I see what YOU see Not ฉันเห็น...

17.00 น. ในที่สุดคะน้าก้อมายืนอยู่น่าตึกสีขาว ที่ดูเก่ามาก คงผ่านการใช้งานมามากกว่า 10 ปี แน่นอน มีทั้งคาบน้ำฝน และสีที่ลอกออกมาบ้าง หน้าตึกมีป้ายไม้ขนาดใหญ่เขียนว่า "หอสมุด"
ตึกแห่งนี้ดูมืดทึบกว่าปกติ เพราะลายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกมาปกคลุมแท่งปูนสีขาวขนาดยักษ์นี้ ถึงคะน้าจะมาที่นี่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้เธอรู้สึกไม่เหมือนทุกครั้ง เธอไม่ได้มาหาหนังสืออ่าน หรือมาหาข้อมูลทำรายงานเหมือนทุกที แต่เธอมาเอาของบางอย่างที่เป็นของพ่อเธอ และอาจทำให้เธอได้เปาะแสการตายของพ่อเธอด้วย
คะน้าเดินไปหยุดอยู่ตรงประตูไม้บานใหญ่ เธอสูดหายใจลึก ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูบานนั้น "แอ๊ดดด..."
เสียงเปิดประตูของเธอดังขึ้นทำให้กลิ่นต่างๆภายในห้องเข้ามาปะทะปลายจมูกของเธอ กลิ่นอับ กลิ่นความชื้น หลังจากเธอก้าวเข้าไปในห้อง เธอพยายามกวาดสายตามอง ภายในห้องมีนักศึกษาประมาณ 9-10 คนเท่านั้น มีชั้นวางหนังสือเป็นระเบียบทอดยาวไปจนสุดสายตา สลับกับโต๊ะอ่านหนังสือที่เธอคุ้นเคย 
"มาแล้วหรอ??...เพรชธิดา"
หญิงชราวัยประมาณ 60 กว่าๆ เอ่ยทักทายหญิงสาวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ชวนประสาดเสีย เพรชธิดาคือชื่อจริงของเธอ ที่พ่อเธอเป็นคนตั้งให้ 
คะน้ายกมือไหว้ตามมารยาทที่ควรจะทำ
 แต่หญิงชราไม่ได้มอง หรือสนใจแต่อย่างใด
"อาจารย์เรียกหนูมามีอะรัยหรอคะ?"
คะน้าตัดเข้าประเด็นเพื่อไม่ให้เสียเวลา
หญิงชรายื่นกล่องไม้เก่าๆ ให้หญิงสาว ก่อนจะมองน่าของเธอ ด้วยใบน่านิ่งๆ 
"เหมือนมาก จริงๆ"
หญิงชราเอ่ยขึ้น แต่คะน้าไม่ได้สนใจประโยคนั้นมากนักเธอมองกล่องไม้ในมือไม่วางตา
"ของชิ้นนี้เป็นของของพ่อเธอ"
หญิงชราเริ่มอธิบาย คะน้าทำน่านิ่ง และกำลังจะเอ่ยปากถาม
"ชั้นเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับพ่อ แม่ และ.."
หญิงชราหยุดชะงัก สีน่า และแววตาดูสลดอย่างเห็นได้ชัด
"เอาล่ะ หมดธุระแล้ว กลับไปได้ละ "
หญิงชราเอ่ยปากไล่คะน้า คะน้ามีคำถามเต็มไปหมด แต่คงจะไม่มีประโยชน์อะรัย และคงไม่ได้อะรัยถ้าหากถามตอนนี้
"ของคุณค่ะ"
คะน้ายกมือไหว้ แล้วค่อยๆเดินออกมา แต่สายตาของเธอพลันเลือบไปเห็นใครบางคนที่อยู่ตรงมุมห้อง เหมือนมีแรงดึงดูดให้เธอต้องหันไป นักศึกษาหญิง ผมยาวถึงเอว และผมนั้นได้ปิดบังใบน่าของเธอเอาไว้ คะน้าพยายามมองจ้อง 
"ตุ๊บ..."
มีเสียงนึงดังขึ้น กล่องไม่หล่นลงกลับพื้น หญิงสาวรีบกล้มเก็บ เธอกลัวว่า กล่องไม้จะเสียหาย เพราะมันเก่าเหลือเกิน เมื่อเธอเงยน่าขึ้นมา ก้อไม่พบหญิงสาวคนนั้นอีก "ใครกัน?" คะน้าอุทานกับตัวเอง
"เธอเป็นใครกันแน่!!"