สะดุดรักยัยโลว์ โซ

~ กริ๊งๆๆๆ~~ เสียงนาฬิกาที่ถูกตั้งให้ปลุกในทุกๆตี 5 ของทุกวัน ส่งเสียง ดังขึ้น เพื่อปลุกชายหนุ่มที่ยังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างไม่รู้ร้อน รู้หนาว

ทำให้คนที่ตื่นก่อนเวลาอย่างสมบัติ ต้องหัวเสียอย่างมาก ที่ต้องมาปลุก คนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าอย่างมาก

"เฮ้ย!!!!! นี่นายตื่นได้แล้วนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ถ่างตาดูนาฬิกา ซะบ้างสิ"

ทุกอย่างยังคงเงียบ ทำให้คนที่ปลุกเริ่มฉุน ส่วนคนที่ปลุกเริ่มจะหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง แต่ก็ยังไม่ยอม ออกมาจากผ้าห่ม เพราะอยากแกล้งให้คนที่ปลุโมโหเล่น

" นี่อีตาบ้า ฉันรีบนะย่ะ" สมบัติยืนบ่นอย่างโมโห พร้อมกับใช้อวัยวะส่วนล่างถีบเข้าไปที่ตัวของชายหนุ่มที่ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่พื้น โดยไม้สนว่าจะไปโดนส่วนไหนของเขาบ้าง

' ห้วย!!!! ไอบ้าเอ้ย!!!!!" สมบัติออกแรงกระชากผ้าห่มที่คลุมตัวชายหนุ่มออกเต็มแรง แต่กลับลุกพรวดขึ้นมาทำให้คนที่ออกแรงดึงอย่างเต็มที่เกือบเสียหลักหงายหลังแต่คนที่จงใจจะแกล้งก็ดึงผ้านั้นกลับได้ทัน ทำให้คนที่เกือบหงายหลต้องล้มทับคนตัวใหญ่ที่กางแขนรอรับอยู่ที่พื้น

" อ๊ากๆ!!!!!!!! ไอบ้า ไอทุเรศ ไอมนุษย์วิตถาร#%&/*//--/%%!" หลังจากที่เธอลุกขึ้นตั้งหลักได้ ก็ร่ายยาวด่าทรงวุฒิเป็นชุด

" อ้าว ไม่ชอบเหรอฉันเห็นเธอหน้าแดงซะขนาดนั้น นึกว่าชอบซะอีกนะเนี่ย" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงปนสะใจนิดๆ ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป ก่อนที่สมบัติจะวิ่งตามไปประทุษร้ายเขาได้ทัน

"ไอบ้า จุด ฝากไว้ก่อนเถอะ"

~~~~~ฮ้าวววว~~~~~~ เสียงหาวที่ดังอย่างต่อเนื่อง สร้างความรำคาญให้แก่คนที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดร้านเป็นอย่างมาก เพราะคนที่กำลังนั่งหาวอยู่เนี่ยตื่นสายกว่าเธอตั้งเยอะ ยังจะมานั่งทำตาเยิ้มอยู่อีก

" นี่นาย ถ้าไม่เลิกหาวชั้นจะเอา ไม่แขวนเนี่ยยัดเข้าปากนาย"

"ก็มันแปลกที่ นี่นา เมื่อคืนผมเลยนอนไม่ค่อยหลับ กว่าจะหลับได้ก็เกือบเช้า" ทรงวุฒิตอบ อย่างเซ็งๆ ก็เขาไม่เคยนอนบนพื้นแข็งๆ ทั้งร้อน ทั้งยุงเยอะซะขนาดนี้ นี่นา และยังต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางอีก

"นี่ ถ้ามันลำบากซะขนาดนั้น นายก็ออกไปเช่าบ้านอยู่เองเลยซิ จะได้นอนหลับสบายไง"

สมบัติพยายาม ที่จะช่วยแนะทางสว่างให้เขา แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

"ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีเงิน"

"ชิ งั้นก็เรื่องของนายเถอะ" สมบัติสะบัดหน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์ เพราะไม่ว่าจะไล่ยังไงก็คงไม่ยอมไปง่ายๆแน่ เธอคงต้องวางแผนให้ดีก่อน

"กรี๊ดดด!!!!!! หล่อ หล้อ หล่อ หล่อจังเลยอ่ะ " เสียงแหลมปวดประสาทที่ดังมาจากร้านตรงข้ามทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าเป็นใครโดยไม่ต้องหันกลับไปมอง

"ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ เป็นใคร มาจากไหน แล้วเป็นอะไรกับยัยทอมนี่เหรอจ๊ะ"

"นี่ยัยภา เธอกล้าดียังไงถึง แจ๋นเข้ามาในร้านชั้นย่ะ ออกไปเลยนะ เดี๋ยวร้านชั้นจะซวยเหมือนชื่อเธอ"

สมบัติยืนอึ้งอยู่พักใหญ่ ที่ศัตรู ที่พึงเปิดศึกกับเธอไปไม่นาน แจ๋นเข้ามาถึงในร้าน เพราะเห็นผู้ชาย

"เอ่อออ ผมชื่อจุด ครับ" ทรงวุฒิตอบโสภาไปอย่าง งงๆพลางเอาแกะมือของโสภาที่เกาะแขนไว้แน่น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล

"กรี๊ด!!!!! จุดเหรอ จ๊ะ ชื่อน่ารักจังเลยอ่ะ จุด ฮิ ๆๆๆ" สมบัติเอามืออุดหูเพราะกลัวว่าแก้วหูอาจจะร้าวเพราะเสียงแหลมนี้ได้ ทรงวุฒิได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้สมบัติที่กำลังยืนกอดอกมองเค้าอย่างหมั่นไส้เหมือนต้องการความช่วยเหลือโดยด่วน

"เค้าเป็นลูกน้องฉัน มาจากต่างจังหวัด เพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก แค่นี้ใช่ไม๊ที่อยากรู้หน่ะ ถ้ารู้แล้วก็เชิญออกจากร้านชั้นไปได้แล้ว"

สมบัติพูดจบก็เดินมาแกะแขนโสภา ที่ยังเกาะหนึบกับแขนของทรงวุฒ โดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย

"ฮึ่ย!!! ยัยขี้งก นิสัยไม่ดี" โสภาเดินกระทืบเท้าปึงปัง กลับร้านไป แต่ก็ยังมิวายหันมาส่งสายตา หวามเยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ยังยืนสยองอยู่ในร้าน

"ขอบคุณนะครับ"

"ไม่ต้องหรอกย่ะ ชั้นไม่ได้ไล่ยัยนั่น เพราะนายขอร้องหรอกนะ แต่ชั้นหมั่นไส้ยัยนั่นต่างหากล่ะ ไม่ต้องสำคัญตัวเองนักหรอก ชั้นไม่ได้พิสวาศ อะไรนายหรอกนะ"