แลกเปลี่ยนหัวใจกับนายตัวร้ายสุดฮอต

 ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“นายบอกว่าฉันไม่เข้าใจทั้งๆที่ฉันยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวนายเลยนี่นะ นายจะมาตัดสินได้ไง”ฉันเดินตามเด็กนั่นลงไป
“ป้าอย่างเธอจะไปเข้าใจอะไรวันๆก็อยู่กับหนังสือเรียนถามจริงชีวิตเธอมีความสุขแล้วเหรอ”เด็กนั่นหันมาถามฉัน
“ความสุขของคนเรามันคือการทำสิ่งที่ตัวเองชอบและก็ไม่เดือดร้อนคนอื่น นายเที่ยวทำตัวใหญ่เป็นอันธพาลเพราะว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นเจ้าของโรงเรียนน่ะ มันทำให้นายมีความสุขแล้วเหรอนายมีความสุขเหรอที่ได้ทำร้ายคนอื่น นอกจากนายจะมีแต่เรื่องเจ็บตัวแล้วนะ มันยังทำให้นายมีศัตรูเพิ่มเข้าไปอีก”
“เธอเป็นใครถึงได้มาสั่งสอนฉัน พ่อแม่ยังไม่กล้าสั่งสอนฉันเลย”เด็กนั่นพูดอย่างไม่พอใจ
“ฉันว่าไม่ใช่ท่านไม่กล้าหรอกนะแต่เป็นเพราะว่านายมันไม่ฟังเองมากกว่า”
“มันคือความสุขของฉัน”เด็กนั่นตอบเพียงสั้นๆก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนสนามหญ้า
“ว่าไง ผมอยู่ไหนก็ได้โตแล้ว พ่อมีอะไรเหรอมันก็เรื่องปกติของผมพ่อยังไม่ชินอีกเหรอ พ่ออย่ามาสนใจผมเลยเอาเวลาไปสนใจไอ้ลูกคนโปรดพ่อเถอะ”ติ๊ด เด็กนั่นเบ้ปากก่อนจะเก็บไอโฟนเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม
“นายมันเป็นเด็กขาดความอบอุ่นจริงๆถ้าให้เดาฉันว่าพ่อแม่นายต้องรักลูกอีกคนมากกว่าแน่ๆนายก็เลยทำตัวมีปัญหาเรียกร้องความรักแบบนี้”เด็กนั่นหันขวับมามองฉันอย่างโมโห
“อย่าทำตัวรู้ดีไปหน่อยเลย ฉันไม่ชอบ!!”ฉันถูกเด็กนั่นกระชากแขนเข้าไปทำให้ตัวไปกระแทกกับเด็กนั่นเข้าจังๆเด็กนั่นหยิบแว่นตาฉันออกก่อนจะเควี้ยงทิ้งลงสระน้ำแล้วจ้องหน้าพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันเดาอารมณ์ไม่ถูก
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย! ฉันมองไม่เห็นนะ”ฉันแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นก่อนจะใช้มือควานไปทั่วเพื่อให้เหมือนจริง
“มองไม่เห็นก็ดี จะได้ไม่รู้ว่าฉันจะทำอะไรกับเธอบ้าง”พูดอย่างนี้หมายความว่าไง 0_0
“นายจะทำอะไรฉัน”ฉันถามอย่างกลัวๆพลางถอยหนีแต่เด็กนั่นก็คว้าเอวฉันไว้
“เธอสายตาสั้นรึยาว”ถามทำบ้าไรเนี่ย!! สั้นรึยาวดีละเรา -0-
“ยาว”เอายาวไปแล้วกัน
“เธอคงมองในระยะใกล้ๆไม่ชัด”จู่ๆเด็กนั่นเลื่อนฉันเข้าใกล้มากกว่าเดิมก่อนจะก้มหน้าเข้ามาใกล้ฉันที่ต้องก้มเพราะตัวสูงกว่าฉันมากเด็กสมัยนี้ตัวสูงกันจริงๆ แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญสิ่งที่สำคัญตอนนี้คือทำไมต้องก้มหน้ามาใกล้ฉันด้วย -0-
“นะนายจะทำอะไร”ฉันถามพลางดันหน้าอกเด็กนั่นไว้
“มองหน้าฉัน”จะให้มองหน้าทั้งๆที่หน้าห่างกันไม่กี่เซ็นนี่นะเด็กนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ *0*
“ฉันยังไม่ได้สั่งให้เธอเลิกมองเลยนะ เธอตัวสั่นหมายความว่าไรเขินฉันเหรอ”ยังจะมีหน้ามาถามหน้าอยู่ห่างกับผู้ชายเพียงไม่กี่เซ็นใครไม่เขินมั่ง ฉันก็เป็นผู้หญิงนะเรื่องหวั่นไหวก็ต้องมีอยู่แล้ว ><
“ไม่ได้เขินแต่มองหน้านายแล้ว ฉันปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ”ฉันเฉไล
“ตาฉันสีอะไร”ฉันอยากจะฆ่าเด็กบ้านี่จังเล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ -__-
“สีน้ำตาลอ่อนๆ”ฉันตอบก่อนจะเบนหน้าหนี
“เธอลืมไปรึเปล่าว่าตัวเองสายตายาว”ฉันโดนไอ้เด็กบ้านี่หลอกซะแล้ว หมดกันแผนฉันทำไมฉันโง่แบบนี้นะให้เด็กหลอก
“เมคอัพบนหน้าเธอนี่ใช้ได้เลยนะใครแต่งให้เหรอฝากไปบอกด้วยว่าแต่งได้เหมือนมากแต่หลอกคนอย่างฉันไม่ได้หรอก”เด็กนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ แผนฉันก็พังน่ะสิ T0T
“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”ฉันพูดก่อนจะเดินไปที่รถแต่มือก็ถูกคว้าไว้ซะก่อน
“ทำให้ฉันอารมณ์ดีได้เมื่อไหร่ฉันจะพาเธอไปส่ง”
“แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่านายจะอารมณ์ดีถ้านายแกล้งฉันละ”
“ถ้าฉันยิ้มได้ก็แปลว่าฉันอารมณ์ดีโง่แท้”อยู่กับเด็กนี่ไม่ถึงชั่วโมงฉันรู้สึกว่าปวดหัวชะมัด =_=;
ฉันงัดมุขงัดเรื่องเล่าตลกๆมาให้ฟังก็แล้วแต่เด็กนี่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตลกกับฉันเลยสักนิดทั้งๆที่ตอนฉันฟังเพื่อนในห้องเล่านะ ฉันน่ะขำท้องแข็งเลย เด็กนี่มีความรู้สึกป่ะเนี่ย!! ><
“ถ้านายอารมณ์ไม่ดีเพราะพ่อนายๆก็ลองทิ้งมันไป เรื่องบางเรื่องคิดมากไปเราก็เป็นทุกข์ฉันว่านายลองอย่าไปอคติกับพ่อนายสิ ฉันว่าบางทีนายอาจจะมีอะไรดีๆเข้ามาบ้างนะพ่อแม่อ่ะรักลูกทุกคนอยู่แล้วเชื่อฉันสิเพียงแต่นายมีอคตินายก็เลยมองไม่เห็นความรักที่ท่านมีให้นาย”ฉันเริ่มเข้าประเด็น
“มันอาจจะใช่กับพ่อแม่ของคนอื่นแต่มันไม่ใช่กับพ่อแม่ฉัน”แววตาเขาตอนนี้ดูเจ็บปวดยังไงก็ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกได้
“นายคิดว่าฉันเป็นถังขยะละกัน นายเล่าเรื่องที่นายไม่สบายใจให้ฉันฟังก็ถือว่านายได้ทิ้งมันไปเลย”
“เธอจะมาอยากฟังอะไรเรื่องฉันมันไม่สนุกหรอกนะ”
“ถ้ามันทำให้นายสบายใจได้ ฉันฟังได้หมดแหละ”ฉันพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ฉันมีพี่ชายคนหนึ่ง พี่ชายที่ได้ทุกอย่าง พี่ชายที่พ่อรัก  ไม่ว่ามันจะอยากได้อะไรพ่อก็หามาให้มันได้ตลอด มันอยากไปไหนอยากทำอะไรมันก็ได้ไป มันกลับดึกพ่อก็ไม่ว่า แต่มันต่างกับฉันฉันไม่เคยได้อะไรโดยที่พ่อไม่เต็มใจให้ฉันเลย ก็ใช่สิพี่ชายฉันมันเป็นคนดี เรียนเก่งมันไม่เหมือนฉันที่ทำตัวแย่ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรฉันก็ผิดไปหมด แม่ฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ”
“เสียใจด้วยนะเรื่องแม่  แต่กับพ่อฉันว่าเพราะนายทำตัวแบบนี้ พ่อนายเลยไม่ตามใจนาย นายลองทำตัวใหม่สิ”
“มันไม่มีประโยชน์หรอก ทำให้ตายยังไงฉันมันก็คือไอ้เด็กเลวในสายตาพ่อฉันอยู่ดีฉันไม่มีเรื่องพอมีข่าวว่าเด็กโรงเรียนฉันมีเรื่องฉันก็โดนพ่อทำโทษไม่ได้ถามฉันสักคำว่าฉันทำรึเปล่า แล้วแบบนี้จะเป็นคนดีให้มันได้อะไรขึ้นมา”
“ทำเพื่อตัวเอง แล้วสักวันท่านจะต้องมองเห็นนายเชื่อฉันสิ”ฉันพูดพลางเอามือวางที่บ่าของแกรปเปอร์เพื่อปลอบใจ
“ฉันไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย มันน่าอายที่สุดเบื้องหลังของแกรปเปอร์แห่งโอรีเวอร์ ฮึ!!”ฉันรู้ว่าเขาเสียใจ
“ฉันก็ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่อายุ 15 นะ แต่ฉันก็อยู่ได้ฉันคิดว่าฉันยังดีกว่าเด็กคนอื่นๆที่บางคนก็ไม่ได้เรียนเพราะพ่อแม่ไม่มีเงินส่ง บางคนก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ส่งตัวเองเรียน นายยังดีนะที่มีพ่ออยู่ด้วยแบบนี้”พูดถึงพ่อแม่มันก็ทำให้ฉันอดคิดถึงพ่อกับแม่ไม่ได้
“ความอบอุ่นฉันก็ไม่เคยได้มันเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่เห็นจะต้องทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเลย นี่ขอยืมโทรศัพท์หน่อย เถอะน่า”ฉันหยิบไอโฟนของแกรปเปอร์จากมือเขามาก่อนจะกดเข้ากล้องถ่ายรูปเมื่อคิดอะไรดีๆออก
“เธอจะทำบ้าอะไร”แกรปเปอร์ถามฉันอย่างสงสัย ฉันล้วงกิ้บติดผมขึ้นมาติดผมตัวเองก่อนจะหยิบยางมัดผมขึ้นมาและมัดให้แกรปเปอร์
“เล่นบ้าอะไรของเธอ เอาออกเดี๋ยวนี้นะ”แกรปเปอร์โวยวายใหญ่
“ชู 2 นิ้วแล้วมองกล้อง นี่ทำสิ”ฉันสั่ง
“ปัญญาอ่อน เธอนี่ติ๊งต๊องชะมัดฉันไมทำหรอก”แกรปเปอร์พูดพลางลุกขึ้น
“ถ้าไม่ทำแสดงว่านายไม่กล้า แกรปเปอร์แห่งโอรีเวอร์ไม่ใจเลยแค่นี้ก็ไม่กล้า”ฉันแกล้งพูดแกรปเปอร์มองหน้าฉันอย่างไม่พอใจก่อนจะนั่งลงพร้อมชู 2 นิ้วแล้วทำหน้าเซ็งๆ
“แช๊ะ!! เรียบร้อยเก็บรูปนี้ไว้นะไว้วันไหนที่นายอ่อนแอให้นายหยิบรูปนี้มาดู นายได้ให้กำลังใจตัวเองแล้วโดยมีป้าอย่างฉันให้กำลังใจนายด้วย”
“และทำไมต้องมัดผม”
“ก็นายดูสิ ว่ารูปนี้มันตลกไหมล่ะ นายจะได้ยิ้มได้ที่เห็นนายในเวอร์ชั่นใหม่ ฮ่าๆๆดูหน้านายสิตลกเป็นบ้าเลย”ฉันขำพลางหันไปดูแกรปเปอร์ที่ตอนนี้เอายางออกแล้ว เวลาหมอนี่มัดผมก็น่ารักไปอีกแบบดีนะ นี่ฉันกำลังหวั่นไหวกับเด็กใช่ไหม!!
“ยัยติ๊งต๊องเอ๊ย!! ฉันว่าหน้าตาเธออ่ะตลกมากกว่าอีกคนอะไรหน้าก็แก่แต่ทำตัวเหมือนเด็กอนุบาล”โหแรงอ่ะเด็กนี่จะมากเกินไปแล้วนะคนอุตส่าห์ช่วย ไม่ได้สำนึกบุญคุณกันเลย ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!! ครั้งแรกสงสารนะแต่ตอนนี้ไม่แล้วโว๊ย!!
“ใครใช้ให้เธอเดินหนีฉัน”ฉันไม่สนใจเดินออกมาขืนอยู่นานๆฉันได้ฆ่าไอ้เด็กปากร้ายนั่นแน่ 0<>0
“เฮ้!! ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอยัยป้า”เด็กนั่นวิ่งมาดักหน้าฉัน
“ทำเป็นน้อยใจไปได้ คนแก่ก็งี้แหละ”ฉันมองอย่างค้อนๆ คำก็แก่ สองคำก็แก่ หงุดหงิดชะมัด!!
“โอเค ไม่ล้อแล้ว”เหมือนจะรู้ว่าฉันโกรธจริงเด็กนี่เลยไม่ว่าฉันต่อ
“เป็นไรของเธออีก ฉันไม่พูดแล้วนี่ไง”แค่คำว่าขอโทษ หมอนี่พูดไม่เป็นรึไงนะ ฉันอยากกลับบ้านแล้วนะ
“เอายังไงของเธอเนี่ย จะกลับไหมบ้านอ่ะ”ฉันก็ยังคงเงียบ อยากจะรู้ว่าหมอนี่จะยอมพูดออกมาไหม รู้สึกเหมือนยุงจะกัด ทนไว้ยัยแอปเดี๋ยวเสียฟอร์มหมด โอ๊ย!คัน พูดมาสักทีสิ >0<
“คนทำผิด จะไม่พูดอะไรสักคำเลยเหรอ ฉันอุตส่าห์ช่วยทำให้นายสบายใจนะนายยังมาว่าฉันอีกแบบนี้ไม่คิดว่าฉันจะเสียความรู้สึกบ้างเหรอ”ฉันเปิดประเด็นเองก็ได้ ตายซะ!! แปะ ฉันจัดการไอ้ยุงบ้านั่นเรียบร้อยแล้ว ทนตั้งนาน -_- ฉันเงยหน้ามองแกรปเปอร์ที่ยืนจ้องหน้าฉันอยู่
“ขอโทษ ”ถือว่าเป็นบุญหูที่แกรปเปอร์แห่งโอรีเวอร์ขอโทษฉัน  แค่นี้ก็ถือว่าฉันเริ่มจะเปลี่ยนนิสัยหมอนี่ได้แล้วล่ะ ^^
“ก็แค่นั้น มันพูดยากมากเลยรึไง”
“ยากสิ ฉันไม่จำเป็นต้องขอโทษใครนิ โอ๊ย!ยัยบ้าเอ๊ยเหยียบเท้าฉันทำไม”แกรปเปอร์พูดพลางดึงเปียฉัน
“เจ็บนะ ก็ฉันอยากเหยียบมีไรป่ะ”ฉันพูดพลางทำหน้ากวนๆใส่
“แค่กๆโอ๊ย!!นายจะฆ่าฉันเหรอ!”ฉันถูกไอ้เด็กบ้านี่รัดคอ หายใจไม่ออกแล้วนะ
“ขอโทษฉันมาก่อนสิ”
“เห็นไหมทีนายยังอยากให้ฉันขอโทษเลย คนอื่นก็เหมือนกันแหละไม่ใช่แค่นายคนเดียวที่ต้องการคำนี้ แค่กๆฉันก็แค่จะทำให้นายได้รู้ไงว่าไอ้การที่ทำอะไรและไม่ขอโทษอ่ะมันเป็นยังไง”
“ฉันว่าอนาคตเธอเป็นครูน่ะน่าจะรุ่ง สอนไม่หยุดเลยให้ตายเหอะ”แกรปเปอร์พูดอย่างเซ็งๆก่อนจะขึ้นรถ