สะดุดรักยัยโลว์ โซ

ท่ามกลางบรรยากาศอันอึมครึม ทั้งบ้านเงียบสงบยังไม่มีใคร เอ่ยอะไรทั้งสิ้น ทำให้คนที่เพิ่งบอกไปาว่าจะขออยู่ถึงกับทำอะไรไม่ถูก แต่จะทำไงได้ก็นี่

เป็นทางเดียวที่เขาจะอยู่อย่างปลอดภัยและแม่เค้าไม่มีทางตามเจอ แน่ๆ

"ไม่มีทาง นายจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันไม่ไว้ใจให้คนแปลกหน้าที่ฉันไม่รู้จักมา เดินไปเดินมา ในบ้านฉันหรอกนะ"

สมบัติตัดสินใจทำลายความอึมครึมนี้ลง แล้วหันไปจ้องหน้า 'คนแปลกหน้า' ที่เธอว่าอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้คนที่ถูกจ้องรู้สึกเสียวสันหลัง ขึ้นมาทันที

" ก็ผมไม่มีที่อยู่ ไม่มีที่ไป เงินก็ไม่มี" ทรงวุฒิทำหน้าเหมือนหมาหงอย เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากสมใจ

"มันก็เรื่องของนาย จะไปที่ไหนก็ไป แต่ไม่ใช่ที่นี่"

" สมบัติ!!!" สมใจหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ลูกเพราะไม่ชอบในคำพูดที่ดูแล้งน้ำใจเกินไปของเธอ แต่นั่นทำให้ทรงวุฒิรีบปรี่เข้ามากอดขาสมใจ พลางส่งสายตาอ้อนวอนมาให้

"คุณน้า ครับ ( * -- * ) " ทรงวุฒิส่งสายตา อ้อนวอนให้ สมใจ ทำให้คนที่ได้รับถึงกับใจอ่อนยวบยาบ

"เฮ้อ!!!! ถ้าจะช่วยก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุดละนะ" หลังจากที่ทนลูกอ้อนของชายหนุ่มไม่ไหวสมใจก็ต้องตกปากรับคำไป ท่ามกลางรังสีอำมหิตของลูกสาวที่แผ่ออกมาทั่วบ้าน

" ก็ได้ ให้ท้ายกันดีเหลือเกินนะ นายหน่ะ ระวังตัวไว้ละกัน แสดงพิรุธออกมาเมื่อไหร่ละก็ฉันจะนานโยนออกจากบ้านเอง" สมบัติหันมาคาดโทษกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่พื้น ก็จะเดิน กระทืบเท้าอย่างเคืองๆออกจากบ้านไป

" เอาหล่ะ ถ้างั้นก็นอนข้างล่างแล้วกันนะ เพราะบ้านนี้หน่ะมันมีแค่สองห้องเอง นอนได้ไม๊หล่ะ"

หลังจากรอให้ลูกสาวเดินออกไปพ้นบ้านแล้วจึงหันมาพูดกับทรงวุฒิ

"ได้อยู่แล้วครับ ตรงไหนผมก็นอนได้ ขอบคุณมากนะครับไม่งั้น คืนนี้ผมคงแย่แน่"

"ฮึ่ย!!!!!! น่าโมโหที่สุดเลย"

"อะไรอีกละเนี่ยไปโมโหใครมา อีกหล่ะ" ส้มโอถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย

" ใครแกล้ง สมบัติรึเปล่าครับเดี๋ยวผมจะไปจัดการให้" แมค ลูกพี่ลูกน้องของส้มโอเด็กหนุ่มลูกครึ่ง ใส่แว่นหนาเตอะที่อายุน้อยกว่าเธอปีนึง วิ่งเข้ามาถามเธอด้วยความเป็นห่วง

" ก็เรื่อง คนงานใหม่หน่ะสิ "

"อ๋อ ผู้ชายหล่อๆคนนั้นเหอ ทำไมหล่ะ เค้าหล่อเกินที่จะเป็นลูกน้องแกรึไง"ส้มโอแกล้งพูดยั่วโมโหเพื่อนรัก

"จะบ้าเหรอยัยส้ม ฉันว่านะอีตานั่นต้องโกหกอะไรฉันสักอย่างแน่ และ อีกอย่าง หมอนั่นต้องเล่นของแน่!"

" เล่นของ!!!!!! " สองพี่น้องประสานเสียงกันอย่าง งงๆ

"นีมันยุค ดิจิตอลแล้วนะแก "ส้มโอส่ายหัวให้กับความคิดประหลาดๆ ของสมบัติ

"แหม แกจะไปรู้ได้ไงย่ะ หน้าตาดีใช่ว่าจะเป็นคนดีนะ เวลาตานั่นพูดอะไรนะแม่ฉันก็เชื่อซะหมดเลย พอฉันแย้งหน่อย แม่ก็หันมาทำหน้าดุใส่ฉัน"

"ถ้างั้น เราก็คอยจับผิดเค้าดีไม๊ครับ ถ้าสมบัติคิดว่าเค้ามีความลับอะไรเราก็ต้องคอยแอบสืบเค้าเงียบๆไงครับ ถ้าเค้ามีเรื่องโกหกเราจริงละก็ สักวันเราก็ต้องจับเค้าได้แน่ๆครับ

"จับผิดเหรอ เป็นความคิดที่ดีเหมือนกันนะ แกว่าไงส้ม" สมบัติหันไปถามความคิดเห็นเพื่อน

" มันจะดีเหรอ ถ้าเค้าไม่ได้ทำอะไร อย่างที่แกคิดหล่ะ"

" เฮ้ย!! จะไปกลัวทำไมเล่า ไม่ผิด ก็คือ ไม่ผิด ฉันก็ปล่อยหมอนั่นไปก็เท่านั้นเอง แต่ถ้าหมอนั่นเกิดเป็นคนไม่ดีขึ้นมาเราจะได้จัดการได้ทันไงหล่ะ"

สมบัติพูดอย่างมั่นใจสุดขีดว่าลางสังหรณ์ของเธอไม่ผิดอย่างแน่แท้

" ถ้างั้นก็แล้วแต่แกก็แล้วกัน"

"งั้นผมก็ขอร่วมด้วย แล้วกันนะครับ"

"ดีเลย พวกเธอเนี่ยน่ารักที่สุดเลย"