Tomorrow (พรุ่งนี้ยังไงก็รักเธอ)

 
“ฮ่าๆๆๆๆ”เสียงคุณลุงหัวเราะขึ้น ทำให้เวก้าผลักตัวออกจากฉันและเดินออกนอกห้องไป
 
ฉันได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
 
จากนั้นมอกัสก็เดินพาฉันไปส่งที่ห้อง
 
++สามวันผ่านไป+++
 
วันนี้ฉันได้ข่าวมาว่า เวก้ากับมอกัสไม่อยู่ และนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีที่ฉันจะได้หาทางกลับบ้าน
 
ฉันจำได้ว่าฉันไปหลบฝนที่ถ้ำแล้วหลับไป ใช่สิฉันต้องกลับไปที่ถ้ำแห่งนั่นให้ได้
 
ฉันจึงรีบเดินออกจากห้อง
 
“คุณจะไปไหนคะ” อินถามขึ้น
 
“ไปเดินเล่นนะ เดี๋ยวก็กลับมาไม่ต้องตามนะ” ฉันพูดดักไว้ก่อน
 
จากนั้นก็เดินออกมาจากตัวตึก เรียกว่าบ้าน ตึก หรือ พระราชวังเนี่ยใหญ่ขนาดนี้
 
ฉันกำลังจะก้าวออกมาเพื่อไปที่ประตูหน้า แต่ต้องหลบมา ทหารเฝ้าประตูเต็มเลย ทหารไม่ให้ออกแน่ๆ ฉันจึงเดินแอบๆไปทางด้านข้างของตึก ซึ่งด้านข้างไม่มีทหารอยู่เลย ฉันจึงเดินไปดูที่กำแพง
 
โห กำแพงสูงอะไรขนาดนี้จะสูงแข่งดอยอินทะนนท์หรอไงเนี่ย
 
แต่แล้วฉันก็เห็นเชือก!!
 
ฉันจึงโยนขึ้นไปเกี่ยวกับแง่งของกำแพง เป็นเวลานานจนฉันสำเร็จ ฉันว่าฉันโยนไปนานพอสมควรโชคดีที่ไม่มีใครผ่านมาเห็น ฉันค่อยๆไต่เชือกขึ้นไป ฉันเพิ่งเห็นว่าวิชาลูกเสือเนตรนารีจะมีประโยชน์ก็ตอนนี้ละ พอปีนจนถึงสันกำแพง โชคดีที่พื้นอีกฝั่งเป็นสนามหญ้า แต่โชคไม่ดีที่ดันเป็นพื้นลาดชันนะสิ แต่ไม่เป็นไรฉันจะไป ฉันจึงดึงเชือกข้ามไปอีกฝั่ง แล้วค่อยๆไต่ลงมา แต่ไม่รู้ฉันตัวหนักไปหรอไง ฉันได้เสียง แคว่กๆ ไม่นะเชือกอย่าเพิ่งขาดนะ บนนี้ก็สูงด้วย
 
แต่เอาไงก็เอาฉันคงต้องโดดแล้วละ เพราะเชือกทำท่าจะไม่ไหวแล้ว ฉันจึงหลับตาแล้วหันหน้าออกเพราะกลัวหัวกระแทกกำแพงแล้วโดดละ แต่ระหว่างกำลังจะโดด ฉันเห็นมอกัสอยู่ด้านล่าง
 
แต่ไม่ทันแล้วฉันกระโดดลงมาแล้ว ด้วยแรงและน้ำหนักตัวฉันทำให้เรากลิ้งลงมาจากเนินตรงนั้น มอกัสกอดและเอามือกุมหัวฉันไว้ เรากลิ้งจนมาถึงด้านล่างสุด ฉันหลับตาปี๋เลย
 
แต่พอลืมตามาก็เห็นมอกัสอยู่ด้านบน หน้าเราชิดกันมาก จากนั้นไม่รู้ทำไมมอกัส ค่อยๆลดหน้าลงมา ทำให้ปากเราประกบกัน จูบหรอ เมื่อสามวันก่อนฉันก็จูบกับเวก้าจูบนั่นเต็มไปด้วยความโมโห แต่จูบนี้กลับนุ่มนวล ไม่เหมือนกันเลยซักนิด มอกัสทำแบบนี้ทำไมนะ
 
เมื่อน้ำตาลรู้สึกสงสัยกับการกระทำของมอกัสแล้วจะเกิดอะไรขึ้น โปรดติดตามตอนต่อไป