แผนรักแผนร้ายมัดหัวใจนายเย็นชา

“เมื่อวานฉันลืมถามให้แกเรื่องพี่เวกัสเลยอ่ะ เมื่อคืนก็ไม่ได้คุยกันซะด้วยฉันงอนพี่ชายฉันอยู่ขอโทษนะ”ยัยเนยพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด จะว่าไปฉันเองก็ลืมเรื่องพี่เวกัสไปเหมือนกันเมื่อวานฉันมัวแต่หัวเราะยัยเนยที่ทะเลาะกับพี่ชายของตัวเองและก็คุยกับมิกกี้เพลินไปหน่อย

“แกต้องพิสูจน์เองแล้วล่ะ”ยัยเนยพูดก่อนจะยิ้มออกมา

“พิสูจน์อะไร เนยแกจะลากฉันไปไหนเนี่ยยย-0-”จู่ๆยัยเนยก็ลากฉันออกมาจากห้องและกำลังจะพาไปไหนก็ไม่รู้

“มาพิสูจน์ไง”ยัยเนยตอบ ตอนนี้ยัยเนยลากฉันมาหยุดหยู่ตรงหลังต้นไม้ใหญ่ มาทำอะไรล่ะเนี่ยย -_-;;

“จะพาฉันมาขอหวยเหรอไม่ได้เอาแป้งมานะ”

“นี่แหนะยัยบ้ายังจะมาเล่นมุขอีก”

“ฉันเจ็บนะแกตบหัวฉันทำไมเนี่ย”ฉันโวยวายพลางลูบหัวปรอยๆยัยบ้าเอ๊ยตบเข้ามาได้ เจ็บนะ T0T

“เบาๆสิแกเดี๋ยวเค้าก็ได้ยินหรอก แกเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนู้นป่ะ”ยัยเนยถามพลางชี้ออกไป ฉันมองตามนิ้วยัยเนยเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งฟังเพลงอยู่บนโต๊ะหินอ่อน

“เห็นแล้วไง”ฉันตอบก่อนจะถามต่ออย่างงงๆ นี่ยัยเนยพาฉันมาดูผู้ชายงั้นเหรอ 0_0

“ผู้ชายคนนั้นคือ…..”ยัยเนยพูดพลางหยุดไว้แค่คำว่าคือก่อนจะหันมามองหน้าฉันด้วยสีหน้าทะเล้นๆ

“คนที่แกแอบปิ๊งอยู่ใช่ไหมล่ะ แกจะให้ฉันเข้าไปขอเบอร์ให้ถูกมะ”

“ระดับฉันนี่นะจะขอเบอร์ผู้ชายก่อนแกบ้ารึไง”

“เอ้า! แล้วแกให้ฉันมาดูผู้ชายคนนั้นทำไม”

“เข้าไปดูดิแล้วจะรู้ว่าฉันให้แกมาดูทำไม โชคดีนะจ๊ะเพื่อนรัก”

“เฮ้ย!!”ฉันร้องตกใจเมื่อยัยเนยพลักฉันเข้ามาหาผู้ชายคนนั้น ฉันหันไปมองยัยเนยอย่างเคืองๆไม่ได้ปรึกษาฉันก่อนเลย ยัยนั่นส่งจูบให้ฉันก่อนจะวิ่งออกไป

ฉันมองดูผู้ชายตรงหน้าอย่างอายๆเมื่อเขามองฉันอย่างงงๆคงจะงงว่าจู่ๆฉันโผล่มาได้ไงสินะ -_-^

เดี๋ยวก่อนนะ ผู้ชายคนนี้คือคนที่ฉันชนบนตึกเมื่อวานตอนเย็นนี่หน่า ยัยเนยรู้ได้ไงว่าฉันอยากเจอเขา >0<

ตืดดึง!

ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมาดูเมื่อเสียงไลน์ดังขึ้นมา

0()o ผู้ชายตรงหน้าฉันคือพี่เวกัสงั้นเหรอ กรี๊ดดดดดดดดด >0<    

“จะยืนจ้องหน้าฉันอีกนานไหม”เสียงทุ้มๆเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“เอ่อ คะคือๆพะพี่ใช่คนที่ฉันเดินชนเมื่อวานตอนเย็นใช่ป่ะค่ะ”

“ไม่รู้สิฉันไม่ได้จำมีไรเหรอ”

“ฉะฉันมาขอโทษพี่น่ะค่ะพอดีเมื่อวานพี่ไปก่อนเลยไม่ได้ขอโทษ”ฉันไม่รู้จะเริ่มคุยอะไร เอาเป็นว่าคุยเรื่องนี้ก่อนละกันก่อนที่ฉันจะเข้าเรื่อง ^^

“อืม”พี่เวกัสตอบสั้นๆก่อนจะใสหัวฟังตามเดิม

“พี่ค่ะ ยังมีอีกเรื่องค่ะ”พี่เวกัสดึงหูฟังออกจากหูด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“มีอะไรอีก”ไม่ใช่แค่สีหน้าอย่างเดียวนะ น้ำเสียงด้วย -_-

“พี่ชื่อพี่เวกัสใช่ไหมค่ะ”ฉันถามเพื่อความแน่ใจ พี่เวกัสกอดอกจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

“ใช่ เธอมีอะไรกับฉัน”ใช่เขาจริงๆด้วย นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมฉันเจอเขาแล้ว ^0^

“พี่จำฉันได้ไหม ฉันวิปครีมเด็กผู้หญิงเมื่อ 10 ปีก่อนที่พี่ช่วยฉันจากเด็กหัวโจกของห้องที่กลั่นแกล้งฉันโดยการที่เอาตุ๊กตาของฉันโยนทิ้ง พี่ก็เป็นคนเก็บมาให้ฉันพร้อมกับจัดการเด็กหัวโจกคนนั้น อ่อแล้วพี่ยังให้ไอ้นี่ฉันไว้ด้วยนะ”ฉันล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าที่เก็บมานานนับ 7 ปีขึ้นมาแล้วยื่นให้พี่เวกัสดู

“ทำไมฉันจำต้องเธอ”พี่เวกัสพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“ก็เพราะว่าฉันจำพี่ได้ไง”

“ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะมานั่งฟังเรื่องไร้สาระกับเด็กอย่างเธอหรอก”พี่เวกัสพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินออก

“ไร้สาระงั้นเหรอ ฉันเฝ้ารอพี่มาตลอด 7 ปี พี่ว่ามันไร้สาระงั้นเหรอ! L”ฉันตะโกนว่าอย่างโมโห พี่เค้าจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ พูดมาได้ยังไงไม่จำเป็นต้องจำ

“เธอมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอที่จะให้ฉันจำ วันๆหนึ่งฉันเจอผู้หญิงมากมายจะให้ฉันมานั่งจำเธอนี่นะประสาทรึเปล่า”

“พี่จะจำฉันไม่ได้เลยเหรอ-_-^”

“ใช่ฉันจำเธอไม่ได้”

“พี่จะใจร้ายเกินไปแล้วนะ พี่คือรักแรกของฉันนะ”

“แล้วไงฉันต้องเป็นให้เธองั้นเหรอ”

“ทำไมพี่ได้เย็นชาขนาดนี้พี่เวกัส”

“ฉันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ไม่ต้องตามมานะฉันรำคาญ”พี่เวกัสพูดจบก็เดินออกไป