แลกเปลี่ยนหัวใจกับนายตัวร้ายสุดฮอต

“เป็นอะไรรึเปล่าแอปฉันเห็นเธอนั่งเหม่อหลายครั้งแล้วนะ”
“ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย”ฉันตอบคลาสวันนี้ก็เป็นอีกวันที่คลาสพาฉันมานั่งดื่มอะไรเล่นแก้เซ็ง แต่เชื่อไหมว่าฉันรู้สึกเซ็งมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ หลังจากวันนั้นหมอนั่นก็ไม่ยุ่งกับฉันอีกเลย เจอหน้ากันก็เดินผ่านทำอย่างกับฉันไม่มีตัวตน ตอนฉันไปบ้านคลาสหมอนั่นก็ไม่มา ไม่ว่าพวกนี้จะไปเที่ยวไหนถ้าหมอนั่นรู้ว่าฉันไปด้วยก็จะไม่มาไม่ไปไหนด้วยทั้งนั้น ทำไมฉันต้องไปคิดถึงหมอนั่นด้วย ฉันก็ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ T^T
“แอป 4 โมงเย็นเดี๋ยวฉันไปรับนะ เราจะไปหาไอ้ปริ้นซ์กันไม่ได้เจอหน้ามันซะนานไม่รู้วันนี้นึกยังไงโทรมาชวน”
“อ่อ ได้สิๆ”
“เธอเป็นอะไรบอกฉันได้นะ”คลาสถามพลางจับมือฉันอย่างเป็นห่วง
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วงฉันแต่ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆกินสิละลายหมดแล้วเดี๋ยวจะไม่อร่อยนะ”
“บอกแต่ฉัน ของเธอน่ะละลายหมดแล้ว”ฉันก้มมองของตัวเอง ละลายไปครึ่งแก้วแล้วนี่ฉันเหม่อนานขนาดนี้เลยเหรอ!!
 
“ไว้เจอกันนะแอป”
“ขับรถกลับดีๆนะบาย”ฉันโบกมือให้คลาสก่อนจะเดินเข้าบ้าน วันนี้ฉันไม่มีความสุขเอาซะเลย ฉันเป็นอะไรไป แทนที่ฉันอยู่กับคลาสฉันน่าจะมีความสุขที่สุด แต่มันไม่ใช่ ฉันกับคิดถึงแต่หมอนั่น ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ T^T
“พี่แอปพี่ไปเที่ยวกับพี่คลาสทำไมกลับมาหน้าพี่ดูไม่มีความสุขเลยทะเลาะกันเหรอ”
“พี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน”ฉันตอบสั้นๆก่อนจะนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง
“เพราะว่าพี่ไม่ได้รักพี่คลาสไง”
“พี่ชอบคลาสนะ”
“พี่ชอบแต่พี่ไม่ได้รัก รักกับชอบมันไม่เหมือนกันหรอกนะพี่ เวลาที่พี่อยู่กับพี่คลาสตอนนั้นพี่คิดอะไรอยู่”
“พี่…ก็ คิดถึงแต่หน้าหมอนั่น พี่ไม่เข้าใจตัวเอง”
“เพราะว่าพี่รักพี่ปริ้นซ์ไง ทำไมพี่เข้าใจอะไรยากจัง”รัก  ไม่มีทางฉันเลิกรักหมอนั่นไปแล้วนี่ ตอนนี้ฉันชอบคลาสฉันก็ต้องรักคลาสสิ มันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของฉันกันนะ *()*
ณ บ้านปริ้นซ์
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาบ้านของหมอนั่น ถึงจะเคยคบกันแต่หมอนั่นก็ไม่เคยพาฉันเข้าบ้านเลยสักครั้ง หมู่บ้านของเขาอยู่ห่างจากหมู่บ้านฉันไม่ไกลเท่าไหร่ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย ทางเข้าก็ร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้ฉันแอบเห็นมีรูปปั้นของชาวยุโรปอยู่ข้างๆทางด้วย ก่อนถึงตัวบ้านมีลานน้ำพุพร้อมกับรูปปั้นเด็ก ทำให้ดูคลาสสิกไปอีกแบบ ตัวบ้านมีเสาโรมันซึ่งใหญ่มากๆ เรียงรายกันเต็มไปหมด ทรงบ้านเป็นของพวกชาวตะวันตกชัดๆภายในบ้านก็ตกแต่งไปด้วยเครื่องใช้ของชาวยุโรป ซึ่งน่าจะราคาแพงพอตัว โดยรวมๆแล้วบ้านหมอนี่น่าจะราคาหลายสิบล้านอยู่เหมือนกันนะ
“คิดว่าแกจะไม่ยอมให้พวกฉันเจอหน้าแกซะอีกนะไอ้ปริ้นซ์หายหัวไปเลย”คลาสพูดขึ้นเมื่อเดินเข้าไปในสวนซึ่งถูกตกแต่งด้วยไฟดวงเล็กๆหลายๆสี เหมือนจัดปาร์ตี้เล็กๆ สีหน้าและแววตาของหมอนั่นดูสดใสขึ้นต่างจากวันนั้นโดยสิ้นเชิง
“วันนี้นึกยังไงโทรตามพวกฉันมาวะ”เรย์ถามขึ้นในขณะที่กำลังย่างบาร์บีคิวกับอยู่กับไพน์
“ก็มีเรื่องจะเซอร์ไพร์ซพวกแกนิดหน่อย”
“อะไรว่ะ แกจะเปิดตัวสาวในสต๊อกคนที่ 100 ใช่ป่ะวะฮ่าๆๆ”ไพน์พูดขึ้นพลางหัวเราะชอบใจ
ฉันเดินเข้าไปช่วยเรย์กับไพน์ย่างบาร์บีคิวอย่างน้อยฉันก็ควรหาอะไรทำ หมอนั่นไม่มองหน้าฉันสักนิด ทั้งๆที่ฉันก็ยืนอยู่ข้างๆคลาสแต่หมอนั่นกับทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน ฉันไม่ควรจะไปใส่ใจ หมอนั่นจะทำอะไรก็ช่าง!!
“อยากกินอะไรเต็มที่เลยนะแอปวันนี้ไม่อิ่มไม่ต้องกลับ”เรย์หันมาบอกฉัน
“ฉันยังไม่ค่อยหิวเลย”
“ไม่สบายรึเปล่าวันนี้ก็เห็นซึมๆมาตั้งแต่เช้าแล้ว”คลาสถามพลางเดินเข้ามาแตะหน้าผากฉันอย่างเป็นห่วง
“ฉันสบายดีนายไปคุยกับเพื่อนๆเถอะไม่ต้องเป็นห่วง”
ฉันเดินเล่นไปเรื่อยๆสวนนี้ร่มรื่นชะมัด เมื่อกี้ฉันเห็นบ่อปลาแวบๆ ฉันวิ่งเข้าไปมีบ่อปลาคาร์ฟหลายสิบตัวกำลังพากันว่ายแย่งกินอาหารกันอย่างสนุกสนาน คิดว่ามันน่าจะสนุกนะ 555 ฉันเดาเอาเอง แฮะๆ ^^
ฉันนั่งลงข้างๆพลางมองดูพวกปลาคาร์ฟ ฉันชอบดูเวลาปลามันว่ายน้ำเล่นกันนะมันเพลินดี ดูไปดูมาฉันเริ่มเคลิ้มแล้วล่ะ งีบหลับตรงนี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฉันทิ้งตัวนอนลงบนสนามหญ้าก่อนที่จะหลับตาลง
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ฉันได้ยินเสียงคลาสตะโกนเรียกฉัน ฉันจึงสดุ้งตื่นขึ้นมา บางทีฉันหายมานานเกินไป
“หายไปไหนมาฉันตามหาเธอแทบแย่”คลาสพูดอย่างร้อนรนเมื่อเห็นฉัน
“ฉันไปดูปลามาน่ะ แล้วก็เลยงีบหลับไปขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”
“งีบหลับ ฮ่าๆพวกเราก็เป็นห่วงเธอแทบแย่นึกว่าหายไปไหน”ไพน์พูดพลางหัวเราะ
“เธอนี่มันแอ๊บแบ๊วสมชื่อจริงๆ”เรย์พูดเสริมก่อนจะยิ้มให้ฉัน