สะดุดรักยัยโลว์ โซ

"โอ๊ย!!!! เจ็บนะแม่ เบาๆ หน่อยสิ"

"รู้จักเจ็บด้วยเหรอ ฮะ แล้วที่แม่เตือนทุกวี่ทุกวันทำไมมันไม่เข้าสมองบ้างเลยรึไง"

สมใจบ่นลูกสาวตัวดีอย่างอ่อนใจ แต่ไม่ว่าจะเตือนก็ไม่เห็นว่า จะเข้าหัวเลยสักนิด

"ก็ยัยนั่น มันมาหาเรื่องหนูก่อน หนิแม่" สมบัติบ่นกระปอดกระแปด

"แล้วถ้าเขามาหาเรื่องเรา เราก็ต้องไปมีเรื่องกับเค้าตลอดเลยรึไงห๊ะ"

สมใจพูดพลางออกแรงกดสำลี ลงไปบนหน้าลูกสาวอย่างแรง

"โอ๊ย!!!!!! เจ็บนะแม่ พอเลยๆ ไม่เอาแล้ว" สมบัติรีบลุกหนี เพราะเกรงว่าถ้าไม่รีบไป หน้าเธอคงได้แหกกว่าเดิมแน่

"หนูจะไปหายัยส้มโอ นะแม่จะไปหาของกินด้วย"สมบัติรีบหาเรื่องออกจากบ้าน เพราะขืนอยู่นานคงได้โดนบ่นจนหูชาแน่

"เออ ไปเหอะไป แล้วฝากถาม เรื่องรับสมัครคน ที่แม่ฝากส้มโอติดไว้ที่ร้านให้ด้วย ป่านนี้ยังไม่มีมาถามเลย"

"ได้ จ้ะแม่ หนูไปหล่ะ"

"เฮ้ย!!!!!!! ไอ้บัติทำไมหน้าแกถึงได้เยินซะขนาดนี้ ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาหล่ะ" เสียงของ ส้มโอ เพื่อนรักของสมบัติ ทักขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหน้าของสมบัติเต็มไปด้วยรอยแดงและรอยช้ำเต็มไปหมด

"ก็หมาตัวเดิม นั่นแหละ หน้าร้อนแล้วแม่มันไม่ได้พาไปฉีดยา ฉันก็เลยซวยโดนมันกัดเอา"สมบัติตอบเพื่อนรักแบบเซ็งๆ ปนประชดนิดๆ

"นี่ หนูบัติป้าได้ยิน คนในตลาดเค้าพูดกันว่าวันนี้หนูกับยัยภาตีกันอีกแล้วเหรอ"ป้าเพ็ญ ป้าของส้มโอที่เพิ่งกลับมาจากตลาดถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"ทำไมหนูต้องไปมีเรื่องกับเค้าบ่อยๆ ด้วยหล่ะลูก"ป้าเพ็ญพูดพลางสำรวจดูใบหน้าของสมบัติ เด็กที่เธอรักเหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง

"ป้า ก็อีกคนเหรอเนี่ย ป้าคิดว่าโดนตบนี่มันหนุกมากรึไง" สมบัติบ่นอย่างน่าสงสารพลางเอามือแตะไปที่มุมปากของตัวที่ยังรู้สึกเจ็บ

"เออ แล้วแมค หล่ะป้า ไม่เห็นเลย ไม่อยู่เหรอ"สมบัติถามถึงเพื่อนรักอีกคนที่เป็นลูกของป้าเพ็ญ

"อืม มันบอกว่าจะไปร้านหนังสือหน่ะ"สมบัติพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ เพราะเป็นเรื่องปรกติที่เพื่อนเธอคนนี้ต้องไปร้านหนังสือ หรือ ไม่ก็ห้องสมุด

"ป้าเพ็ญจ๋า ทำอะไร ให้กินหน่อยสิ ตอนนี้หนูหิวจนจะเป็นลมแล้ว วันนี้หนูใช้พลังงานไปเยอะ"

"แล้วจะกินอะไรหล่ะ"

"อะไรก็ได้จ๊ะ หนูกินได้ทุกอย่าง แต่ผักเยอะๆ เนื้อน้อยๆเหมือนเดิมนะจ๊ะ"

"ป้าครับ ผมขอข้าวผัดจานนึง ไม่ใส่ผักทุกชนิดนะครับ" เสียงสั่งอาหารอันพิสดารของลูกค้าหน้าทำให้สมบัติที่กำลังจัดการกับอาหารตรงหน้า ต้องเงยหน้าขึ้นมอง จึงเจอะกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ในชุดเชิ้ตสีขาวสะอาดตา กับกางเกงยีนส์สีดำสนิท ที่ดูแล้วชุดนี้ต้องเป็นของแบร์นดเนมแน่ๆ

"ป้าจ๊ะ หนูกลับก่อนนะ ส้มโอฉันไปก่อนนะ"

"เออใช่ เกือบลืม ป้ายรับสมัครคนงานที่แม่ฝากติดไว้ยังไม่มีใครมาถามอีกเหรอจ๊ะ"สมบัติที่กำลังจะออกไปจากร้าน หันกลับไปมองป้ายที่เธอฝากส้มโอติดไว้ในร้าน แต่ก็นานเป็นอาทิตย์ก็ยังไม่มีใครติดต่อมาเลย

"ยังเลยลูก ถ้ามีเดี๋ยวป้าจะบอก"

"จ๊ะป้า งั้นหนูฝากด้วยละกัน"สมบัติโบกมือลาสองป้าหลานก่อนจะวิ่งออกจากร้านไป

"รับสมัครคนงานงั้นเหรอ" ทรงวุฒิหันไปมองป้ายสีขาวเท่ากระดาษ A4 ที่แปะอยู่ข้างกำแพง

รับสมัครคนทำงาน (ชาย)

ขยัน

ซื่อสัตย์

อดทน

ไม่จำกัดวุฒิ

สนใจติดต่อ ป้าเพ็ญ

" เอ่อ ขอโทษนะครับป้า" ทรงวุฒิตะโกนเรียกป้าเพ็ญที่กำลังง่วนอยู่กับการหั่นผัก

"ผมสนใจ งานนี้หน่ะครับ จะติดต่อได้ที่ไหนครับ"