเพื่อความแน่ใจ พี่เวกัสกอดอกจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
“ใช่ เธอมีอะไรกับฉัน”ใช่เขาจริงๆด้วย นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมฉันเจอเขาแล้ว ^0^
“พี่จำฉันได้ไหม ฉันวิปครีมเด็กผู้หญิงเมื่อ 10 ปีก่อนที่พี่ช่วยฉันจากเด็กหัวโจกของห้องที่กลั่นแกล้งฉันโดยการที่เอาตุ๊กตาของฉันโยนทิ้ง พี่ก็เป็นคนเก็บมาให้ฉันพร้อมกับจัดการเด็กหัวโจกคนนั้น อ่อแล้วพี่ยังให้ไอ้นี่ฉันไว้ด้วยนะ”ฉันล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าที่เก็บมานานนับ 7 ปีขึ้นมาแล้วยื่นให้พี่เวกัสดู
“ทำไมฉันจำต้องเธอ”พี่เวกัสพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ก็เพราะว่าฉันจำพี่ได้ไง”
“ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะมานั่งฟังเรื่องไร้สาระกับเด็กอย่างเธอหรอก”พี่เวกัสพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินออก
“ไร้สาระงั้นเหรอ ฉันเฝ้ารอพี่มาตลอด 7 ปี พี่ว่ามันไร้สาระงั้นเหรอ! L”ฉันตะโกนว่าอย่างโมโห พี่เค้าจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ พูดมาได้ยังไงไม่จำเป็นต้องจำ
“เธอมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอที่จะให้ฉันจำ วันๆหนึ่งฉันเจอผู้หญิงมากมายจะให้ฉันมานั่งจำเธอนี่นะประสาทรึเปล่า”
“พี่จะจำฉันไม่ได้เลยเหรอ-_-^”
“ใช่ฉันจำเธอไม่ได้”
“พี่จะใจร้ายเกินไปแล้วนะ พี่คือรักแรกของฉันนะ”
“แล้วไงฉันต้องเป็นให้เธองั้นเหรอ”
“ทำไมพี่ได้เย็นชาขนาดนี้พี่เวกัส”
“ฉันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ไม่ต้องตามมานะฉันรำคาญ”พี่เวกัสพูดจบก็เดินออกไป