สะดุดรักยัยโลว์ โซ

"บ้านเลขที่ 2/19" ทรงวุฒิมองตามบ้านเลขที่ ที่เขาขอจากป้าเพ็ญมา บ้านที่เขาคิดว่าน่าจะปลอดภัย และ น่าจะไกลหูไกลตา แม่เขาที่สุดแล้ว ชายหนุ่มมองตามบ้านเลขที่ ที่เรียงกันตามลำดับ จนเดินมาหยุดตรงบ้าน ทาว์นเฮ้าส์ 2 ชั้นที่รอบรั้วบ้านประดับด้วย ต้นไม้เล็กๆที่ถูกแขวนด้วยลวด จนเกือบเต็มพื้นที่ของรั้วบ้าน

"ติ๊ง ต่อง ~~ ติ๊ง ต่อง~~~~" ทรงวุฒิได้ยินเสียงกริ่งทำให้อดที่จะหัวเราะไม่ได้ พลางคิดว่าทำไมนะ ถึงไม่ทำเสียงกริ่งให้มันสร้างสรรค์กว่านี้ ถ้ามันดังว่า ฉล๊าด ฉลาด~~~ อาจจะทำให้ขายดีมากกว่านี้ก็ได้นะ

"มีใครอยู่ไม๊ครับ" ทรงวุฒิชะเง้อมองเข้าไปในบ้าน สักพักจึงมีผู้หญิงที่อายุอานาม น่าจะเท่าแม่ของเขา หน้าตา ท่าทางดูใจดี เดินส่งยิ้มมาให้

"มีอะไรเหรอจ๊ะ"

"คือ ผมเห็นป้ายรับสมัครคนงาน ที่ร้านป้าเพ็ญ หน่ะครับ ผมสนใจก็เลยถามที่อยู่มา แต่เห็นว่ามันไม่ไกลเลยเดินมาสมัครเองครับ"

"งั้นเข้าคุยกันข้างในก่อนแล้วกัน" สมใจพยักหน้า พลางก้มลงยกกลอนประตูออกให้

"ขอบคุณครับ คุณน้า" ทรงวุฒิกล่าวขอบแล้วจึงเดินตามสมใจเข้าในบ้าน พร้อมกับสำรวจบรรยากาศบ้านนี้ไปด้วย ถึงบ้านนี้จะดูเล็กกว่าบ้านเขาหลายเท่าตัวแต่มันก็ดูอบอุ่น

"นั่งก่อนนะลูกเดี๋ยวน้าไปเอาน้ำมาให้" สมใจพูดแล้วจึงเดินหายเข้าไปในครัวหลังบ้าน

"กลับมาแล้วจ้า " เสียงตะโกนจากหน้าบ้าน ตามด้วย เจ้าของเสียงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในบ้าน แต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นบุคคลแปลกหน้าที่นั่งหน้าสลอนอยู่ในบ้าน

"ใครหน่ะแม่" สมบัติหันไปถามผู้เป็นแม่ที่เดินถือแก้วน้ำออกมาจากห้องครัว

"เค้ามาสมัครงานหน่ะลูก" สมใจหันมาตอบลูกสาวหลังจากที่เธอส่งแก้วให้ทรงวุฒิ

"สมัครงาน ? นี่นายพวกเรารับสมัครคนมาทำงานน่ะ ไม่ได้รับสมัครนายแแบบ" สมบัติมองชายหนุ่มตรงตั้งแต่หัวจรดเท้า

"นั่นสิ จะไหวเหรอลูกงานหนักอยู่นะ" สมใจถามทรงวุฒิด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนว่าจะเน้นย้ำให้เขาคิดให้ดีอีกที เพราะดูจากหน้าตา ผิวพรรณแล้ต้องเป็นลูกคนมีเงินแน่ๆ

"ไหวสิครับ เห็นผมแบบนี้แต่ผมทำได้หลายอย่างเลยนะครับ" ทรงวุฒิตอบด้วยเสียงหนักแน่น พร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกความมั่นใจสุดๆ

"งั้นเหรอ แล้วชื่ออะไร เป็นใครมาจากไหนหล่ะ"

" ผมชื่อ ทร.... เอ่อ..ชื่อ ..จุด ผมชื่อจุด ครับ" ทรงวุฒิเกือบจะหลุดปากบอกชื่อจริงของเขาไป แต่ก็ยังดีที่เบรคตัวเองไว้ได้ทัน แต่ก็เกือบนึกชื่อไม่ออก

แต่ก็โชคดีที่เขามองไปเห็นกระเป๋าลายจุดที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้เขาได้ชื่อที่เขาคิดว่าคงไม่มีชื่อไหนที่แย่ไปกว่านี้แล้ว

"จุด คนบ้าอะไรชื่อจุด ชื่ออย่างกับหมาที่เฝ้าตลาดเลย"สมบัติถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

"ยัย บัติ" สมใจหันไปทำหน้าดุใส่ลูกสาว เป็นการตักเตือน

"ผมมาจากต่างจังหวัดหน่ะครับหวังว่าจะมาทำงานหาเงินไปเลี้ยงครอบครัว แต่พอมาถึง ถึงรู้ว่าตัวเองโดนหลอก อยากจะกลับบ้านแต่ก็ไม่มีเงิน"

ทรงวุฒิ เล่าเรื่องโกหกเป็นชุดใหญ่ พร้อมกับทำหน้าเศร้าสลดสุด ทำให้สมใจ ใจอ่อนยวบ แต่ก็ไม่สามารถทำให้อีกคนที่ยืนกอดอกมองเค้าอย่าง จับผิดรู้สึกสงสารเลยแม้แต่นิด

"แม่ หนูขอคุยด้วยหน่อยสิ" สมบัติเดินไปคว้ามือผู้เป็นแม่พลางออกแรงดึงให้เดินตามเธอเข้าไปที่หลังบ้าน

"แม่หนู บอกตามตรงเลยนะ ว่าหนูไม่ไว้ใจเค้า" สมบัติเปิดประเด็นขึ้น ทำให้สมใจที่เชื่อคำโกหกของทรงวุฒิไปเกินครึ่ง ต้องแย้งขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย

"แม่ว่าเค้าน่าสงสารนะลูก ถ้าเค้าโกหกก็อีกเรื่อง แต่ถ้าเค้าเดือดร้อนจริงๆแล้วเราไม่ช่วย แม่ว่าสวรรค์คงจะต้องลงโทษพวกเราแน่ๆ ไม่รู้หล่ะแม่ตัดสินใจแล้วว่าจะรับเค้าไว้

"แม่ ทำ..." ยังไม่ทันที่สมบัติจะพูดจบ สมใจก็เดินออกจากหลังบ้านไปแล้ว

"เอาหล่ะตกลง น้ารับแล้วกันเริ่มงานพรุ่งนี้นะลูก"

"ขอบคุณนะครับ น้า..?"

"น้าชื่อสมใจ ส่วนลูกน้าเค้าชื่อสมบัติ"

"ครับน้าสมใจ .. เอ่อแต่ผมมีเรื่องอยากจะขออีกเรื่องหน่ะครับ" คำพูดของชายหนุ่มทำให้สองแม่ลูกต้องหันมามองหน้ากัน

"เรื่องอะไรเหรอ" สมใจถามชายหนุ่มตรงหน้าอย่างงๆ

"ผมอยากจะขออยู่ที่นี่ด้วยได้ไม๊ครับ"