I see what YOU see Not ฉันเห็น...

7.00 น. ในที่สุดนาฬิกาปลุกรูปเป็ดสีเหลืองก็ดังขึ้น หญิงสาวในชุดนอนสีเทาค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ จากห้วงความฝัน

ก๊อก...ก๊อก...เสียงเคราะประตูดังขึ้น ซึ่งหญิงสาวรู้ดีว่าใครที่อยู่ด้านหลังประตูห้องของเธอ

"คะน้า...ตื่นยัง?? พี่ทำแซนวิชไว้ให้นะ มีไข่ดาวด้วย วันนี้พี่ต้องเข้าเวรแต่เช้าน่ะ ไม่ได้ไปส่งที่มหาลัยนะ ไปเองได้นะ พี่รีบ ไปล่ะ"

สิ้นเสียงของผู้เป็นพี่แล้ว คะน้าก้อลุกขึ้นจากที่นอนสีส้มของเทอเพื่อเตียมตัวออกไปพบเจอกับสิ่งต่างๆ นอกห้องนี้

     หญิงสาวในชุดนักศึกษา ผมสีน้ำตาลที่ถูกมัดแบบลวกๆ ใบน่าเข้ารูป ผิวขาวอมชมพู กระโปรงพีทคลุมเข่า ร้องเท้าผ้าใบสีส้มอ่อน รูปร่างสมส่วน จัดได้ว่าหุ่นนางแบบเลยทีเดียว ในตาสีเทา ชวนมอง เทอมีชื่อว่า"คะน้า" เธอเป็นนักศึกษา ปี2 คณะแพทย์ศาสย์ เธอเป็นคนเงียบๆ หรือค่อนข้างเย็นชาเลยทีเดียว บ้านหลังนี้ เธออาศัยอยู่กับพี่ชายและแม่ ส่วนพ่อของเทอนั้นเสียไปตั้งแต่เธออายุเพียง 5 ขวบ ด้วยการตายแบบที่ตำตรวจยังหาข้อสรุปไม่ได้ และไม่มีใครยอมปลิปากบอกเรื่องการตายของพ่อให้เทอได้รับรู้เลย มีเพียงพี่ชายของเทอ ที่บอกเพียงว่าพ่อฆ่าตัวตาย

          ใต้ตึกสีฟ้าซึ่งมีโต๊ะให้นักศึกษาได้ใช้เป็นพื้นที่พักผ่อนอย่างสะดวกสบาย คะน้านั่งอ่านหนังสือ เธอค่อยๆเปิดหนังสือไปทีละน่าทีละน่า จนเทอรู้สึกว่ามีสายตาคู่นึงที่กำลังมองเธออยู่จากที่นั้งข้างๆสายคู่นั้นใกล้เหลือเกิน เธอค่อยๆหันไปมองข้างๆเธอ แล้วเธอก้อยิ้มให้สิ่งที่อยู่ตรงน่าเธออย่างอ่อนโยน

"มาอยู่ตรงนี้นานรึยัง"

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา คู่สนทนาของเทอส่ายหัวน้อยๆ

"ขอโทดนะ วันนี้ตื่นสายเลยไม่ได้ทำบุญให้ พรุ่งนี้สัญญาว่าจะทำให้นะ"

คู่สนทนาของเทอยิ้มให้ แต่สีน่าดูเศร้าเหลือเกิน แล้วคู่สนทนาของเทอก้อค่อยๆ หายไป

"คะน้า!!...มาอยู่ตรงนี้ก้อไม่บอก ไลน์หาก้อไม่อ่าน โทรหาก้อไม่รับ ตามหาตั้งนาน"

ดรีม...สาวน้อย นิสัยร่าเริง เอ่ยเสียงใสๆ บ่นอุ๊ป ใส่คะน้าเป็นชุด

"โทดทีนะครีม"

คะน้ายิ้มแหย่ๆ ให้กับครีมอย่างสำนึกผิด

"แล้วเมื่อกี้คุยกะวิญญาณตนนั้นอยู่หรอ??"

ครีมถามพร้อมกับแกะซองขนมที่ซื้อติดมือมาไปด้วย

"อืม พอดีเราลืมทำบุญให้เค้าน่ะ ตื่นสาย"

คะน้าตอบ แล้วก้มน่าอ่านหนังสือต่อ

"นี่คะน้า!!!! เธอไม่กลัวมั้งหรอ?? "

ครีมถามพร้อมกลับทำน่ากลัวๆ แบบตลกๆ

"ชินแล้วล่ะ พวกเค้าแค่ต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น น่าสงสารออก"

คะน้าตอบด้วยสีน่านิ่งๆ เหมือนหลุดไปอยู่อิกโลกนึง

"เออนี่!! เมื่อกี้ฉันเจออาจารย์ที่เป็นบรรนาลักษณ์ห้องสมุดด้วย เค้าฝากบอกมาว่า ให้ไปพบเค้าตอนประมาณ 5 โมงเย็นอ่ะ เค้าบอกว่ามีของจะให้ เห็นว่าเป็นของของพ่อเธอด้วยแหละ"

ครีมพูด พร้อมกับกินขนมอย่างอร่อย

"ของพ่อหรอ?!!!!..."

คะน้าทำน่าตกใจ แบบสุดๆ แล้วอยู่ๆก้อมีลมจากใหนไม่รู้พัดผ่านเทอไป เย็น เย็นมาก เย็นจนน่าขนลุก

อะไรกันนะความรู้สึกนี้ มันอะรัย แรงอาฆาตรหรอ?? ความแค้นหรอ?? แล้วของของพ่อคืออะรัยกันนะ??