หึงโหด....รักร้ายแสนรัก

        ผมมองเด็กน้อยที่ดื้อยาแล้วหลับไป ผมดูว่าหลับสนิทแล้วจึงเดินออกมายื่นชามข้าวต้มที่คนร่างเล็กในห้องกินเหลือไว้ให้ม่บ้านที่ยืนอยู่ตรงนั้น แล้วมุ่งหน้าไปเข้าห้องทำงานของตนเองที่อยู่ติดกับห้องนอนของผมที่ตอนนี้มีร่างเล็กๆของเด็กดื้อยานอนหลับอยู่ ผมมองเอกสารประวัติของเด็กน้อยที่นอนอยู่ขึ้นมาเปิดอ่าน แล้วนั่งลงบนเก้าอี้
        ‘หืมมมมมม นายณัฐพงศ์ วงษ์เกษร(ชื่อนี้เป็นชื่อที่คิดขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตจริงนะค่ะ) ชื่อเล่น ซัฟไฟร์ ชื่อเพราะดีนี่ อายุ 19 ปี หือ?เรียนมหาลัยปี2 หมายเหตุเพราะเป็นเด็กเรียนดีและพัฒนาการเรียนรู้เร็วจึงได้เลื่อนชั้นมาระดับนึง(ตัวอย่างเช่นอยู่ป.5แล้วเรียนเก่งได้เลื่อนไปอยู่ป.6ก่อนเพื่อนน่ะค่ะ)เกิดวันที่xxx เดือนyyyปีzzzz ประวัติการเรียนเป็นที่หน้าพอใจเรียนดีเรียนเก่งน่าจะสอนไม่ยาก(สอนอะไรไม่ยากย่ะ) ผมอ่านไปเรื่อยๆจนได้รู้ว่าแม่หายออกจากบ้านไปได้ 4 ปีเพราะสามีเหลวไหลจนทนไม่ไหวแล้วทิ้งลูกเนี้ยนะ! ถูกพ่อขายเพื่อใช้หนี้ก้อนโต ยังไม่รวมกับเจ้าอื่นอีก และเท่าที่อ่านมามีประวัติที่ไม่ดีเท่าไรที่งที่ลูกออกจะดีขนาดนี้เนี้ยนะ แถมยังเป็นเด็กขี้โรคเพราะไม่ได้ซีดยาป้องกันอะไรเลยตั้งแต่เด็ก แถมอีกอย่างคือความดันต่ำสงสัยต้องพาไปหาหมอให้ซีดยาซะหน่อยแต่จะยอมง่ายไหมเนี้ยขนาดยายังกินยากขนาดนั้นเฮ้ออออ’
        ‘ก๊อกๆ’ ผมผละจากเอกสารข้างหน้าและมองไปที่ประตูที่ค่อยเปิดออกปรากฏร่างของหญิงชราแม่บ้านที่ดูแลผมกับบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เด็กเดินเข้ามาในห้อง
        “คุณหนูที่คุณชายพามาตื่นแล้วนะค่ะ และดูท่าไข้จะลดลงเยอะแล้วล่ะค่ะ” สิ้นคำกล่าวของป้าแหวนก็เดินออกไปทำงานของแกต่อ ส่วนผมก็มุ่งหน้าไปห้องที่ผู้ป่วยร่างเล็กน้อยพักอยู่ทันที ผมเปิดประตูเข้าไปแอบเห็นแวบนึงว่าสะดุ้งแฮะ
 
 (ซัฟไฟร์)
          ผมสะดุ้งขึ้นเมื่ออยู่ๆประตูที่ปิดสนิทอยู่ก็เปิดออกพร้องกับร่างของชายหนุ่มดูภูมิฐานเดินเข้ามาในห้องแล้วตรงมาที่เตียงที่ผมนั่งพักอยู่หลังจากที่ตื่นได้ซักพัก
         “ตื่นแล้วหรอ” เสียงที่นุ่มดูน่าฟังทำให้ผมรู้ทันทีว่าเป็นคนที่ช่วยผมไว้คือคนตรงหน้าแน่นอน ดวงตาที่คม ดั่งที่โด่งจนน่าอิจฉา ปากสีซีด รูปร่างสูงใหญ่สมชายชาตรีที่ผมฝันว่าซักวันจะมี แต่ก็ไม่มีT^T
         “ฮะ ขอบคุณนะครับที่ให้ผมพักที่นี้ตอนที่ผมไม่ได้สติ” ผมกล่าวขอบคุณแล้วยกมือไหว้เขา
         “อืม ไม่ต้องไหว้หรอก ฉันชื่อว่าลาราสเรียกว่าราสก็ได้ เราล่ะชื่ออะไร? หืม” เขาพูดแนะนำตัวเองแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงที่ผมนั่งอยู่ พร้อมมองผมเพื่อรอคำตอบเรื่องชื่อ
         “ครับคุณราส ผมชื่อซัฟไฟร์ เรียกสั้นๆว่าไฟร์ก็ได้ครับ” เขามองผมแล้วยิ้ม และถามผมอีกครั้ง “เธอช่วยเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นเธอถึงไปอยู่ตรงนั้น” เขาถามผมพร้อมมองผมอย่างหาคำตอบผมมองเขาแล้วตอบกลับไป “ครับ ผม.....ผมจะเล่า”
-----------------------------ตัดฉับ------------------------------
555ตัดให้คนอ่านถีบ///หนีเกิบ/// อยากอ่านตอนต่อไปคอมเมนต์เลยจร้าว่ามีข้อผิดพลาดตรงไหนไหมอะไรยังไงนะค่ะ กำลังใจผู้แต่งค่ะ แล้วก็รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะอากาศร้อนก้อทำให้ไม่สบายได้เหมือนกันน๊า ขอบคุณที่อ่านค่ะ